0112-KDIL2-2.4012.148.2017.1.AKR - Ewidencjonowanie na kasie rejestrującej zapłaty bonami pracowniczymi.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* wystawienia faktur na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników - jest nieprawidłowe,

* ewidencjonowania na kasie rejestrującej zapłaty bonami - jest prawidłowe,

* możliwości korekty obrotu zaewidencjonowanego na kasie rejestrującej - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktur na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników, ewidencjonowania na kasie rejestrującej zapłaty bonami oraz możliwości korekty obrotu zaewidencjonowanego na kasie rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność handlową polegającą na sprzedaży artykułów spożywczych oraz innych w ramach marketu sieci w oparciu o umowę franczyzową. W ramach prowadzonej działalności handlowej Wnioskodawca zawarł umowę z "A", zwanym dalej Zamawiającym, której przedmiotem jest wydawanie i sprzedaż porcji, produktów, półproduktów dla sporządzania posiłków profilaktycznych realizowanych przez pracowników.

Wydanie produktów, półproduktów dla sporządzenia posiłków profilaktycznych następuje w oparciu o talon "Posiłek Profilaktyczny" w sklepie, który prowadzi Wnioskodawca (...). W treści umowy używane są zamiennie określenia talon "Posiłek Profilaktyczny" lub bon.

W wyniku zawartych porozumień ustalono następujące zasady współpracy i rozliczeń:

1. Bony mogą być realizowane tylko na produkty i półprodukty żywnościowe, służące tylko do przygotowywania posiłków profilaktycznych lub gotowych posiłków. Zakazuje się realizacji bonów na tzw. "używki" (papierosy, kawa, alkohol) oraz na artykuły niespożywcze - chemia, artykuły przemysłowe.

2. Bony realizowane są w czasie miesiąca kalendarzowego, w którym są wydawane. Ważność bonu określa każdorazowo data umieszczona na ich awersie. Po upływie terminu wydrukowanego na bonie, traci on swą ważność.

3. Wartość bonu ustalana będzie miesięcznie przez.... wraz z podatkiem VAT, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

4. Strony ustaliły, że rozliczenie przedmiotu umowy następować będzie co 10 dni w każdym miesiącu kalendarzowym.

5. Podstawę wystawienia faktury i jego integralną część stanowią bony "Posiłek profilaktyczny".

6. Płatność za wydane produkty i półprodukty żywnościowe jest realizowana przez Zamawiającego.

Należy również wskazać na dodatkowe okoliczności współpracy, a mianowicie:

1. Rozliczenia pomiędzy stronami odbywają się w kwotach brutto - wartość bonu oznacza wartość towarów brutto z VAT jakie może otrzymać odbiorca towarów w zamian za bon.

2. Pomimo, że przyjęto założenie, że nabywane towary to produkty i półprodukty żywnościowe, a w szczególności mięso i wędliny opodatkowane w stawce VAT 5%.

3. W praktyce jednak zdarza się, że nie jest wiadome na jakie towary zostaną wymienione bony w konsekwencji bony stanowią substytut pieniądza w kwocie brutto. Wnioskodawca nie posiada wyodrębnionego stoiska mięsnego i wędliniarskiego z osobną rejestracją sprzedaży tylko tych produktów. Sprzedaż odbywa się w boksach kasowych przy wyjściu ze sklepu.

4. Pracownicy realizując bony, w zdecydowanej większości zakupują (za gotówkę) dodatkowe towary, co oznacza ewidencjonowanie transakcji nabycia towarów realizowanych za bony i gotówkę na jednym paragonie fiskalnym - w takiej sytuacji pracownik reguluje cenę w części gotówką a w części wartością przekazywanego bonu, co również potwierdza charakter bonu (substytut pieniądza); często okazuje się, że płatność bonem będzie dokonana po ujęciu wszystkich towarów na paragonie sprzedaży.

