0112-KDIL1-3.4012.52.2020.1.TKU - VAT zakresie opodatkowania w Polsce świadczonych usług sprzątania i utrzymywania nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2020 r. (data wpływu 11 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania w Polsce świadczonych usług sprzątania i utrzymywania nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania w Polsce świadczonych usług sprzątania i utrzymywania nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) od 15 kwietnia 2007 r. (numer NIP: (...)). Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a prowadzona przez nią działalność gospodarcza polega na specjalistycznym sprzątaniu nieruchomości, a także ich utrzymywaniu, między innymi poprzez dokonywanie drobnych napraw. Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE.

Jednym ze zleceniodawców Wnioskodawczyni jest spółka A z siedzibą w B (Wielka Brytania), która nie wykonuje działalności gospodarczej na terenie Polski (dalej zwana jako "Spółka"). Spółka nie ma w Polsce ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Spółka posiada w Polsce lokal biurowy, który sprząta i utrzymuje Wnioskodawczyni. Spółka nie dokonała rejestracji dla celów VAT w Polsce.

Spółkę i Wnioskodawczynię łączy umowa o świadczenie usług sprzątania (dalej jako "Umowa"), którą strony zawarły w dniu 18 kwietnia 2016 r. Zgodnie z Umową Wnioskodawczyni zobowiązana jest do wykonywania usług sprzątania nieruchomości raz w tygodniu. Zakres prac objętych stałym wynagrodzeniem obejmuje między innymi odkurzanie i mycie podłóg, mycie drzwi, czyszczenie krawędzi i kątów, odkurzanie lamp, czyszczenie gniazdek, włączników i listew przypodłogowych, odkurzanie sprzętu biurowego, czyszczenie kaloryferów oraz paneli grzejnych. Wynagrodzenie oraz terminy wykonania usług sprzątania po budowie, po remontach oraz wszelkiego rodzaju prac interwencyjnych np. mycia okien, maszynowego doczyszczania i polimeryzacji podłóg, ekstrakcyjnego czyszczenia wykładzin itd. ustalane są każdorazowo, gdy pojawia się potrzeba ich wykonania.

Wnioskodawczyni, w związku ze świadczonymi usługami, wystawiła na rzecz Spółki fakturę VAT, w której zastosowała stawkę VAT obowiązującą w Polsce, tj. 23%. Spółka wystąpiła o zwrot podatku od towarów i usług w kwocie 2.538,05 zł za okres od stycznia do grudnia 2018 r. do (...) Urzędu Skarbowego (...). W dniu 23 lipca 2019 r. Spółka otrzymała decyzję, w której Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego (...) odmówił dokonania zwrotu podatku od towarów i usług. W decyzji wskazano, że "Naczelnik tut. Organu podatkowego wskazuje, że nie uwzględnił wydatków wskazanych w pkt 29-41 formularza wniosku dokumentujących zakup m.in. usług sprzątania pomieszczeń, usług mycia okien, usług czyszczenia wykładzin, gdyż zgodnie z przepisem art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.) miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, czyli Wielka Brytania".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługi sprzątania i utrzymywania nieruchomości świadczone przez Wnioskodawczynię zgodnie z przedstawionym opisem na rzecz Spółki z Wielkiej Brytanii należy uznać za usługi związane z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 t.j. z dnia 21 listopada 2018 r., z późn. zm.) podlegające opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości, a więc w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, świadczone przez nią usługi polegające na sprzątaniu i utrzymywaniu nieruchomości podlegają stawce podatkowej obowiązującej w Polsce, bowiem za miejsce świadczenia usług należy uznać miejsce położenia nieruchomości. Co do zasady, świadczenie usług na rzecz podatnika podlega opodatkowaniu w miejscu, w którym usługobiorca ma swoją siedzibę. Od tej zasady istnieje jednak kilka wyjątków, a jednym z nich jest sytuacja, o której mowa w art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z przytoczonym przepisem za miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami uważa się miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L2006.347.1 z dnia 11 grudnia 2006 r.), "miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość". Z kolei zgodnie z art. 31a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz.U.UE.L2011.77.1 z dnia 23 marca 2011 r.), "usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

