0112-KDIL2-2.4011.347.2020.2.MM - Kwalifikacja podatkowa rabatu w opłatach na rzecz wspólnoty mieszkaniowej od lokali niezamieszkałych, niesprzedanych i niewynajmowanych, udzielony właścicielowi tych lokali.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2020 r. (data wpływu 9 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek - uzupełniony pismem z 10 lipca 2020 r. (data wpływu 20 lipca 2020 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej z siedzibą w (...), wspólnie z drugim wspólnikiem, (...). Przedmiotem działalności spółki było przedsięwzięcie deweloperskie - budowa osiedla mieszkaniowego w (...), złożonego z kilku kameralnych bloków. Spółka została rozwiązana dnia 2 lipca 2018 r., a wspólnicy zgodnie podzielili się majątkiem Spółki - to znaczy lokalami mieszkalnymi i niemieszkalnymi na terenie wybudowanego osiedla, niesprzedanymi osobom trzecim na dzień rozwiązania spółki. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni nie zbyła jeszcze wszystkich lokali będących jej odrębną własnością. Wnioskodawczyni jest wdową.

W ramach osiedla mieszkaniowego zawiązała się Wspólnota Mieszkaniowa. Ustalono wysokość opłat uiszczanych przez członków wspólnoty tytułem mediów i utrzymania części wspólnych. Wnioskodawczyni jako właścicielka wielu mieszkań ponosiła opłaty od 2017 r. w tej samej wysokości co inni mieszkańcy, mimo że mieszkania te - wystawione na sprzedaż - były niewykończone, niezamieszkałe. W związku z tym w szybkim tempie urósł dług Wnioskodawczyni. Wspólnota mieszkaniowa wniosła do Sądu Rejonowego pozew o zapłatę. W ramach sprawy o sygn. (...) zapadł przeciwko Wnioskodawczym (i drugiemu byłemu wspólnikowi) nakaz zapłaty na kwotę 29.754,41 zł tytułem niezapłaconych opłat, a także kwotę 1.963,83 zł tytułem kosztów sądowych. Wnioskodawczyni wniosła od nakazu zapłaty sprzeciw, który nie został rozpoznany.

Wnioskodawczyni dążyła do polubownego rozwiązania sporu co do zaległych opłat, a także co do wysokości opłat za niezamieszkałe mieszkania na przyszłość, które, w jej ocenie, były dla niej krzywdzące i nieuzasadnione, tym bardziej że w tych mieszkaniach nie mieszkał nikt, kto mógłby zużywać media czy przyczyniać się do zużycia części wspólnych. Ostatecznie Wnioskodawczyni i wspólnota mieszkaniowa doszły do porozumienia.

W ramach tego porozumienia Wnioskodawczyni uiściła kwotę 19.019,41 zł przelewem z dnia xx grudnia 2018 r. Do zawarcia kompleksowego porozumienia w formie pisemnej doszło w dniu xx marca 2019 r., a porozumienie sfinalizowano w formie aktu notarialnego z dnia xx czerwca 2019 r. przed notariuszem (...) prowadzącą Kancelarię Notarialną w (...), którego odpis poświadczony za zgodność z oryginałem Wnioskodawczyni załącza do niniejszego wniosku.

W akcie notarialnym podsumowano wszystkie warunki porozumienia. Na dzień xx maja 2019 r. zaległości Wnioskodawczyni w płatnościach wyniosły 47.377,24 zł. Wyżej wskazanym aktem notarialnym Wnioskodawczyni przeniosła na wspólnotę udział w garażu odpowiadający trzem miejscom postojowym o numerach (...). Wartość trzech miejsc postojowych w garażu wielostanowiskowym podziemnym przewyższała, w ocenie Wnioskodawczyni, wysokość jej zadłużenia wobec wspólnoty mieszkaniowej. Wnioskodawczyni zdecydowała się jednak przenieść na wspólnotę mieszkaniową udział w garażu odpowiadający trzem miejscom postojowym, ponieważ częścią tego porozumienia było udzielenie rabatu na przyszłość w wysokości 40% za opłaty od niesprzedanych, niezamieszkałych i niewynajmowanych lokali będących własnością Wnioskodawczyni. W związku ze zbyciem w 2019 r. ogromnej większości mieszkań należy stwierdzić, że w ten sposób świadczenie stron może być uznane za ekwiwalentne.