5. W celu wyodrębnienia transakcji rozliczanej (płaconej) bonem wprowadzono w systemie informatycznym Wnioskodawcy formę płatności INNE PŁATN., która służy do ewidencjonowania obrotów na kasie (drukarce) fiskalnej ww. transakcji, jednak ze względu na okoliczności opisane w punkcie poprzednim może dojść do sytuacji, w której Wnioskodawca nie wie jakie konkretnie towary finansowane są bonem, a jakie gotówką.

6. Jeżeli wartość zakupionych towarów przekraczała wartość bonów, różnica była dopłacana przez pracownika Zamawiającego innymi środkami pieniężnymi.

7. Nie istnieje możliwość wymiany bonu na gotówkę.

8. Po zakończeniu okresu rozliczeniowego wystawiana jest Faktura VAT obejmująca ilość zrealizowanych w tym okresie bonów.

9. Strony przyjęły założenie, że nabywane towary to produkty, półprodukty żywnościowe. Na tej podstawie wystawiana była faktura VAT ze stawką 5%, obejmująca 2 pozycje: mięso, wędliny.

W opisie faktury ponadto umieszczono adnotację: "za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników (...)."

Wnioskodawca w II połowie 2016 r. zmienił podmiot rozliczający księgi, który analizując zapisy poprzednich okresów oraz istotę operacji gospodarczych doszedł do wniosku, iż podmiot, któremu Wnioskodawca powierzył dotychczas prowadzenie ksiąg rachunkowych podwójnie ujmował obrót ze sprzedaży. Pierwszy raz poprzez ujęcie faktury VAT za bony, drugi raz w postaci ewidencjonowania obrotu na urządzeniach fiskalnych podczas bezpośredniego wydania towarów, za które płacono bonem. Nie dokonywał w tym czasie żadnych korekt tak ujętego obrotu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo postępuje wystawiając Fakturę VAT na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników?

2. Czy Wnioskodawca powinien rejestrować obrót ze sprzedaży towarów na kasach rejestrujących, za które zapłacono bonami?

3. Ponadto czy Wnioskodawca powinien dokonać korekty obrotu za lata ubiegłe?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo postępował wystawiając Fakturę VAT za mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników.

Wnioskodawca uważa, że nabywcą - podmiotem, który nabywa przez kupno towary Wnioskodawcy - jest Zamawiający (...), z którym Wnioskodawca zawarł umowę. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów na rzecz Zamawiającego, z tym że towary te wydaje pracownikom Zamawiającego, za okazaniem przez nich bonów, zgodnie z postanowieniami umowy. Podkreślenia wymaga, że to Zamawiający jest obowiązany do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych. nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych, przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów. To Pracodawca zleca zakup i wydanie towarów oraz dokonuje płatności za wydane przez Wnioskodawcę towary. Więc w rzeczywistości Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz Kopalni, a pracownicy realizując bony korzystają z przysługującego im uprawnienia ze strony pracodawcy.

Pracodawca, realizując swój obowiązek zapewnienia nieodpłatnie posiłków profilaktycznych pracownikom, zleca Wnioskodawcy wydawanie produktów spożywczych potrzebnych do przygotowania posiłków, na podstawie bonów o określonej wartości wydanych przez kopalnię. Jednakże obowiązki Wnioskodawcy w zakresie zakupu produktów spożywczych i wydania ich pracownikom może pełnić każda osoba umocowana przez Zamawiającego, co sprawia że w istocie dochodzi do wydania pracownikom produktów zakupionych przez Zamawiającego.

Należy zatem uznać, że bony na posiłki profilaktyczne dla pracowników Zamawiającego w tej sytuacji nie są formą zapłaty za towary wydane bezpośrednio pracownikom, lecz stanowią dokument uprawniający ich do odbioru produktów zapewnianych przez pracodawcę.

Jeżeli zatem stroną transakcji jest Zamawiający, Wnioskodawca zobowiązany jest do dokumentowania ww. czynności dostawy towarów fakturami VAT.

