0112-KDIL2-1.4011.20.2019.2.AK - PIT w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2019 r. (data wpływu 8 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 grudnia 2019 r. (data wpływu 11 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 8 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu w związku ze sprzedażą nieruchomości.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 3 grudnia 2019 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.20.2019.1.AK na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 3 grudnia 2019 r., skutecznie doręczono w dniu 6 grudnia 2019 r., natomiast w dniu 11 grudnia 2019 r. wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2003-2015 Wnioskodawczyni pozostawała w związku małżeńskim. W dniu 31 marca 2006 r. na podstawie stosownej umowy sporządzonej przed notariuszem, wyłączono ustrój małżeńskiej wspólności ustawowej i od tego czasu, aż do dnia orzeczenia rozwodu, obowiązywał ustrój rozdzielności majątkowej.

W dniu 26 września 2008 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej przed notariuszem (akt notarialny...), Wnioskodawczyni wraz z ówczesnym małżonkiem nabyli za kwotę 100 000,00 zł po 1/2 udziału we współwłasności nieruchomości gruntowej, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 1 o powierzchni 0,1848 ha, (...). Cena za nieruchomość częściowo została sfinansowana środkami pochodzącymi z zaciągniętego kredytu z dnia 24 września 2008 r. w Banku (...).

Istotne jest, iż w latach 2009-2014, tj. do dnia zniesienia współwłasności, Wnioskodawczyni poniosła wydatki związane z budową domu jednorodzinnego w łącznej kwocie 345 779,73 zł, przy czym zaznaczyć należy, iż były małżonek nie partycypował w tych kosztach, a środki pochodziły z majątku odrębnego Wnioskodawczyni. Ówczesny małżonek nie przejawiał praktycznie żadnego zainteresowania nieruchomością, a jej całością władała tak jak posiadacz samoistny jedynie Wnioskodawczyni.

W dniu 25 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z ówczesnym małżonkiem dokonali zniesienia współwłasności ww. nieruchomości, na podstawie ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w sprawie oznaczonej sygnaturą (...). Na mocy ugody, własność nieruchomości przypadła w całości Wnioskodawczyni, co oznacza, że oprócz 1/2 udziału we współwłasności nabytego w 2008 r., 1/2 udziału dotychczas przypadającego ówczesnemu małżonkowi została przeniesiona na rzecz Wnioskodawczyni. Tytułem spłaty, Wnioskodawczyni uiściła na rzecz ówczesnego małżonka kwotę 80 000,00 zł. Tak niska kwota spłaty uwzględniała minimalny wkład współwłaściciela w budowę domu i odnosiła się jedynie do wartości działki.

W dniu 3 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni dokonała formalnego zgłoszenia zakończenia budowy obiektu budowlanego, a PINB. dokonał odbioru budynku w dniu 25 lipca 2014 r. Nieruchomości nadano adres: (...).

Po zniesieniu współwłasności nieruchomości, do czasu zgłoszenia zakończenia budowy, Wnioskodawczyni ponosiła dalsze wydatki związane z wykończeniem domu, które wyniosły łącznie 2 669,03 zł.

Natomiast po odbiorze budynku Wnioskodawczyni poniosła wydatki w łącznej kwocie 36 193,38 zł na zakup i montaż drzwi wewnętrznych i zewnętrznych, paneli podłogowych i różnych materiałów budowlanych, takich jak szpachle, cement i folie.

