0112-KDIL2-1.4012.320.2017.1.DS - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2017 r. (data wpływu 31 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej otrzymanej w drodze darowizny w działki budowlane - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej otrzymanej w drodze darowizny w działki budowlane.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W roku 1997 w ramach aktu darowizny pani X (dalej: Wnioskodawczyni) otrzymała wraz z mężem (wspólność majątkowa) od rodziców grunty rolne o powierzchni 10.853 m² (...). Grunty te od wielu lat stanowią majątek rodzinny i przez lata (do roku 1997) były wykorzystywane w celach rolnych przez rodzinę Wnioskodawczyni. Tereny, na których znajduje się grunt nie został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przez Gminę, mimo iż otaczające tereny zostały objęte takim planem. W roku 2014 Wnioskodawczyni wraz z innymi właścicielami działek sąsiedniej i dalszych, złożyła wspólny wniosek o wydanie decyzji o ustalenie warunków zabudowy dla tego obszaru, a następnie złożony został wniosek o dokonanie nowego podziału wszystkich gruntów (wszystkie grunty musiały zostać scalone, a następnie podzielone według nowego planu, uwzględniającego dojazd do poszczególnych działek). W roku 2015 wydane zostały warunki zabudowy oraz został zatwierdzony projekt podziału gruntów. Warunki zabudowy zostały zatwierdzone dla gruntów o powierzchni 6.135 m², reszta gruntu pozostała gruntem rolnym ze względu na przechodzącą nad nim linię wysokiego napięcia. W roku 2016 doszło do podpisania umowy zamiany działek z pozostałymi właścicielami, z uwzględnieniem nowego podziału, zgodnie z którym Wnioskodawczyni weszła w posiadanie 10 działek budowlanych o łącznej powierzchni 6.135 m². W kwietniu 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała pierwszą działkę za kwotę 45.500,00 zł. W maju 2017 r. nastąpiła sprzedaż drugiej działki za kwotę 38.000,00 zł. Pieniądze ze sprzedaży działek zostały przeznaczone na remont domu. W niedalekiej przyszłości Wnioskodawczyni zamierza przekazać 2 działki córce w formie darowizny. Wnioskodawczyni nie wyklucza dalszej sprzedaży pozostałych 6 działek. Środki finansowe uzyskane z przyszłej sprzedaży Wnioskodawczyni planuje przekazać córce na budowę domu. W momencie otrzymania darowizny Wnioskodawczyni nie miała zamiaru sprzedaży otrzymanego gruntu. Grunt przez lata nie był w żaden sposób wykorzystywany, gdyż Wnioskodawczyni nie planowała prowadzić działalności rolniczej. Sytuacja ta zmieniła się w roku 2014, gdy Wnioskodawczyni ostatecznie zdecydowała się przystąpić do wspólnych działań zainicjowanych przez sąsiadów, które polegały ma przekształceniu działek rolnych na działki budowlane. Wnioskodawczyni zdecydowała się na zmiany, ponieważ, w sytuacji pozostawienia tego gruntu jako gruntu rolnego, dojazd do niego byłby utrudniony ze względu na szerokość drogi (niemożliwe byłoby prowadzenie działalności rolniczej), co skutkowałoby tym, iż działka nie byłaby w dalszym ciągu użytkowana, a jej ewentualna sprzedaż byłaby wręcz niemożliwa, co potwierdziła opinia biura sprzedaży nieruchomości. Posiadane przez Wnioskodawczynię grunty nigdy nie były dla Wnioskodawczyni przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Grunty te nie były także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawczyni nie czerpała żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania gruntów. Wnioskodawczyni nie poniosła w przeszłości i nie zamierza ponosić żadnych kosztów związanych z uzbrojeniem terenu, budową drogi, wyposażeniem w urządzenia sieci kanalizacyjnej, wodociągowej, sanitarnej czy elektrycznej. Ogłoszenie o sprzedaży 2 działek umieszczone zostało w Internecie za pośrednictwem biura nieruchomości. Wnioskodawczyni przewiduje również możliwość skorzystania w przyszłości z pomocy biura handlu nieruchomościami przy sprzedaży kolejnych działek. Wnioskodawczyni nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży działek budowlanych, gdyż opisana wyżej sprzedaż działek będzie działaniem jednorazowym polegającym na wysprzedaży majątku prywatnego.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że sprzedaż poszczególnych działek nie mieści się w zakresie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W związku z tym, w przekonaniu Wnioskodawczyni nie powstanie po jego stronie obowiązek zapłaty podarku VAT od każdej transakcji sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonana sprzedaż dwóch działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej, otrzymanej w drodze darowizny w działki budowlane oraz sprzedaż w przyszłości kolejnych sześciu działek, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT i tym samym powinna podlegać opodatkowaniu z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem VAT" podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie zatem ze wskazanymi wyżej przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Powyżej przytoczone przepisy określają jedynie przedmiotowy zakres opodatkowania. Jednak nie każda czynność stanowiąca podstawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kolejnym czynnikiem wymagającym rozpatrzenia jest podmiot dokonujący tej dostawy. Aby dostawa podlegała opodatkowaniu, to zgodnie z przepisami ustawy musi być dokonana przez podatnika. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Podkreślić należy, że ustawodawca nie określił wymogów formalnych, które powinien spełnić podatnik, aby mógł być uznany za producenta, usługodawcę lub handlowca.

