0112-KDIL2-2.4012.118.2018.1.AP - Składki ubezpieczeniowe - podstawa opodatkowania podatkiem VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2018 r. (data wpływu 26 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę - jest prawidłowe.

W dniu 26 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy swoim klientom (dalej: "klienci") m.in. usługi leasingu operacyjnego, w ramach których nabywa, a następnie udostępnia klientom do używania rzeczy, takie jak np. samochody osobowe, samochody ciężarowe, maszyny czy urządzenia. Spółka świadczy klientom także usługi udzielania pożyczek przeznaczonych na zakup wymienionych wyżej przedmiotów.

Zgodnie z zawieranymi umowami (leasingu lub pożyczki), przedmioty oddane klientom do używania na podstawie umów leasingu oraz przedmioty, których zakup został przez klientów sfinansowany z pożyczki udzielonej przez Spółkę (wszystkie te przedmioty są dalej określane jako "finansowane przedmioty") powinny podlegać ubezpieczeniu.

Spółka rozważa wprowadzenie modelu biznesowego, w ramach którego X będzie zawierała umowy ubezpieczenia finansowanego przedmiotu w imieniu klienta na podstawie udzielonego Spółce pełnomocnictwa. W zawarciu przedmiotowej umowy pośredniczyć będzie agent ubezpieczeniowy (dalej: "agent"), będący przedstawicielem towarzystwa ubezpieczeniowego (dalej: "TU"). W umowie ubezpieczenia zawartej pomiędzy TU a klientem, ubezpieczającym, tj. stroną umowy ubezpieczenia (a jednocześnie podmiotem zobowiązanym do zapłaty składki ubezpieczeniowej), będzie każdorazowo klient. Uposażonym, tj. osobą upoważnioną do odbioru ubezpieczenia od TU będzie:

* w odniesieniu do ubezpieczenia przedmiotu leasingu - X,

* w odniesieniu do ubezpieczenia przedmiotu sfinansowanego z pożyczki - klient przy czym Spółce przysługiwać będzie cesja wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia.

Jak wskazano powyżej, w ramach rozważanego modelu podmiotem zobowiązanym do zapłaty składki ubezpieczeniowej będzie każdorazowo klient, niemniej jednak, w przypadku gdy klient będzie pozostawał w zwłoce z zapłatą składki ubezpieczeniowej, zapłaty tej dokona Spółka. W razie zaistnienia takiej sytuacji Spółka obciąży klienta kwotą składki ubezpieczeniowej zapłaconej za niego na rzecz TU.

O ile zatem klient dokona terminowej zapłaty składki ubezpieczeniowej na konta agenta, rola X ograniczy się jedynie do reprezentacji klienta na moment zawarcia przez niego umowy ubezpieczenia. Jeśli natomiast klient zalegać będzie z zapłatą należnej składki ubezpieczeniowej, X dokona tej płatności na konto agenta a następnie zażąda od klienta zwrotu tego wydatku. W przypadku zaistnienia drugiej z opisanych sytuacji, zarówno kwota składki przekazana przez Spółkę do TU (za pośrednictwem agenta) oraz zwrot tej kwoty otrzymany od klienta będą co do zasady księgowane w Spółce na kontach przejściowych (tj. rozrachunkowych). Spółka będzie również posiadać dowody wskazujące na rzeczywistą kwotę poniesionych wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU i należnej na podstawie umowy ubezpieczenia, której stronami są klient (leasingobiorca/pożyczkobiorca) oraz TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU i należnej na podstawie umowy ubezpieczenia, której stronami są klient (leasingobiorca/pożyczkobiorca) oraz TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca motywuje w sposób następujący:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. świadczenie usług dokonywane za wynagrodzeniem. Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że świadczenie usług uznaje się za dokonywane za wynagrodzeniem (wobec czego podlega ono opodatkowaniu podatkiem VAT) tylko wtedy, gdy:

* istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym (np. pkt 12 wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Deyelopment Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise - sprawa C-102/86), oraz

* pomiędzy stronami umowy istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana tych świadczeń wzajemnych, tj. usługi w zamian za wynagrodzenie (np. pkt 14 wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden - sprawa C-16/93).