W przypadku Wnioskodawczyni obydwa warunki zostały spełnione. Należy bowiem zauważyć, że świadczone przez nią usługi dotyczą tylko i wyłącznie nieruchomości, która jest elementem centralnym i niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług. Ponadto świadczone usługi są przeznaczone dla nieruchomości i mają na celu zmianę fizycznego stanu nieruchomości. Usługi nie mogłyby być świadczone bez tej nieruchomości.

Ustęp drugi art. 31a Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. zawiera katalog otwarty przykładowych usług, które związane są z nieruchomościami. Usługi świadczone przez Wnioskodawczynię zostały wprost opisane w punkcie k wymienionego wyżej katalogu, zgodnie z którym usługi związane z nieruchomościami obejmują w szczególności "utrzymanie, remont i naprawę budynku lub jego części, łącznie z takimi pracami jak sprzątanie, układanie płytek, tapetowanie i układanie parkietu".

Wnioskodawczyni wywodzi swoje stanowisko także z jednej z interpretacji indywidualnych (pismo z dnia 15 lipca 2014 r., Izba Skarbowa w Poznaniu, ILPP4/443-241/14-2/ISN), w której stwierdzono, że "usługi wykonywane przez Spółkę polegające na sprzątaniu i czyszczeniu pomieszczeń inwentarskich - będące przedmiotem pytania - stanowią usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy". Stan faktyczny opisywany w powołanej interpretacji jest nieco inny, ponieważ chodziło o nieruchomość położoną na terenie Niemiec, niemniej jednak organ podatkowy ustalił, że usługi sprzątania należy uznać za usługi związane z nieruchomościami, a co za tym idzie powinny być one opodatkowane w miejscu położenia nieruchomości.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, świadczone przez nią usługi sprzątania i utrzymywania są związane z nieruchomością, wobec czego podlegają opodatkowaniu w miejscu położenia tejże nieruchomości, a więc w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy - na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Artykuł 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym - miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, w myśl art. 28e ustawy - miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Redakcja przepisu art. 28e ustawy wprowadza otwarty katalog usług związanych z nieruchomością. Do zakresu tych usług zaliczono nie tylko usługi ściśle dotyczące prac wykonywanych na nieruchomościach, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. W konsekwencji, wyliczenie usług związanych z nieruchomością wskazane w art. 28e ustawy ma charakter wyłącznie przykładowy.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) - zwanej dalej Dyrektywą - zgodnie z którym, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Regulacja art. 28e ustawy oparta jest na ww. art. 47 Dyrektywy, w związku z którym wątpliwości związane z opodatkowaniem usług związanych z nieruchomościami wielokrotnie wyjaśniał w swoich orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Wytyczne zawarte w tezach TSUE wyznaczyły kierunki interpretacji ww. przepisów oraz zawierały wskazówki, jak należy podchodzić do kwestii samej nieruchomości oraz usług z nią związanych.

W kwestii związku z konkretną nieruchomością wypowiadał się TSUE m.in. w wyroku z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-166/05 (dotyczącym przeniesienia praw do połowów w formie odpłatnej cesji zezwoleń na dokonywanie połowów jako świadczenie usług związanych z nieruchomościami). TSUE stwierdził w pkt 23 wyroku, że "W tych okolicznościach należy zbadać jeszcze, czy związek łączący owe usługi z tymi nieruchomościami jest wystarczający. W rzeczywistości bowiem sprzeczne z systematyką art. 9 ust. 2 lit. a szóstej dyrektywy byłoby dopuszczenie, aby w zakresie tej zasady szczególnej mieściło się każde świadczenie usług, które pozostaje w jakimkolwiek, nawet niewielkim związku z nieruchomością, ponieważ znaczna liczba usług jest mniej lub bardziej związana z nieruchomością". Ponadto w pkt 25 wskazał, "Prawa do dokonywania połowów, wokół których koncentruje się postępowanie przed sądem krajowym, mogą być wykonywane jedynie w związku z daną rzeką i na częściach tej rzeki wskazanych w zezwoleniach. Tym samym sama rzeka stanowi zatem konstytutywny element zezwoleń na dokonywanie połowów, a co się z tym wiąże także przeniesienia prawa do dokonywania połowów. W zakresie, w jakim świadczenie usług, które - tak jak usługi w postępowaniu przed sądem krajowym - polegają na cesji praw do korzystania z dobra takiego, jakim jest rzeka, nieruchomość ta stanowi centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Ponadto miejsce, w którym położona jest nieruchomość, odpowiada miejscu ostatecznego skorzystania z usługi".

