0112-KDIL2-2.4012.183.2017.1.MŁ - Moment powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do zaliczek za usługi turystyczne.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lipca 2017 r. (data wpływu 14 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do zaliczek w związku ze świadczeniem usług turystycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do zaliczek w związku ze świadczeniem usług turystycznych. Wniosek uzupełniono 14 lipca 2017 r. o doprecyzowanie postawionego pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest również zarejestrowana jako podatnik VAT-UE. Spółka jest zarejestrowana w Centralnym Rejestrze Organizatorów i Pośredników Turystycznych.

Spółka posiada własne i dzierżawione hotele i obiekty wypoczynkowe na terytorium kraju, w których świadczy głównie usługi krótkotrwałego zakwaterowania obejmujące nocleg i wyżywienie (pobyt) sklasyfikowane w PKWiU 2008 pod symbolem 55.10 i 55.20. Usługi te są wymienione w załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa p.t.u.). W tym przypadku stosuje się opodatkowanie na zasadach ogólnych w oparciu o art. 29a ustawy p.t.u.

Spółka rozszerzyła swoją ofertę poprzez połączenie usługi własnej z jedną bądź kilkoma usługami obcymi takimi jak: usługi transportu, usługi przewodnickie, wstępy do lokalnych atrakcji turystycznych. Usługa obejmująca nocleg z wyżywieniem wraz z usługami dodatkowymi stanowi ofertę kompleksową objętą jedną ceną. Jest ona zamawiana w momencie rezerwacji pobytu. Spółka prowadzi ewidencję wewnętrzną, w której wykazuje jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne. W tym przypadku zastosowanie znajduje szczególna procedura przy świadczeniu usług turystyki określona w art. 119 ust. 5.

Ponadto Spółka oferuje swoim klientom usługi turystyki innych organizatorów, które są w całości nabywane od organizatora i sprzedawane klientom Spółki. W tym przypadku znajduje zastosowanie szczególna procedura przy świadczeniu usług turystyki określona w art. 119 ust. 1.

Usługi obce nabywane są od innych podatników prowadzących działalność w danym zakresie, posiadających stosowne koncesje i zezwolenia. Spółka działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek.

W ramach prowadzonej działalności Spółka pobiera od klientów zaliczki: pierwszą potwierdzającą dokonanie rezerwacji i kolejne, jednorazowo lub w ratach nie później niż 30 dni przed datą rozpoczęcia świadczenia usług.

Spółka dopiero po zakończeniu świadczenia usługi turystyki jest w stanie uzyskać informacje na temat całkowitej wysokości kosztów związanych z jej świadczeniem (faktyczne koszty transportu, przewodnika, wstępów do lokalnych atrakcji turystycznych). W momencie wpłaty zaliczki przez klienta, a nawet w momencie rozpoczęcia świadczenia usługi turystyki Spółka jest w posiadaniu informacji, które pozwalają na określenie jedynie części kosztów związanych ze świadczeniem danej usługi turystyki.

Do 31 grudnia 2013 r. w celu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dla świadczonych usług turystyki (w tym w przypadku otrzymania zaliczek przed ich wykonaniem) Spółka opierała się na § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy p.t.u., zgodnie z którym obowiązek podatkowy od takich usług powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później jednak niż 15 dnia od wykonania usługi. Z dniem 1 stycznia 2014 r. art. 19 ust. 22 ustawy p.t.u. na podstawie którego Minister Finansów wydał Rozporządzenie, został uchylony na mocy ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35), w związku z czym § 3 ust. 1 Rozporządzenia również przestał obowiązywać.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 11 lipca 2017 r.).

Kiedy w opisanym stanie faktycznym powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów usług z tytułu świadczenia usług turystyki, tj. kiedy powstaje obowiązek podatkowy w przypadku otrzymania zaliczki na poczet przyszłego świadczenia usług turystyki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług w odniesieniu do zaliczki otrzymanej przed wykonaniem usługi turystyki powstaje w momencie ustalenia marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy p.t.u., tj. w praktyce z momentem wykonania usługi turystyki (tj. zakończenia świadczenia usługi turystyki), ponieważ dopiero w tym momencie Spółka jest w stanie uzyskać informacje na temat całkowitej wysokości kosztów związanych ze świadczeniem dla danego klienta usługi turystyki, a tym samym ustalić podstawę opodatkowania w procedurze szczególnej przy świadczeniu usług turystyki.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy p.t.u. obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. brak jest w ustawie p.t.u., jak i w wydanych dotychczas aktach wykonawczych do tej ustawy szczególnego przepisu określającego moment powstania obowiązku podatkowego dla usług turystyki, podobnego do tego jaki obowiązywał do 31 grudnia 2013 r. Zatem, od 1 stycznia 2014 r. dla świadczonych usług turystyki zastosowanie znajdzie ogólna zasada powstawania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, tj. z chwilą wykonania usługi wynikająca z art. 19a ust. 1 ustawy p.t.u. Zdaniem Spółki, zgodnie z zawartą umową na świadczenie usługi turystycznej, wykonanie usługi turystyki następuje w momencie powrotu klienta z danej imprezy turystycznej. Wątpliwości Spółki wiążą się z momentem powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w przypadku otrzymania przez Spółkę zaliczki od klienta na poczet usługi turystyki, która dopiero ma być świadczona, co w praktyce w branży turystycznej jest regułą. Zgodnie bowiem z art. 19a ust. 8 ustawy p.t.u. jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Zatem opodatkowanie podatkiem od towarów i usług w przypadku zaliczek nie ma samoistnego charakteru, ale jest związane z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Opodatkowanie zaliczki ma więc charakter wtórny wobec opodatkowania towaru lub usługi, a więc zaliczka podlega opodatkowaniu według takich samych zasad jak dostawa towarów lub świadczenie usług, w związku z którymi została ona przekazana. Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy p.t.u., z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 tejże ustawy, usługi turystyki korzystają ze szczególnej procedury ustalania wysokości podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a to oznacza, że zawarta w art. 119 ustawy p.t.u. definicja podstawy opodatkowania dla usług turystyki stanowi Iex specialis w stosunku do ogólnej definicji podstawy opodatkowania określonej w art. 29a ust. 1 ustawy p.t.u.

