0112-KDIL2-1.4011.245.2020.1.KB - Opodatkowanie świadczenia pieniężnego uzyskiwanego z Włoch.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2020 r. (data wpływu 27 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku opodatkowania świadczenia pieniężnego uzyskiwanego z Włoch - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku opodatkowania świadczenia pieniężnego uzyskiwanego z Włoch.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w grudniu 2019 r. otrzymała na konto w banku świadczenie pieniężne: zwykły zasiłek inwalidzki (AOI) dla osób o ograniczonej zdolności do pracy z Włoch. Zainteresowana podkreśla, że to świadczenie pieniężne zostało wypłacone z instytucji odpowiadającej ZUS we Włoszech. W celu pozyskania takiego świadczenia wymagana jest niepełnosprawność, z której wynika trwałe zmniejszenie zdolności do pracy do mniej niż 1/3 (Wnioskodawczyni otrzymała 80% niepełnosprawności w orzeczeniu z Włoch) z powodu choroby oraz pięć lat opłaconych składek. Wskazane świadczenie obliczane jest na podstawie składek zdrowotnych i wypadkowych. Zasiłek ten jest wypłacany co miesiąc, zaś w grudniu dodatkowo (13 wypłata). Świadczenie uzyskiwane z Włoch dopuszcza możliwość pracy zawodowej, jednakże jest ograniczone limitami dochodów uzyskiwanych w roku podatkowym. Zainteresowana otrzymując to świadczenie nie może uzyskać dochodu wyższego niż 26 000 Euro w odniesieniu do 2019 r. Każdorocznie Wnioskodawczyni musi wysyłać do ZUS we Włoszech swoje rozliczenie roczne z podatku w Polsce w celu weryfikacji, czy nadal może otrzymywać to świadczenie. Obecnie, od 2016 r. Wnioskodawczyni mieszka na stałe w Polsce. Świadczenie ww. Zainteresowana otrzymuje z ZUS we Włoszech i jest ono wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Włoch. Zainteresowana składa wniosek w celu uzyskania interpretacji za 2019 r. Ponadto ZUS we Włoszech poinformował Wnioskodawczynię, że świadczenie to nie podlega opodatkowaniu w przypadku uzyskania dochodu rocznego mniejszego niż 8 000 Euro (we Włoszech nie występuje wtedy obowiązek zapłaty podatku).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymanie takiego świadczenia z ZUS we Włoszech podlega opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, świadczenie otrzymywane z ZUS Włoch podlega opodatkowaniu w rozliczeniu rocznym w Polsce, ponieważ na stałe Zainteresowana mieszka i pracuje w Polsce. Wnioskodawczyni pracując w Polsce uzyskuje dochód, który powinna powiększyć o świadczenie otrzymywane z Włoch. Z informacji, jaką Zainteresowana otrzymała z włoskiego ZUS dochód ten we Włoszech byłby łączony wraz z dochodem uzyskanym, z pracy zarobkowej i razem rozliczanym. Zatem analogicznie w Polsce zdaniem Wnioskodawczyni powinna być taka sama zasada.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 4a cyt. ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w grudniu 2019 r. otrzymała świadczenie pieniężne: zwykły zasiłek inwalidzki z Włoch, wypłacany przez instytucję odpowiadającą polskiemu ZUS. W celu otrzymania takiego zasiłku niezbędne jest orzeczenie o niepełnosprawności z powodu choroby oraz co najmniej pięć lat opłacanych składek zdrowotnych i wypadkowych, z których to naliczana jest wysokość świadczenia. Obecnie od 2016 r. Zainteresowana zamieszkuje na stałe w Polsce.

W związku z tym, że wskazane świadczenie Zainteresowana otrzymuje z Włoch w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

W myśl art. 18 ww. umowy, z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma miejsce zamieszkania.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a tej umowy, każda emerytura wypłacana bezpośrednio bądź z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki politycznej, administracyjnej bądź władzy lokalnej każdej osobie fizycznej z tytułu usług, świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki, lub władzy, będzie opodatkowana wyłącznie w tym Państwie.

Z powyższego wynika zatem, iż emerytury oraz inne podobne świadczenia otrzymywane z Włoch, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu zatrudnienia w przeszłości, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, tzn. w kraju w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z pewnymi zastrzeżeniami wskazanymi w tym przepisie, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 7 cyt. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Natomiast w myśl art. 35 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent, pomniejszonych o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b.

Stosownie zaś do art. 44 ust. 1a pkt 2 ustawy, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z emerytur i rent z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Zgodnie z art. 44 ust. 3a ustawy podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Mając zatem na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że świadczenie pieniężne: zwykły zasiłek inwalidzki (AOI) dla osób o ograniczonej zdolności do pracy, wypłacany przez instytucję będąca odpowiednikiem polskiego ZUS we Włoszech, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. W rezultacie podlega on wykazaniu w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym został wypłacony, łącznie z innymi dochodami osiągniętymi w tym samym roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na zasadach ogólnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.