0112-KDIL2-2.4012.455.2017.1.MŁ - Korekta VAT odliczonego przy nakładach inwestycyjnych związanych z nabyciem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem gospodarczym.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów w zakresie korekty podatku naliczonego odliczonego przy poniesionych nakładach inwestycyjnych związanych z nabyciem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem gospodarczym (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 18 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego odliczonego przy poniesionych nakładach inwestycyjnych związanych z nabyciem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem gospodarczym (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 4 lutego 1991 r. jako osoba fizyczna w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych, oraz wykonuje okresowe badania techniczne pojazdów silnikowych i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W roku 2012 r. Zainteresowany zakupił na potrzeby prowadzonej działalności nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem gospodarczym o funkcji magazynowo składowej z częścią biurową. Nieruchomość wraz z budynkiem została nabyta od osób fizycznych niebędących podatnikami podatku VAT i Zainteresowany nie nabył prawa do odliczenia podatku VAT.

Od momentu zakupu do momentu wprowadzenia środka do ewidencji Wnioskodawca dokonał nakłady inwestycyjne, remonty w celu doprowadzenia budynku do stanu funkcjonalności użytkowej. Od nakładów odliczył podatek VAT w wysokości 100%. Wartość środka trwałego przekroczyła 15.000 zł.

Budynek od czerwca 2014 r. do kwietnia 2016 r. był dzierżawiony innym podmiotom gospodarczym. Dzierżawa była opodatkowana stawką 23%. Obecnie budynek nie spełnia już kryteriów funkcjonalnych i ekonomicznych, brak potencjalnych dzierżawców, wysokie koszty utrzymania.

Ze względu na dużą konkurencyjność na rynku, Wnioskodawca zamierza wyburzyć budynek w całości w związku z planowaną inwestycją i w miejscu starego wybudować myjnię samochodową. Usługi z myjni będą opodatkowane stawką VAT 23%.

Zainteresowany obecnie dokonuje sprzedaży usług mechaniki i części samochodowych na rzecz osób fizycznych oraz firm. Sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nieprowadzących działalności gospodarczej ewidencjonuje za pomocą kasy fiskalnej.

Myjnia samoobsługowa bezdotykowa będzie wyposażona w odpowiednie programy myjące za które będzie można zapłacić monetami i żetonami do automatów wrzutowych. Żetony będą wydawane w biurze gdzie będzie pobierana opłata w zależności od nominału a następnie klient będzie mógł się udać do myjni i tam skorzystać z usługi poprzez wrzucenie monet lub żetonu do automatu i wybranie odpowiedniego programu myjącego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy w związku z tym, że budynek zostanie zburzony i będzie zastąpiony nowym obiektem Wnioskodawca powinien skorygować VAT odliczony od poniesionych nakładów inwestycyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien on dokonać korekty podatku VAT od wyburzonego budynku, ponieważ w jego miejsce powstanie myjnia, która dalej będzie służyć czynnościom opodatkowanym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik - aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego - nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zasady odliczenia wynikające z art. 86 ustawy dopełniają przepisy art. 90 i art. 91.

I tak zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 2 ustawy jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a ustawy).

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy.

Stosownie do treści art. 91 ust. 1 ustawy po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Artykuł 91 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 2a ustawy - obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy, o czym stanowi art. 91 ust. 3 ustawy.

Powyższą zasadę stosuje się w odniesieniu do podatników, u których występuje tzw. sprzedaż mieszana (opodatkowana i zwolniona), a podatnik nie jest w stanie określić odrębnie kwot podatku naliczonego związanych ze sprzedażą zwolnioną i opodatkowaną. Ustawodawca ustalił też zasady postępowania w sytuacji, gdy w okresie korekty nastąpi np. sprzedaż towaru.

W świetle art. 91 ust. 4 ustawy w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z art. 91 ust. 7 ustawy przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Ponadto, w myśl art. 91 ust. 7a ustawy w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 18 października 2012 r. w sprawie C-234/11 TEC Haskovo dotyczącej korekty odliczenia w przypadku zniszczenia części majątku w celu zastąpienia go nowym. Trybunał Sprawiedliwości zauważył, że art. 184-186 dyrektywy 2006/112/WE ustanawiają system do powstania ewentualnego prawa administracji podatkowej do żądania dokonania korekty przez podatnika, w tym także korekty odliczeń dotyczących dóbr inwestycyjnych. Następnie Trybunał podkreślił, że faktyczne lub zamierzone wykorzystanie towarów lub usług określa zakres pierwotnego odliczenia, do którego podatnik jest uprawniony i zakres ewentualnych korekt, które powinny być dokonane zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 185-187 dyrektywy pkt 29 dyrektywy. Trybunał wskazał, że art. 185 ust. 1 dyrektywy ustanawia zasadę, zgodnie z którą korekta jest dokonywana w przypadku, gdy po złożeniu deklaracji VAT nastąpi zmiana czynników uwzględnianych przy określaniu kwoty odliczenia - pkt 32 wyroku. Stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie nabycie nieruchomości, a następnie ich rozebranie w celu ich modernizacji należy uważać za czynności powiązane, których przedmiotem jest dokonanie czynności podlegających opodatkowaniu na tej samej podstawie, co zakup nowych nieruchomości i ich bezpośrednie wykorzystanie. W analizowanej sprawie, zastąpienie przestarzałych struktur nowocześniejszymi budynkami spełniającymi tę samą funkcję i wykorzystanych do czynności opodatkowanych, nie przerywa bezpośredniego związku istniejącego pomiędzy nabyciem danych budynków na wcześniejszym etapie obrotu, a działalnością gospodarczą prowadzoną następnie przez podatnika (pkt 34). Tym bardziej, że nabyte budynki zostały zniszczone tylko częściowo, a nowe budynki zostały wzniesione na tym samym terenie.