Z treści orzeczeń trybunału sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Bez względu pozostanie również fakt, czy jego sprzedaż nastąpi w całości jednemu nabywcy czy w częściach jednemu lub wielu nabywcom.

Zatem w świetle powyższych przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W przekonaniu Wnioskodawcy nie zostały spełnione obie przesłanki łącznie. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy trudno uznać Wnioskodawczynię za podatnika podatku od towarów i usług. Pomimo, iż grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, to nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że podejmowane przez Wnioskodawczynię działania wykraczają poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, a tym samym stanowią aktywność podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami

W pierwszej kolejności podkreślić należy fakt, iż nabycie gruntu nie nastąpiło w celach zarobkowych, gdyż grunt został przekazany Wnioskodawczyni w formie darowizny. Grunt przez lata nie był w żaden sposób wykorzystywany do działalności gospodarczej ani rolniczej. W przeszłości Wnioskodawczyni również nie planowała podjęcia wspomnianej działalności. W roku 2014 Wnioskodawczyni podjęła decyzję o przekształceniu gruntu rolnego w działkę budowlaną oraz jej podział, co podyktowane było zmieniającymi się warunkami budowlanymi w jej najbliższej okolicy, na które Wnioskodawczyni nie miała wpływu. Niepodjęcie wspomnianych działań skutkowałoby niemożnością swobodnego rozporządzania majątkiem prywatnym - brak możliwości prowadzenia na działce rolnej działalności rolniczej ze względu na brak wystarczająco szerokiej drogi dojazdowej do działki, a tym samym brak możliwości sprzedaży tego gruntu w przyszłości. Dodatkowo, Wnioskodawczyni planowała część ziemi przekazać córce w formie darowizny, a część posiadanych gruntów sprzedać w celu uzyskania środków finansowych na remont domu, a w przyszłości na wsparcie finansowe dla córki (budowa domu). W obawie przed prawdopodobnymi trudnościami w rozporządzaniu posiadanym gruntem rolnym w przyszłości, Wnioskodawczyni podjęła minimalne działania mające na celu zabezpieczenie majątku prywatnego przed utratą jego użyteczności. Podjęta decyzja jest więc decyzją racjonalną, mającą na celu tylko i wyłącznie zabezpieczenie interesów rodzinnych.

Podsumowując, należy stwierdzić że uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy i podział na kilka mniejszych działek oraz sprzedaż działek za pośrednictwem biura nieruchomości w przedstawionych powyżej okolicznościach, nie stanowią o zawodowej działalności Wnioskodawczyni w zakresie obrotu nieruchomościami, a podjęte przez Wnioskodawczynię racjonalne działania nie wykraczały poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny, powołane regulacje ustawy o VAT oraz orzecznictwo trybunału sprawiedliwości UE, stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując transakcji zbycia działek, o których mowa w niniejszym wniosku nie wypełnia przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, zatem nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług, a planowana transakcja sprzedaży mieścić się będzie w ramach zarządu majątkiem prywatnym i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych unormowań wynika, że grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług;