W takiej sytuacji otrzymane wynagrodzenie stanowi podstawę opodatkowania podatkiem VAT, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (np. pkt 12 wyroku z dnia 23 listopada 1988 r. w sprawie Naturally Yours Cosmetics Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise (sprawa C-230/87).

Mając na uwadze powyższe, aby ocenić, czy kwota składki ubezpieczeniowej, którą Spółka obciąży klienta, podlega wliczeniu do podstawy opodatkowania podatkiem VAT po stronie Spółki należy zweryfikować, czy kwota ta stoi w bezpośrednim związku z jakimikolwiek usługami świadczonymi przez Spółkę na rzecz klienta. Innymi słowy należy ocenić, czy kwota składki ubezpieczeniowej, którą Spółka obciąży klienta stanowi wynagrodzenie z tytułu usług świadczonych przez Wnioskodawcę.

W zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku nie ulega wątpliwości, iż kwota składki ubezpieczeniowej stanowi wynagrodzenie za usługi ubezpieczeniowe świadczone przez TU.

Ocenić należy zatem, na czyją rzecz świadczone są przedmiotowe usługi, tj. czy Spółka nabywa takie usługi od TU a następnie odsprzedaje je na rzecz klienta czy też usługa ubezpieczenia jest świadczona przez TU bezpośrednio na rzecz klienta.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, np. z pkt 27 i 33 wyroku z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie Lebara Ltd. Przeciwko Commissioners for Her Majesty's Reyenue and Customs (sprawa C520/10), wynika, że usługi świadczone pomiędzy podmiotami, które łączy stosunek prawny, na podstawie którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych, tj. do wykonania usługi w zamian za bezpośrednio z nią związane wynagrodzenie.

W analizowanej sprawie usługi ubezpieczenia, za które płatne będzie wynagrodzenie w postaci składki ubezpieczeniowej, świadczone będą w oparciu o umowę ubezpieczenia, której stroną będzie TU oraz klient (ubezpieczający). Zatem to między TU a klientem istnieje stosunek prawny, na podstawie którego dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Tym samym, należy - w ocenie Wnioskodawcy - uznać, iż dla celów stosowania przepisów o VAT, TU świadczy usługi ubezpieczeniowe bezpośrednio na rzecz klienta oraz, że Spółka nie nabywa usług ubezpieczeniowych od TU i nie świadczy takich usług na rzecz klientów. W konsekwencji, kwota składki ubezpieczeniowej, którą Spółka obciąży klienta nie będzie stanowić wynagrodzenia za usługi świadczone przez Spółkę (stanowić ona będzie wynagrodzenie za usługę ubezpieczeniową świadczoną bezpośrednio przez TU na rzecz klienta). W efekcie, kwota ta nie może stanowić podstawy opodatkowania usług świadczonych przez Spółkę.

W zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku nie znajdzie również zastosowania przepis art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Przepis ten bowiem dotyczy pośrednika, który działa we własnym imieniu (ale na rzecz osoby trzeciej), podczas gdy jak wynika ze stanu faktycznego Spółka zawierając umowę ubezpieczenia z TU działa w imieniu i na rzecz klienta występując jako jego pełnomocnik. Zatem to pomiędzy TU (świadczącym usługę ubezpieczeniową) a klientem (usługobiorcą tej usługi) istnieje stosunek prawny, będący podstawą zapłaty wynagrodzenia w postaci składki ubezpieczeniowej.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, iż w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku do świadczenia usługi (ubezpieczeniowej) dochodzi bezpośrednio pomiędzy TU a klientem a Spółka nie nabywa takich usług od TU ani nie świadczy ich na rzecz klientów. Tym samym, kwota składki ubezpieczeniowej, którą Spółka obciąży klienta, nie stanowi wynagrodzenia za usługi świadczone przez Spółkę a więc nie może podlegać zaliczeniu do podstawy opodatkowania po stronie Spółki.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna z dnia 16 marca 2010 r. wydana z upoważnienia Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPP3/4521-18/10-2/MM). W interpretacji tej, wydanej w stanie faktycznym zbliżonym do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku, organ podatkowy stwierdził iż "przekazanie kwot składek ubezpieczeniowych nie może być utożsamione z wynagrodzeniem za wykonanie świadczenia, którego przedmiotem są przekazane kwoty. Bowiem kwoty składek ubezpieczeniowych są wynagrodzeniem za niezależną i odrębną usługę, świadczoną przez Zakład Ubezpieczeń na rzecz korzystającego. Dlatego też kwoty ubezpieczenia przedmiotu leasingu nie stanowią po stronie Skarżącej obrotu i nie mogą być wliczone do podstawy opodatkowania z tytułu świadczenia usług leasingowych. Tym samym, wartość składki ubezpieczeniowej nie będzie podlegała, po stronie Skarżącej, opodatkowaniu podatkiem VAT".

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza także brzmienie art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem podstawy opodatkowania nie stanowią kwoty otrzymane od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku. Zgodnie z umowami ubezpieczenia, których stroną będzie każdorazowo klient a nie Spółka, to właśnie na kliencie spoczywać będzie w pierwszej kolejności obowiązek zapłaty składki ubezpieczeniowej. Jedynie w sytuacji zwłoki w zapłacie składki przez klienta Spółka będzie dokonywać przedmiotowej płatności wyręczając niejako w tym zakresie klienta, na którym w pierwszej kolejności ciąży obowiązek zapłaty tej składki. Spółka dokona więc zapłaty składki ubezpieczeniowej należnej TU od klienta działając w imieniu oraz na rzecz tego ostatniego. Ponadto, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, zarówno kwota składki przekazana przez Spółkę do TU (za pośrednictwem agenta) oraz zwrot tej kwoty otrzymany od klienta będą księgowane w Spółce na kontach przejściowych (tj. rozrachunkowych). Tym samym późniejsze obciążenie klienta kwotą zapłaconej składki ubezpieczeniowej stanowić będzie zwrot wydatków, o których mowa w powołanym art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych z upoważnienia Ministra Finansów w stanach faktycznych zbliżonych do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 marca 2015 r. (sygn. IPPP1/4512-73/15-2/JL) oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 lipca 2014 r. (sygn. IPTPP2/443-397/14-2/IR).

Mając na uwadze powyższe, za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU i należnej na podstawie umowy ubezpieczenia, której stronami są klient (leasingobiorca/pożyczkobiorca) oraz TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten reguluje zatem takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku, gdy podmiot nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją innemu podmiotowi w tzw. "stanie nieprzetworzonym", uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Według art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Z przytoczonej regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wynika, że wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, że otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.

Zatem podstawowym warunkiem zastosowania wyłączenia określonego w art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy.

Należy również wskazać, że aby otrzymana przez podatnika kwota stanowiła zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek klienta, nie może stanowić należności lub kosztów dodatkowych, które w myśl art. 29a ust. 1 i ust. 6 ustawy należy uwzględnić w podstawie opodatkowania. Zatem nie wystąpi zwrot wydatków poniesionych przez podatnika w imieniu i na rzecz klienta, jeśli wydatki te stanowią świadczenia pomocnicze związane bezpośrednio z dokonywaną przez niego na rzecz danego klienta dostawą towarów lub świadczeniem usług; czyli wydatki te były poniesione przez podatnika we własnym imieniu. W takiej sytuacji kwota zwracanych wydatków stanowi w istocie element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu zawartej transakcji. Należy zatem podkreślić, że z regulacji art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy wypływa zasadniczy warunek - występowania w imieniu klienta, na rzecz którego bezpośrednio wystawiana jest faktura, o ile poniesiony wydatek powinien być w ten sposób dokumentowany.