Jak stanowi art. 119 ust. 1 ustawy p.t.u. podstawą opodatkowania przy wykonaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Natomiast zgodnie z art. 119 ust. 5 w przypadku gdy przy świadczeniu usług turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a. Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy p.t.u. przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów lub usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Z powyższych uregulowań wynika specyfika usług turystyki w zakresie określenia podstawy opodatkowania w podatku od towarów i usług. Zdaniem Spółki nie ma argumentów przemawiających za wyłączeniem stosowania tych specyficznych zasad w odniesieniu do zaliczek płaconych na poczet przyszłego świadczenia usług turystyki, gdyż zaliczka ta również stanowi kwotę, którą ma zapłacić nabywca usługi, o której mowa w art. 119 ustawy p.t.u., a ponadto, jak już wcześniej wskazano, powinna podlegać opodatkowaniu według takich samych zasad jak świadczenie usługi turystyki, w związku z którą została ona przekazana.

W dniu otrzymania zaliczki na poczet przyszłej usługi turystyki nie jest znana całkowita kwota faktycznych kosztów jakie Spółka poniesie z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, konieczna w celu obliczenia marży zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy p.t.u., a w konsekwencji nie jest możliwe ustalenie podstawy opodatkowania zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy p.t.u. Pełna wysokość tych kosztów może zostać określona najwcześniej w momencie wykonania usługi. Nawet w przypadku próby wyliczenia kwoty tych kosztów (szacowanie) na podstawie innych dokumentów (umowy) ostateczna ich suma ustalona na podstawie otrzymanych w późniejszym okresie faktur od kontrahentów (faktyczne koszty) może się różnić od kwoty przyjętej pierwotnie.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Spółki, w momencie otrzymania zaliczki na poczet usługi turystyki nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług od tej zaliczki, ponieważ nie ma możliwości ustalenia podstawy opodatkowania od otrzymanej kwoty zaliczki zgodnie z zasadami określonymi w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy p.t.u. Obowiązek ten w odniesieniu do otrzymanej zaliczki może powstać dopiero z chwilą, gdy możliwe będzie ustalenie marży, a zatem w momencie uzyskania informacji na temat pełnej wysokości faktycznych kosztów poniesionych z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w związku ze świadczoną usługą turystyki, na poczet której klient dokonał wpłaty zaliczki. Ponieważ dopiero po zakończeniu świadczenia usługi Spółka jest w stanie uzyskać informacje na temat całkowitej wysokości kosztów związanych ze świadczeniem dla danego klienta usługi turystyki, obowiązek podatkowy od otrzymanej zaliczki powstanie z chwilą wykonania usługi turystyki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W świetle art. 19a ust. 8 ustawy - jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany wyżej przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jeżeli przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest również zarejestrowany jako podatnik VAT-UE. Spółka jest zarejestrowana w Centralnym Rejestrze Organizatorów i Pośredników Turystycznych.

Wnioskodawca posiada własne i dzierżawione hotele i obiekty wypoczynkowe na terytorium kraju, w których świadczy głównie usługi krótkotrwałego zakwaterowania obejmujące nocleg i wyżywienie (pobyt) sklasyfikowane w PKWiU 2008 pod symbolem 55.10 i 55.20. Spółka rozszerzyła swoją ofertę poprzez połączenie usługi własnej z jedną bądź kilkoma usługami obcymi takimi jak: usługi transportu, przewodnickie, wstępy do lokalnych atrakcji turystycznych. Usługa obejmująca nocleg z wyżywieniem wraz z usługami dodatkowymi stanowi ofertę kompleksową objętą jedną ceną. Jest ona zamawiana w momencie rezerwacji pobytu. Spółka prowadzi ewidencję wewnętrzną, w której wykazuje jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne. W tym przypadku zastosowanie znajduje szczególna procedura przy świadczeniu usług turystyki określona w art. 119 ust. 5. Ponadto Spółka oferuje swoim klientom usługi turystyki innych organizatorów, które są w całości nabywane od organizatora i sprzedawane klientom Spółki. Usługi obce nabywane są od innych podatników prowadzących działalność w danym zakresie, posiadających stosowne koncesje i zezwolenia. Spółka działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek.

