0112-KDIL2-2.4011.207.2020.1.MW - Ustalenie w zakresie sprzedaży budynku użytkowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2020 r. (data wpływu 21 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży budynku użytkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek - uzupełniony 30 kwietnia 2020 r. o wymaganą opłatę w wysokości 40 zł - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży budynku użytkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem zabudowanej nieruchomości położonej (...) oznaczonej numerem geodezyjnym (...). Nieruchomość zabudowana jest budynkiem użytkowym, w którym prowadzony jest (...). Budynek ten nabył Wnioskodawca wraz z żoną do łączącej ich wspólności majątkowej małżeńskiej w wyniku działu spadku po zmarłym synu. Postanowienie Sądu Rejonowego w (...) w zakresie działu spadku zapadło w dniu 10 lipca 2013 r. W związku z tym, że syn prowadził w tym budynku działalność gospodarczą polegającą na organizowaniu imprez okolicznościowych po podziale spadku Wnioskodawca kontynuował tą działalność. Wnioskodawca nigdy nie wprowadził przedmiotowego budynku, który składa się z części bankietowej (...) oraz z części mieszkalnej, do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca nie księgował żadnych kosztów związanych z utrzymaniem budynku do kosztów działalności, ujmował natomiast w pkpir przychody z organizowanych imprez.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przepis art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu wprowadzonym art. 2 pkt 6 lit. a ustawy zmieniającej, począwszy od dnia 1 stycznia 2015 r. ma zastosowanie jedynie do środków trwałych nabytych i wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej od daty wejścia w życie nowego brzmienia zmienionego przepisu, czyli od 1 stycznia 2015 r. bez względu na to, czy podatnik wprowadził je do ewidencji działalności gospodarczej, czy też dotyczy wszystkich środków trwałych wykorzystywanych przez podatnika, przed 1 stycznia 2015 r. i później, a więc również tych, które nabył przed datą zmiany przepisu, ale podobnie jak Wnioskodawca mimo ich wykorzystywania do celów prowadzonej działalności gospodarczej - nie wprowadził do ewidencji środków trwałych w okresie obowiązywania wcześniejszego brzmienia przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, to jest do 31 grudnia 2014 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy uprawnione jest twierdzenie, że nowe brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a), wprowadzone art. 2 pkt 6a (winno być art. 2 pkt 6 lit. a) ustawy zmieniającej, powinno dotyczyć jedynie stanów faktycznych, które będą występować po jego wejściu w życie, czyli nie powinno obejmować środków trwałych, które zostały nabyte i były wykorzystywane do działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r., ale zgodnie z wolą podatnika nie zostały do końca 2014 r. wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Różnica brzmienia przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po wprowadzonej zmianie w odniesieniu do stanu prawnego przed tą zmianą polega na tym, że dla kwalifikacji do przychodów z odpłatnego zbycia składników majątkowych będących środkami trwałymi nie będzie miało już żadnego znaczenia to, czy podatnik wprowadził je (ujął) w ewidencji działalności gospodarczej, czy też nie; zwrot "środkami trwałymi (...) podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych (...)" oznacza bowiem, że niezależnie od tego czy podatnik ujmie dany środek trwały w ewidencji takich środków, czy też nie ujmie, o kwalifikacji decydować będzie czynnik obiektywny, a więc okoliczność, czy środek ten podlegał takiemu ujęciu.

Jest oczywistym, że środek wykorzystywany do działalności gospodarczej obiektywnie podlega ujęciu do przedmiotowej ewidencji, a zatem nie będzie od 1 stycznia 2015 r. mieć znaczenia dla kwalifikacji do danego źródła przychodu zbycia środka trwałego fakt jego wprowadzenia do ewidencji takich środków, ale już sam fakt wykorzystania na cele działalności gospodarczej. Do 31 grudnia 2014 r. brzmienie przedmiotowego przepisu powodowało, że o zaliczeniu do konkretnego źródła przychodu, czyli do działalności gospodarczej, decydująca była wola podatnika, to jest okoliczność, czy dany środek trwały był przez niego wprowadzony do ewidencji środków trwałych, o czym przesądzał zwrot "środek trwały wprowadzony do ewidencji środków trwałych". Różnica między zwrotami "środek trwały wprowadzony do ewidencji" (brzmienie do 31 grudnia 2014 r.) a "środek trwały podlegający wprowadzeniu do ewidencji" (brzmienie od 1 stycznia 2015 r.) jest dla Wnioskodawcy zrozumiałe i w konsekwencji jest dla niego jasne, że środki trwałe niewprowadzone do ewidencji takich środków i zbyte do 31 grudnia 2014 r. nie podlegają przy tym zbyciu zaliczeniu do źródła przychodu, jakim jest działalność gospodarcza, ale do przychodów ze zbycia rzeczy i praw majątkowych (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy), natomiast środki trwałe nabyte (wytworzone) przez podatnika począwszy od 1 stycznia 2015 r. i wykorzystywane do działalności gospodarczej od tej daty - przy ich zbyciu podlegają opodatkowaniu jako przychód z działalności gospodarczej, niezależnie od tego, czy podatnik ujął je w ewidencji działalności gospodarczej.

Inny natomiast i nie tak prosty w ocenie (jak powyżej wskazane) jest przypadek, gdy podatnik wykorzystywał środki trwałe do działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r. i ze względu na niewprowadzenie ich do ewidencji takich środków traktował je jak składniki majątku prywatnego, po czym nadal od 1 stycznia 2015 r. wykorzystuje je do działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, w jakim brzmieniu brać wówczas pod uwagę przepis art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy zbyciu środka trwałego po 1 stycznia 2015 r. - obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. (ze względu na początek korzystania z tego środka trwałego przy jednoczesnym niewprowadzeniu go do ewidencji), czy obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. (ze względu na datę zbycia).

