0112-KDIL2-1.4012.90.2018.3.SS - Zwolnienie z VAT sprzedaży działki zabudowanej budynkiem murowanym kantorka wagi i wagą samochodową.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 22 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 5 i 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 6 i 27 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki zabudowanej budynkiem murowanym kantorka wagi i wagą samochodową na rzecz Spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki zabudowanej budynkiem murowanym kantorka wagi i wagą samochodową na rzecz Spółki. Wniosek uzupełniono w dniach 6 i 27 kwietnia 2018 r. o załącznik ORD-WS/B oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku złożonym przez:

* Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Panią X;

* Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

Pana Y;

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie doprecyzowane w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r.).

W dniu 7 grudnia 2006 r. X i Y- małżonkowie, umową sprzedaży zawartą w formie aktu notarialnego, sporządzonego przed notariuszem, nabyli do majątku wspólnego od Gminnej Spółdzielni prawo użytkowania wieczystego do dnia 27 sierpnia 2095 r. działki gruntu zabudowanej (budynkami, budowlami i urządzeniami - stanowiącymi odrębną własność), (...), oznaczonej nr ew. 1439/8 o powierzchni 0,4700 ha oraz położone na tej działce budynki, budowle i urządzenia: budynek murowany kantorka wagi o powierzchni 5,6 m², wagę wozową 25 t wraz z częścią ogrodzenia, stanowiące odrębną własność, przy czym Y oświadczył, że w przedmiotowej umowie sprzedaży występuje jako przedsiębiorca - osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (...). Ponadto, Y oświadczył, iż z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest podatnikiem podatku VAT.

W dniu 30 lipca 2013 r. Burmistrz wydał decyzję, na mocy której postanowił przekształcić prawo użytkowania wieczystego znajdujące się na ww. działce - przysługujące X oraz Y. Dla przedmiotowej działki Sąd Rejonowy, prowadzi księgę wieczystą.

Dnia 17 stycznia 2017 r. małżonkowie zawarli w formie aktu notarialnego przed notariuszem z Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, wpisaną do rejestru przedsiębiorców KRS, umowę przedwstępną sprzedaży działki oznaczonej w rejestrze gruntów nr 1439/8. Wnioskodawcy chcą zawrzeć umowę przyrzeczoną, dotyczącą sprzedaży ww. nieruchomości.

X nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Y prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (...). Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest podatnikiem podatku VAT.

Waga samochodowa, znajdująca się na działce nr 1439/8, stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm). Budynek murowany kantorka wagi oraz waga samochodowa od chwili nabycia przez X i Y do chwili sprzedaży były wykorzystywane wyłącznie przez najemców do prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. Ww. obiekty nie były i nie są w jakikolwiek sposób wykorzystywane w działalności gospodarczej Y. Zabudowana nieruchomość nie została zewidencjonowana w prowadzonej przez Y ewidencji środków trwałych.

W odniesieniu do budynku murowanego kantorka wagi, w dniu 27 sierpnia 1996 r., doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Budynek kantorka wagi był własnością Gminnej Spółdzielni i był wykorzystywany przez Gminną Spółdzielnię od dnia 27 sierpnia 1996 r. Wcześniej stanowił własność Gminy. W odniesieniu do wagi samochodowej, w dniu 27 sierpnia 1996 r., doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Waga samochodowa była własnością Gminnej Spółdzielni i była wykorzystywana przez Gminną Spółdzielnię od dnia 27 sierpnia 1996 r. Wcześniej waga stanowiła własność Gminy.

Pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynku murowanego kantorka wagi, a planowaną dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata. Pomiędzy pierwszym zasiedleniem wagi samochodowej, a planowaną dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

Budynek murowany kantorka wagi był udostępniany osobom trzecim na podstawie dwóch umów najmu, w całości. Udostępnianie było odpłatne. Umowy najmu opodatkowane były podatkiem od towarów i usług. Pierwsza umowa obowiązywała od dnia 1 października 2011 r. do dnia 1 stycznia 2014 r. Druga umowa najmu obowiązywała od dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia 21 lutego 2018 r. Waga samochodowa była udostępniana osobom trzecim na podstawie dwóch umów najmu, w całości. Udostępnianie było odpłatne. Umowy najmu opodatkowane były podatkiem od towarów i usług. Pierwsza umowa obowiązywała od dnia 1 października 2011 r. do dnia 1 stycznia 2014 r. Druga umowa najmu obowiązywała od dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia 21 lutego 2018 r.

