0112-KDIL1-2.4012.78.2020.2.NF - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 kwietnia 2020 r. (data wpływu 21 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działek (pytania oznaczone we wniosku jako nr 1 i nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 20 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działek (pytania oznaczone we wniosku jako nr 1 i nr 2). Wniosek uzupełniono w dniu 21 kwietnia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: również jako Podatnik) jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność gospodarczą. Do przedmiotu tej działalności nie wchodzi sprzedaż nieruchomości. Sprzedaż nieruchomości nie jest stałym źródłem zarobkowania Podatnika.

W roku 2008, Podatnik wraz z małżonką dokonał zakupu do majątku niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej działki o obszarze 2,5 hektara. Działka ta nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Podatnika. Działka została zakupiona z zamiarem przeznaczenia jej na cele mieszkaniowe Podatnika oraz jego najbliższej rodziny. Świadczy o tym m.in. pierwotnie złożony wniosek o wydanie warunków zabudowy dla jednego domu rodzinnego, następnie zmieniony na wydanie warunków zabudowy dla zespołu budynków. W czasie posiadania nieruchomości Podatnik dokonał jej podziału.

Podatnik wraz z żoną zdecydował jednak o wybudowaniu domu w innej miejscowości. Podatnik potraktował nieruchomość jako lokatę środków pieniężnych na zabezpieczenie przyszłości najbliższej rodziny. Omawiana nieruchomość nie była i nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, przez co od momentu nabycia do momentu sprzedaży pierwszej działki nie wygenerowała żadnych przychodów.

W roku 2019 Podatnik rozpoczął przyłączenie nieruchomości do sieci wodociągowej. Podatnik nie prowadził działań marketingowych związanych ze sprzedażą nieruchomości. Podatnik nie dokonywał wydzielenia dróg wewnętrznych na nieruchomości. Małżonka Podatnika od roku 1992 prowadzi działalność gospodarczą przedmiotem, której nie jest sprzedaż nieruchomości.

Środki ze sprzedaży działek nie będą przeznaczone na zakup kolejnych nieruchomości, ale na zabezpieczenie dalszej egzystencji Wnioskodawcy i jego najbliższej rodziny w związku ze zbliżającym się osiągnięciem wieku emerytalnego.

Poniżej przedstawiono chronologię dotyczącą zakupu nieruchomości i sprzedaży działek:

Podatnik dokona w przyszłości kolejnej sprzedaży działek składających się na nieruchomość zakupioną w roku 2008.

W piśmie z dnia 16 kwietnia 2020 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, udzielono następujących odpowiedzi: * Ad 1

Działki nie były wykorzystywane w działalności rolniczej w zw. z czym Wnioskodawca nie jest zarejestrowany dla celów VAT.

* Ad 2

Wnioskodawca nie jest ani nie był rolnikiem ryczałtowym.

* Ad 3

Wnioskodawca nie dokonywał jakichkolwiek zbiorów i dostaw produktów rolnych w zw. z czym nie przeznaczał ich na własne lub inne potrzeby.

* Ad 4

Działki na moment sprzedaży nie były objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

* Ad 5

Działki na moment sprzedaży były przeznaczone pod zabudowę jako objęte decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z wnioskiem wystąpił Wnioskodawca.

* Ad 6 i Ad 7

Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek nakładów związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży z wyłączeniem tego opisanego we wniosku (sieć wodociągowa).

Ww. odpowiedzi dotyczą odrębnie każdej z działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy mając na uwadze stan faktyczny sprawy, Podatnik powinien zostać uznany za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży działek, o których mowa w tym stanie faktycznym?

2. Jeśli odpowiedź na ww. pytanie jest negatywna, to czy dalsza sprzedaż działek, a więc po styczniu 2020 r. spowoduje uznanie Podatnika za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami?

