0112-KDIL1-3.4012.11.2020.1.AKS - 0% stawka VAT dla dostaw do dystrybutora separatorów oleju wbudowywanych lub służących do eksploatacji jednostek pływających.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku sygnowanym datą 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 14 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości stosowania stawki 0% dla dostaw do dystrybutora separatorów oleju wbudowywanych lub służących do eksploatacji jednostek pływających - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości stosowania stawki 0% dla dostaw do dystrybutora separatorów oleju wbudowywanych lub służących do eksploatacji jednostek pływających.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wytwarza separatory oleju. Funkcją separatorów oleju jest uzdatnienie wody zęzowej przed jej odprowadzeniem poza jednostkę pływającą. Woda zęzowa powstaje w wyniku przeciekania słonej wody, wody chłodzącej, oleju opałowego i smarowego, a także z powodu odwadniania osadników i zbiorników osadu. Do jej tworzenia się przyczyniają się również ścieki z różnych procesów czyszczenia oraz cząstki sadzy i brudu. Zanim w ogóle może być mowa o jej odprowadzeniu do morza, przepisy Międzynarodowej Organizacji Morskiej określają, że woda zęzowa musi zostać przetworzona tak intensywnie, aby zawartość oleju resztkowego wynosiła poniżej 15 ppm.

Separatory oleju wytwarzane są na rzecz podmiotu, który jest ich dystrybutorem na rzecz armatorów, stoczni oraz podmiotów zajmujących się remontami statków. Dystrybutor separatorów posiada wiedzę techniczną na temat funkcjonowania separatorów, jest ich projektantem, gwarantuje ich jakość oraz odpowiada za całokształt relacji handlowych z odbiorcami separatorów. Funkcją Wnioskodawcy jest wytworzenie separatora oleju na zlecenie dystrybutora, zgodnie z zamówieniem i specyfikacją techniczną. Wytworzony przez Wnioskodawcę separator oleju jest produktem finalnym, tj. w pełni funkcjonalnym produktem wymagającym wyłącznie montażu na statku w celu rozpoczęcia jego eksploatacji. Z formalnego punktu widzenia, używając pojęć zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca dokonuje dostawy towaru na rzecz podmiotu, którym jest jego dystrybutor. Natomiast dystrybutor dokonuje ich dalszej dostawy na rzecz odbiorców wymienionych w zdaniu pierwszym.

Separatory oleju są wbudowywane lub służą eksploatacji jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów.

Wnioskodawca dokonał jednej dostawy separatora oleju na rzecz dystrybutora, opodatkowując ją stawką 0%, w październiku 2019 r. Zamierza również dokonywać kolejnych dostaw separatorów oleju w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do dostawy przez Wnioskodawcę do dystrybutora (który dokonuje dalszej dostawy na rzecz armatorów, stoczni oraz podmiotów zajmujących się remontami statków), której to przedmiotem są separatory oleju wbudowywane lub służące eksploatacji jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów, Wnioskodawca może stosować stawkę 0% na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka podatku 0% w oparciu o przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie przy dostawie elementów i części jednostek pływających, o których mowa w pkt 1 przywołanego przepisu, i wyposażenia tych jednostek, jeżeli zostaną w nie wbudowane lub służą ich eksploatacji, również w przypadku ich dostawy do podmiotu, który dopiero w kolejnej czynności dokonuje dostawy tych elementów, części, wyposażenia do ostatecznego odbiorcy w ramach umowy z nim.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. uległ modyfikacji zakres czynności objętych opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 0% w obszarze związanym z przemysłem okrętowym, wprowadzony ustawą z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych (Dz. U. poz. 1206). W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. odstąpiono od warunku stosowania prewencyjnej stawki 0% jakim był wymóg dokonywania dostaw jednostki pływającej na rzecz armatora morskiego. A więc intencją przedmiotowej zmiany było rozszerzenie zakresu stosowania preferencyjnej stawki VAT poprzez odstąpienie od ograniczenia podmiotowego (dostawy do armatora morskiego) i poszerzenie kryterium przedmiotowego (dostawa jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów).