Stroną zawartych umów najmu był wyłącznie Y. X nie była stroną zawartych umów najmu. Podatnikiem podatku VAT z tytułu zawartych umów najmu był Y i tym samym przez Y były one opodatkowane podatkiem VAT. X nie była podatnikiem podatku VAT z tytułu zawartych umów najmu i tym samym umowy najmu nie były opodatkowane przez X podatkiem VAT.

W stosunku do przedmiotowego budynku murowanego kantorka wagi nie były ponoszone wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - w celu zmiany wykorzystania danego obiektu lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. W stosunku do wagi samochodowej nie były ponoszone wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - w celu zmiany wykorzystania danego obiektu lub w celu znaczącej zmiany warunków jej zasiedlenia.

Budynek murowany kantorka wagi oraz waga samochodowa nie były osobiście wykorzystywane przez X i jej męża. Budynki były wynajmowane osobom trzecim, a umowy najmu opodatkowane podatkiem VAT.

Z tytułu nabycia budynku murowanego kantorka wagi i wagi samochodowej, znajdujących się na działce nr 1439/8, X i jej mężowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazana powyżej planowana sprzedaż przez Wnioskodawców działki oznaczonej w rejestrze gruntów nr 1439/8, zabudowanej budynkiem murowanym kantorka wagi i wagą samochodową, na rzecz Spółki Sp. z o.o. Sp.k., będzie objęta podatkiem VAT?

Zdaniem Zainteresowanych, planowana przez nich sprzedaż działki, oznaczonej w rejestrze gruntów nr 1439/8, na rzecz "..." Sp. z o.o. Sp.k., nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług, ponieważ będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do budynku murowanego kantorka wagi i wagi samochodowej doszło już do ich pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Ww. budynek i budowla po wybudowaniu znajdowały się w użytkowaniu Gminnej Spółdzielni. Wcześniej stanowiły własność i były użytkowane przez Gminę.

Z kantorka i wagi korzystali również najemcy, z którymi Wnioskodawcy zawierali umowy najmu. W stosunku do przedmiotowego budynku i budowli nie dokonano ulepszeń, w wyniku których wydatki poniesione na ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku i budowli. Pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Y prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest podatnikiem podatku VAT.

Nieruchomość, której dotyczy wniosek, stanowiła przedmiot umów najmu z kilkoma podmiotami i była wykorzystywana do prowadzenia przez najemców działalności gospodarczej. Umowy najmu opodatkowane były podatkiem od towarów i usług.

Y i X nie wykorzystywali nieruchomości dla potrzeb własnych. X nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zabudowana nieruchomość nie została zewidencjonowana w prowadzonej przez Y ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomość zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, że przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Stosownie do art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 k.r.o., oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W myśl art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa.

Jednak w myśl § 2 ww. przepisu, umowa majątkowa małżeńska może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły inaczej.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu (w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy) nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby w ramach określonych transakcji podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Należy wskazać, że małżeństwo nie należy do żadnej kategorii podmiotów wymienionych w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza bowiem możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem przedmiotem dostawy jest majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy będzie ten małżonek, który dokonuje dostawy we własnym imieniu (który jest stroną czynności prawnej) - jako podatnik VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej - zawarta w ustawie - ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży nieruchomości, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze, itp. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania planowanej sprzedaży nieruchomości istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawca, w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 7 grudnia 2006 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem, umową sprzedaży zawartą w formie aktu notarialnego, sporządzonego przed notariuszem, nabyli do majątku wspólnego od Gminnej Spółdzielni prawo użytkowania wieczystego do dnia 27 sierpnia 2095 r. działki gruntu zabudowanej (budynkami, budowlami i urządzeniami - stanowiącymi odrębną własność), oznaczonej nr ew. 1439/8 oraz położone na tej działce budynki, budowle i urządzenia: budynek murowany kantorka wagi, wagę wozową 25 t wraz z częścią ogrodzenia, stanowiące odrębną własność, przy czym współmałżonek Zainteresowanej oświadczył, że w przedmiotowej umowie sprzedaży występuje jako przedsiębiorca - osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Ponadto, małżonek Wnioskodawczyni oświadczył, iż z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest podatnikiem podatku VAT.