Wnioskodawca zauważa, że żadnych wskazówek w zakresie przedstawionej wyżej wątpliwości nie zawierają przepisy przejściowe ustawy zmieniającej zawarte w jej art. 7-16, gdyż odnoszą się do zupełnie innych kwestii, z kolei art. 17 stanowi jedynie o wejściu w życie od 1 stycznia 2015 r. W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, na rzecz jego stanowiska polegającego na tym, że do środków trwałych niewprowadzonych do ewidencji mimo ich wykorzystywania na cele działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r. powinno się przy ich zbyciu stosować art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w brzmieniu obowiązującym do końca 2014 r. przemawiają następujące argumenty: możliwość nie wprowadzenia środków trwałych mimo wykorzystywania na cele działalności gospodarczej skutkująca odpowiednią kwalifikacją dla celów podatkowych do końca 2014 r. oznaczała określony stan faktyczny; zmiana stanu prawnego nie może, zdaniem Wnioskodawcy, wpływać na ten stan faktyczny; nie można bowiem stosować nowego stanu prawnego do "poprzedniego" stanu faktycznego - wykorzystywanie środków trwałych od 1 stycznia 2015 r. nie wprowadzonych - mimo wykorzystywania do celów działalności gospodarczej - przed tą datą do ewidencji środków trwałych jest w praktyce kontynuacją tego stanu faktycznego; zastosowanie nowego brzmienia przepisu przy zbyciu takiego składnika oznaczałoby właśnie zastosowanie nowego przepisu do "starego" (poprzedniego) stanu faktycznego, co ze względu na reguły intertemporalne (obowiązywania prawa w czasie) byłoby niewłaściwe.

Zasady amortyzowania w czasie - jeżeli zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 listopada 1991 r. o amortyzacji środków trwałych (art. 22a-art. 22o) amortyzowanie danego środka trwałego rozpoczyna się w ściśle określonym czasie (a nie w dowolnym), czyli co do zasady od pierwszego miesiąca (kwartału/roku) po miesiącu, w którym nastąpiło wprowadzenie do użytkowania, i jednocześnie podatnik mimo wykorzystywania środka trwałego do celów działalności gospodarczej nie rozpoczął jego amortyzowania (jako konsekwencji nie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych) w ustawowo określonym okresie (następującym po rozpoczęciu użytkowania), to tym samym powinien mieć prawo przez cały czas użytkowania traktować go zgodnie z pierwotnie dokonanym wyborem, to jest jako składnik majątku prywatnego, mimo zmiany przepisów w międzyczasie. Wnioskodawca jest bowiem przekonany, że nie ma żadnych racjonalnych przesłanek, by "nagle" ze względu na zmianę przepisów przyjąć jako początek amortyzacji datę wejścia w życie zmienionego przepisu, nie jest to w jakimkolwiek stopniu merytorycznie zasadne.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca uważa, że środki trwałe, które wykorzystywał do działalności gospodarczej przed 1 stycznia 2015 r. i jednocześnie nie wprowadził ich w tym czasie do ewidencji działalności gospodarczej, powinny przy zbyciu po tej dacie być objęte regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1a (winno być art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

* pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,

* pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości - dokonane poza działalnością gospodarczą - przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

d. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Należy podkreślić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z przepisu tego wynika, że przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku powstaje w sytuacji, gdy spełniają one ustawową definicję środków trwałych, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Definicja środka trwałego zawarta została w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

c. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały lub wartość niematerialną i prawną od ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania ich amortyzacji (zwłaszcza że część środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyłączona jest z amortyzacji podatkowej).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem zabudowanej nieruchomości, która jest budynkiem użytkowym. Budynek ten Wnioskodawca nabył wraz z żoną do łączącej ich wspólności majątkowej małżeńskiej w wyniku działu spadku po zmarłym synu. Wnioskodawca kontynuował w budynku użytkowym, po śmierci syna, działalność gospodarczą prowadzoną przez niego polegającą na prowadzeniu imprez okolicznościowych. Wnioskodawca nigdy nie wprowadził niniejszego budynku (który składa się z części bankietowej oraz części mieszkalnej) do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca nie księgował żadnych kosztów związanych z utrzymaniem budynku do kosztów działalności, ujmował natomiast w podatkowej księdze przychodów i rozchodów przychody z organizowanych imprez.

W odniesieniu zatem do budynku użytkowego nabytego do działalności gospodarczej i wykorzystywanego w działalności gospodarczej należy wskazać, że jeśli obecnie Wnioskodawca dokona odpłatnego zbycia tego budynku, to uzyskany przez niego przychód będzie przychodem z działalności gospodarczej, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Będący podstawą niniejszej interpretacji art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o treści przedstawionej wyżej obowiązuje od 1 stycznia 2015 r.

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2014 r. sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie sądu - poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłączenie tych środków trwałych, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku, które - w myśl ustawowej definicji - stanowiły środki trwałe. Tym samym - przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika (środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią bowiem m.in. te składniki, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1326) ustawodawca postanowił zatem doprecyzować brzmienie ww. przepisu i objąć jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie. Zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania, krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, jak i składników, których podatnik - pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z powyższego wynika zatem, że zbycie po 31 grudnia 2014 r. składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i spełniającego definicję środka trwałego, który nie został jednak ujęty w stosownej ewidencji, stanowi przychód z tej działalności bez względu na to, czy taki składnik majątku został nabyty przed 1 stycznia 2015 r., czy po tej dacie.

Reasumując - zbycie przez Wnioskodawcę budynku użytkowego (Domu Weselnego), nabytego w drodze spadku w 2013 r., który był przez Wnioskodawcę wykorzystywany w działalności gospodarczej, będzie podlegało opodatkowaniu ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.