0112-KDIL2-3.4012.535.2018.1.ZD - Refakturowanie kosztów energii elektrycznej i gazu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku "refakturowania" kosztów dostawy gazu - jest nieprawidłowe,

* prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup gazu i energii elektrycznej - jest prawidłowe.

W dniu 8 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku "refakturowania" kosztów dostawy gazu oraz prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup gazu i energii elektrycznej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi wraz z żoną w jednym budynku uprawę grzybów. Wnioskodawca i żona posiadają rozdzielność majątkową. Połowa powierzchni uprawy należy do Zainteresowanego, druga połowa do jego żony. Podział został dokonany podczas rozdzielności majątkowej (pieczarkarnie zostały podzielone po połowie). Wnioskodawca oraz jego żona są czynnymi podatnikami VAT. Zarówno Zainteresowany, jak i małżonka dokonali rezygnacji ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Umowy dotyczące dostawy gazu i energii są podpisane z firmą Wnioskodawcy. Faktury za gaz i energię wystawiane są przez dostawców na firmę Zainteresowanego. Gaz i energia elektryczna z faktur, które otrzymuje Wnioskodawca, zużywana jest natomiast do jego pieczarkarni, jak i do pieczarkarni małżonki. Małżonka nie posiada osobnego licznika na gaz oraz prąd. Wnioskodawca natomiast odlicza 50% podatku VAT z faktur za energię elektryczną i gaz (są one wystawiane na jego firmę tylko z jego numerem NIP), dlatego że zużycie to dotyczy tylko w 50% jego uprawy grzybów (udział 50% liczony jest jako powierzchnia jego uprawy, którą prowadzi Zainteresowany w stosunku do uprawy jego żony). Wnioskodawca i żona nie posiadają między sobą żadnej umowy na refakturowanie zużycia gazu i energii. Zainteresowany chciałby natomiast w przyszłości dokonać refaktury zużycia gazu i energii na firmę jego żony (tej części, która dotyczy jej 50% uprawy). Zainteresowany chce zaznaczyć, że zużycie gazu i prądu służy czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT zarówno u Wnioskodawcy, jak i u jego żony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Otrzymując fakturę od dostawcy gazu w dniu 5 marca 2018 r. z datą wystawienia 28 lutego 2018 r., gdzie został określony 14-dniowy termin płatności do dnia 14 marca 2018 r., kiedy powstanie obowiązek podatkowy z tytułu dokonania refaktury na firmę żony Wnioskodawcy: z datą dostarczenia faktury do firmy czyli 5 marca 2018 r., czy z datą wystawienia faktury 28 lutego 2018 r., czy może z terminem płatności czyli z datą 14 marca 2018 r.?

2. Czy jeżeli Wnioskodawca dokona refaktury na uprawę żony, czyli kwoty 50% (tej części, w której nie odliczał podatku VAT - część, która dotyczy uprawy jego żony) będzie on mógł odliczyć całą kwotę podatku VAT z faktur na zakup gazu i energii elektrycznej, które są wystawiane na jego firmę?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek z tytułu refaktury zużycia gazu powstanie z datą wystawienia faktury, czyli z datą 28 lutego 2018 r. W przypadku dokonania refaktury na uprawę żony, Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo do odliczenia 100% kwoty podatku VAT z jego faktur kosztowych dotyczących energii elektrycznej i gazu (także tej części, która dotyczy zużycia uprawy jego żony).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* prawidłowe - w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku "refakturowania" kosztów dostawy gazu,

* nieprawidłowe - w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup gazu i energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji pojęcia "świadczenie usług" wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Ponadto, jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przepisu tego wynika, że wszelkie postacie energii, w tym energii elektrycznej, gazu i energii cieplnej oraz chłodniczej, na gruncie ustawy stanowią towary. Oznacza to, że w przypadku wykonywania świadczeń dotyczących tych "mediów" na gruncie podatku od towarów i usług mamy do czynienia z dostawą towarów. Natomiast w przypadku innych "mediów" (objętych zakresem opodatkowania), jest to świadczenie usług.

