0112-KDIL2-2.4012.453.2017.1.JK - VAT w zakresie opodatkowania usług sporządzenia operatu szacunkowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług sporządzenia operatu szacunkowego - jest prawidłowe.

W dniu 17 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług sporządzenia operatu szacunkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Miasto jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (zwanego dalej: "podatek VAT"). Miasto na podstawie art. 32 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r. poz. 2147, z późn. zm.) (zwanej dalej: "ustawa o gospodarce nieruchomościami") zbywa (sprzedaje) prawo własności nieruchomości na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych. Użytkowanie wieczyste ustanawiano aktami notarialnymi na okres 99 lat zarówno przed wejściem w życie ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) (zwanej dalej: "ustawa o VAT") jak i po wejściu w życie ustawy VAT. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, z tą bowiem chwilą użytkownik wieczysty otrzymuje prawo do faktycznego dysponowania - rozporządzania nieruchomością. W związku z powyższym sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego będzie stanowiła zmianę tytułu prawnego do nieruchomości i jest traktowana, jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, wobec tego sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (sprzedaż nie podlega ustawie o VAT). Przed dokonaniem transakcji sprzedaży (w formie aktu notarialnego) Miasto zarządzeniem o ustaleniu ceny sprzedaży, na którą składają się koszty dodatkowe, w tym o poniesieniu kosztów operatu przez nabywcę, nabywa od zewnętrznego kontrahenta (uprawnionego rzeczoznawcy majątkowego wyłanianego w drodze przetargu zgodnie z regulacjami ustawy o gospodarce nieruchomościami) usługę wykonania operatu szacunkowego. Na podstawie operatu ustalona zostaje cena sprzedaży. Koszty operatu Miasto ponosi we własnym imieniu, w związku z zamiarem sprzedaży nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego. Rzeczoznawca za wykonaną usługę wystawia Miastu fakturę (bądź rachunek jeśli nie jest czynnym podatnikiem) z wykazanymi kwotami podatku VAT, według podstawowej stawki podatku VAT.

Kwestia obciążania nabywcy kosztami operatu szacunkowego uregulowana jest w protokole uzgodnień podpisywanym z użytkowaniem wieczystym, zgodnie z którym Miasto obciąża nabywcę oprócz ceny sprzedaży, kosztami związanymi z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży, w tym kosztami operatu szacunkowego.

Operat szacunkowy pozostaje w dokumentacji Miasta, może jednak być udostępniony do wglądu przyszłemu nabywcy lub na jego wniosek może zostać sporządzona kopia operatu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących obecnie przepisów ustawy o VAT usługa wykonania przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego, której kosztami Miasto obciąża dotychczasowych użytkowników wieczystych nabywających prawo własności nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa sporządzenia przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego dla wynikających z regulacji ustawy o gospodarce nieruchomościami potrzeb ustalenia ceny sprzedaży z tytułu zbycia prawa własności na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W przypadku sprzedaży prawa własności nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego nie dochodzi do dostawy towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego użytkownik wieczysty otrzymuje prawo do faktycznego dysponowania nieruchomością.

W związku z powyższym sprzedaż prawa własności na rzecz dotychczasowego użytkownika wieczystego stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości i nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, a w związku z tym nie będzie podlegała podatkowaniu podatkiem VAT.

Zwrot kosztów sporządzenia operatu szacunkowego nie powoduje przeniesienia przez Miasto na rzecz nabywcy prawa do korzystania z operatu jak właściciel. Operat ten służy Miastu do określenia wartości nieruchomości będącej przedmiotem transakcji, a strony nie dokonują przeniesienia własności dokumentu jakim jest operat szacunkowy, a zatem zwrot kosztów, przez nabywcę, sporządzenia operatu nie jest dostawą towaru.

Nie jest to również odpłatne świadczenie usługi, przez które ustawa rozumie każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7, nie dochodzi bowiem do odpłatnego świadczenia. Miasto i nabywca nie zawierają umów zobowiązujących Miasto do świadczenia na rzecz nabywcy usługi sporządzenia operatu. Miasto zobowiązane jest do zakupu takiej usługi (sporządzenia operatu) od uprawnionego rzeczoznawcy na swoją rzecz i w swoim imieniu, wycena bowiem niezbędna jest do przygotowania nieruchomości do obrotu cywilnoprawnego zgodnie z regulacjami ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zwrot zatem kosztów, o których mowa nie posiada cechy wzajemności koniecznej dla zaistnienia usługi.

Zgodnie z art. 150 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami określania wartości owej dokonują rzeczoznawcy majątkowi. Na podstawie art. 156 ust. 1a cyt. ustawy, organ administracji publicznej, który zlecił rzeczoznawcy majątkowemu sporządzenie operatu szacunkowego, jest obowiązany umożliwić osobie, której interesu prawnego dotyczy jego treść, przeglądanie tego operatu oraz sporządzenie z niego notatek i odpisów. Osoba ta może żądać uwierzytelnienia sporządzonych przez siebie odpisów z operatu, o ile jest to uzasadnione ważnym interesem tej osoby.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów natomiast, na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dyspozycja art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, iż świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, która nie stanowi dostawy towarów. Jak stanowi zaś art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Reasumując zatem zlecenie usługi wykonania operatu szacunkowego przez Miasto jest niezbędne do przygotowania nieruchomości do sprzedaży na rzecz użytkownika wieczystego, którą nakładają na niego przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami. To Miasto jest ostatecznym beneficjentem świadczenia polegającego na dokonaniu wyceny danej nieruchomości. Miasto nie działa w tym przypadku jak pośrednik, który poniósł koszty usługi świadczonej na rzecz innego odbiorcy, ponieważ operat szacunkowy pozostaje w jego zasobach i stanowi jego własność, a nabywca nieruchomości (dotychczasowy użytkownik wieczysty) nie uzyskuje żadnej korzyści z tytułu poniesionych przez Miasto wydatków za operat szacunkowy. Zatem jeśli zbycie nieruchomości na rzecz doczasowego jej użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to również koszty dodatkowe ujęte w cenie nie podlegają takiemu opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

