0112-KDIL2-2.4012.347.2019.2.MŁ - Opodatkowanie podatkiem VAT rekompensaty za świadczenie publicznych usług przewozowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2019 r. (data wpływu 21 czerwca 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lipca 2019 r. (data wpływu 12 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty. Dnia 12 lipca 2019 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z dniem 16 października 2018 r. nastąpiło połączenie A i B (spółka przejmująca, dalej B) w trybie art. 492 § 1 ust. 1 k.s.h. przez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą za udziały spółki przejmującej wydawane wspólnikowi spółki przejmowanej. Z chwilą połączenia ww. spółek, we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów wstąpiła spółka B. B jest spółką prawa handlowego, której właścicielem w 100% jest Gmina. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług.

Podstawowym zadaniem B jest wytwarzanie i zaopatrywanie w parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatycznych oraz (po połączeniu) transport lądowy, pasażerski, miejski i podmiejski. Spółka wykonuje więc zadania własne Gminy określone w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, o charakterze użyteczności publicznej służące bieżącemu i nieprzerwanemu zaspokajaniu potrzeb mieszkańców Gminy w zakresie przewozu osób środkami komunikacji miejskiej.

W związku z połączeniem Spółek od października 2018 r. B (w miejsce A) świadczy usługi komunikacji miejskiej jako Operator w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Gmina powierzyła spółce świadczenie usług jako tzw. "podmiotowi wewnętrznemu" w rozumieniu Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 119169 i (EWG) Nr 1107/70 (Dz.Urz.UE.L 315 str. 1 z 3 grudnia 2017 r.). Umowa na świadczenie usług przewozu regularnego w ramach publicznego transportu zbiorowego (komunikacji miejskiej) w granicach Gminy pomiędzy Stronami została zawarta w dniu (...). Umowa szczegółowo określa m.in. zakres zleconych usług, wielkość pracy przewozowej standardy jakościowe, prawa i obowiązki stron i zasady przyznawania rekompensaty jako formy wynagrodzenia za świadczenie usług użyteczności publicznej, których podmiot ze względu na swój interes gospodarczy bez rekompensaty nie podjąłby się w takim zakresie i na takich warunkach.

Ceny usług komunikacji miejskiej (biletów, opłat dodatkowych) oraz uprawnienia do ulgowych przejazdów ustalane są przez Radę Miejską. Cena biletów komunikacji miejskiej nie jest zależna od wielkości wypłacanej Spółce rekompensaty. Od kilku lat cena biletów jest niezmienna.

Przychody ze sprzedaży biletów są w całości przychodami spółki. Spółka emituje bilety, organizuje ich sprzedaż. Oprócz tego spółka uzyskuje przychody z tytułu dzierżawy powierzchni pod reklamę na pojazdach oraz pozostałe przychody operacyjne takie jak: przychody z opłat dodatkowych (mandatów karnych), odszkodowań za powstałe szkody, sporadycznej sprzedaży materiałów. Przychody te są uznawane za przychody z działalności pomocniczej związanej z komunikacją miejską i wpływają one na wysokość rekompensaty. Ponadto spółka uzyskuje przychody z tytułu działalności ubocznej: przewozów okazjonalnych, najmu powierzchni (placu i pomieszczeń) które nie wpływają na wysokość rekompensaty.

Spółka w celu prawidłowego rozliczenia kosztów i przychodów usług komunikacji miejskiej i uniknięcia tzw. subsydiowania skośnego prowadzi księgi rachunkowe w taki sposób, aby przychody i koszty rozdzielić odpowiednio na działalności: komunikacyjną, pomocniczą, uboczną dla komunikacji, ciepłowniczą i inne.