3. Zakładając, że odpowiedź na pytanie nr 1 jest pozytywna, która sprzedaż działek, o których mowa w stanie faktycznym w lit. b, c i e została dokonana w ramach prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy VAT, nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również czy podmiot dokonujący sprzedaży gruntu podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia pewnych działań marketingowych oraz mających na celu uatrakcyjnienie działek, które to czynności wykraczają poza zwykłe wykonywanie prawa własności, mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

W tym miejscu odnieść się należy do orzecznictwa TSUE odnoszącego się do pojęcia działalności gospodarczej. Z ww. orzecznictwa wynika, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (por. C-180/10 i C-181/10).

Idąc dalej, "majątek prywatny" to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych (por. C-25/03).

Na uwagę zasługuje również ugruntowane orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie z którym: "To, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności (por. wyroki NSA: z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 239/12; z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 621/13, z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13), z dnia 6 lipca sygn. akt I FSK 1986/16).

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne oraz orzecznictwo, stwierdzić należy, że Podatnik nie powinien zostać uznany za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży działek, o których mowa w stanie faktycznym wniosku (odp. na pytanie nr 1).

Przemawiają za tym następujące okoliczności:

c. Podatnik nie podejmował szeregu czynności o charakterze kwalifikowanym charakterystycznym dla działalności deweloperskiej;

i. Podatnik nie prowadził działań marketingowych związanych ze sprzedażą nieruchomości;

j. Podatnik nie dokonywał wydzielenia dróg wewnętrznych na nieruchomości; k. środki pieniężne ze sprzedaży działek nie będą reinwestowane, tym samym nie zostaną przeznaczone na zakup kolejnej nieruchomości.

Z uwagi na powyższe okoliczności, również dalsza sprzedaż działek, a więc dokonana po styczniu 2020 r. nie spowoduje uznania Podatnika za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami (odp. na pytanie nr 2).

Ww. okoliczności potwierdzają bowiem, że Podatnik wykonuje jedynie zwykłe prawo własności, które samo z siebie nie może być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (por. wyrok NSA, I FSK 1986/16).

Ustawa VAT nie pozwala na stworzenie uniwersalnego wzorca mówiącego od którego momentu uznać należy, że dana transakcja powinna zostać uznana za wykonaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Mając to na uwadze, należy dokonać analizy wszelkich okoliczności mogących przesądzić o prowadzeniu działalności gospodarczej w świetle ustalenia momentu od którego dany podmiot dokonuje profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Zakładając, że odp. na pytanie nr 1 będzie pozytywna i Podatnik zostanie uznany za podmiot handlujący profesjonalnie nieruchomościami, to analiza niniejszego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że sprzedaż działki, o której mowa w lit. e powinna zostać potraktowana jako pierwsza sprzedaż dokonana w ramach tej działalności (odp. na pytanie nr 3).

Wynika to bowiem z tego, że - w opinii Podatnika - jedyną okolicznością, która może świadczyć o zamiarze rozpoczęcia profesjonalnego handlu nieruchomościami jest rozpoczęcie budowy wodociągu, po której nastąpiła sprzedaż ww. działki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. "Teren budowlany" to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką w roku 2008 dokonał zakupu do majątku niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej działki o obszarze 2,5 hektara. Działka ta nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Działka została zakupiona z zamiarem przeznaczenia jej na cele mieszkaniowe Wnioskodawcy oraz jego najbliższej rodziny. Potwierdzeniem powyższego jest wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na budowę jednego domu jednorodzinnego. Wnioskodawca dokonał w czasie posiadania nieruchomości jedynie jej podziału. Następnie Wnioskodawca wraz z żoną zdecydował o wybudowaniu domu w innej miejscowości i dokonał zmiany wydanej decyzji na decyzję zezwalającą budowę zespołu budynków. Omawiana nieruchomość nie była i nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, przez co od momentu nabycia do momentu sprzedaży pierwszej działki nie wygenerowała żadnych przychodów. Wnioskodawca dokonał w roku 2017 sprzedaży 2 działek, a w roku 2018 sprzedaży 4 działek. Natomiast w roku 2019 rozpoczął przyłączenie nieruchomości do sieci wodociągowej, a następnie w styczniu 2020 r. dokonał sprzedaży kolejnej działki. Ponadto, Wnioskodawca planuje w przyszłości sprzedaż kolejnych działek składających się na nieruchomość zakupioną w roku 2008. Wnioskodawca nie prowadził działań marketingowych związanych ze sprzedażą nieruchomości, nie dokonywał wydzielenia dróg wewnętrznych na nieruchomości. Środki ze sprzedaży działek nie będą przeznaczone na zakup kolejnych nieruchomości, ale na zabezpieczenie dalszej egzystencji Wnioskodawcy i jego najbliższej rodziny, w związku ze zbliżającym się osiągnięciem wieku emerytalnego. Działki nie były wykorzystywane w działalności rolniczej, w związku z czym Wnioskodawca nie jest zarejestrowany dla celów VAT. Wnioskodawca nie jest ani nie był rolnikiem ryczałtowym. Wnioskodawca nie dokonywał jakichkolwiek zbiorów i dostaw produktów rolnych. Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek innych nakładów związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca w pierwszej kolejności ma wątpliwości, czy z tytułu dokonanej sprzedaży działek, powinien być uznany za podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

