0112-KDIL1-3.4012.382.2018.1.PR - Dokumentowanie sprzedaży prowadzonej za pośrednictwem platformy internetowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 11 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawianych przez Wnioskodawcę faktur - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawianych przez Wnioskodawcę faktur.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Od 2017 r. prowadzi sprzedaż na platformie B Jest to sprzedaż globalna za pośrednictwem platformy B - gdzie Wnioskodawca założył konto i przeszedł cały proces weryfikacji jego danych osobowych, firmy, nadanego numeru NIP i uzyskał pełne prawa i dostęp do platformy. Po aktywacji konta, mógł wystawiać swoje produkty, mając cały czas wgląd w ceny, ilości. W momencie kiedy klient z danego kraju zakupił od niego przedmiot (złożył zamówienie) B wysyłał mu powiadomienia o ilości zamówień, produktach podając ilość rzeczy, adres do wysyłki i dane klienta. Wysyłka odbywała się z Polski, ponieważ tu magazynowane były towary. Wysyłka następowała za pośrednictwem poczty polskiej jak również firmy kurierskiej (...) do takich krajów jak: Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Włochy i Hiszpania. Klient w momencie dokonywania zapłaty za złożone u Wnioskodawcy zamówienie, dokonywał je na konto B, gdzie dopiero B w transzach co 2-tygodniowych przesyłał zgromadzone za zamówienia środki na konto firmowe Wnioskodawcy. Każda sprzedana rzecz podlegała także prowizjom pobieranym przez B rzędu 18%, na którą B wystawił fakturę ze stawką 0%. Po miesięcznej sprzedaży wystawiana była faktura na firmę B, ponieważ od nich Wnioskodawca otrzymywał pieniądze za sprzedany towar, gdzie stawka VAT była rzędu 0%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji zastosowanie stawki VAT 0% w wystawianych przez Wnioskodawcę fakturach jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, była to sytuacja prawidłowa i utwierdził go w tym przekonaniu brak zastrzeżeń ze strony firmy B oraz wpłaty na konto bankowe od tej firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i od 2017 r. prowadzi sprzedaż na platformie B Jest to sprzedaż globalna za pośrednictwem platformy B, na której Wnioskodawca założył konto i przeszedł cały proces weryfikacji jego danych osobowych, firmy, nadanego numeru NIP i uzyskując pełne prawa i dostęp do platformy. Po aktywacji konta, mógł wystawiać swoje produkty, mając cały czas wgląd w ich ceny i ilości. W momencie kiedy klient z danego kraju zakupił od niego przedmiot (złożył zamówienie) B wysyłał mu powiadomienia o ilości zamówień i produktach podając ilość rzeczy, adres do wysyłki i dane klienta. Wysyłka odbywała sie z Polski, ponieważ tu magazynowane były towary. Wysyłka następowała za pośrednictwem poczty polskiej jak również firmy kurierskiej do takich krajów jak: Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Włochy i Hiszpania. B pobierał prowizję w wysokości 18% za każdy sprzedany towar. Klient dokonywał zapłaty za złożone u Wnioskodawcy zamówienie na konto B, który w transzach 2-tygodniowych przesyłał zgromadzone za zamówienia środki na konto Wnioskodawcy. Po miesięcznej sprzedaży Wnioskodawca wystawiał fakturę ze stawką 0% na B, ponieważ od nich otrzymywał pieniądze za sprzedany towar.

Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Podkreślenia wymaga to, że wynagrodzenie za wykonane świadczenie może być zarówno wypłacone przez bezpośredniego odbiorcę, jak i przez podmiot trzeci.

Biorąc pod uwagę opis sprawy należy stwierdzić, że klient, kupując towary Wnioskodawcy oferowane przez niego na platformie B, zawiera umowę na dostawę tych towarów bezpośrednio z Wnioskodawcą. Tym samym Wnioskodawca sprzedając towary zamówione na platformie B przenosi prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel bezpośrednio na klientów składających konkretne zamówienia na tej platformie i tym samym to na ich rzecz dokonuje dostaw towarów. B jedynie umożliwia Wnioskodawcy wystawianie na platformie internetowej swoich produktów oraz przekazuje informacje dotyczące złożonych zamówień przez klientów, a także środki pieniężne zgromadzone za te zamówienia od klientów, które pierwotnie są wpłacane na konto B. Przekazywane przez B środki pieniężne nie stanowią wynagrodzenia za czynności wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz B, a stanowią natomiast wynagrodzenie za sprzedane towary zamówione przez klientów. W analizowanym przypadku B jedynie pełni rolę podmiotu trzeciego, który wypłaca wynagrodzenie należne Wnioskodawcy otrzymane uprzednio od klientów Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W tym miejscu należy podkreślić, że faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dokonania dostawy towarów, co oznacza, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego.

Podsumowując, Wnioskodawca sprzedając towary za pośrednictwem platformy B przenosi prawa do rozporządzania jak właściciel tymi towarami bezpośrednio na klientów składających zamówienia dokonując na ich rzecz dostaw towarów. Tym samym skoro Wnioskodawca nie dokonuje dostaw towarów na rzecz B, który jedynie przekazuje Wnioskodawcy wynagrodzenie za sprzedane towary od klientów, to nie powinien on wystawiać faktur na rzecz B, ponieważ nie dokumentują one rzeczywistych zdarzeń gospodarczych (dostaw towarów).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.