W dniu 30 lipca 2013 r. Burmistrz wydał decyzję, na mocy której postanowił przekształcić prawo użytkowania wieczystego znajdujące się na ww. działce - przysługujące Zainteresowanej i jej mężowi. Dnia 17 stycznia 2017 r. małżonkowie zawarli, w formie aktu notarialnego przed notariuszem, ze Spółką umowę przedwstępną sprzedaży działki oznaczonej w rejestrze gruntów nr 1439/8. Wnioskodawcy chcą zawrzeć umowę przyrzeczoną, dotyczącą sprzedaży ww. nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Waga samochodowa, znajdująca się na działce nr 1439/8, stanowi budowlę w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane. Budynek murowany kantorka wagi oraz waga samochodowa od chwili nabycia przez Wnioskodawców do chwili sprzedaży były wykorzystywane wyłącznie przez najemców do prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. Ww. obiekty nie były i nie są w jakikolwiek sposób wykorzystywane w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni. Zabudowana nieruchomość nie została zewidencjonowana w prowadzonej przez współmałżonka ewidencji środków trwałych.

W odniesieniu do budynku murowanego kantorka wagi, w dniu 27 sierpnia 1996 r., doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Budynek kantorka wagi był własnością Gminnej Spółdzielni i był wykorzystywany przez Gminną Spółdzielnię od dnia 27 sierpnia 1996 r. Wcześniej stanowił własność Gminy. W odniesieniu do wagi samochodowej, w dniu 27 sierpnia 1996 r., doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Waga samochodowa była własnością Gminnej Spółdzielni i była wykorzystywana przez Gminną Spółdzielnię od dnia 27 sierpnia 1996 r. Wcześniej waga stanowiła własność Gminy.

Pomiędzy pierwszym zasiedleniem budynku murowanego kantorka wagi, a planowaną dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata. Pomiędzy pierwszym zasiedleniem wagi samochodowej, a planowaną dostawą upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

Budynek murowany kantorka wagi był udostępniany osobom trzecim na podstawie dwóch umów najmu, w całości. Udostępnianie było odpłatne. Umowy najmu opodatkowane były podatkiem od towarów i usług. Pierwsza umowa obowiązywała od dnia 1 października 2011 r. do dnia 1 stycznia 2014 r. Druga umowa najmu obowiązywała od dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia 21 lutego 2018 r. Waga samochodowa była udostępniana osobom trzecim na podstawie dwóch umów najmu, w całości. Udostępnianie było odpłatne. Umowy najmu opodatkowane były podatkiem od towarów i usług. Pierwsza umowa obowiązywała od dnia 1 października 2011 r. do dnia 1 stycznia 2014 r. Druga umowa najmu obowiązywała od dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia 21 lutego 2018 r.

Stroną zawartych umów najmu był wyłącznie mąż Wnioskodawczyni. Zainteresowana nie była stroną zawartych umów najmu. Podatnikiem podatku VAT z tytułu zawartych umów najmu był małżonek i tym samym przez współmałżonka były one opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawczyni nie była podatnikiem podatku VAT z tytułu zawartych umów najmu i tym samym umowy najmu nie były opodatkowane przez Zainteresowaną podatkiem VAT.

W stosunku do przedmiotowego budynku murowanego kantorka wagi oraz wagi samochodowej nie były ponoszone wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - w celu zmiany wykorzystania danego obiektu lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia. Budynek murowany kantorka wagi oraz waga samochodowa nie były osobiście wykorzystywane przez Wnioskodawczynię i jej męża. Budynki były wynajmowane osobom trzecim, a umowy najmu opodatkowane podatkiem VAT.

Z tytułu nabycia budynku murowanego kantorka wagi i wagi samochodowej, znajdujących się na działce nr 1439/8, Zainteresowanej i jej mężowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawczyni i jej męża dotyczą kwestii ustalenia, czy planowana sprzedaż przedmiotowej działki zabudowanej budynkiem murowanym kantorka wagi i wagą samochodową na rzecz Spółki będzie objęta podatkiem VAT.