* po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W niniejszej sprawie konieczne stało się zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy działek podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co zaskutkowało/skutkować będzie koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło/nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, jak wyjaśnił Trybunał, w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W powyższej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. 1536/10 wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną, mogą wskazywać takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjny, np.: NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni w roku 1997 w ramach aktu darowizny otrzymała wraz z mężem (wspólność majątkowa) od rodziców grunty rolne o powierzchni 10.853 m². Grunty te od wielu lat stanowią majątek rodzinny i przez lata (do roku 1997) były wykorzystywane w celach rolnych przez rodzinę Wnioskodawczyni. Tereny, na których znajduje się grunt nie został objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przez gminę, mimo, iż otaczające tereny zostały objęte takim planem. W roku 2014 Wnioskodawczyni wraz z innymi właścicielami działek sąsiedniej i dalszych, złożyła wspólny wniosek o wydanie decyzji o ustalenie warunków zabudowy dla tego obszaru, a następnie złożony został wniosek o dokonanie nowego podziału wszystkich gruntów (wszystkie grunty musiały zostać scalone, a następnie podzielone według nowego planu, uwzględniającego dojazd do poszczególnych działek). W roku 2015 wydane zostały warunki zabudowy oraz został zatwierdzony projekt podziału gruntów. Warunki zabudowy zostały zatwierdzone dla gruntów o powierzchni 6.135 m², reszta gruntu pozostała gruntem rolnym ze względu na przechodzącą nad nią linię wysokiego napięcia. W roku 2016 doszło do podpisania umowy zamiany działek z pozostałymi właścicielami, z uwzględnieniem nowego podziału, zgodnie z którym Wnioskodawczyni weszła w posiadanie 10 działek budowlanych o łącznej powierzchni 6.135 m². W kwietniu 2017 r. Wnioskodawczyni sprzedała pierwszą działkę za kwotę 45.500,00 zł. W maju 2017 r. nastąpiła sprzedaż drugiej działki za kwotę 38.000,00 zł. Pieniądze ze sprzedaży działek zostały przeznaczone na remont domu. W niedalekiej przyszłości Wnioskodawczyni zamierza przekazać dwie działki córce w formie darowizny. Wnioskodawczyni nie wyklucza dalszej sprzedaży pozostałych 6 działek. Środki finansowe uzyskane z przyszłej sprzedaży Wnioskodawczyni planuje przekazać córce na budowę domu. W momencie otrzymania darowizny Zainteresowana nie miała zamiaru sprzedaży otrzymanego gruntu. Grunt przez lata nie był w żaden sposób wykorzystywany, gdyż Wnioskodawczyni nie planowała prowadzić działalności rolniczej. Sytuacja ta zmieniła się w roku 2014, gdy Wnioskodawczyni ostatecznie zdecydowała się przystąpić do wspólnych działań zainicjowanych przez sąsiadów, które polegały ma przekształceniu działek rolnych na działki budowlane. Zainteresowana zdecydowała się na zmiany ponieważ, w sytuacji pozostawienia tego gruntu jako gruntu rolnego, dojazd do niego byłby utrudniony ze względu na szerokość drogi (niemożliwe byłoby prowadzenie działalności rolniczej), co skutkowałoby tym, iż działka nie była by w dalszym ciągu użytkowana, a jej ewentualna sprzedaż byłaby wręcz niemożliwa, co potwierdziła opinia biura sprzedaży nieruchomości. Posiadane przez Wnioskodawczynię grunty nigdy nie były dla Wnioskodawczyni przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Grunty te nie były także udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wnioskodawczyni nie czerpała żadnych korzyści majątkowych z tytułu posiadania gruntów, nie poniosła w przeszłości i nie zamierza ponosić żadnych kosztów związanych z uzbrojeniem terenu, budową drogi, wyposażeniem w urządzenia sieci kanalizacyjnej, wodociągowej, sanitarnej czy elektrycznej. Ogłoszenie o sprzedaży dwóch działek umieszczone zostało w Internecie za pośrednictwem biura nieruchomości. Wnioskodawczyni przewiduje również możliwość skorzystania w przyszłości z pomocy biura handlu nieruchomościami przy sprzedaży kolejnych działek. Zainteresowana nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży działek budowlanych, gdyż opisana wyżej sprzedaż działek będzie działaniem jednorazowym polegającym na wysprzedaży majątku prywatnego.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dokonana sprzedaż dwóch działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej otrzymanej w drodze darowizny w działki budowlane oraz sprzedaż w przyszłości kolejnych sześciu działek, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT i tym samym powinna podlegać opodatkowaniu z tego tytułu.

Przedstawione powyżej okoliczności sprawy wskazują, że sprzedaż dwóch działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej otrzymanej w drodze darowizny i ewentualny zamiar sprzedaży w przyszłości kolejnych sześciu działek jest/będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni bowiem podjęła ciąg określonych działań przygotowujących je do ich zbycia. Podkreślić należy, że Zainteresowana wraz z innymi właścicielami działek sąsiedniej i dalszych, złożyła wspólny wniosek o wydanie decyzji o ustalenie warunków zabudowy dla tego obszaru, a następnie złożony został wniosek o dokonanie nowego podziału wszystkich gruntów (wszystkie grunty musiały zostać scalone oraz podzielone według nowego planu, uwzględniającego dojazd do poszczególnych działek). Przed dokonaniem nowego podziału działek doszło do podpisania umowy zamiany działek z pozostałymi właścicielami nieruchomości. O aktywności Wnioskodawcy świadczy też fakt, że ogłoszenie o sprzedaży dwóch działek umieszczone zostało w Internecie za pośrednictwem biura nieruchomości. Wnioskodawca przewiduje również możliwość skorzystania w przyszłości z pomocy biura handlu nieruchomościami przy sprzedaży kolejnych działek. Zatem wykonanie ww. czynności wskazuje na podjęcie przez Wnioskodawcę świadomych działań mających na celu sprzedaż działek, które nie mogą zostać uznane za incydentalne i sporadyczne. Z całokształtu opisanego zespołu konkretnych czynności wynika, że sprzedaż dwóch działek i ewentualna sprzedaż kolejnych działek nastąpi w warunkach wskazujących na handlowy charakter. Wskazać należy, że zdaniem tut. Organu podejmowane przez Wnioskodawcę działania nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem, sprzedaż przez Wnioskodawcę niezabudowanych działek będzie wypełniała definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Zainteresowany będzie występował w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż dwóch działek budowlanych powstałych w wyniku przekształcenia działki rolnej otrzymanej w drodze darowizny w działki budowlane oraz sprzedaż w przyszłości kolejnych sześciu działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że podjęte przez Wnioskodawcę ww. działania wskazują, że sprzedaż działek będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie zaistniały bowiem przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która porównywalna jest do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.