UZASADNIENIE odpowiedzi na pytanie drugie:

Wnioskodawca wydając towary w zamian za bony pracownikom Zamawiającego, ze względu na fakt, że nie dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, nie podlega obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 10 grudnia 2013 r. sygnatura: IBPP3/443-1081/13/AS.

UZASADNIENIE odpowiedzi na pytanie trzecie:

W sytuacji jeżeli Wnioskodawca w swoim systemie informatycznym wprowadził usprawnienia i ułatwienia procesu prowadzenia sprzedaży, polegające na pełnej rejestracji obrotu z uwagi na właściwe i łączne działanie systemu magazynowo-sprzedażowego, właściwości czytników kasowych oraz stosowane rozwiązania logistyczne oraz określił dodatkową formę płatności, obejmującą transakcje zrealizowane (opłacone) tylko i wyłącznie za pomocą bonów, to na tej podstawie może sporządzić zestawienia sprzedaży opłacone bonami, które nie podlegają obowiązkowi rejestracji na kasie rejestrującej. Według Wnioskodawcy na tej podstawie może dokonać korekty zapisów, wyłączając obrót opłacony bonami z raportu fiskalnego danego okresu.

Należy tutaj zwrócić uwagę, że sporządzenie korekty w oparciu o wydane wcześniej pracownikom Zamawiającego paragony jest niemożliwe, ponieważ nie zachodzą tutaj przesłanki związane z okolicznościami zwrotu towaru. W tej sytuacji, gdy w obowiązujących przepisach nie określono dokładnie jak należy zachować się w ww. sytuacji, korektę dokonuje poprzez ujęcie stosownych zapisów ujemnych w odrębnej ewidencji na podstawie § 3 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących.

Poza tym korekta umożliwia ustalenie wartości sprzedaży brutto jak i wartości podatku należnego, czyniąc tym samym zadość wymogom stawianym przez rozporządzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* nieprawidłowe w zakresie wystawienia faktur na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników,

* prawidłowe w zakresie ewidencjonowania na kasie rejestrującej zapłaty bonami,

* nieprawidłowe w zakresie możliwości korekty obrotu zaewidencjonowanego na kasie rejestrującej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Przez towary zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Powołane wyżej przepisy art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy, zawierają podstawowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z przepisów tych wynika przede wszystkim, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług realizowane na terytorium kraju. Ponadto dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu jeżeli mają charakter odpłatny. Tylko pozytywne ustalenia w powyższych aspektach upoważniają do stwierdzenia, że miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu.

Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawę towarów lub świadczenie usług musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być wyrażone w pieniądzu, co jednak nie oznacza, że musi ono mieć postać pieniężną, gdyż wynagrodzenie (odpłatność) jako świadczenie może przybrać również postać rzeczową (np. zapłatą za usługę może być inny towar lub usługa). Innymi słowy musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106a ust. 1 ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem - art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosowanie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy, do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zasadą jest zatem dokumentowanie sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą wystawianiem faktur VAT. Wskazać należy, że sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę VAT na żądanie nabywcy (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej) towaru lub usługi.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nakazują zatem podatnikom dokonującym sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolnikom ryczałtowym prowadzić ewidencję tej sprzedaży za pomocą kas rejestrujących. Jednocześnie przepisy te nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz osób prowadzących działalność gospodarczą. Jednakże w takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca dla takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

W art. 109 ust. 3 ustawy postanowiono, że podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przytoczona regulacja wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, gdyż dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Przepisy ustawy nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Wyjaśnienia wymaga, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową, ma ona charakter ewidencji sprzedaży. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności cyt. wyżej art. 109 ust. 3 ustawy. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy. Jest to sprzedaż niedokumentowana obowiązkowo fakturami, czyli objęta wyjątkiem od zasady, że podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wystawienia faktur wynikającym z art. 106b.