Kolejnymi warunkami, które powinien spełnić podatnik aby skorzystać z instytucji zwrotu poniesionych wydatków jest ujęcie ich przejściowo w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT, jak również posiadanie dowodów dokumentujących ich poniesienie.

Takim dowodem może być faktura, która powinna być wystawiona na faktycznego nabywcę lub usługobiorcę, a także dowód potwierdzający fakt uregulowania przez podatnika należności dotyczący tych wydatków.

W konsekwencji spełnienie przez podatnika ww. warunków będzie skutkować możliwością bezpośredniego rozliczenia z kontrahentem poniesionych w imieniu i na jego rzecz wydatków, a tym samym podatnik nie będzie zobowiązany ujmować w podstawie opodatkowania przedmiotowych wydatków w transakcji dotyczącej dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz tego kontrahenta.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy swoim klientom (dalej: "klienci") m.in. usługi leasingu operacyjnego, w ramach których nabywa, a następnie udostępnia klientom do używania rzeczy, takie jak np. samochody osobowe, samochody ciężarowe, maszyny czy urządzenia. Spółka świadczy klientom także usługi udzielania pożyczek przeznaczonych na zakup wymienionych wyżej przedmiotów.

Zgodnie z zawieranymi umowami (leasingu lub pożyczki), przedmioty oddane klientom do używania na podstawie umów leasingu oraz przedmioty, których zakup został przez klientów sfinansowany z pożyczki udzielonej przez Spółkę (wszystkie te przedmioty są dalej określane jako "finansowane przedmioty") powinny podlegać ubezpieczeniu.

Spółka rozważa wprowadzenie modelu biznesowego, w ramach którego X będzie zawierała umowy ubezpieczenia finansowanego przedmiotu w imieniu klienta na podstawie udzielonego Spółce pełnomocnictwa. W zawarciu przedmiotowej umowy pośredniczyć będzie agent ubezpieczeniowy (dalej: "agent"), będący przedstawicielem towarzystwa ubezpieczeniowego (dalej: "TU"). W umowie ubezpieczenia zawartej pomiędzy TU a klientem, ubezpieczającym, tj. stroną umowy ubezpieczenia (a jednocześnie podmiotem zobowiązanym do zapłaty składki ubezpieczeniowej), będzie każdorazowo klient. Uposażonym, tj. osobą upoważnioną do odbioru ubezpieczenia od TU będzie:

* w odniesieniu do ubezpieczenia przedmiotu leasingu - X,

* w odniesieniu do ubezpieczenia przedmiotu sfinansowanego z pożyczki - klient przy czym Spółce przysługiwać będzie cesja wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia.

W ramach rozważanego modelu podmiotem zobowiązanym do zapłaty składki ubezpieczeniowej będzie każdorazowo klient, niemniej jednak, w przypadku gdy klient będzie pozostawał w zwłoce z zapłatą składki ubezpieczeniowej, zapłaty tej dokona Spółka. W razie zaistnienia takiej sytuacji Spółka obciąży klienta kwotą składki ubezpieczeniowej zapłaconej za niego na rzecz TU.

O ile zatem klient dokona terminowej zapłaty składki ubezpieczeniowej na konta agenta, rola X ograniczy się jedynie do reprezentacji klienta na moment zawarcia przez niego umowy ubezpieczenia. Jeśli natomiast klient zalegać będzie z zapłatą należnej składki ubezpieczeniowej, X dokona tej płatności na konto agenta a następnie zażąda od klienta zwrotu tego wydatku. W przypadku zaistnienia drugiej z opisanych sytuacji, zarówno kwota składki przekazana przez Spółkę do TU (za pośrednictwem agenta) oraz zwrot tej kwoty otrzymany od klienta będą co do zasady księgowane w Spółce na kontach przejściowych (tj. rozrachunkowych). Spółka będzie również posiadać dowody wskazujące na rzeczywistą kwotę poniesionych wydatków.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przedstawionym przez Spółkę modelu mamy do czynienia z dwiema odrębnymi umowami, tzn. umową leasingu lub pożyczki zawartą pomiędzy Spółką i klientem (leasingobiorcą/pożyczkobiorcą) oraz umową ubezpieczenia zawartą pomiędzy ubezpieczycielem i klientem (leasingobiorcą/pożyczkobiorcą). Spółka nie będzie zatem występować ani w roli ubezpieczyciela, ani też w roli ubezpieczającego.

W przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, to ubezpieczyciel będzie zobowiązany do wypłaty stosownego odszkodowania. Zatem, wyłącznie ubezpieczyciel, będący stroną umowy ubezpieczenia i zobowiązany do wypłaty odszkodowania, będzie traktowany jako podmiot wykonujący czynności ubezpieczeniowe z tytułu umowy zawartej z klientem (leasingobiorcą/pożyczkobiorcą). Natomiast klient (leasingobiorca/pożyczkobiorca), jako druga strona umowy ubezpieczenia występować będzie w roli ubezpieczającego i to wyłącznie on zobowiązany będzie do regulowania składek ubezpieczeniowych w zamian za usługę świadczoną przez ubezpieczyciela. Wnioskodawca nie będzie zatem w ogóle stroną umowy w stosunku cywilno-prawnym jaki powstanie pomiędzy klientem (leasingobiorcą/pożyczkobiorcą), a ubezpieczycielem.

Rola Spółki w relacji, która powstanie pomiędzy klientem (leasingobiorcą/pożyczkobiorcą), a ubezpieczycielem, o ile klient dokona terminowej zapłaty składki ubezpieczeniowej na konto agenta, ograniczy się jedynie do reprezentacji klienta na moment zawarcia przez niego umowy ubezpieczenia. Jedynie w sytuacji, gdy klient zalegać będzie z zapłatą należnej składki ubezpieczeniowej, Spółka dokona tej płatności na konto agenta a następnie zażąda od klienta zwrotu tego wydatku.

Kluczowym jest fakt, że Spółka dokona zapłaty składki ubezpieczeniowej do ubezpieczyciela w imieniu i na rzecz klienta, a zatem nie będzie dokonywać sprzedaży ani odsprzedaży usługi ubezpieczenia. Usługa ubezpieczenia będzie bowiem sprzedawana (świadczona) klientowi bezpośrednio przez ubezpieczyciela i pomiędzy tymi dwoma podmiotami występować będzie obrót i związane z nim konsekwencje w zakresie podatku VAT.

W praktyce Spółka będzie więc jedynie wpłacać kwoty składek ubezpieczeniowych będące wynagrodzeniem ubezpieczyciela z tytułu świadczenia przez ten podmiot usług ubezpieczeniowych bezpośrednio na rzecz klienta. Brak jest zatem przesłanek, które pozwoliłyby uznać, że Wnioskodawca będzie świadczył jakiekolwiek usługi w związku z tym, że będzie ponosił wydatek odpowiadający składkom ubezpieczeniowym. Tym samym, zwrot składki ubezpieczeniowej przez klienta na rzecz Spółki nie będzie stanowił po stronie Spółki wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę świadczoną przez Spółkę, w szczególności za usługę ubezpieczenia przedmiotu leasingu.

Jak Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, zarówno kwota składki przekazana przez Spółkę do TU (za pośrednictwem agenta) oraz zwrot tej kwoty otrzymany od klienta będą co do zasady księgowane w Spółce na kontach przejściowych (tj. rozrachunkowych). Spółka będzie również posiadać dowody wskazujące na rzeczywistą kwotę poniesionych wydatków, natomiast zwroty poniesionych wydatków nie będą dla Spółki stanowić zapłaty (wynagrodzenia) za jakiekolwiek usługi.

Zatem, mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że kwota składki ubezpieczeniowej zapłaconej przez Spółkę do TU i należnej na podstawie umowy ubezpieczenia, której stronami są klient (leasingobiorca/pożyczkobiorca) oraz TU, którą Spółka obciążać będzie klienta nie będzie stanowić podstawy opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Spółkę.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.