Akt notarialny z dnia xx czerwca 2019 r. wymienia szczegółowo warunki porozumienia, w tym na str. 15 wskazano, że "porozumienie należy interpretować jako nierozerwalny pakiet". Tak też traktowała go Wnioskodawczyni, której istotnym celem było uzyskanie rabatu na bieżące opłaty na rzecz wspólnoty, by znów nie doprowadzić do zadłużenia. Jednocześnie należy podkreślić, że powierzchnia lokali będących własnością Wnioskodawczyni jest niewielka, a zatem w jej ocenie rabat udzielony w wysokości 40% w stosunku do zamieszkałych mieszkań nie powinien stanowić jej przychodu. Odmiennego zdania jest Wspólnota Mieszkaniowa, z którą obecnie Wnioskodawczyni pozostaje w konflikcie. Wnioskodawczyni otrzymała od wspólnoty PIT-11 za rok 2019 wskazujący jako przychód, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość rabatu od dnia xx czerwca 2019 r. w wysokości 40% od niezamieszkałych, niesprzedanych i niewynajmowanych lokali będących własnością Wnioskodawczyni.

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, co następuje.

1. W ocenie Wnioskodawczyni wartość rynkowa trzech miejsc postojowych wynosi łącznie ok. 75.000 zł. W konsekwencji wartość rynkowa trzech miejsc postojowych przewyższa na dzień dzisiejszy sumę zaległości Wnioskodawczyni i udzielonego jej rabatu.

2. Wartość udzielonego Wnioskodawczyni rabatu to 40 procent opłat czynszowych za powierzchnie mieszkalne i niemieszkalne. W 2019 r. według obliczeń wspólnoty mieszkaniowej oznaczało to kwotę 12.867,71 zł. Co istotne w 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała 6 mieszkań. W 2020 r. Wnioskodawczyni zawarła umowy przedwstępne nieruchomości na kolejne. W konsekwencji, z dużym prawdopodobieństwem rabat będzie wkrótce bezprzedmiotowy, ponieważ Wnioskodawczyni nie będzie już właścicielką lokali. Rabat udzielony został jedynie indywidualnie Wnioskodawczyni, a nie przechodzi na nabywców nieruchomości.

3. W ramach zawartego porozumienia nie został wskazany okres, w którym płacony przez Wnioskodawczynię czynsz będzie objęty opisanym rabatem. Jest to rabat bezterminowy, jednak Wnioskodawczyni nie zamierza pozostawać właścicielką lokali mieszkalnych i niemieszkalnych. Jej celem jako byłego dewelopera jest sprzedaż wszystkich lokali mieszkalnych i niemieszkalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rabat w opłatach na rzecz wspólnoty mieszkaniowej od lokali niezamieszkałych, niesprzedanych i niewynajmowanych, udzielony osobie fizycznej będącej właścicielem tych lokali, w związku z zawarciem przez wspólnotę mieszkaniową porozumienia z tą osobą fizyczną, w ramach którego osoba fizyczna przekazała wspólnocie udział w garażu (trzy miejsca postojowe w garażu wielostanowiskowym podziemnym) w zamian za zwolnienie z długu (o wysokości niższej niż wartość rynkowa tychże trzech miejsc postojowych) oraz w zamian za udzielenie na przyszłość rabatu w opłatach od lokali niezamieszkałych, niesprzedanych i niewynajmowanych może być uważany za przychody z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy odpowiedź na postawione powyżej pytanie jest negatywna. Po stronie Wnioskodawczyni nie wystąpił żaden przychód. Wnioskodawczyni zawarła ze wspólnotą mieszkaniową porozumienie, które, jak wskazano w samym porozumieniu, było nierozerwalną całością. Wnioskodawczyni nie przekazałaby udziału w garażu - trzech miejsc postojowych w zamian za samo zwolnienie z długu w wysokości 47.377,24 zł. Byłoby to dla niej niekorzystne, ponieważ wartość rynkowa tych miejsc jest znacznie wyższa. Dla Wnioskodawczyni istotne było uzyskanie rabatu na przyszłość, bo tylko wtedy porozumienie ze wspólnotą miało sens ekonomiczny i zapewniało ekwiwalentność świadczeń.