W sytuacji, kiedy dana sprzedaż zostanie udokumentowana fakturą wystawianą na żądanie nabywcy (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub rolnika ryczałtowego), wówczas podatnik ma obowiązek zaewidencjonowania jej w kasie rejestrującej niezależnie od faktu wystawienia faktury. Do kopii faktury należy "podpiąć" oryginał paragonu fiskalnego. W sytuacji sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym kasy nabywca (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) uzyskuje więc tylko fakturę, zaś paragon (fiskalny) pozostaje u sprzedawcy.

Należy jednak zaznaczyć, że jeśli podatnik ewidencjonuje przy zastosowaniu kasy rejestrującej całą sprzedaż jaka występuje w jego firmie to musi zadbać o to, aby deklaracja podatkowa sporządzana na podstawie prowadzonych w firmie ewidencji, które dwukrotnie obejmują tę samą sprzedaż (np. gdy w kasie zarejestrowana została również sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą), była rzetelna.

Z przedstawionego opisu wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność handlową polegającą na sprzedaży artykułów spożywczych oraz innych w ramach marketu. W ramach prowadzonej działalności handlowej Wnioskodawca zawarł umowę, której przedmiotem jest wydawanie i sprzedaż porcji, produktów, półproduktów dla sporządzania posiłków profilaktycznych realizowanych przez pracowników Zamawiającego. Wydanie produktów, półproduktów dla sporządzenia posiłków profilaktycznych następuje w oparciu o talon "Posiłek Profilaktyczny" w sklepie, który prowadzi Wnioskodawca. W treści umowy używane są zamiennie określenia talon "Posiłek Profilaktyczny" lub bon.

Bony mogą być realizowane tylko na produkty i półprodukty żywnościowe, służące tylko do przygotowywania posiłków profilaktycznych lub gotowych posiłków. Zakazuje się realizacji bonów na tzw. "używki" (papierosy, kawa, alkohol) oraz na artykuły niespożywcze - chemia, artykuły przemysłowe. Bony realizowane są w czasie miesiąca kalendarzowego, w którym są wydawane. Ważność bonu określa każdorazowo data umieszczona na ich awersie. Po upływie terminu wydrukowanego na bonie, traci on swą ważność. Wartość bonu ustalana będzie miesięcznie przez Zamawiającego wraz z podatkiem VAT, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Strony ustaliły, że rozliczenie przedmiotu umowy następować będzie co 10 dni w każdym miesiącu kalendarzowym. Podstawę wystawienia faktury i jego integralną część stanowią bony "Posiłek profilaktyczny". Płatność za wydane produkty i półprodukty żywnościowe jest realizowana przez Zamawiającego.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Natomiast w myśl § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 279), jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

Stosownie do przepisu § 8 ww. rozporządzenia pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za posiłki i napoje.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze nie definiują pojęcia "nabywca", dlatego zasadnym wydaje się odwołanie do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN "nabywcą jest ten, kto coś nabywa (nabył) przez kupno" (Słownik języka polskiego, pod red.: prof. Mieczysława Szymczaka, s. 288, Wydawnictwo Naukowe PWN).

W kontekście powyższej definicji należy zauważyć, że w rozpatrywanej sprawie nabywcą - podmiotem, który nabywa przez kupno towary Wnioskodawcy - jest Zamawiający, z którym Wnioskodawca zawarł umowę. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów na rzecz Zamawiającego, z tym że towary te wydaje pracownikom, za okazaniem przez nich talonów "Posiłek profilaktyczny" (bony), zgodnie z postanowieniami umowy. Podkreślenia wymaga, że to pracodawca (Zamawiający) jest obowiązany do zapewnienia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych, przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów. To pracodawca (Zamawiający) zleca zakup i wydanie towarów oraz dokonuje płatności za wydane przez Wnioskodawcę towary. Więc w rzeczywistości w rozpatrywanej sytuacji Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz Zamawiającego, a pracownicy realizując bony korzystają z przysługującego im uprawnienia ze strony pracodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że powyższe obowiązki pracodawców, a uprawnienia pracowników wynikają bezpośrednio z przepisów prawa pracy. Rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania określa powołane wyżej rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów. Jak wynika z tego rozporządzenia, pracodawca ma obowiązek nieodpłatnie zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych:

* posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, w formie jednego dania gorącego,

* napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Rozporządzenie określa szczegółowo skład posiłków (zawartość węglowodanów, tłuszczów, białek), ich wymaganą wartość kaloryczną. Określa też warunki, w których posiłki te przysługują pracownikom, tj. wykonującym prace związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej określony efektywny wydatek energetyczny organizmu u mężczyzn i u kobiet, wykonującym prace w pomieszczeniach zamkniętych o określonej temperaturze lub wskaźniku obciążenia termicznego, wykonującym prace na otwartej przestrzeni w okresie zimowym.

Ww. przepisy nie przewidują możliwości wypłaty ani ekwiwalentu, ani zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika. Obowiązki pracodawcy w zakresie przekazywania pracownikom posiłków profilaktycznych i napojów mogą być realizowane jedynie poprzez wydawanie ich w naturze przez pracodawcę albo zapewnienie korzystania z takich posiłków w punktach gastronomicznych, albo wydawanie produktów do przygotowania posiłków przez pracowników. W określonych sytuacjach, gdy pracodawca nie ma możliwości wydania pracownikom artykułów czy posiłków, w zamian tych świadczeń wydaje im bony. Istotne natomiast jest to, że z przekazywanych pracownikom kuponów czy innych dowodów musi jednoznacznie wynikać, że uprawniają one jedynie do otrzymania posiłków, artykułów spożywczych czy napojów bezalkoholowych. Celem tych uregulowań nie jest bowiem zapewnienie pracownikom dowolnego wyżywienia w trakcie pracy, lecz zagwarantowanie osobom pracującym w szczególnych warunkach, ze względu na rodzaj wykonywanej pracy, ściśle określonych co do składu posiłków o charakterze profilaktycznym. Rodzaj i charakter tych posiłków nie jest kształtowany przez pracowników, lecz jest precyzyjnie określony przepisami prawa. Przepisy prawa w zakresie zagwarantowania posiłków profilaktycznych realizuje pracodawca (Zamawiający), a nie pracownicy - osoby którym wydawane są produkty.

Zamawiający realizując swój obowiązek zapewnienia nieodpłatnie posiłków profilaktycznych pracownikom, zleca Wnioskodawcy wydawanie produktów spożywczych potrzebnych do przygotowania posiłków, na podstawie bonów o określonej wartości wydanych przez Zamawiającego. Jednakże obowiązki Wnioskodawcy w zakresie zakupu produktów spożywczych i wydania ich pracownikom może pełnić każda osoba umocowana przez Kopalnie, co sprawia że w istocie w rozpatrywanej sprawie dochodzi do wydania pracownikom produktów zakupionych przez Zamawiającego.

Podkreślenia również wymaga, że bony (upoważnienia) stanowią podstawę rozliczenia pomiędzy stronami (Wnioskodawcą i Zamawiającym) na podstawie wystawionych faktur. Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której stronami transakcji jest Wnioskodawca i Zamawiający.

Jak wskazano na wstępie, dostawę towarów lub świadczenie usług musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności, więc mimo, że podmiotami korzystającymi z danych towarów są osoby fizyczne - pracownicy Zamawiającego, to jednak rzeczywistym nabywcą tych towarów jest podmiot, z którym Wnioskodawca zawarł umowę i który dokonuje płatności za wydany towar.

W przedmiotowej sprawie należy zatem uznać, że bony na posiłki profilaktyczne dla pracowników Zamawiającego w tej sytuacji nie są formą zapłaty za towary wydane bezpośrednio pracownikom Zamawiającego, lecz stanowią dokument uprawniający ich do odbioru produktów zapewnianych przez pracodawcę.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca zobowiązany jest do dokumentowania ww. czynności dostawy towarów na rzecz nabywcy (Zamawiającego) fakturami, bowiem do transakcji sprzedaży dochodzi pomiędzy Wnioskodawcą a Zamawiającym (...), na którym to ciąży obowiązek wynikający z rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów oraz z Kodeksu pracy.