W świetle aktualnego brzmienia przepisu art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług bez znaczenia jest kto jest odbiorcą (nabywcą) części jednostek pływających, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy. Istotne jest wyłącznie, by dostawa części bądź wyposażenia dotyczyła elementów wbudowywanych w jednostkę pływającą lub służących eksploatacji jednostek pływających (oczywiście przy spełnieniu warunku, że te jednostki pływające były przeznaczone do używania do żeglugi na pełnym morzu i przewożenia odpłatnie pasażerów lub używania do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów). Co za tym idzie, Wnioskodawca dokonując dostawy separatorów oleju do dystrybutora jest uprawniony zastosować stawkę 0% podatku.

W tym miejscu należy wspomnieć, że szczegółowych wyjaśnień dotyczących powyższego zagadnienia udzieliło Ministerstwo Finansów w broszurze, pt. "Wyjaśnienie w zakresie opodatkowania stawką podatku VAT w wysokości 0% dostawy towarów i świadczenia usług dotyczących niektórych jednostek pływających".

W wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów zawartych we wspomnianej broszurze wskazano, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania w całym łańcuchu produkcji statku. Dla zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do dostaw i importu części i wyposażenia jednostek pływających istotne jest, aby transakcja odbywała się na rzecz podmiotu budującego konkretny statek, eksploatującego go lub podmiotu zajmującego się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych, jeżeli zakup wiąże się z konkretną jednostką pływającą objętą preferencyjnym traktowaniem na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług. Stanowisko takie stoi w sprzeczności z literalnym brzmieniem przepisów i w sposób nieuprawniony przyznaje prymat błędnie wyinterpretowanemu celowi przepisów na podstawie wykładni celowościowej, ignorując rezultat wykładni językowej, będącej podstawową formą wykładni przepisów prawa, w szczególności prawa podatkowego.

Podkreślić należy, że w Rzeczypospolitej Polskiej funkcjonuje zamknięty katalog źródeł prawa. W myśl art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. W katalogu źródeł prawa nie znajdują się wyjaśnienia lub komentarze do ustaw. Oczywiście takie akty działania organów administracji publicznej mogą być pomocne w rozumieniu zasad stosowania prawa i wykładni przepisów przyjmowanej przez te organy. Jednak nie mogą one tworzyć czy uzupełniać treści przepisów zawartych w źródłach prawa.

Jak wyżej wspomniano, art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług dla zastosowania stawki podatku 0% wymaga jedynie dostawy części do jednostek pływających, o których mowa w pkt 1 wspomnianego art. 83 ust. 1, czyli do jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów i wyposażenia tych jednostek, jeżeli są w nie wbudowane lub służą ich eksploatacji.

Wyżej cytowany przepis dla zastosowania stawki 0% nie wymaga, by dostawa części była dokonywana do określonego podmiotu. Wręcz odwrotnie - to w poprzednio obowiązującym brzmieniu art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług dla zastosowania stawki 0% wymagano, by dostawa części następowała do armatora morskiego. W obecnie obowiązujących przepisach brak jest takiego wymogu, co jednoznacznie prowadzi do konkluzji, że każda dostawa części do jednostek pływających (spełniających wymogi przedmiotowe), bez względu na jej odbiorcę, podlega stawce podatku 0%.

Stosownie do powyższego opisu, Wnioskodawca dostarcza produkty dostosowane do montażu na jednostce pływającej, o której mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, w formie niezmienionej przez nabywcę, które będą montowane jako samodzielne urządzenia, a jednocześnie charakter tych urządzeń będzie przesądzał ich przeznaczenie do montażu na jednostce pływającej - to dostawa ta będzie opodatkowana stawką w wysokości 0% bez względu na etap budowy, remontu czy przebudowy statku w momencie dostawy. Z uwagi na fakt, że przepisy ustawy nie wskazują, w jaki sposób udowodnić, że dostawa części nastąpiła do statków wymienionych w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy przyjąć, że posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty (np. umowa, projekty, oświadczenia zamawiających) będą spełniać rolę dowodów w tym zakresie.