Przychody jakie spółka uzyskuje ze sprzedaży biletów i inne wliczane do działalności komunikacyjnej nie pokrywają kosztów działalności związanej z zapewnieniem komunikacji miejskiej w takim zakresie jaki określa umowa. Dlatego niezbędne jest dofinansowanie działalności przez Gminę. Dofinansowanie to ma formę rekompensaty. Podstawy i zasady jej przyznawania są określone w przepisach art. 50 i nast. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym oraz Rozporządzeniu 1370/2007, szczegółowo metodologię obliczania rekompensaty określa umowa z dnia (...) - załącznik nr 4. Rekompensata zdefiniowana jako "wszelkie korzyści zwłaszcza finansowe otrzymywane przez operatora w celu pokrycia kosztów związanych ze świadczeniem usług użyteczności publicznej w zakresie lokalnego transportu zbiorowego w tym wynagrodzenie ze środków publicznych przyznawane przez organizatora w związku z powierzeniem świadczenia ww. usług na rzecz operatora". Wynagrodzenie rozumiane jest natomiast jako "publiczne środki finansowe przyznawane operatorowi przez organizatora na pokrycie kosztów związanych ze świadczeniem powierzonych usług użyteczności publicznej. Kwota wynagrodzenia nie powinna przekraczać maksymalnego poziomu rekompensaty ustalonego na dany okres". Rekompensata nie może przekroczyć kwoty koniecznej do pokrycia wyniku finansowego netto Spółki uzyskanego jako rezultat kosztów i przychodów, które powstały podczas realizacji zobowiązań z tytułu świadczenia usług przy uwzględnieniu związanych z tym przychodów uzyskanych przez operatora oraz rozsądnego zysku, przy zachowaniu zasad:

Celem rekompensaty jest wyrównanie straty poniesionej w związku ze świadczeniem usługi publicznej, której ramy, zakres i standardy jakościowe określiła Gmina.

Spółka świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej po narzuconych jej w przepisach powszechnie obowiązujących (uchwale Rady Miejskiej) cenach i przy zachowaniu przyjętych preferencji społecznych w postaci uprawnień do ulgowych lub bezpłatnych przejazdów. Osiągnięte z tego tytułu przychody nie pokrywają jej kosztów działalności. Celem rekompensaty jest pokrycie straty związanej z prowadzoną na narzuconych warunkach działalnością.

Z uzupełnienia z dnia 12 lipca 2019 r. wynika, że B świadczy usługi przewozowe na rzecz Gminy oznaczone symbolem PKWiU 2008 - 49.31.21 Transport drogowy pasażerski, rozkładowy, miejski i podmiejski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy rekompensata, którą B otrzymuje od Gminy za świadczenie publicznych usług przewozowych w związku z wykonywaniem zadań własnych Gminy jako podmiot wewnętrzny stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług i czy powinna być opodatkowana 8% stawką podatku czy jest to przychód niepodlegający tej ustawie?

2. Czy w przypadku gdy rekompensata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług to podatek naliczony od zakupu towarów i usług służących wykonywaniu usług komunikacji miejskiej może zostać odliczony od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z tą działalnością?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem B otrzymana od Gminy rekompensata nie wypełnia dyspozycji art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT. Opodatkowaniu zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy VAT podlegają dotacje o charakterze przedmiotowym, a nie te o charakterze podmiotowym.

Beneficjentem usług świadczonych przez B są osoby fizyczne - pasażerowie - niezidentyfikowany krąg osób. Świadcząc usługi na rzecz podróżnych B jako przewoźnik pobiera od nich wynagrodzenie - kwota uzyskana ze sprzedaży biletu jednorazowego lub okresowego.

Przychody uzyskiwane ze sprzedaży biletów i działalności dodatkowej jaką są przychody ze sprzedaży powierzchni reklamowych, pozostałe przychody operacyjne (z mandatów, odszkodowań) nie pokrywają kosztów działalności. Bez rekompensaty pokrywającej stratę na działalności Spółka nie mogłaby świadczyć usług w zakresie ustalonym przez Gminę.