Przechodząc tym samym do kwestii związanej bezpośrednio z wątpliwościami Wnioskodawcy, a dotyczącej obowiązku ewidencji talonów "Posiłek profilaktyczny" (bonów) względem pracowników Zamawiającego w kasie rejestrującej należy przypomnieć, że obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy, zgodnie z którym podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zauważyć jednak należy, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze sprzedażą towarów na rzecz osób fizycznych, lecz na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jakim jest Zamawiający, tak więc wydanie przez Wnioskodawcę ww. towarów bezpośrednio pracownikom w imieniu pracodawcy nie podlega ewidencjonowaniu przy użyciu kasy rejestrującej. W tej sytuacji Wnioskodawca winien dysponować jakimikolwiek dokumentami potwierdzającymi fakt wydania przez niego ww. towarów na rzecz pracowników kopalni, zawierającymi dane umożliwiające prawidłowe wystawienie faktur na rzecz Zamawiającego.

Reasumując, wydanie towarów w zamian za bony pracownikom Zamawiającego, ze względu na fakt, że Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej nie podlega obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ewidencjonowania na kasie rejestrującej zapłaty bonami należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również możliwości korekty obrotu zaewidencjonowanego na kasie rejestrującej w związku z podwójnie prowadzoną ewidencją tej samej sprzedaży.

Kwestie dotyczące sposobu prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Zgodnie z zapisem § 3 ust. 1 rozporządzenia, kwestie dotyczące sposobu prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363).

Zgodnie z zapisem § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że kasa spełnia funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy.

Jak wynika z zapisu § 3 ust. 5 rozporządzenia, w przypadku wystąpienia oczywistej pomyłki w ewidencji podatnik dokonuje niezwłocznie jej korekty przez ujęcie w odrębnej ewidencji:

Natomiast stosownie do treści § 6 rozporządzenia, w przypadku, o którym mowa w ust. 5, podatnik ewidencjonuje przy zastosowaniu kasy sprzedaż w prawidłowej wysokości.

Kasa rejestrująca, a w szczególności pamięć fiskalna kasy, zostały skonstruowane w sposób uniemożliwiający jakąkolwiek ingerencję podatnika (również podmiotów wykonujących serwis techniczny kas rejestrujących), co oznacza, że dane raz wprowadzone do kasy (transakcja zakończona wydrukowaniem paragonu) nie podlegają już modyfikacji. Korekta danej transakcji (treści paragonu fiskalnego) jest możliwa jedynie przed wydrukowaniem paragonu, czyli zapisaniem danych w pamięci fiskalnej.

Jednakże zakaz ingerencji w pamięć fiskalną nie oznacza zakazu korekty samej transakcji sprzedaży, gdyż to dokumentacja kasowa transakcji nie podlega korekcie, a nie sama transakcja sprzedaży (w istocie obowiązuje jedynie zakaz zmiany treści paragonu).

Należy zauważyć, że obowiązujące powołane rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących przewiduje m.in. możliwości skorygowania sprzedaży i podatku należnego zaewidencjonowanego za pomocą kasy rejestrującej w przypadku zwrotu towarów i uznanych reklamacji towarów i usług, które skutkują zwrotem całości lub części należności (zapłaty) z tytułu sprzedaży, poprzez ujęcie w odrębnej ewidencji. Ponadto, rozporządzenie to określa również możliwość korekty w przypadku wystąpienia oczywistej pomyłki, która to korekta ujmowana jest w odrębnej ewidencji.

Podkreślić należy, że rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących nie wyczerpuje (nie wskazuje) wszystkich możliwych sytuacji, w których należy dokonać korekty sprzedaży zaewidencjonowanej przy użyciu kasy rejestrującej. Jednak przepisy ustawy nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji VAT.