Należy zauważyć, że przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy nie uzależnia zastosowania 0% stawki podatku od podmiotu, na rzecz którego dokonywana jest sprzedaż. Decydujące znaczenie ma jedynie rodzaj środka transportu morskiego, dla którego następuje dostawa części i wyposażenia. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stwierdza, że dokonywane przez niego dostawy separatorów oleju montowanych na jednostce pływającej, o której mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1, bez względu na to, czy zamawiającym będzie armator, czy podmiot niebędący armatorem, będą podlegać opodatkowaniu 0% stawką podatku.

Warto także zwrócić uwagę, że ustawodawca we wskazanym art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT nie użył zwrotu "bezpośrednio" względem "dostaw części do jednostek pływających", podczas gdy czyni to przykładowo w pkt 9, 9a, 10 czy 17 tego przepisu. Założenie racjonalnego ustawodawcy wyklucza w tej sytuacji, by zastosowanie stawki 0% w ramach art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT ograniczone było do dostaw realizowanych bezpośrednio na rzecz stoczni i armatorów, a nie w przypadku realizowania dostaw do pośredników.

Przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT stanowi implementację postanowienia art. 148 lit. c Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm - dalej "Dyrektywa"). Wspomniany przepis Dyrektywy również nie wprowadza żadnych obostrzeń co do statusu nabywcy. A więc przepis źródłowy pozwala na zastosowanie stawki 0% bez względu na rolę nabywcy w łańcuchu dostaw (obejmuje również nabywców nie będących ostatecznymi wytwórcami jednostki czy armatorów).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług do zastosowania stawki 0% wymaga spełnienia wyłącznie (ale łącznie) poniższych warunków: dokonanie dostawy części albo wyposażenia do jednostek pływających, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, oraz wbudowanie tych części i wyposażenia w te jednostki albo służenie przez nie ich eksploatacji.

Bezsprzecznie więc wskazane w powyższym przepisie zwolnienie ma charakter przedmiotowy. Jak wspomniano, jego zastosowanie zależy wyłącznie od spełnienia wskazanych w nim przesłanek, dotyczących towaru stanowiącego przedmiot dostawy. Przepis art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje więc zastosowanie stawki 0% do sprzedaży towaru, o ile jego charakter jest na tyle specyficzny, że wymusza użycie tego towaru jako elementu części czy wyposażenia statku. Co w opisywanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym ma miejsce.

Na marginesie dodać można, że do dostawy części i wyposażenia jednostek pływających nie znajduje zastosowania pogląd wyrażony przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 3 września 2015 r. sygn. C-526/13, który zapadł na tle interpretacji art. 148 lit. a Dyrektywy. A więc nie dotyczył wykładni lit. c tegoż przepisu, którego implementację - jak wskazano powyżej - stanowi znajdujący zastosowanie w sprawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Przedmiotowy wyrok zapadł na kanwie dostaw paliwa, a więc towaru o uniwersalnym przeznaczeniu. Zaś w przypadku części i wyposażenia nie mogących być z istoty rzeczy wykorzystanych w innej niż określona w umowie i dokumentacji kontraktowej zindywidualizowana jednostka pływająca nie istnieje ryzyko nadużyć zastosowania stawki 0%.

Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje oparcie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 października 2017 r., sygn. I SA/Gd 1221/17. W wyroku tym Sąd jednoznacznie przychylił się do stanowiska podatnika uznając, że przysługuje mu prawo skorzystania z 0% stawki podatku od towarów i usług przy dokonywaniu dostaw części, określonych w art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, również za pośrednictwem innych podmiotów. Wyrok został wydany w bardzo zbliżonym stanie faktycznym - podatnik dostarcza bowiem zindywidualizowane części i wyposażenie jednostek pływających (o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług) nie bezpośrednio do stoczni czy armatora, ale do podmiotu pośredniczącego w łańcuchu dostaw. W tym stanie rzeczy Sąd podzielił stanowisko o prawie podatnika do zastosowania stawki 0%.