Jak wskazano wyżej, autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość interpretacji przepisów, która zakładałaby, że stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Zatem nie każda czynność, która wywołuje skutki na gruncie prawa cywilnego, będzie takie skutki wywoływała na gruncie prawa podatkowego.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że budynek murowany kantorka wagi oraz waga samochodowa od chwili nabycia przez Wnioskodawców do chwili sprzedaży były wykorzystywane wyłącznie przez najemców do prowadzenia przez nich działalności gospodarczej. W ocenie Wnioskodawców, ww. obiekty nie były i nie są w jakikolwiek sposób wykorzystywane w działalności gospodarczej Pana Y. Zabudowana nieruchomość nie została zewidencjonowana w prowadzonej przez współmałżonka Wnioskodawczyni ewidencji środków trwałych. Ponadto - jak wskazano we wniosku - budynek murowany kantorka wagi, jak i waga samochodowa były udostępniane osobom trzecim na podstawie umów najmu. Stroną zawartych umów był wyłącznie mąż Zainteresowanej. Podatnikiem podatku VAT z tytułu zawieranych umów był współmałżonek Wnioskodawczyni i tym samym, były one opodatkowane podatkiem od towarów i usług przez męża Zainteresowanej.

Jak wskazano wyżej, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

W tym miejscu należy wskazać, że umowa najmu jest umową cywilnoprawną, nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą, a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W konsekwencji, najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także bez względu na to, czy na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług korzysta ze zwolnienia od tego podatku.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że budynek murowany kantorka wagi oraz waga samochodowa najmowane na podstawie zawartych umów, de facto wykorzystywane były - wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni - w działalności gospodarczej męża Zainteresowanej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem, mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że czynność najmu przedmiotowych obiektów spowodowała, że mąż Wnioskodawczyni uzyskał z tego tytułu korzyści majątkowe.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

W takiej sytuacji, tj. w przypadku, gdy strona dokonuje dostawy gruntu, przy pomocy którego prowadziła wcześniej działalność gospodarczą (taką chociażby jak najem), czyni to w ramach prowadzonej działalności, a nie zarządu majątkiem własnym. Są to bowiem działania charakterystyczne dla przedsiębiorcy w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Tym samym należy wskazać, że najmowanie przedmiotowych obiektów spowodowało, że utraciły one charakter majątku prywatnego.

Należy zauważyć, że w literaturze również podkreśla się, iż zasadnicze znaczenie dla oceny skutków podatkowych ma istnienie tzw. majątku podatkowego przedsiębiorcy tj. składników, które tworzą przedsiębiorstwo w postaci środków trwałych, towarów handlowych, surowców i materiałów. W sytuacji, gdy daną nieruchomość nabyto do majątku wspólnego, ale jest ona wykorzystywana przez przedsiębiorcę, to jej sprzedaż podlega opodatkowaniu według zasad właściwych dla działalności gospodarczej. To przedsiębiorca w sensie ekonomicznym kontroluje nieruchomość, którą nabył z zamiarem dalszej odsprzedaży. Ważne na gruncie podatku od towarów i usług są zatem skutki ekonomiczne, czynności faktyczne, nie zaś relacje majątkowe funkcjonujące na gruncie prawa cywilnego. Nie bez znaczenia pozostaje również, że w przypadku zakupu przez przedsiębiorcę danego składnika majątkowego, wchodzi on do majątku wspólnego małżonków. Jego sprzedaż jednak nie podlega opodatkowaniu przez tego z małżonków, który działalności gospodarczej nie prowadzi. W takich przypadkach, w sensie podatkowym, nabycia oraz zbycia dokonuje wyłącznie przedsiębiorca. (S. Brzeszczyńska, Optymalizacja VAT sposobu nabycia nieruchomości ze względu na osobę zbywcy, ABC - komentarz praktyczny).

Skoro nieruchomość zabudowana ww. obiektami była przez cały okres jej posiadania wykorzystywana przez męża Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej przez Niego działalności, to należy stwierdzić, że to On w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej nieruchomości i to On dokona w efekcie dostawy nieruchomości - przeniesienia prawa do rozporządzania nią jak właściciel.