Podkreślić należy, iż zarówno wydatki (nakłady) związane z budową domu poniesione przed zniesieniem współwłasności, jak i po dokonaniu tej czynności, są udokumentowane w sposób, o którym mowa w przepisie art. 22 ust. 6e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 27 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni zbyła całą wyżej opisaną nieruchomość za kwotę 625 000,00 zł, na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej przed notariuszem (akt notarialny...) za cenę 625 000,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że udział wynoszący 1/2 w prawie własności działki nr 1 nabyła w dniu 26 września 2008 r. Następnie na mocy ugody sądowej zawartej w 2014 r. stała się właścicielem całej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy uwzględniając przedstawiony wyżej stan faktyczny, Wnioskodawczyni może uwzględnić jako koszt uzyskania przychodu, oprócz spłaty w kwocie 80 000,00 zł dokonanej na rzecz ówczesnego małżonka, na podstawie ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w sprawie o sygnaturze, także połowę wydatków w łącznej kwocie 192 321,07 zł na budowę domu udokumentowanych w sposób, o którym mowa w przepisie art. 22 ust. 6e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesionych zarówno przed, jak i po zniesieniu współwłasności nieruchomości w dniu 25 kwietnia 2014 r., odnosząc je do przychodu w kwocie 312 500,00 zł ze sprzedaży 1/2 udziału nabytego od drugiego współwłaściciela?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. do źródeł przychodów zalicza się odpłatne zbycie nieruchomości oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Co istotne, w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że zbycie przedmiotowej nieruchomości w odniesieniu do 1/2 udziału nie podlega opodatkowaniu, z uwagi na fakt, iż od momentu nabycia wskazanego udziału minęło więcej niż 5 lat. Natomiast w odniesieniu do zbycia udziału w nieruchomości, który przypadł Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości, które miało miejsce w 2014 r., czynność ta będzie opodatkowana co do zasady podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie przepisu, o którym mowa na wstępie.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 30 ust. 1 ww. ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c, podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Natomiast w myśl przepisu art. 30e ust. 2 ustawy, podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d ustawy. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie.

W rozpatrywanym przypadku w odniesieniu do udziału w nieruchomości nabytego w wyniku zniesienia współwłasności, który miał charakter odpłatny zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 6c ww. ustawy, w myśl którego koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

W ocenie Wnioskodawczyni, nie budzi wątpliwości fakt, iż w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabyła odpłatnie na własność udział w nieruchomości, który przysługiwał drugiemu współwłaścicielowi, dokonując na jego rzecz spłaty w kwocie 80 000,00 złotych. W konsekwencji ww. spłata stanowi dla Wnioskodawczyni wydatek związany z nabyciem 1/2 udziału w nieruchomości, a zatem istnieje możliwość zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu treści przepisu art. 22 ust. 6c ustawy.

Wskazać należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 22 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są między innymi wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Odnosząc się zatem do kwestii związanych z poniesionymi przez Wnioskodawczynię nakładami na nieruchomość zarówno w czasie istnienia współwłasności jak i po jej ustaniu, podniosły one wartość posiadanej przez Wnioskodawczynię nieruchomości, tym samym w przypadku jej zbycia, doprowadziło to do osiągnięcia przychodu po stronie zbywcy. Podkreślenia również wymaga, że w momencie zniesienia współwłasności, Wnioskodawczyni spłaciła drugiego współwłaściciela. Co istotne, wysokość spłaty opiewała jedynie na wartość gruntu, bez uwzględniania wartości poczynionych przez nią nakładów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

c. prawa wieczystego użytkowania gruntów, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, w przypadku sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment ich nabycia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od 2003 r. pozostawała w związku małżeńskim. Od dnia 31 marca 2006 r. pomiędzy Wnioskodawczynią i jej mężem została zawarta umowa notarialna w sprawie ustanowienia rozdzielności majątkowej małżeńskiej. W dniu 26 września 2008 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyli nieruchomość gruntową - działkę nr 1 za kwotę 100 000 zł, do której to działki każdemu z małżonków przysługiwał udział wynoszący 1/2 nieruchomości. Zakup nieruchomości został częściowo sfinansowany kredytem, zaciągniętym w dniu 24 września 2008 r. Na przedmiotowej działce będącej w połowie własnością Wnioskodawczyni, a w połowie jej męża, Wnioskodawczyni wybudowała dom jednorodzinny, ze środków pochodzących z majątku odrębnego Zainteresowanej. W dniu 25 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem dokonali zniesienia współwłasności, w wyniku którego Wnioskodawczyni stała się wyłącznym właścicielem całej nieruchomości, którą już wcześniej władała jako jedyny posiadacz samoistny.