Z powyższych względów Trybunał odpowiedział na drugie pytanie, że art. 185 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE należy interpretować tak, że zniszczenie kilku budynków przeznaczonych do wytwarzania energii i zastąpienie ich nowocześniejszymi budynkami o tym samym przeznaczeniu nie stanowi zmiany czynników uwzględnianych przy określaniu kwoty dokonanego odliczenia i tym samym nie skutkuje obowiązkiem korekty odliczenia VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy w związku z tym, że budynek zostanie zburzony i będzie zastąpiony nowym obiektem powinien on skorygować podatek naliczony odliczony od poniesionych nakładów inwestycyjnych.

Należy podkreślić, że w przepisach art. 91 ustawy stanowiącego o korektach - całkowite lub częściowe zaniechanie użytkowania środka trwałego, w szczególności z powodu zużycia, uszkodzenia lub utraty przydatności w wykonywanej działalności gospodarczej nie zostało wymienione jako przesłanki powodujące obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa obowiązek dokonania korekty występuje jeśli nastąpi zmiana czynników uwzględnianych przy określaniu kwoty odliczenia podatku naliczonego w momencie zakupu nieruchomości.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca zakupił w 2012 r. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem gospodarczym o funkcji magazynowo-składowej z częścią biurową. Nieruchomość wraz z budynkiem została nabyta od osób fizycznych niebędących podatnikami podatku VAT i Zainteresowany nie nabył prawa do odliczenia podatku VAT. Od momentu zakupu do momentu wprowadzenia środka do ewidencji Wnioskodawca poniósł nakłady inwestycyjne i dokonał remontów w celu doprowadzenia budynku do stanu funkcjonalności użytkowej. Od nakładów odliczył podatek VAT w wysokości 100%. Wartość środka trwałego przekroczyła 15.000 zł. Budynek od czerwca 2014 r. do kwietnia 2016 r. był dzierżawiony innym podmiotom gospodarczym. Dzierżawa była opodatkowana stawką 23%. Obecnie budynek nie spełnia już kryteriów funkcjonalnych i ekonomicznych, brak potencjalnych dzierżawców oraz wysokie koszty utrzymania. Ze względu na dużą konkurencyjność na rynku, Wnioskodawca zamierza wyburzyć budynek w całości w związku z planowaną inwestycją i w miejscu starego wybudować myjnie samochodową. Usługi z myjni będą opodatkowane stawką VAT 23%.

W związku z powyższym można stwierdzić, że zakup ww. nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem gospodarczym miał związek wyłącznie z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy - dzierżawa innym podmiotom gospodarczym opodatkowana stawką 23% - i od momentu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych był tak wykorzystywany przez Zainteresowanego. Natomiast przyczyną planowanego wyburzenia jest to, że budynek nie spełnia już kryteriów ekonomicznych i funkcjonalnych - brak potencjalnych dzierżawców oraz wysokie koszty utrzymania.

Zatem nabycie przez Wnioskodawcę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem gospodarczym o funkcji magazynowo-składowej z częścią biurową, a następnie jego wyburzenie w celu postawienia nowego uważa się za szereg czynności powiązanych, których przedmiotem jest dokonanie czynności podlegających opodatkowaniu na tej samej podstawie, co zakup nowego budynku i jego bezpośrednie wykorzystanie. Czyli zastąpienie starego budynku nowym i wykorzystanie do czynności opodatkowanych nie przerywa bezpośredniego związku między jego nabyciem, a prowadzoną działalnością gospodarczą. W szczególności z okoliczności sprawy nie wynika, że nastąpi sprzedaż lub zmiana przeznaczenia ww. nieruchomości, które skutkowałoby zmianą sposobu wykorzystywania z czynności opodatkowanych na czynności zwolnione lub niepodlegające opodatkowaniu.

W związku z powyższym jeśli celem jest kontynuacja wykonywania czynności opodatkowanych, Wnioskodawca nie ma obowiązku korygowania podatku naliczonego odliczonego od poniesionych nakładów inwestycyjnych w celu doprowadzenia budynku do stanu funkcjonalności użytkowej. Wyburzenie ww. budynku gospodarczego w celu postawienia nowego - myjni samochodowej - nie będzie skutkowało obowiązkiem korekty podatku naliczonego odliczonego od poniesionych nakładów inwestycyjnych.

Reasumując, w sytuacji, gdy nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem gospodarczym o funkcji magazynowo-składowej z częścią biurową, która wykorzystywana jest przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych, okazałaby się nieprzydatna (nie spełniałaby już kryteriów funkcjonalnych i ekonomicznych, brak potencjalnych dzierżawców, wysokie koszty utrzymania) i w związku z tym Wnioskodawca podjąłby decyzję o jej wyburzeniu i wzniesieniu w tym miejscu myjni samochodowej, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego w myśl przepisów art. 91 ust. 1-8 ustawy.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej korekty podatku naliczonego odliczonego przy poniesionych nakładach inwestycyjnych związanych z nabyciem nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem gospodarczym (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast w części dotyczącej pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W szczególności dla rozstrzygnięcia sprawy istotna była informacja, że wyposażenie i mienie będzie wykorzystywane do czynności niepodlegających oraz zwolnionych od podatku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.