W 2019 r. Wnioskodawczyni udało się znaleźć nabywców na praktycznie wszystkie mieszkania, więc w realiach niniejszej sprawy rabat nie stanowi obecnie znacznej kwoty, która faktycznie stanowiłaby dla niej przychód. Dodatkowo należy wskazać, że porozumienie przewidywało również inne świadczenia ze strony Wnioskodawczyni (o charakterze budowlano-remontowym). Ciężko więc mówić o tym, że rabat stanowi jej przychód skoro rabat nie został udzielony Wnioskodawczyni bez uzasadnienia, lecz za konkretne świadczenia z jej strony. Wręcz przeciwnie, w ocenie Wnioskodawczyni, to po stronie Wspólnoty powstał przychód w związku z realizacją porozumienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia oraz świadczenia w naturze otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Sposób ustalania wartości pieniężnej wyżej określonych świadczeń regulują dalsze przepisy przywołanego artykułu.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy: wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń - na mocy art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy podatkowej - ustala się:

Natomiast zgodnie z treścią art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie "nieodpłatne czy częściowo odpłatne nabycie rzeczy, prawa lub świadczenia" zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to "oddawać komuś coś w zamian", odpłatny zaś to "taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów" (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego.

W potocznym znaczeniu - świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia w przypadku, których otrzymujący odnosi określoną korzyść, nie świadcząc nic w zamian.

Na gruncie podatków dochodowych przychód z tytułu świadczenia częściowo odpłatnego powstaje w sytuacji, gdy wartość świadczenia pozostającego w związku z innym świadczeniem (świadczenia wzajemnego) jest niższa, tzn. mimo wzajemności świadczeń, ich wartość określona dla celów podatkowych nie jest taka sama (świadczenia nie są ekwiwalentne).

Ze świadczeniem częściowo odpłatnym mamy zatem do czynienia wówczas, gdy świadczenie jednej ze stron nie spotyka się w pełni z ekwiwalentnym świadczeniem drugiej strony.

Wobec powyższego ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazując w nim m.in. na:

* pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 3) oraz

* inne źródła (pkt 9).

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 8 omawianej ustawy - przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem ust. 2g i art. 21 ust. 1 pkt 125 i 125a.

Co do zasady, do kategorii przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej są zaliczane wszystkie przychody osiągane w związku z tą działalnością. Wyjątki od powyższej zasady wprowadza art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazujący na przysporzenia uzyskiwane w związku z tą działalnością, które nie są uważane za przychody podatkowe.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. b omawianej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku otrzymanych w związku z likwidacją spółki niebędącej osobą prawną lub wystąpieniem wspólnika z takiej spółki (pkt 17 lit. b).

Natomiast przepis art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. b cytowanej ustawy stanowi, że: do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku otrzymanych w związku z likwidacją spółki niebędącej osobą prawną lub wystąpieniem wspólnika z takiej spółki - jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, spółki niebędącej osobą prawną lub nastąpiło wystąpienie wspólnika z takiej spółki, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że w przypadku gdy w wyniku likwidacji/rozwiązania spółki niebędącej osobą prawną podatnik otrzyma określone składniki majątku, na moment likwidacji/rozwiązania spółki nie powstanie przychód z działalności gospodarczej. Przychód ten powstanie dopiero w momencie odpłatnego zbycia tych składników, z zastrzeżeniem warunków, o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego przepisu wynika, że w sytuacji, gdy podatnik ureguluje swoje zobowiązanie przez wykonanie świadczenia niepieniężnego (np. w formie rzeczowej), powstanie u niego przychód w wysokości wartości uregulowanego zobowiązania. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego (wartość rynkowa przekazanej wierzycielowi na skutek uregulowania zobowiązania rzeczy) jest wyższa niż wysokość uregulowanego zobowiązania, przychodem będzie wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego (wydanej rzeczy).

