0112-KDIL2-2.4011.141.2020.1.WS - Ustalenie wartości początkowej środka trwałego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2020 r. (data wpływu 5 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 5 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem w ramach małżeńskiej wspólności majątkowej nieruchomości stanowiących lokale mieszkalne i użytkowe. Lokale zostały nabyte do majątku wspólnego małżonków w drodze umowy kupna-sprzedaży, w formie aktu notarialnego, przez Wnioskodawcę, jako osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.

Po zakupie Wnioskodawca poniósł nakłady na lokale w celu doprowadzenia ich do stanu kompletności i zdatności do użytku. Wnioskodawca dysponuje dokumentami zarówno w zakresie poniesionych kosztów zakupu poszczególnych nieruchomości lokalowych oraz poniesionych nakładów na ich remont/modernizację.

Lokale nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (Wnioskodawca nie prowadził takiej ewidencji).

Dla celów podatkowych dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z najmu nie były klasyfikowane jako dochody z tytułu działalności gospodarczej, lecz klasyfikowane były do źródła przychodów, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT) i w konsekwencji podlegały one opodatkowaniu jak najem prywatny.

Wnioskodawca otworzył z dniem 1 stycznia 2020 r. działalność gospodarczą i planuje rozpoznać dochody z najmu obiektów jako dochody z tytułu działalności gospodarczej, które podlegałyby opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą rozpoznania wartości początkowej lokali wprowadzanych po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Według jakiej wartości Wnioskodawca powinien wprowadzić posiadane przez siebie lokale mieszkalne i użytkowe do ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, wartość początkową nieruchomości wprowadzanych po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych należy określić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, tj. w oparciu o cenę nabycia nieruchomości powiększoną o nakłady poniesione na lokale.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Stosownie do art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o (z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PIT).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdalne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez mego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia. Przy czym, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o PIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl powołanego przepisu, na prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem/modyfikacją/ulepszeniem poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania

Jednocześnie przepisy dają możliwość ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według ich wartość rynkowej. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Należy jednak zauważyć, że ustalenie wartości początkowej środków trwałych według ich wartości rynkowej jest możliwe tylko w sytuacji, gdy nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przed dniem założenia ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Z zacytowanych powyżej przepisów wynika bowiem, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 w ustawy o PIT. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada (bo nie musiał posiadać) stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku (dotyczących np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Stanowisko takie jest prezentowane w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo

* w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 22 października 2019 r. (nr 0115-KDIT3.4011.283.2019.2.MPŁ), w której wskazano, że "Skoro Wnioskodawca wytworzył środek trwały i nie posiada dokumentów wskazujących na wysokość poniesionych nakładów - w następstwie czego nie może On ustalić kosztów wytworzenia środka trwałego - to wartość początkową lokalu może ustalić na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustalenia wartości początkowej mieszkania Wnioskodawca może więc dokonać w oparciu o wycenę biegłego rzeczoznawcy, z uwzględnieniem cen rynkowych o których mowa w ust. 8, tj. cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia",

* w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 26 sierpnia 2019 r. (nr 0113-KDIPT2-1.4011.352.2019.1.KS), w której stwierdzono, że: "Wnioskodawczyni będzie uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do amortyzacji wartości początkowej środka trwałego (mieszkania nabytego w 1995 r., w którym w latach wcześniejszych była zmuszona na własne potrzeby przeprowadzić modernizację i remonty, a z przyczyn od Niej niezależnych nie posiada dokumentów potwierdzających wartość poniesionych wydatków) według cen rynkowych mieszkań tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok (w przypadku Wnioskodawczyni 2018 r.) założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia",

* w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 7 września 2017 r. (nr 0115-KDIT3.4011.191.2017.1.DW) stwierdzono, że "skoro Wnioskodawczyni nabyła budynek w drodze kupna, to na podstawie aktu notarialnego może ustalić jego cenę nabycia. Fakt, iż wartość wynikająca z aktu notarialnego nie odzwierciedla aktualnej wartości budynku, nie stanowi przesłanki uzasadniającej zastosowanie art. 22g ust. 8 ww. ustawy. Reasumując, wobec faktu, iż Wnioskodawczyni wraz z mężem od 2005 r. poczynili znaczne nakłady na przedmiotową nieruchomość - to zgodnie z generalną zasadą, określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, mając na uwadze art. 22g ust. 3 ww. ustawy, w przedstawionej sytuacji wartość początkową budynku stanowić będzie cena nabycia wynikająca z aktu notarialnego powiększona o wartość wszystkich nakładów. W celu ustalenia wysokości wydatków nieudokumentowanych fakturami, można posłużyć się wyceną biegłego rzeczoznawcy",

* w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 lutego 2010 r. (nr ILPB1/415-1311/09-2/IM) stwierdzono, że "Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje, a w szczególności fakt, iż przedmiotowe lokale zakupione przez osobę fizyczną i nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, następnie poddane kapitalnemu remontowi należy stwierdzić, iż jeżeli w istocie Wnioskodawca nie posiada dokumentów niezbędnych dla ustalenia wartości początkowej przedmiotowego lokalu użytkowego zgodnie z brzmieniem cyt. wyżej art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ww. ustawy, to może ustalić wartość początkową ww. lokalu użytkowego stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia. (...) Zauważyć jednakże należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie (remont) określonego środka trwałego",

* analogiczne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 7 maja 2010 r. (nr IPPB1/415-150/10-2/KS).

W analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca poniósł nakłady na zakup lokali, jak i poniósł nakłady w celu doprowadzenia lokali do stanu kompletności i zdatności do użytku, które to nakłady są udokumentowane. W konsekwencji, należy wskazać, iż Wnioskodawca jest w stanie określić cenę zakupów i wysokość nakładów. Oznacza to, iż przepis art. 22g ust. 8 ustawy PIT nie ma zastosowania.

W konsekwencji, w opisanym stanie faktycznym, należy stwierdzić, że wartość początkową nieruchomości (lokali) wprowadzanych po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych należy określić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, tj. w oparciu o cenę nabycia nieruchomości powiększoną o nakłady poniesione na te lokale.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku interpretacje zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.