W świetle powyższego Wnioskodawca prezentuje stanowisko o prawie do opodatkowania stawką 0% dostaw towarów - separatorów oleju przeznaczonych do wbudowania lub służących do eksploatacji jednostek pływających, o których mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - dokonywanych na rzecz podmiotu, który dokonuje dalszej dostawy tych towarów do kolejnego podmiotu celem ich wbudowania lub przeznaczenia do eksploatacji na tych jednostkach pływających.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wytwarza separatory oleju. Są one wytwarzane na rzecz podmiotu, który jest ich dystrybutorem na rzecz armatorów, stoczni oraz podmiotów zajmujących się remontami statków. Dystrybutor separatorów posiada wiedzę techniczną na temat funkcjonowania separatorów, jest ich projektantem, gwarantuje ich jakość oraz odpowiada za całokształt relacji handlowych z odbiorcami separatorów.

Funkcją Wnioskodawcy jest wytworzenie separatora oleju na zlecenie dystrybutora, zgodnie z zamówieniem i specyfikacją techniczną. Wytworzony przez Wnioskodawcę separator oleju jest produktem finalnym, tj. w pełni funkcjonalnym produktem wymagającym wyłącznie montażu na statku w celu rozpoczęcia jego eksploatacji.

Z formalnego punktu widzenia, używając pojęć zawartych w ustawie, Wnioskodawca dokonuje dostawy towaru na rzecz podmiotu, którym jest jego dystrybutor. Natomiast dystrybutor dokonuje ich dalszej dostawy na rzecz odbiorców, tj. armatorów, stoczni oraz podmiotów zajmujących się remontami statków.

Separatory oleju są wbudowywane lub służą eksploatacji jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów.

Wnioskodawca dokonał jednej dostawy separatora oleju na rzecz dystrybutora, opodatkowując ją stawką 0%, w październiku 2019 r. Zamierza również dokonywać kolejnych dostaw separatorów oleju w przyszłości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości stosowania stawki 0% dla dostaw do dystrybutora separatorów oleju wbudowywanych lub służących do eksploatacji jednostek pływających.

W myśl art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy - stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do dostaw części do jednostek pływających, o których mowa w pkt 1, i wyposażenia tych jednostek, jeżeli są w nie wbudowywane lub służą ich eksploatacji.

Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy - stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do dostaw:

Jak stanowi art. 148 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

W kontekście powyższego przepisu należy przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 3 września 2015 r., o sygn. C-526/13, w którym Trybunał uznał, że "Artykuł 148 lit. a dyrektywy Rady2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że zwolnienie przewidziane w tym przepisie co do zasady nie ma zastosowania do dostaw towarów w celu zaopatrzenia w paliwo i zaopatrzenia ogólnego dokonanych na rzecz pośredników działających we własnym imieniu, nawet jeśli w chwili dostawy ostateczne przeznaczenie towarów jest znane i zostało wykazane w należyty sposób, a potwierdzające to dowody zostają przedłożone organom podatkowym zgodnie z przepisami krajowymi".

Z powyższego wyroku wynika, że nawet w przypadku, gdy dostawca dokonujący dostaw towarów na rzecz pośrednika posiada dowody potwierdzające ostateczne przeznaczenie tych towarów na potrzeby danej jednostki pływającej nie może skorzystać ze zwolnienia z art. 148 lit. a ww. dyrektywy.

Z art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy - w kontekście przytoczonego orzeczenia TSUE - wynika, że preferencyjna stawka podatku 0% w odniesieniu do dostaw towarów do jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych, przemysłowych lub do połowów - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy - nie ma zastosowania w sytuacji, gdy dostawa dokonywana jest na rzecz podmiotów będących pośrednikami, nawet jeśli w chwili dostawy ostateczne przeznaczenie towarów jest znane. W celu skorzystania z ww. stawki istotne jest, aby transakcja odbywała się na rzecz podmiotu, który bezpośrednio wykorzystuje daną część, a więc podmiotu budującego statek, eksploatującego go lub zajmującego się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych.