Ewidencja prowadzona w kasie rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności art. 109 ust. 3 ustawy. Ewidencja prowadzona na podstawie art. 111 ustawy dotyczy bowiem części sprzedaży podatnika na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Ewidencja sprzedaży prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej spełnia wymogi zawarte w art. 109 ust. 3 ustawy wyłącznie w przypadku, gdy zawiera dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, tj. dane odzwierciedlające rzeczywisty przebieg transakcji.

W świetle powyższych unormowań podatnikom przysługuje prawo do korekty sprzedaży i podatku należnego, jednakże pod warunkiem, że zdarzenia te zostaną udokumentowane wiarygodnymi dowodami.

Zatem podstawą przysługującego uprawnienia do korekty sprzedaży i podatku należnego oraz podstawą prawidłowego sporządzenia deklaracji VAT-7 jest rzeczywisty przebieg transakcji gospodarczej udokumentowany rzetelnymi dowodami i wynikający z zapisów zawartych w prowadzonych ewidencjach.

Wskazać należy, że dowodzenie zaistniałego błędu, będącego podstawą dokonania korekty, na podstawie innych dokumentów aniżeli oryginał paragonu fiskalnego, nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego. Podkreślenia jednak wymaga, że to na podatniku spoczywa obowiązek rzetelnego udokumentowania prowadzonych transakcji w urządzeniach księgowych, tak by odzwierciedlały faktyczny ich przebieg.

Zatem w sytuacji, kiedy podatnik nie dysponuje oryginałem paragonu, ponieważ np. zaginie, ulegnie zniszczeniu - może skorygować obrót z tytułu sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy fiskalnej przy założeniu, że podstawą prawidłowego sporządzenia rozliczenia jest rzeczywisty przebieg transakcji gospodarczej, udokumentowany rzetelnymi dowodami i wynika z zapisów zawartych w prowadzonych urządzeniach księgowych.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie co prawda sprzedaż towarów za okazaniem bonu (talonu) znajduje swoje odzwierciedlenie w ewidencji prowadzonej przy zastosowaniu kasy rejestrującej poprzez ewidencjonowanie jej jako INNE PŁATN., to jednak - jak wskazał Wnioskodawca - pracownicy realizując bony, w zdecydowanej większości zakupują (za gotówkę) dodatkowe towary, co oznacza ewidencjonowanie transakcji nabycia towarów realizowanych za bony i gotówkę na jednym paragonie fiskalnym. Ponadto Wnioskodawca nie wie na jakie konkretnie towary zostaną wymienione bony oraz które towary są finansowane bonem, a jakie gotówką. Również faktury wystawione na Zamawiającego na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników nie są spójne z wystawionymi paragonami, na których wykazane są konkretne towary jakie zostały nabyte przez pracownika za bony. Wskazać należy także, iż na paragonie mogą być wyróżnione różne stawki (5%, 8% lub 23%) za nabyte towary, a Wnioskodawca wskazał, że wystawia fakturę ze stawką 5% obejmującą 2 pozycje: mięso, wędliny. Z wniosku nie wynika również, aby Zainteresowany posiadał oryginały paragonów wydanych pracownikom Zamawiającego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w związku z zaistniałymi zdarzeniami, Wnioskodawcy nie przysługuje uprawnienie do korekty obrotu stanowiącego podstawę opodatkowania, gdyż ewentualna korekta nie została udokumentowana wiarygodnymi dowodami.

Zatem, Wnioskodawca nie ma możliwości dokonania korekty transakcji, które to transakcje zostały podwójnie zaewidencjonowane. Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca nie posiada oryginałów paragonów oraz nie udokumentował wiarygodnymi dowodami transakcji korekt.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości korekty obrotu zaewidencjonowanego przy zastosowaniu kasy rejestrującej należało uznać za nieprawidłowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskowana ma także wątpliwości dotyczące prawidłowości wystawienia faktur na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników.

