0112-KDIL2-1.4012.453.2017.2.AWA - Zwolnienie z VAT wniesienia przez komandytariusza w formie aportu działki budowlanej do spółki komandytowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 listopada 2017 r. (data wpływu 9 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* obowiązku wystawienia przez komandytariusza faktury VAT z tytułu wniesienia w formie aportu działki budowlanej do Spółki komandytowej,

* prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Spółkę komandytową z faktury wystawionej przez wspólnika Spółki komandytowej dokumentującej ww. transakcję,

- jest prawidłowe.

W dniu 27 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia przez komandytariusza faktury VAT z tytułu wniesienia w formie aportu działki budowlanej do Spółki komandytowej oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Spółkę komandytową z faktury wystawionej przez wspólnika Spółki komandytowej dokumentującej ww. transakcję. Dnia 9 listopada 2017 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy oraz oświadczenie zdefiniowane w art. 14b § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wspólnik spółki komandytowej (komandytariusz - osoba fizyczna prowadząca dodatkowo indywidualną działalność gospodarczą polegającą m.in. na handlu nieruchomościami), zobowiązuje się wnieść do spółki aportem grunt budowlany, będący jego własnością. Grunt (działka budowlana) został zakupiony przez komandytariusza do jego własnej działalności gospodarczej jako towar handlowy. Od tej transakcji został odliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Dnia 9 listopada 2017 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu sprawy wskazując, że:

1.

W przedmiotowym zapytaniu, zarówno wspólnik spółki komandytowej, prowadzący odrębną działalność gospodarczą jak i sama spółka X Sp. z o.o. Sp.k. są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT.

2.

Dla działki budowlanej, która ma zostać wniesiona w formie aportu do spółki komandytowej został sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Działka znajduje się na terenie oznaczonym symbolami:

* 19M (w przeważającej części - pow. 50%) - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna (wolnostojąca, bliźniacza, szeregowa);

* 26RL - lasy i zadrzewienia.

3.

Dla przedmiotowej działki nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

4.

Przedmiotowa działka nie była w żaden sposób wykorzystywana przez wspólnika spółki komandytowej. Została zakupiona jako towar handlowy, przeznaczony do dalszej odsprzedaży.

5.

Działka zostanie wykorzystana przez Spółkę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Spółka wybuduje na przedmiotowej działce nieruchomości przeznaczone do sprzedaży (budynki mieszkalne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wnosząc działkę budowlaną do spółki komandytowej, która jednocześnie widnieje jako towar handlowy w indywidualnej działalności gospodarczej komandytariusza, powinna zostać wystawiona faktura VAT przez komandytariusza z działalności gospodarczą na rzecz spółki?

2. W przypadku twierdzącej odpowiedzi w pkt 1, wspólnik spółki komandytowej otrzyma udziały w zamian za wniesiony grunt, który również zostanie zakwalifikowany jako towar handlowy (faktura nie zostanie fizycznie opłacona przelewem). Czy w takim wypadku spółka może odliczyć podatek VAT wynikający z faktury wystawionej przez wspólnika spółki komandytowej z indywidualnej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. W związku z faktem, iż działka budowlana została zaliczona w indywidualnej działalności gospodarczej jako towar handlowy, przy wniesieniu jej aportem do spółki przez wspólnika konieczne jest wystawienie faktury VAT na rzecz Spółki.

2. Spółka zaliczając działkę budowlaną jako towar handlowy może odliczyć należny podatek VAT w pełnej wysokości, mimo, iż fizycznie nie dokonała płatności za działkę na którą wystawiona zostanie faktura (w zamian za to wspólnik objął udziały w Spółce).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Artykuł 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy - sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z kolei, aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego - w zależności od tego co jest jego przedmiotem - spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* czynność ta wykonana została przez podmiot, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych wyżej regulacji prawnych zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Ze złożonego wniosku wynika, że wspólnik spółki komandytowej (komandytariusz - osoba fizyczna prowadząca dodatkowo indywidualną działalność gospodarczą polegającą m.in. na handlu nieruchomościami), zobowiązuje się wnieść do spółki aportem grunt budowlany, będący jego własnością. Grunt (działka budowlana) został zakupiony przez komandytariusza do jego własnej działalności gospodarczej jako towar handlowy. Od tej transakcji został odliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zarówno wspólnik spółki komandytowej, prowadzący odrębną działalność gospodarczą jak i sama Spółka są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku VAT.

Dla działki budowlanej, która ma zostać wniesiona w formie aportu do spółki komandytowej został sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Działka znajduje się na terenie oznaczonym symbolami:

* 19M (w przeważającej części - pow. 50%) - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna (wolnostojąca, bliźniacza, szeregowa);

* 26RL - lasy i zadrzewienia.

Dla przedmiotowej działki nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii ustalenia, czy wnosząc działkę budowlaną do spółki komandytowej, która jednocześnie widnieje jako towar handlowy w indywidualnej działalności gospodarczej komandytariusza, powinna zostać wystawiona faktura VAT przez komandytariusza z działalności gospodarczej na rzecz Spółki.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wspólnik spółki komandytowej dokona aportu nieruchomości gruntowej zakupionej do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej jako towar handlowy. Elementem zakresu prowadzonej przez wspólnika działalności gospodarczej jest m.in. handel nieruchomościami.