Zatem stawka podatku 0% nie ma zastosowania w całym łańcuchu produkcji statku. Należy zauważyć, że zwłaszcza przy dużej liczbie podwykonawców istnieje ryzyko, że dostarczane materiały, półprodukty czy elementy mogą nie zostać wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem, o którym mowa w ww. przepisie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy w kontekście powyższych wyjaśnień należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich wyrobów dystrybutorowi, który dokonuje ich dalszej dostawy na rzecz odbiorców, tj. armatorów, stoczni oraz podmiotów zajmujących się remontami statków, a więc dystrybutor ten nie jest podmiotem bezpośrednio wykorzystującym te wyroby - nie jest podmiotem budującym statek, eksploatującym go lub zajmującym się remontem, przebudową lub konserwacją statku lub jego części składowych, to w takim przypadku Wnioskodawca nie ma prawa do zastosowania stawki 0% dla sprzedaży separatorów oleju.

Należy przy tym podkreślić, że o braku możliwości zastosowania stawki 0% dla sprzedawanych separatorów oleju na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy decydujące znaczenie ma, że nabywcą tych towarów jest podmiot, który bezpośrednio nie wykorzystuje zakupionych towarów. W związku z tym, bez znaczenia w tym przypadku pozostaje to, na jaki statek przeznaczone są sprzedawane przez Wnioskodawcę towary.

Podsumowując, Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał możliwości stosowania stawki 0%, na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy, dla dostawy do dystrybutora (który dokonuje dalszej dostawy na rzecz armatorów, stoczni oraz podmiotów zajmujących się remontami statków), której przedmiotem są separatory oleju wbudowywane lub służące eksploatacji jednostek pływających używanych do żeglugi na pełnym morzu i przewożących odpłatnie pasażerów lub używanych do celów handlowych lub do połowów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że jest ono rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej. Podkreślić przy tym należy, że powołany przez Wnioskodawcę w stanowisku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 17 października 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1221/17 jest nieprawomocny.

Zauważyć jednak należy, że - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1751) - przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c-12f, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załączników nr 3, 10 i 12 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się od dnia 1 kwietnia 2020 r., z zastrzeżeniem ust. 3.

Natomiast, w okresie od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. przepisy art. 2 pkt 15, 20, 21 i 30, art. 5a, art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b i c i pkt 4 lit. b tiret drugie, art. 29a ust. 15 pkt 3, art. 41 ust. 2, 2a, 12, 12c, 13 i ust. 14e pkt 3, art. 43 ust. 20, art. 83 ust. 1 pkt 1, 2, 14 i 15, art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. b tiret pierwsze i art. 120 ust. 1 pkt 1 lit. a-d i pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 oraz załącznika nr 2, załącznika nr 3, z wyłączeniem poz. 72-75, załącznika nr 10, z wyłączeniem poz. 32-35, oraz załącznika nr 12 do ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Zatem od dnia 1 listopada 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. stosuje się wyżej powołane przepisy ustawy i załącznik nr 3 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 października 2019 r.

Ponadto powołaną wyżej ustawą z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw wprowadzono do ustawy o podatku od towarów i usług rozdział 1a dotyczący Wiążącej Informacji Stawkowej (art. 1 pkt 8 tej ustawy). Zgodnie z art. 18 pkt 2 tej ustawy, ustawa wchodzi w życie z dniem 1 listopada 2019 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 7 lit. g oraz pkt 8 w zakresie art. 42c, które wchodzą w życie z dniem 1 kwietnia 2020 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 4 ww. ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, WIS wydana przed dniem 1 kwietnia 2020 r. wiąże organy podatkowe wobec podatnika, dla którego została wydana w odniesieniu do towaru będącego przedmiotem dostawy, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonanych po dniu 31 marca 2020 r. oraz usługi, która została wykonana po tym dniu, z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3.

W myśl art. 14b § 1a Ordynacji podatkowej, w zakresie objętym wiążącymi informacjami stawkowymi, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie wydaje się interpretacji indywidualnych.

W świetle powyższego, kwestia ustalenia wysokości stawki podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 kwietnia 2020 r. może być określona wyłącznie w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.