Stosownie do art. 106e ust. 1 ustawy - faktura powinna zawierać:

Treść art. 106e ust. 1 ustawy określa jakie elementy powinna zawierać faktura. Są to elementy obligatoryjne, których podanie ma przede wszystkim cel fiskalny. Służą one bowiem do prawidłowego zidentyfikowania dla celów podatkowych strony podmiotowej danej transakcji, rodzaju transakcji, jak również wartości służących do określenia w kwotach bezwzględnych wysokości zobowiązania podatkowego. Podmiot zobowiązany do wystawienia faktury powinien precyzyjnie określić rodzaj "fakturowanej" czynności, tj. podać nazwę (rodzaj) towaru lub usługi. Źródłem tego obowiązku jest aktualnie art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy. Z treści ww. przepisu wynika jednoznacznie, że faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać m.in. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi.

Wskazać należy, że generalnie faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można jednak pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego sprzedaży. Faktura jest dokumentem o charakterze sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej sytuacji gospodarczej). Co do zasady zatem, faktura musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza np. fakt dostawy określonych towarów i świadczonych usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury, w szczególności w części dotyczących danych obligatoryjnych umieszczonych na fakturze.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca oraz Zamawiający przyjęli założenie, że nabywane towary to produkty, półprodukty żywnościowe. Na tej podstawie wystawiana była faktura VAT ze stawką 5%, obejmująca 2 pozycje: mięso, wędliny. W opisie faktury ponadto umieszczono adnotację: "za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników za miesiąc (...)."

Wskazać w tym miejscu należy, że z powołanego wcześniej art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na fakturze była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać dokumenty sprzedaży (faktury) zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Jeżeli zatem Wnioskodawca na fakturze zastosuje dla sprzedaży różnych towarów (produktów spożywczych, w tym mięsa i wędlin) ogólną adnotację "za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników za miesiąc (...)", to takie oznaczenie nazwy sprzedawanych towarów nie stanowi precyzyjnego określenia rodzaju "fakturowanej" czynności, tym samym nie spełnia wymogu art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy. Takie oznaczenie nazwy sprzedawanych produktów i półproduktów żywnościowych służących tylko do przygotowania posiłków profilaktycznych lub gotowych posiłków nie pozwoli bowiem na identyfikację zakupionego towaru w sposób wystarczająco jednoznaczny i precyzyjny. Na podstawie użytej na fakturze nazwy "za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników za miesiąc (...)", nie można określić, jaki konkretnie towar został sprzedany i jaką stawką podatku jest on faktycznie objęty.

Co więcej - jak wynika z opisu sprawy - przedmiotem faktycznej sprzedaży nie zawsze jest mięso i wędliny, gdyż mogą być to różne, inne produkty spożywcze, w tym również opodatkowane inną stawką niż zastosowana na fakturze.

Tym samym, faktury wystawiane są przez Wnioskodawcę nierzetelnie, przy czym również nazwa towaru ujęta na fakturze: "mięso i wędliny" zawierająca dodatkowo sformułowanie o treści "za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników za miesiąc (...)", bez podania jakich towarów (produktów i półproduktów żywnościowych służących tylko do przygotowania posiłków profilaktycznych lub gotowych posiłków) dotyczy nie jest wystarczająca dla dokładnego określenia wymogu postawionego przez powołane przepisy dotyczące stosowania nazw w fakturach.

W świetle powyższych argumentów, w ocenie organu Wnioskodawca nie postępuje prawidłowo wystawiając faktury na mięso i wędliny z adnotacją "za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników za miesiąc (...)".

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawidłowości zastosowania nazw sprzedawanych towarów (wystawienia faktur na mięso i wędliny z adnotacją za wydanie i sprzedaż produktów i półproduktów spożywczych na bony dla pracowników) jest nieprawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności stawki podatku na fakturze wystawianej dla Zamawiającego.

Tut. organ pragnie również zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Z powyższych przepisów wynika, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.