0112-KDIL1-2.4012.696.2018.2.DC - Zwolnienie z VAT sprzedaży budynku oraz linii do produkcji.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 18 października 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży budynku B oraz linii do produkcji A - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 października 2018 r.r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży budynku B oraz linii do produkcji A. Wniosek uzupełniono pismem w dniu 28 grudnia o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz o własne stanowisko do przeformułowanego pytania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca działa jako syndyk masy upadłości, ustanowiony przez Sąd Rejonowy.

W dniu 13 kwietnia 2017 r. została ogłoszona upadłość. W skład masy upadłości weszła między innymi nieruchomość stanowiąca środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość wraz z linią do produkcji A została nabyta w dniu 26 listopada 2007 r. i wprowadzona do ewidencji środków trwałych. W momencie nabycia nieruchomości z wyposażeniem upadły był czynnym podatnikiem VAT. Nabycie nieruchomości budynku B wraz z zamontowanymi urządzeniami korzystało ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ówcześnie obowiązującej ustawy o VAT. Na nieruchomości nie były ponoszone wydatki o wartości wyższej niż 30% wartości początkowej. Na dzień ogłoszenia upadłości, upadły nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Nieruchomość w postaci budynku B nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów najmu, dzierżawy, lub innych o podobnym charakterze. Ww. nieruchomość nie była wykorzystywana przez upadłego na cele działalności zwolnionej z podatku VAT. Linia do produkcji A nie była wykorzystywana na cele działalności zwolnionej z podatku VAT. Z tytułu nabycia ww. nieruchomości wraz z linią produkcyjną upadły nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego. Budynek B a także linia do produkcji A były wykorzystywane przez upadłego w prowadzonej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu z dnia 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 28 grudnia 2018 r.) Wnioskodawca wskazał, że:

1. Syndyk nie jest w stanie doprecyzować czy zbycie budynku oraz linii do produkcji A będzie dokonywane na rzecz jednego nabywcy czy też różnych nabywców.

2. Budynek B wraz z linią produkcyjną nie stanowi przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r.

3. Według oświadczenia pełnomocnika upadłego, upadły nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

4. Linia do produkcji A została wprowadzona przez upadłego do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytanie nr 2 ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 19 grudnia 2018 r.).

1. Czy sprzedaż przez syndyka masy upadłości nieruchomości - budynku B korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a?

2. Czy sprzedaż przez syndyka masy upadłości linii produkcyjnej do produkcji A wprowadzonej przez podmiot upadły do ewidencji środków trwałych, korzysta ze zwolnienia podmiotowego VAT do wysokości 200.000,00 PLN?

Zdaniem Wnioskodawcy, (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 19 grudnia 2018 r.) sprzedaż nieruchomości korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a.

Sprzedaż przez syndyka masy upadłości linii produkcyjnej do produkcji A wprowadzonej przez podmiot upadły do ewidencji środków trwałych, korzysta ze zwolnienia podmiotowego VAT do wysokości 200.000,00 PLN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie natomiast do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych; 3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę (art. 113 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca działający jako syndyk zamierza w imieniu podmiotu upadłego dokonać zbycia mienia. W skład masy upadłości weszła między innymi nieruchomość stanowiąca środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Nieruchomość wraz z linią do produkcji A została nabyta w dniu 26 listopada 2007 r. i wprowadzona do ewidencji środków trwałych. W momencie nabycia nieruchomości z wyposażeniem upadły był czynnym podatnikiem VAT. Nabycie nieruchomości budynku B wraz z zamontowanymi urządzeniami korzystało ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ówcześnie obowiązującej ustawy o VAT. Na nieruchomości nie były ponoszone wydatki o wartości wyższej niż 30% wartości początkowej. Na dzień ogłoszenia upadłości, upadły nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Nieruchomość w postaci budynku B nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów najmu, dzierżawy, lub innych o podobnym charakterze. Ww. nieruchomość nie była wykorzystywana przez upadłego na cele działalności zwolnionej z podatku VAT. Z tytułu nabycia ww. nieruchomości wraz z linią produkcyjną upadły nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego. Budynek B był wykorzystywany przez upadłego w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek B wraz z linią produkcyjną nie stanowi przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 Kodeks cywilny. Według oświadczenia pełnomocnika upadłego, upadły nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto Wnioskodawca zamierza zbyć linię do produkcji A. Linia do produkcji A została wprowadzona przez upadłego do ewidencji środków trwałych. Linia do produkcji A była wykorzystywana przez upadłego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą rozstrzygnięcia zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży budynku B oraz linii do produkcji A.

W pierwszej kolejności tut. Organ rozstrzygnie kwestię zwolnienia od podatku VAT dostawy budynku B.

Z treści ww. art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy wynika, że zwolnień, o których mowa m.in. w art. 113 ust. 1 ustawy (tj. podmiotowych) nie stosuje się m.in. w sytuacji, gdy podatnik dokonuje sprzedaży budynków, budowli lub ich części w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy, tj. w ramach pierwszego zasiedlenia lub gdy od tego zasiedlenia nie upłynął jeszcze okres 2 lat. W takim przypadku dostawa budynku, budowli lub ich części jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, a podatnik nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku.

Tym samym w zaistniałej sytuacji należy przeanalizować, czy dostawa opisanej we wniosku nieruchomości będzie odbywać się w ramach pierwszego zasiedlenia lub od tego zasiedlenia minął okres krótszy niż 2 lata.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem".

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14. Z uzasadnienia przedstawionego przez Sąd w ww. wyroku wynika, że "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Takie rozumienie pojęcia "pierwszego zasiedlenia" odnosi się do art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT, tj. do użytkowania przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu.

Jak wynika z powyższego "pierwsze zasiedlenie" budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE - musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W opisanej sytuacji dostawa zabudowanej nieruchomości nie będzie odbywać się w ramach pierwszego zasiedlenia, jak również od tego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż dwa lata. Zauważyć bowiem należy, że podmiot upadły nabył przedmiotową nieruchomość w 2007 r. na podstawie czynności podlegającej opodatkowaniu.

Tym samym do pierwszego zasiedlenia doszło najpóźniej w 2007 r., tj. w momencie nabycia przez upadłego budynku B a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W związku z powyższym zbycie przez syndyka budynku B - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - nie będzie korzystało ze zwolnienia o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a, ponieważ podstawa do zwolnienia będzie wynikała z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Wyłączenie, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c ustawy nie będzie mieć zatem zastosowania.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że stosownie do art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie dojdzie do dostawy towarów w postaci budynku B oraz linii do produkcji A, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Ponadto z uwagi na fakt, że przedmiotem dostawy będą środki trwałe to zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 3 ustawy, dostawa przedmiotowych środków trwałych nie powinna być wliczana przez Wnioskodawcę do limitu 200.000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez syndyka nieruchomości zabudowanej budynkiem B oraz linii do produkcji A będzie korzystała ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy. Powyższe wynika z faktu, że zarówno wartość sprzedaży budynku B, jak i linii do produkcji A nie będzie wliczana do limitu 200.000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.