W ramach prowadzonej działalności Spółka pobiera od klientów zaliczki: pierwszą potwierdzającą dokonanie rezerwacji i kolejne, jednorazowo lub w ratach nie później niż 30 dni przed datą rozpoczęcia świadczenia usług.

Spółka dopiero po zakończeniu świadczenia usługi turystyki jest w stanie uzyskać informacje na temat całkowitej wysokości kosztów związanych z jej świadczeniem (faktyczne koszty transportu, przewodnika, wstępów do lokalnych atrakcji turystycznych). W momencie wpłaty zaliczki przez klienta, a nawet w momencie rozpoczęcia świadczenia usługi turystyki Spółka jest w posiadaniu informacji, które pozwalają na określenie jedynie części kosztów związanych ze świadczeniem danej usługi turystyki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, kiedy w opisanym stanie faktycznym powstaje obowiązek podatkowy w odniesieniu do zaliczek z tytułu świadczenia usług turystyki.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki, ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określenia podstawy opodatkowania.

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy - przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Ustawodawca nie przewidział dla usług turystyki szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Zatem obecna regulacja dotycząca obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia tych usług zawarta jest w treści art. 19a ust. 1 ustawy, z której wynika, że obowiązek podatkowy również w przypadku usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy, powstaje z chwilą wykonania usługi.

Jednocześnie do otrzymanych zaliczek stosować należy przywołany wyżej art. 19a ust. 8 ustawy, na podstawie którego, jeśli przed wykonaniem usługi została uiszczona całość lub część zapłaty należnej z tytułu wykonania usługi, obowiązek podatkowy powstaje z tą chwilą w części otrzymanej zapłaty.

Zatem w przypadku otrzymania zapłaty przed wykonaniem usługi turystyki, podatnik powinien obliczyć kwotę podatku od otrzymanej zaliczki przy uwzględnieniu, że podstawą opodatkowania w tym przypadku, tak jak w przypadku wykonania usługi, jest również marża. W momencie otrzymania zaliczki na poczet usługi turystyki, z uwagi na szczególną procedurę przy świadczeniu tych usług, w sytuacji gdy nie zostały jeszcze faktycznie poniesione koszty, podatnik powinien przyjąć marżę taką, którą skalkulował przy określaniu ceny danej usługi, obliczoną w oparciu o przewidywane koszty. Cena usługi turystycznej, co do zasady, jest stała dla danego klienta i znana już przy dokonywaniu pierwszych przedsprzedaży tej usługi. W takiej sytuacji podatnik powinien posiadać stosowną dokumentację, która potwierdzałaby, że skalkulowane koszty uwzględniane przy wyliczeniu ceny i marży mają swoje uzasadnienie (np. umowy zawarte z hotelami, przewoźnikami, ubezpieczycielami).

Natomiast w sytuacji, gdy znane będą już faktyczne koszty poniesione z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w odniesieniu do danej imprezy i kwota marży obliczona przy uwzględnieniu tych kosztów będzie inna niż wcześniej skalkulowana, podatnik powinien dokonać korekty podatku w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym usługa została wykonana.

Koszty, które zostaną poniesione w okresach późniejszych niż okres wykonania usługi, powinny być rozliczone poprzez stosowną korektę deklaracji podatkowej złożonej za okres, w którym doszło do wykonania usługi. Należy bowiem zauważyć, że obowiązek podatkowy nie powstaje w stosunku do tych usług później niż z chwilą ich wykonania.

W świetle powyższych rozważań stwierdzić należy, że otrzymanie zaliczki na poczet wykonania usługi turystyki - zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy - rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. Zatem z tytułu otrzymywanych zaliczek na poczet usługi turystyki w celu ustalenia kwoty podatku należnego Wnioskodawca zobowiązany będzie do wstępnego ustalenia wysokości marży. Natomiast podstawę opodatkowania stanowić będzie - zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy - kwota prognozowanej marży, bez kwoty podatku.

Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że otrzymanie zaliczki na poczet świadczonych usług turystycznych nie będzie rodzić obowiązku podatkowego w podatku VAT.

Okoliczność, że w momencie otrzymania zaliczki Wnioskodawca nie zna faktycznie poniesionych kosztów i uzyskanej marży nie uzasadnia odstąpienia od stosowania art. 19a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymanie zaliczki na poczet imprezy turystycznej rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z chwilą jej otrzymania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie wynikające z opisu stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie, nie mogą być - zgodnie z art. 14B § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - w wydanej interpretacji rozpatrzone. W związku z powyższym tut. Organ nie rozstrzygał kwestii zastosowania opodatkowania procedury "VAT marży" do świadczonych usług turystycznych. Element ten przyjęto jako część opisu sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.