Cel i zasady przyznawania rekompensaty zostały określone w art. 50 i nast. ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Rekompensata nie stanowi dopłaty do ceny biletu czy wykonywanej usługi lecz jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej. Z przepisu art. 29a ustawy VAT wynika, że nie wszystkie dopłaty otrzymane przez podatnika od podmiotów trzecich w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług są zaliczane do podstawy opodatkowania. Warunkiem jest ich bezpośredni wpływ na cenę towarów i usług dostarczonych lub świadczonych przez podatnika. W opisanym stanie faktycznym rekompensata nie ma wpływu na cenę usługi. Cena biletu nie ulega zmianie w przypadku zmiany wysokości rekompensaty. Rekompensata nie stanowi części wynagrodzenia zapłaconego za osobę trzecią (pasażera) nie daje się ona powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu VAT, jest niezależna od ilości i wartości świadczonych usług na rzecz pasażerów.

W opinii B podatek naliczony od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej powinien być odliczony w całości - w pełnej wysokości z prawidłowo wystawionych dokumentów. Wnioskodawca nie ma zatem obowiązku obliczania współczynnika zgodnie z art. 90 ustawy VAT.

Stanowisko takie Wnioskodawca zajmuje m.in. po analizie orzecznictwa administracyjnego w tym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2018 r. sygn. I FSK 1692/16 w którym NSA orzekł "Rekompensaty za świadczone usługi przewozowe w autobusach komunikacji miejskiej, przyznawane operatorom, na podstawie przepisów rozdziału 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym nie mogą być uznane za dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, zaliczane do podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. I ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Rekompensaty te nie mają bowiem wpływu bezpośredniego na ceny za usługi świadczone przez tych operatorów".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą. Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego nie są podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają z tego tytułu należności, opłaty lub składki. Podmioty te są natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nich odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że zarówno Gmina, jak i utworzona przez nią spółka prawa handlowego, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działają w charakterze podatników podatku VAT.

Wskazać również należy, że dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również podmioty, których cel działalności nie jest związany z prowadzeniem działalności komercyjnej nastawionej na osiąganie zysków lub też przeznaczające uzyskane zyski na cele społecznie użyteczne (charytatywne, kulturalne, naukowe itd.).

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Do zakresu działania gminy, zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zadania obejmujące sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy).

W celu wykonywania zadań - na podstawie art. 9 ust. 1 powołanej ustawy - gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że gdyby nawet podatnik nie osiągnął z tytułu prowadzonej działalności dochodu, to nie zmienia faktu, że wykonując czynności będące przedmiotem działalności wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT - bowiem będzie świadczył w tym zakresie usługi, które podlegają VAT. Oznacza to w konsekwencji, że jeżeli podmiot uzyska jakąkolwiek zapłatę za te usługi w sensie ekonomicznym (nawet bilansując tylko poniesione w związku z nim wydatki), to owe wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według właściwych reguł.

Zasady finansowania przewozów o charakterze publicznym użyteczności publicznej zostały uregulowane w ustawie z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 z późn. zm.).

Operatorem publicznego transportu zbiorowego, stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy może być wykonywany przez operatora publicznego transportu zbiorowego, zwanego dalej "operatorem", lub przewoźnika spełniających warunki do podejmowania i wykonywania działalności w zakresie przewozu osób (...).

Stosownie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy, publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy może odbywać się na podstawie:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest

Organizator może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być wykonywane przez podmiot wewnętrzny, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, powołany do świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).

W myśl art. 50 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na:

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania.

Włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc podstawą opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne - na pokrycie kosztów działalności nie zwiększa podstawy opodatkowania, a tym samym nie podlega opodatkowaniu.

Istotne znaczenie dla ustalenia czy konkretne dotacje podlegają opodatkowaniu ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. W szczególności wyroki w sprawach C-184/00 (Office des products wallons ASBL v. Belgian State) oraz C-353/00 (Keeping Newcastle Warm Ltd.v. Commisioners OD Customs and Excise, w skrócie KNW).

W pierwszym z przywołanych wyroków Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencje, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją, a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, że dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna (por. J. Martini, Ł. Karpesiuk, "VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości", C. H. Beck Warszawa 2005 r.s. 265 i nast.).

W drugim z przywołanych wyroków Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego, czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.

Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w tym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają podatkowi VAT. Tego rodzaju dotacje występowały w przypadku KNW. Istniał bezpośredni związek pomiędzy usługami podatnika, a otrzymywanymi dotacjami (dotacje były korelatem usług i wypłacano je tylko w razie ich świadczenia; również kwotowo zależały od liczby usług). Wpływ na cenę również był oczywisty: ostateczny odbiorca nie musiał płacić za usługę właśnie z powodu pokrycia jej dotacją. Mimo że dotacje oczywiście wpływały na działalność przedsiębiorstwa i w sensie ekonomicznym pokrywały część kosztów jego funkcjonowania, przede wszystkim były one związane z ceną. Dlatego też nie można było ich traktować jako pozostających poza podatkiem VAT.

Jeżeli otrzymywana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można - i należy - potraktować ją jako płatność niepodlegającą podatkowi VAT.

Z opisu sprawy wynika, że z dniem 16 października 2018 r. nastąpiło połączenie A (spółka przejmowana) i B (spółka przejmująca, dalej B) w trybie art. 492 § 1 ust. 1 k.s.h. przez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą za udziały spółki przejmującej wydawane wspólnikowi spółki przejmowanej. Z chwilą połączenia ww. spółek, we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów wstąpiła spółka B Sp. z o.o. B jest spółką prawa handlowego, której właścicielem w 100% jest Gmina. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Podstawowym zadaniem B jest wytwarzanie i zaopatrywanie w parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatycznych oraz (po połączeniu) transport lądowy, pasażerski, miejski i podmiejski. Spółka wykonuje więc zadania własne Gminy określone w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, o charakterze użyteczności publicznej służące bieżącemu i nieprzerwanemu zaspokajaniu potrzeb mieszkańców Gminy w zakresie przewozu osób środkami komunikacji miejskiej. W związku z połączeniem Spółek od października 2018 r. B (w miejsce A) świadczy usługi komunikacji miejskiej jako Operator w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Gmina powierzyła spółce świadczenie usług jako tzw. "podmiotowi wewnętrznemu" w rozumieniu Rozporządzenia (WE) Nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. w sprawie usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 119169 i (EWG) Nr 1107/70 (Dz.Urz.UE.L 315 str. 1 z 3 grudnia 2017 r.). Umowa na świadczenie usług przewozu regularnego w ramach publicznego transportu zbiorowego (komunikacji miejskiej) w granicach Gminy pomiędzy Stronami została zawarta w dniu (...). Umowa szczegółowo określa m.in. zakres zleconych usług, wielkość pracy przewozowej standardy jakościowe, prawa i obowiązki stron i zasady przyznawania rekompensaty jako formy wynagrodzenia za świadczenie usług użyteczności publicznej, których podmiot ze względu na swój interes gospodarczy bez rekompensaty nie podjąłby się w takim zakresie i na takich warunkach. Ceny usług komunikacji miejskiej (biletów, opłat dodatkowych) oraz uprawnienia do ulgowych przejazdów ustalane są przez Radę Miejską. Cena biletów komunikacji miejskiej nie jest zależna od wielkości wypłacanej Spółce rekompensaty. Od kilku lat cena biletów jest niezmienna. Przychody ze sprzedaży biletów są w całości przychodami spółki. Spółka emituje bilety, organizuje ich sprzedaż. Oprócz tego spółka uzyskuje przychody z tytułu dzierżawy powierzchni pod reklamę na pojazdach oraz pozostałe przychody operacyjne takie jak: przychody z opłat dodatkowych (mandatów karnych), odszkodowań za powstałe szkody, sporadycznej sprzedaży materiałów. Przychody te są uznawane za przychody z działalności pomocniczej związanej z komunikacją miejską i wpływają one na wysokość rekompensaty. Ponadto spółka uzyskuje przychody z tytułu działalności ubocznej: przewozów okazjonalnych, najmu powierzchni (placu i pomieszczeń) które nie wpływają na wysokość rekompensaty. Spółka w celu prawidłowego rozliczenia kosztów i przychodów usług komunikacji miejskiej i uniknięcia tzw. subsydiowania skośnego prowadzi księgi rachunkowe w taki sposób, aby przychody i koszty rozdzielić odpowiednio na działalności: komunikacyjną, pomocniczą, uboczną dla komunikacji, ciepłowniczą i inne. Przychody jakie spółka uzyskuje ze sprzedaży biletów i inne wliczane do działalności komunikacyjnej nie pokrywają kosztów działalności związanej z zapewnieniem komunikacji miejskiej w takim zakresie jaki określa umowa. Dlatego niezbędne jest dofinansowanie działalności przez Gminę. Dofinansowanie to ma formę rekompensaty. Podstawy i zasady jej przyznawania są określone w przepisach art. 50 i nast. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym oraz Rozporządzeniu 1370/2007. Szczegółowo metodologię obliczania rekompensaty określa umowa z dnia (...) - załącznik nr 4. Rekompensata zdefiniowana jako "wszelkie korzyści zwłaszcza finansowe otrzymywane przez operatora w celu pokrycia kosztów związanych ze świadczeniem usług użyteczności publicznej w zakresie lokalnego transportu zbiorowego w tym wynagrodzenie ze środków publicznych przyznawane przez organizatora w związku z powierzeniem świadczenia ww. usług na rzecz operatora". Wynagrodzenie rozumiane jest natomiast jako "publiczne środki finansowe przyznawane operatorowi przez organizatora na pokrycie kosztów związanych ze świadczeniem powierzonych usług użyteczności publicznej. Kwota wynagrodzenia nie powinna przekraczać maksymalnego poziomu rekompensaty ustalonego na dany okres". Rekompensata nie może przekroczyć kwoty koniecznej do pokrycia wyniku finansowego netto Spółki uzyskanego jako rezultat kosztów i przychodów, które powstały podczas realizacji zobowiązań z tytułu świadczenia usług przy uwzględnieniu związanych z tym przychodów uzyskanych przez operatora oraz rozsądnego zysku, przy zachowaniu zasad:

Celem rekompensaty jest wyrównanie straty poniesionej w związku ze świadczeniem usługi publicznej, której ramy, zakres i standardy jakościowe określiła Gmina.

Spółka świadczy przewozy o charakterze użyteczności publicznej po narzuconych jej w przepisach powszechnie obowiązujących (uchwale Rady Miejskiej) cenach i przy zachowaniu przyjętych preferencji społecznych w postaci uprawnień do ulgowych lub bezpłatnych przejazdów. Osiągnięte z tego tytułu przychody nie pokrywają jej kosztów działalności. Celem rekompensaty jest pokrycie straty związanej z prowadzoną na narzuconych warunkach działalnością.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy otrzymana od Gminy rekompensata za świadczenie publicznych usług przewozowych, w związku z wykonywaniem zadań własnych Gminy jako podmiot wewnętrzny, stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług i czy powinna być opodatkowana 8% stawką podatku czy jest to przychód niepodlegający tej ustawie.

Odnosząc przedstawiony opis sprawy do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę rekompensata od Gminy - wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca - stanowi dopłatę w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, mającą bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wskazał wprawdzie, że ceny usług komunikacji miejskiej (biletów, opłat dodatkowych) oraz uprawnienia do ulgowych przejazdów ustalane są przez Radę Miejską. Od kilku lat cena biletów jest niezmienna. Przewidywana wysokość rekompensaty oszacowana została na każdy rok w czasie obowiązywania umowy - do 2026 r. Ostateczna wysokość rekompensaty jest ustalana po zakończeniu roku na podstawie audytu sporządzanego przez niezależnego audytora. Wynagrodzenie w ramach danego roku przekazywane jest w ratach miesięcznych. Celem rekompensaty jest wyrównanie straty poniesionej w związku ze świadczeniem usługi publicznej, której ramy, zakres i standardy jakościowe określiła Gmina. Zatem, niezależnie od sposobu wyliczenia wielkości rekompensaty, uzyskanie tej rekompensaty pozwoli Wnioskodawcy na świadczenie usług publicznego transportu zbiorowego z zastosowaniem cen biletów ustalonych przez organizatora - Gminę.