W niniejszej sprawie koniecznym stało się zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co zaskutkowało koniecznością uznania Go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło w ramach zarządu Jego majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W powołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powyższych rozważań wynika, że kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży działek gruntu przez podmioty do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę nieruchomości należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności poza działalnością gospodarczą. W przypadku kiedy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem własnym poza działalnością gospodarczą.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w analizowanej sytuacji brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy - w związku ze sprzedażą działek - za podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu nieruchomościami.

Powyższe wynika z faktu, iż dokonana sprzedaż nieruchomości gruntowych niewykorzystywanych w działalności gospodarczej stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. W pierwszej kolejności należy wskazać, że nabycie nieruchomości nastąpiło w celu wybudowania własnego domu. Potwierdzeniem tego faktu było wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Jednakże postanowienie zamieszkania w innej miejscowości spowodowało również zmianę wydanej ww. decyzji. Zatem ww. grunty nie zostały nabyte z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca w czasie posiadania podzielił nieruchomość i od roku 2008 do momentu sprzedaży nie wykorzystywał w jakikolwiek sposób zarobkowy. W konsekwencji przedstawiony sposób dysponowania ww. majątkiem jednoznacznie wskazuje, że Wnioskodawca - przez cały okres posiadania - wykorzystywał grunty wyłącznie na cele osobiste, a nie w charakterze zarobkowym.

Natomiast przyłączenie nieruchomości do sieci wodociągowej w roku 2019 nie może jednoznacznie wskazywać na ciąg podjętych działań mających przesądzić, iż Wnioskodawca uzyska status podatnika podatku VAT z tytułu obrotu nieruchomościami. Zatem całość powyższych elementów może odnosić się wyłącznie do zarządzania majątkiem prywatnym Zainteresowanego.

W niniejszej sprawie, brak jest zatem przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzałyby, że sprzedaż wskazanych we wniosku działek wypełnia i będzie wypełniała przesłanki działalności gospodarczej. Zainteresowany nie podejmował takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę działek nie była wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Zainteresowany nie uzyskał statusu podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Również planowana sprzedaż działek, o której mowa w pytaniu nr 2, będzie należała do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym i przepisy ustawy o podatku od towarów i nie będą miały do niej zastosowania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i nr 2 uznano za prawidłowe.

Ponadto, w złożonym wniosku Wnioskodawca sformułował pytanie nr 3, w którym wskazał, że oczekuje na nie odpowiedzi w sytuacji, gdy odpowiedź na pytanie nr 1 będzie pozytywna, tj. Wnioskodawca dokona sprzedaży w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Uwzględniając zatem udzieloną przeczącą odpowiedź na pytanie nr 1 (Wnioskodawca nie jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży działek) - to w tym przypadku nie jest wymagane udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 3.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.