Tym samym, w przypadku sprzedaży nieruchomości w ramach profesjonalnej działalności prowadzonej przez Pana Y, za zbywcę (stronę transakcji - czynności opodatkowanej dostawy) należy uznać wyłącznie małżonka Wnioskodawczyni, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług. Stan własnościowy sprzedawanej nieruchomości, czy też uprawnienia do rozporządzania nieruchomością, nie mają znaczenia dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie znaczenie mają bowiem przepisy prawa podatkowego, nie zaś okoliczność, że w sensie cywilnoprawnym do Wnioskodawczyni należy jedynie udział w nieruchomości.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że to po stronie jej męża będzie występował obowiązek ewentualnego opodatkowania dostawy ww. obiektów. Zatem, uwzględniając powyższe w kontekście analizowanej sprawy należy stwierdzić, że to Pan Y jako prowadzący działalność gospodarczą, dokonując sprzedaży ww. nieruchomości, wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

W konsekwencji dostawa przedmiotowej nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa transakcja dotyczy bowiem towarów w rozumieniu ustawy, tj. nieruchomości - budynku murowanego kantorka wagi oraz wagi samochodowej, stanowiących składnik majątkowy przedsiębiorstwa Pana Y oraz dokonana będzie przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Zatem, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni nie będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, to sprzedaż udziału nie będzie podlegała - po stronie Wnioskodawczyni - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak wskazano bowiem wyżej, to Pan Y wystąpi w analizowanej sprawie w charakterze podatnika podatku VAT i to po jego stronie wystąpi obowiązek ewentualnego opodatkowania dostawy ww. obiektów.

Przy czym nadmienić należy, że dostawa nieruchomości, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - według art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług".

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że kryterium "pierwszego zasiedlenia" budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (pkt 41 ww. wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r.).

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu w powiązaniu z art. 43 ust. 7a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Z kolei, na podstawie art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem, wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

W myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy - po spełnieniu określonych warunków - możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis wskazany wyżej art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Odnosząc powyższe uregulowania do niniejszej sprawy należy wskazać, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, jedynie w sytuacji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że murowany kantorek wagi stanowi budynek, a waga samochodowa stanowi budowlę trwale z gruntem związaną w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane.

W konsekwencji, w celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie dla dostawy przedmiotowej działki znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy w odniesieniu ww. obiektów, miało miejsce pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy, w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia - w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE - należy stwierdzić, że w odniesieniu do budynku murowanego kantorka wagi i wagi samochodowej doszło już do pierwszego zasiedlenia. Przedmiotowe budowle bowiem - jak wskazała Wnioskodawczyni - były wykorzystywane przez Gminną Spółdzielnię od dnia 27 sierpnia 1996 r. Ponadto, ww. obiekty były przedmiotem odpłatnych umów najmu. Pierwsza umowa obowiązywała od dnia 1 października 2011 r. do dnia 1 stycznia 2014 r. Druga umowa najmu obowiązywała od dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia 21 lutego 2018 r.

Zatem, z uwagi na fakt, że od pierwszego zasiedlenia do chwili dostawy upłynie okres dłuższy niż 2 lata, a ponadto mąż Wnioskodawczyni nie ponosił nakładów na ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej budynku murowanego kantorka wagi oraz wagi samochodowej, w odniesieniu do powyższych nieruchomości zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Tym samym, bezprzedmiotowe stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 ustawy.

Skutkiem powyższego dostawa przedmiotowej działki, na której znajduje się budynek murowany kantorka wagi i waga samochodowa, również będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, co wynika z art. 29a ust. 8 ustawy.

Podsumowując, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana sprzedaż działki nr 1439/8, zabudowana budynkiem murowanym kantorka wagi i wagą samochodową, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawców, zgodnie z którym: "(...) planowana przez nich sprzedaż działki oznaczonej w rejestrze gruntów nr 1439/8 na rzecz Sp. z o.o. Sp.k. nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług, ponieważ będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. i pkt 10, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług", z uwagi na inną argumentację, należało ocenić całościowo jako nieprawidłowe.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.