Ponadto, zaznaczyć należy, że z ekonomicznego punktu widzenia Wnioskodawca nie byłby w stanie świadczyć usług transportu miejskiego w narzuconych mu cenach, gdyby nie otrzymywana rekompensata.

Otrzymywana kwota rekompensaty ma zatem bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez Wnioskodawcę i na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Zapłatą za świadczone przez Wnioskodawcę usługi jest bowiem otrzymywana rekompensata, stanowiąca dopłatę do ceny usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

A skoro otrzymywana rekompensata stanowi dopłatę do ceny świadczonych przez Wnioskodawcę usług (tj. świadczenie usług dzięki rekompensacie ma niższą cenę lub też innymi słowy właśnie dlatego, że ceny ustalone są na takim a nie na innym poziomie, Wnioskodawcy wypłacana jest rekompensata), to taka rekompensata stanowi podstawę opodatkowania.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zauważyć należy, że stosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast wychodzenie poza wykładnię literalną jest niedopuszczalne. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji jedynie, gdy charakter czynności świadczonych przez niego w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania stawki obniżonej czy zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy - dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Według art. 146a pkt 2 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jednocześnie na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 2 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca świadczy usługi przewozowe na rzecz Gminy oznaczone symbolem PKWiU 2008 - 49.31.21 Transport drogowy pasażerski, rozkładowy, miejski i podmiejski.

W załączniku nr 3 do ustawy stanowiącym "Wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 8%", pod pozycją 155 tego załącznika wymieniony został - sklasyfikowany pod symbolem PKWiU 49.31 - Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji gdy, usługi świadczone przez Spółkę na rzecz Miasta mieszczą się, w grupowaniu PKWiU 49.31.21 "Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski", to świadczenie ww. usług przez Spółkę - w tym również w części sfinansowanej otrzymanymi rekompensatami - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i art. 146aa ust. 1 pkt 2 oraz poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy.

Reasumując, otrzymywana przez Wnioskodawcę od Gminy rekompensata za świadczenie publicznych usług przewozowych w związku z wykonywaniem zadań własnych Gminy stanowi obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy. Zatem, z uwagi na fakt, że rekompensata dotyczy usług komunikacji miejskiej i podmiejskiej mieszczącej się w grupowaniu PKWiU 49.31.21. (która to usługa opodatkowana jest 8% stawką podatku VAT), to podlega ona opodatkowaniu 8% stawką stosownie do art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i art. 146aa ust. 1 pkt 2 oraz poz. 155 załącznika nr 3 do ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczyły kwestii tego, czy w przypadku gdy rekompensata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług to podatek naliczony od zakupu towarów i usług służących wykonywaniu usług komunikacji miejskiej może zostać odliczony od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z tą działalnością.

Wnioskodawca wskazał, że oczekuje odpowiedzi na powyższe pytanie jedynie w sytuacji uznania jego stanowiska w zakresie pytania nr 1 dotyczącego uznania rekompensaty za niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Uwzględniając zatem udzieloną odpowiedź na pytanie nr 1, w której uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2 stało się zbędne.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zaistniałego stanu faktycznego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Tut. organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń, tut. organ podkreśla, że nie kwestionuje orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa, sam niejednokrotnie - również w analizowanej sprawie - odwołuje się do tez wynikających z orzeczeń sądów. Należy jednak zaznaczyć, że wyroki sądów administracyjnych wiążący charakter mają w konkretnej sprawie i ściśle określonym stanie faktycznym. Tylko do tych konkretnych elementów odnosi się moc wiążąca orzeczenia sądu administracyjnego. W konsekwencji odniesienie jakiegokolwiek orzeczenia sądowego - czy też uzasadnienia wyroku do innej sytuacji, nie nadaje powołanej sytuacji mocy wiążącej orzeczenia. Nie można zatem w szeregu orzeczeń sądowych, ich rozstrzygnięć odnosić do własnej sprawy, bowiem dotyczą one konkretnych powstałych już zdarzeń.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.