Uwzględniając treść przytoczonych przepisów oraz opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, że Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowej nieruchomości nie można uznać za majątek osobisty Wnioskodawcy, bowiem grunt ten miał służyć do uzyskania dochodu. Zatem forma wykorzystywania nieruchomości gruntowej przesądza także o gospodarczym charakterze czynności. Dostawa działki, uznawanej przez nabywcę jako towar handlowy nie jest zbywaniem majątku osobistego, lecz majątku pochodzącego z działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego, dostawa nieruchomości gruntowej, która spełnia definicję towarów zdefiniowaną w art. 2 pkt 6 ustawy, dokonaną przez wspólnika występującego w roli podatnika podatku od towarów i usług, określonego w art. 15 ust. 1 ustawy, będzie czynnością odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073) - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - "teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę".

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że działka będąca przedmiotem dostawy/aportu objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego na podstawie którego opisana nieruchomość przeznaczona jest w przeważającej części (powyżej 50%) pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (symbol terenu 19M oraz 26L - lasy i zadrzewienia). Z wniosku nie wynika natomiast, aby w planie zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy.

Wobec powyższego przedmiotowa nieruchomość stanowi/będzie stanowić teren budowlany, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W rezultacie, zbycie tej nieruchomości nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Dla dostawy nieruchomości niezabudowanych, które nie spełniają przesłanek do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ustawodawca przewidział możliwość zastosowania zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Wnioskodawca - w odniesieniu do transakcji sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości - nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z powołanych wyżej regulacji, aby sprzedaż towaru była objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

* towar musiał być wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku,

* z tytułu jego nabycia (importu lub wytworzenia) nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że opisana nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana przez wspólnika w działalności gospodarczej. Skutkiem powyższego z uwagi na fakt, że nie zostanie wypełniony jeden z warunków określony przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zastosowanie zwolnienia na podstawie powołanej regulacji również nie będzie możliwe.

W świetle zatem powołanych regulacji prawnych stwierdzić należy, że czynność aportu opisanej we wniosku działki nie będzie transakcją korzystającą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zarówno na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, jak i pkt 9 ustawy, lecz będzie czynnością opodatkowaną.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Z powyższych przepisów wynika również, że faktury są dokumentem sformalizowanym i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Na mocy art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Regulacja określona w art. 106b ust. 2 ustawy wyraża zasadę, zgodnie z którą nie ma obowiązku wystawiania faktury dla sprzedaży zwolnionej od podatku. Przepis ten pozwala, aby faktury nie były wystawiane dla czynności zwolnionych przedmiotowo na mocy ustawy bądź na mocy przepisów wykonawczych. Nie pozbawia on wszakże podatników dokonujących tych czynności prawa do wystawiania faktury dokumentującej te czynności. Wystawienie faktury dla sprzedaży zwolnionej jest, co do zasady, pozostawione wyborowi wykonującego czynność.

Uwzględniając zatem powołane regulacje oraz elementy stanu sprawy wskazać należy, że wspólnik dokonując aportu opisanej we wniosku nieruchomości gruntowej, niekorzystającej ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zobowiązany jest taką transakcję udokumentować fakturą VAT, stosownie do zapisów art. 106b ust. 1 ustawy.

W konsekwencji powyższego, z uwagi na fakt, że transakcja dostawy (aportu) działki gruntu nabytego jako towar handlowy stanowiący składnik majątkowy prowadzonej działalności gospodarczej, będzie opodatkowana, wspólnik dokonujący dostawy działki gruntu zobligowany będzie jego aport udokumentować fakturą VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących odliczenia przez Spółkę podatku VAT wynikającego z faktury wystawionej przez wspólnika spółki komandytowej z indywidualnej działalności gospodarczej w związku z aportem działki gruntu, wskazać należy, że podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy.

W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a wniesiona aportem działka zostanie wykorzystana przez Spółkę do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Spółka wybuduje na przedmiotowej działce nieruchomości przeznaczone do sprzedaży (budynki mieszkalne). Ponadto transakcja aportu działki gruntu będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług określonym na fakturze.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zatem, w omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia zostaną spełnione, gdyż Wnioskodawca realizując opisane we wniosku przedsięwzięcie będzie działał w charakterze podatnika VAT, a towary i usługi nabywane w związku z realizacją przedmiotowej transakcji będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług - budowa budynków mieszkalnych przeznaczonych do sprzedaży.

Podsumowując, Spółka może odliczyć podatek VAT wynikający z faktury wystawionej przez wspólnika spółki komandytowej z indywidualnej działalności gospodarczej, dokumentującej aport nieruchomości opisanej we wniosku, ze względu na spełnienie przesłanek zdefiniowanych w art. 86 ust. 1 ustawy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.