W pierwszej kolejności w rozpatrywanej sprawie istotne jest ustalenie momentu nabycia przez Zainteresowaną prawa własności do udziałów w przedmiotowej nieruchomości - działce nr 1.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest na podstawie z normami prawa cywilnego, o których mowa w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Podkreślić zatem należy, iż użyty w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych termin "nabycie" oznacza każde przeniesienie na nabywcę własności rzeczy w ramach spadku, innej jednostronnej czynności, na podstawie aktu prawnego, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości.

Wnioskodawczyni we wniosku wskazała, że na działce do której prawo własności w połowie przysługiwało Wnioskodawczyni, a w drugiej połowie jej mężowi rozpoczęła budowę domu jednorodzinnego ze środków pochodzących z majątku odrębnego Zainteresowanej.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że stosownie do art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższej definicji wynika, iż na gruncie polskiego prawa możemy wyodrębnić trzy rodzaje nieruchomości w sensie prawnym:

* grunty (stanowiące część powierzchni ziemskiej),

* budynki trwale z gruntem związane (tzw. nieruchomości budynkowe),

* części tych budynków (tzw. nieruchomości lokalowe).

Podkreślić należy, iż istnieje zasadnicza różnica, gdy chodzi o regulację dotyczącą nieruchomości gruntowych z jednej strony i nieruchomości pozostałych z drugiej strony. O ile każdy grunt stanowiący przedmiot odrębnej własności jest nieruchomością już z mocy art. 46 Kodeksu cywilnego, o tyle budynek lub lokal tylko wtedy, gdy przepis szczególny tak stanowi. W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Powyższy przepis prawny jest wyrazem zasady ujętej w art. 191 ustawy - Kodeks cywilny, zgodnie z którym własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową. Zatem zasadniczo budynki trwale z gruntem związane stanowią jego część składową i nie mogą być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 ustawy - Kodeks cywilny).

Stwierdzić więc należy, że Wnioskodawczyni poczyniła nakłady na nieruchomość - działkę nr 1, która tylko w części stanowiła jej własność. Pomimo powyższego - jak sama wskazała we wniosku Zainteresowana - władała całością nieruchomości jako posiadacz samoistny, ponosząc nakłady na tę nieruchomość ze środków pochodzących majątku odrębnego Wnioskodawczyni.

Wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "posiadanie". Definicję tę zawarto natomiast w art. 336 ustawy - Kodeks cywilny zgodnie z którym posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, który nią faktycznie włada jako właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Posiadanie nie jest prawem, lecz jest to stan faktycznego władztwa nad rzeczą. Składają się na nie dwa elementy: corpus (element fizyczny) wyrażający się we władaniu nad rzeczą oraz animus (element psychiczny) wyrażający się w psychicznym nastawieniu do wykonywanego władztwa dla siebie (Kodeks cywilny, Komentarz, Tom I, wydanie 2, pod redakcją K. Pietrzykowskiego; wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 maja 2016 r., sygn. I SA/Kr 364/16). Do zakwalifikowania danego stanu jako posiadanie konieczne jest, aby władztwo nad rzeczą nie miało charakteru przejściowego, przypadkowego, ale aby miało cechę trwałości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1967 r., sygn. III CR 270/66).

Tym samym posiadanie rozumieć należy przede wszystkim jako formę władania rzeczą. Stanowi ono również synonim słowa "mieć". Zaznaczyć przy tym należy, że posiadanie jest kategorią ściśle związaną z władztwem faktycznym nad rzeczą. Władztwo to stanowi związek posiadacza z rzeczą. Związek ten musi być faktyczny, czyli musi zapewniać posiadaczowi możliwość wpływu na rzecz za pośrednictwem bezpośrednich środków fizycznych. Przy czym, co szczególnie istotne z punktu widzenia niniejszej sprawy, posiadanie cechuje się trwałością władztwa nad rzeczą. Nie jest zatem posiadaniem władztwo chwilowe. Za posiadanie nie może zostać również uznane władztwo nad rzeczą związane z realizacją pewnego zadania. W takim przypadku trudno bowiem dopatrzyć się innego z konstytutywnych elementów posiadania jakim jest wola posiadania (wola wykonywania prawa dla samego siebie, a nie dla innych osób).