Przez dostawę towarów - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również:

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy - podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą. Zatem zgodnie z art. 73 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Na mocy art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

Do celów akapitu pierwszego lit. b, państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W niniejszej sprawie należy przytoczyć orzeczenie z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał stwierdził, że: "W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych, które należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT". Trybunał wskazał, że: "pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

Zaznacza się, że co do zasady każda czynność dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinna być traktowana jako odrębna i niezależna, jednak w sytuacji, gdy kilka czynności obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność (usługę lub dostawę), to nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład danej czynności - usług lub dostawy - wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest złożona powinna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Z treści wniosku wynika, że Miasto jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Miasto na podstawie art. 32 ust. 1 i ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, zbywa (sprzedaje) prawo własności nieruchomości na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczystych. Użytkowanie wieczyste ustanawiano aktami notarialnymi na okres 99 lat zarówno przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług jak i po wejściu w życie ustawy VAT. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towaru w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, z tą bowiem chwilą użytkownik wieczysty otrzymuje prawo do faktycznego dysponowania - rozporządzania nieruchomością. W związku z powyższym sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego - w ocenie Wnioskodawcy - będzie stanowiła zmianę tytułu prawnego do nieruchomości i jest traktowana, jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, wobec tego sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (sprzedaż nie podlega ustawie o VAT). Przed dokonaniem transakcji sprzedaży (w formie aktu notarialnego) Miasto zarządzeniem o ustaleniu ceny sprzedaży, na którą składają się koszty dodatkowe, w tym o poniesieniu kosztów operatu przez nabywcę, nabywa od zewnętrznego kontrahenta (uprawnionego rzeczoznawcy majątkowego wyłanianego w drodze przetargu zgodnie z regulacjami ustawy o gospodarce nieruchomościami) usługę wykonania operatu szacunkowego. Na podstawie operatu ustalona zostaje cena sprzedaży. Koszty operatu Miasto ponosi we własnym imieniu, w związku z zamiarem sprzedaży nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego. Rzeczoznawca za wykonaną usługę wystawia Miastu fakturę (bądź rachunek jeśli nie jest czynnym podatnikiem) z wykazanymi kwotami podatku VAT, według podstawowej stawki podatku VAT.

Kwestia obciążania nabywcy kosztami operatu szacunkowego uregulowana jest w protokole uzgodnień podpisywanym z użytkowaniem wieczystym, zgodnie z którym Miasto obciąża nabywcę oprócz ceny sprzedaży, kosztami związanymi z przygotowaniem nieruchomości do sprzedaży, w tym kosztami operatu szacunkowego.

Operat szacunkowy pozostaje w dokumentacji Miasta, może jednak być udostępniony do wglądu przyszłemu nabywcy lub na jego wniosek może zostać sporządzona kopia operatu.

Na tle powyższego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy usługa wykonania przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego, której kosztami Miasto obciąża dotychczasowych użytkowników wieczystych nabywających prawo własności nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego za podstawę opodatkowania - jak wynika z powyższych przepisów - należy uznać całość świadczenia pieniężnego pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku dokonywanych dostaw należy wliczyć pobierane przez Miasto koszty przygotowania nieruchomości do sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego, tj. wszystkie elementy będące elementami składowymi świadczenia zasadniczego.

Jak wskazał Wnioskodawca: "sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej wieczystego użytkownika nie podlega opodatkowaniu", tym samym, w analizowanej sprawie, jeżeli Miasto będzie obciążało nabywcę dodatkowymi kosztami, tj. kosztami wykonania operatu szacunkowego, a w konsekwencji koszty te będą zwiększały kwotę należną z tytułu transakcji, to należy je traktować jako element świadczenia zasadniczego. Ponadto, należy wskazać, że sporządzenie operatu szacunkowego służy ustaleniu ceny danej nieruchomości, zatem stanowi czynność pomocniczą związaną ze sprzedażą tej nieruchomości, która to sprzedaż jest świadczeniem zasadniczym.

W związku z powyższym koszty sporządzenia operatu szacunkowego, jako niestanowiące odrębnego świadczenia od przeniesienia prawa własności nieruchomości na dotychczasowego użytkownika wieczystego, a będące częścią transakcji złożonej, w sytuacji gdy przeniesienie prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego nie podlega opodatkowaniu, to również koszty wykonania operatu nie podlegają opodatkowaniu.

W konsekwencji, usługa wykonania przez rzeczoznawcę majątkowego operatu szacunkowego, której kosztami Miasto obciąża dotychczasowych użytkowników wieczystych nabywających prawo własności nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy również zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności uznania przez Wnioskodawcę, że "sprzedaż prawa własności nieruchomości na rzecz jej użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT (sprzedaż nie podlega ustawie o VAT)".

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.