W myśl natomiast art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania "w szczególności" wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika występują realne korzyści majątkowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej (dalej: Spółka), której przedmiotem działalności było przedsięwzięcie deweloperskie - budowa osiedla mieszkaniowego. Spółka została rozwiązana w 2018 r., a wspólnicy podzielili się majątkiem Spółki, tzn. lokalami mieszkalnymi i niemieszkalnymi na terenie wybudowanego osiedla niesprzedanymi osobom trzecim na dzień rozwiązania Spółki. Do dziś Wnioskodawczyni nie zbyła jeszcze wszystkich lokali będących jej odrębną własnością. W ramach osiedla mieszkaniowego zawiązała się wspólnota mieszkaniowa. Ustalono wysokość opłat uiszczanych przez członków wspólnoty tytułem mediów i utrzymania części wspólnych. Wnioskodawczyni jako właścicielka wielu mieszkań, ponosiła opłaty od 2017 r. w tej samej wysokości co inni mieszkańcy, mimo że mieszkania te - wystawione na sprzedaż - były niewykończone, niezamieszkałe. W związku z tym urósł dług Wnioskodawczyni. Wspólnota mieszkaniowa wniosła do Sądu Rejonowego pozew o zapłatę. Ostatecznie Wnioskodawczyni i wspólnota mieszkaniowa doszły do porozumienia. Porozumienie sfinalizowano w formie aktu notarialnego w 2019 r., w którym podsumowano wszystkie warunki porozumienia. Na xx maja 2019 r. zaległości Wnioskodawczyni w płatnościach wyniosły 47.377,24 zł. Wnioskodawczyni przeniosła na wspólnotę udział w garażu odpowiadający trzem miejscom postojowym. Wartość rynkowa trzech miejsc postojowych wynosi łącznie ok. 75.000 zł. Częścią porozumienia było również udzielenie rabatu na przyszłość w wysokości 40% za opłaty od niesprzedanych, niezamieszkałych i niewynajmowanych lokali będących własnością Wnioskodawczyni. Wartość udzielonego Wnioskodawczyni rabatu to 40 procent opłat czynszowych za powierzchnie mieszkalne i niemieszkalne. W 2019 r. według obliczeń wspólnoty mieszkaniowej oznaczało to kwotę 12.867,71 zł. W konsekwencji wartość rynkowa trzech miejsc postojowych przewyższa na dzień dzisiejszy sumę zaległości Wnioskodawczyni i udzielonego jej rabatu. W ramach zawartego porozumienia nie został wskazany okres, w którym płacony przez Wnioskodawczynię czynsz będzie objęty opisanym rabatem. Jest to rabat bezterminowy, jednak Wnioskodawczyni nie zamierza pozostawać właścicielką lokali mieszkalnych i niemieszkalnych. Jej celem, jako byłego dewelopera, jest sprzedaż wszystkich lokali mieszkalnych i niemieszkalnych. W 2019 r. Wnioskodawczyni sprzedała 6 mieszkań, a w 2020 r. Wnioskodawczyni zawarła umowy przedwstępne nieruchomości na kolejne. W konsekwencji, z dużym prawdopodobieństwem rabat będzie wkrótce bezprzedmiotowy, ponieważ Wnioskodawczyni nie będzie już właścicielką lokali.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "rabat". "Rabat", zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, oznacza "zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towarów jednorazowo lub w określonym czasie, upust" (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

Skoro cena zakupu towarów lub usług ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru/usług. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów/usług (w tym także tych wydanych jako rabat), a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

Co do zasady, rabat jest neutralny podatkowo dla korzystającego z niego podmiotu.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie uzyskała przysporzenia od wspólnoty mieszkaniowej w związku z udzielonym jej rabatem. W związku z opisaną sytuacją nie doszło do powstania nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że udzielenie jej przez wspólnotę mieszkaniową rabatu nie będzie stanowić dla niej przychodu. Tym bardziej, że - jak wskazała Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku - wartość rynkowa trzech miejsc postojowych (przeniesionych na rzecz wspólnoty mieszkaniowej) przewyższa sumę zaległości Wnioskodawczyni wobec wspólnoty mieszkaniowej i udzielonego jej przez tę wspólnotę rabatu.

Należy jednak zauważyć, że w niniejszej sprawie Wnioskodawczyni na podstawie opisanego porozumienia - dokonała zbycia (nastąpiło przeniesienie praw własności) trzech miejsc postojowych, które otrzymała w następstwie likwidacji Spółki. Fakt ten powoduje, że sprzedaż tych miejsc postojowych rodzi po stronie Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy w postaci wykazania do opodatkowania przychodu z tego zbycia w wysokości wartości rynkowej zbytych miejsc postojowych. Źródłem przychodu będzie w tym przypadku działalność gospodarcza.

Reasumując - rabat w opłatach na rzecz wspólnoty mieszkaniowej od lokali niezamieszkałych, niesprzedanych i niewynajmowanych, udzielony Wnioskodawczyni będącej właścicielem tych lokali, w związku z zawarciem przez wspólnotę mieszkaniową porozumienia z Wnioskodawczynią, w ramach którego przekazała ona wspólnocie mieszkaniowej udział w garażu (trzy miejsca postojowe w garażu wielostanowiskowym podziemnym) w zamian za zwolnienie z długu (o wysokości niższej niż wartość rynkowa tych miejsc postojowych) oraz w zamian za udzielenie na przyszłość rabatu w opłatach od lokali niezamieszkałych, niesprzedanych i niewynajmowanych nie może być uważany za przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ informuje, że załączniki dołączone do wniosku nie są przedmiotem oceny. Należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacja indywidualna stanowi ocenę stanowiska wnioskodawcy dokonaną na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Dlatego też załączone pisma nie mają zastosowania w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.