Natomiast w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 r. C-155/12 TSUE stwierdził: "W związku z powyższym podlegające ocenie w niniejszej sprawie świadczenie magazynowania może odznaczać się wystarczająco ścisłym związkiem z nieruchomością jedynie wówczas, gdy jest ono związane z prawem używania konkretnej nieruchomości lub konkretnej części nieruchomości. Tylko w tym przypadku sama nieruchomość byłaby przedmiotem usługi. W tym kontekście może mieć znaczenie okoliczność, że powierzchnie magazynowe nie są w sposób swobodny dostępne dla klienta (...). Jeżeli jednak ze świadczeniem magazynowania nie jest związane prawo używania konkretnej nieruchomości, wówczas przedmiotem świadczenia są jedynie towary podlegające przechowaniu. Jak zostało wyjaśnione, nieistotna jest okoliczność, że do magazynowania jest w sposób konieczny potrzebna nieruchomość. Jak słusznie wskazał rząd grecki, w tym przypadku nieruchomość jest jedynie środkiem służącym do wykonania świadczenia".

W wyroku z dnia 3 września 2009 r., w sprawie C-37/08, odnosząc się do kryteriów stosowania art. 9 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy TSUE wskazał, że przepis ten należy stosować w ten sposób, że powinien istnieć "wystarczająco bezpośredni" związek pomiędzy świadczeniem usług a przedmiotową nieruchomością z tego względu, że sprzeczne z systematyką tego przepisu byłoby dopuszczenie, aby w zakresie tej zasady szczególnej mieściło się każde świadczenie usług, które pozostaje w jakimkolwiek, nawet niewielkim związku z nieruchomością, ponieważ znaczna liczba usług jest mniej lub bardziej z nieruchomością związana.

W orzeczeniu z dnia 27 października 2011 r. C-530/09, w odniesieniu do usług związanych ze stoiskami targowymi, TSUE uznał, że w każdym wypadku i niezależnie od rozważanej sytuacji świadczenie takich usług nie może być uznane za świadczenie usług związanych z nieruchomością. TSUE wskazał, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieścić się będzie w zakresie stosowania wskazanego art. 45. Trybunał wskazał, że świadczenie powyższych usług nie ma żadnego bezpośredniego związku z nieruchomością, gdyż sam fakt, że stoisko targowe lub wystawowe musi być w sposób nieodzowny i na pewien czas umieszczone na nieruchomości lub w jej obrębie nie jest w tym względzie wystarczający.

Z wyroków TSUE wydanych na przestrzeni wielu lat wynika, że dla uznania świadczonych usług za związane z nieruchomościami, musi wystąpić ścisły związek danego świadczenia z konkretną nieruchomością. Usługi te nie mogą mieć jedynie jakiegokolwiek związku z nieruchomością. Warunkiem uznania ich za związane z nieruchomością jest zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem a daną nieruchomością.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia "nieruchomość" oraz pojęcia "usługi związanej z nieruchomościami". Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 284 z 26 października 2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) - zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 - pojęcie "nieruchomość", jak również wyjaśnił, na czym polegają "usługi związane z nieruchomościami".