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem "odsprzedaży" lub "refakturowania" usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Przepis ten reguluje sytuację, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

- z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Z art. 19a ust. 7 ustawy wynika, że w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

W myśl art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

Treść art. 106i ust. 8 ustawy wskazuje, że przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy, mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że faktura jest dokumentem potwierdzającym wykonanie pewnej usługi lub dostawy towaru, uprawniającym (po spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów prawa) podmiot, dla którego jest wystawiona (nabywcę), do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi wraz z żoną w jednym budynku uprawę grzybów. Wnioskodawca i żona posiadają rozdzielność majątkową. Połowa powierzchni uprawy należy do Zainteresowanego, druga połowa do jego żony. Podział został dokonany w drodze rozdzielności majątkowej (pieczarkarnie zostały podzielone po połowie). Wnioskodawca oraz jego żona są czynnymi podatnikami VAT. Zarówno Zainteresowany, jak i małżonka dokonali rezygnacji ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Umowy dotyczące dostawy gazu i energii są podpisane z firmą Wnioskodawcy. Faktury za gaz i energię wystawiane są przez dostawców na firmę Zainteresowanego. Gaz i energia elektryczna z faktur, które otrzymuje Wnioskodawca, zużywana jest natomiast do jego pieczarkarni, jak i do pieczarkarni małżonki. Małżonka nie posiada osobnego licznika na gaz oraz prąd. Wnioskodawca natomiast odlicza 50% podatku VAT z faktur za energię elektryczną i gaz (są one wystawiane na jego firmę tylko z jego numerem NIP), dlatego że zużycie to dotyczy tylko w 50% jego uprawy grzybów (udział 50% liczony jest jako powierzchnia jego uprawy, którą prowadzi Zainteresowany w stosunku do uprawy jego żony). Wnioskodawca i żona nie posiadają między sobą żadnej umowy na refakturowanie zużycia gazu i energii. Zainteresowany chciałby w przyszłości dokonać refaktury zużycia gazu i energii na firmę jego żony (tej części która dotyczy jej 50% uprawy). Zainteresowany chce zaznaczyć, że zużycie gazu i prądu służy czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT zarówno u Wnioskodawcy, jak i u jego żony.

W opisanej sprawie, w pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dokonania refaktury kosztów dostawy gazu na rzecz żony Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w stosunku do dokonywanych czynności - przeniesienia na żonę Wnioskodawcy kosztów wynikających ze zużycia gazu w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, obowiązek podatkowy powstanie na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury na rzecz żony Zainteresowanego. W sytuacji natomiast, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy - zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy - powstaje z chwilą upływu terminu wystawienia faktury, a w przypadku braku określenia tego terminu - z upływem terminu płatności.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego obowiązek podatkowy w przypadku refakturowania na jego żonę kosztów dostawy gazu powstaje z chwilą wystawienia faktury na jego rzecz przez dostawcę gazu, jest nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup gazu i energii elektrycznej, wystawionych na Zainteresowanego.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych unormowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Umowy dotyczące dostawy gazu i energii są podpisane z firmą Wnioskodawcy. Faktury za gaz i energię wystawiane są przez dostawców na firmę Zainteresowanego. Gaz i energia elektryczna z faktur, które otrzymuje Wnioskodawca, zużywana jest natomiast do jego pieczarkarni, jak i do pieczarkarni małżonki. Małżonka nie posiada osobnego licznika na gaz oraz prąd. Wnioskodawca i żona nie posiadają między sobą żadnej umowy na refakturowanie zużycia gazu i energii. Zainteresowany chciałby w przyszłości dokonać refaktury zużycia gazu i energii na firmę jego żony (tej części która dotyczy jej uprawy 50%). Zużycie gazu i prądu służy czynnościom opodatkowanym podatkiem VAT zarówno u Wnioskodawcy, jak i u jego żony.

W tym miejscu zauważyć należy, że stosownie do treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (...).

Przypomnienia również wymaga, że zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W okolicznościach niniejszej sprawy, czynności obciążania żony Wnioskodawcy - podatnika prowadzącego odrębną od Zainteresowanego działalność gospodarczą, opłatami za zużywane w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej media (energia elektryczna, gaz), stanowią usługi zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy. Konsekwentnie, czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zauważyć należy, że zastosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do ustawy. Przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy, nie przewidują zwolnienia od podatku VAT ani stawek obniżonych dla usługi refakturowania mediów, w związku z czym, usługi te będą stanowiły czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawek podatku VAT właściwych dla poszczególnych mediów.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa w kontekście przedmiotowej sprawy wskazać należy, że skoro Zainteresowany jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, a odsprzedaż (refaktura) przez Wnioskodawcę gazu i energii elektrycznej na rzecz żony stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, ponadto w pozostałej części energia elektryczna i gaz będą służyły Zainteresowanemu do wykonywania czynności opodatkowanych w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (pieczarkarni), to - zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy - zostaną spełnione warunki uprawniające do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego, związanego z zakupem przez Wnioskodawcę energii elektrycznej i gazu.

Podsumowując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości z faktur dokumentujących nabycie energii elektrycznej i gazu. Powyższe wynika z faktu, że spełnione będą - wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy - warunki uprawniające do tego odliczenia, tj. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, a zakupione media będą przez niego wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Ponadto tutejszy organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.