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie do nabycia przez Wnioskodawczynię prawa własności do udziałów w przedmiotowej nieruchomości - działce nr 1 doszło w następujących datach i w niżej wymieniony sposób:

* w 2008 r. - nabycie 1/2 udziału prawa własności do majątku odrębnego;

* w 2014 r. - nabycie od męża Zainteresowanej 1/2 udziału prawa własności działki w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości.

Odnosząc się zatem do udziału wynoszącego 1/2 wielkości nieruchomości - działki nr 1 nabytego przez Wnioskodawczynię w 2008 r. stwierdzić należy, że sprzedaż ww. udziału w dniu 2017 r. nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w kwestii udziału w prawie własności do przedmiotowej działki nabytego w wyniku zniesienia współwłasności w 2014 r. stwierdzić należy, że sprzedaż tego udziału w 2017 r. stanowi dla Wnioskodawczyni źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy - podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Stosownie natomiast do art. 30e ust. 4 ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 19 ust. 1 ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Koszt nabycia, co do zasady, określa notarialna umowa sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia jest cena, jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość, niezależnie od tego, czy zakup ten był sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na jej zakup pochodzą z oszczędności nabywcy. Koszty nabycia nieruchomości obejmują nie tylko cenę zakupu, ale również inne wydatki związane z tym nabyciem, np. wynagrodzenie notariusza, podatek od czynności cywilnoprawnych.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Jak już wcześniej podano Wnioskodawczyni dokonywała nakładów na nieruchomość należącą w połowie do Wnioskodawczyni i w połowie do jej męża. Nie ulega wątpliwości że poniesione wydatki stanowiły udokumentowane nakłady na budynek, zwiększając wartość tej nieruchomości.

Kwestią budzącą wątpliwość jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów oprócz spłaty w kwocie 80 000,00 zł połowy wydatków poniesionych zarówno przed jak i po zniesieniu współwłasności nieruchomości, w odniesieniu do połowy przychodu uzyskanego ze sprzedaży działki.

Jak wynika z powyższego, przepis art. 22 ust. 6c ustawy w sposób jednoznaczny stanowi co może być uznane za koszt uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Przepis ten posługuje się pojęciem kosztu nabycia oraz udokumentowanych nakładów. Podkreślić również należy, że przywołany przepis zezwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udokumentowanych kosztów nabycia lub wytworzenia, powiększonych o udokumentowane nakłady, poczynionych w czasie posiadania nieruchomości lub prawa. Użycie czasu dokonanego przy określeniu kosztów uzyskania przychodu oznacza, że wydatki muszą być przez podatnika faktycznie poniesione, czyli zapłacone. Aby zaliczyć dany wydatek do nakładów stanowiących koszty uzyskania przychodu istotnym jest by był on udokumentowany fakturami VAT, poniesiony w celu zwiększenia wartości danej nieruchomości oraz aby był poniesiony przez Wnioskodawczynię.

Zainteresowana we wniosku wskazała, że władała przedmiotową nieruchomością jako posiadacz samoistny i tylko ona ponosiła udokumentowane wydatki ze środków pochodzących z jej odrębnego majątku na budowę domu jednorodzinnego. Stwierdzić więc należy, że wydatki poniesione przez Zainteresowaną mieszczą się w kategorii kosztów nabycia, o których mowa w ww. art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, w analizowanej sprawie w odniesieniu do przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału w prawie własności działki zabudowanej domem jednorodzinnym, który to udział został nabyty przez Wnioskodawczynię w 2014 r. w wyniku zniesienia współwłasności, do kosztów uzyskania przychodu oprócz spłaty w kwocie 80 000,00 zł dokonanej na rzecz męża, Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć połowę kwoty wydatków poniesionych zarówno przed, jak i po zniesieniu współwłasności nieruchomości, które to wydatki zwiększył wartość sprzedanej nieruchomości.

Ponadto, w odniesieniu do kwot podanych we wniosku, tut. Organ informuje, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tut. Organ nie może odnieść się do kwot wskazanych przez Wnioskodawczynię.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.