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 - do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za "nieruchomość" uznaje się:

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 - usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. k rozporządzenia 282/2011 - ustęp 1 obejmuje w szczególności utrzymanie, remont i naprawę budynku lub jego części, łącznie z takimi pracami jak sprzątanie, układanie płytek, tapetowanie i układanie parkietu.

Z opisu spraw wynika, że prowadzona przez Wnioskodawczynię działalność gospodarcza polega na specjalistycznym sprzątaniu nieruchomości, a także ich utrzymywaniu, między innymi poprzez dokonywanie drobnych napraw.

Jednym ze zleceniodawców Wnioskodawczyni jest spółka A z siedzibą w B (Wielka Brytania), która nie wykonuje działalności gospodarczej na terenie Polski (dalej zwana jako "Spółka"). Spółka nie ma w Polsce ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy. Spółka posiada w Polsce lokal biurowy, który sprząta i utrzymuje Wnioskodawczyni. Spółka nie dokonała rejestracji dla celów VAT w Polsce.

Spółkę i Wnioskodawczynię łączy umowa o świadczenie usług sprzątania (dalej jako "Umowa"), którą strony zawarły w dniu 18 kwietnia 2016 r. Zgodnie z Umową Wnioskodawczyni zobowiązana jest do wykonywania usług sprzątania nieruchomości raz w tygodniu. Zakres prac objętych stałym wynagrodzeniem obejmuje między innymi odkurzanie i mycie podłóg, mycie drzwi, czyszczenie krawędzi i kątów, odkurzanie lamp, czyszczenie gniazdek, włączników i listew przypodłogowych, odkurzanie sprzętu biurowego, czyszczenie kaloryferów oraz paneli grzejnych. Wynagrodzenie oraz terminy wykonania usług sprzątania po budowie, po remontach oraz wszelkiego rodzaju prac interwencyjnych np. mycia okien, maszynowego doczyszczania i polimeryzacji podłóg, ekstrakcyjnego czyszczenia wykładzin itd. ustalane są każdorazowo, gdy pojawia się potrzeba ich wykonania.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą określenia, czy usługi sprzątania i utrzymywania nieruchomości świadczone przez Wnioskodawczynię na rzecz Spółki z Wielkiej Brytanii należy uznać za usługi związane z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy podlegające opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości, a więc w Polsce.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawczynię usługi sprzątania i utrzymywania nieruchomości (lokalu biurowego) znajdującego się w Polsce, stanowią usługi związane z nieruchomościami, w myśl art. 31a ust. 1 w zw. z art. 31a ust. 2 lit. k rozporządzenia 282/2011. W opisanej sprawie nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych przez Wnioskodawczynię usług. Za ścisłym związkiem świadczonych przez Wnioskodawczynię usług z nieruchomością przemawia aspekt techniczny, funkcjonalny, który charakteryzuje te usługi, ponieważ aby skutecznie realizować czynności, które składają się na usługi sprzątania i utrzymywania nieruchomości muszą mieć one związek z konkretną nieruchomością.

Tym samym miejsce świadczenia (opodatkowania) świadczonych przez Wnioskodawczynię usług sprzątania i utrzymywania nieruchomości (lokalu biurowego) ustalane jest na podstawie art. 28e ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami jest miejsce położenia tych nieruchomości. Oznacza to, że usługi sprzątania i utrzymywania nieruchomości wykonywane na nieruchomości znajdującej się na terytorium Polski podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Podsumowując, usługi sprzątania i utrzymywania nieruchomości świadczone przez Wnioskodawczynię na rzecz Spółki z Wielkiej Brytanii stanowią usługi związane z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy i podlegają opodatkowaniu w miejscu położenia nieruchomości, a więc w Polsce.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z powyższego wynika zatem, że interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego dotyczy stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez Wnioskodawcę, który z tym wnioskiem występuje. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja indywidualna wydana Wnioskodawczyni nie wywiera skutku prawnego dla usługobiorcy, tj. spółki A z siedzibą w B.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.