0112-KDIL1-2.4012.56.2017.1.DC - Brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2017 r. (data wpływu 17 marca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2017 r. (data wpływu 14 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska - jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska. Wniosek uzupełniono w dniu 14 kwietnia 2017 r. o adres elektroniczny do doręczeń ePUAP.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach swoich zadań własnych Gmina prowadzi targowisko. Inkasent współpracujący z Gminą na podstawie umowy cywilnoprawnej pobiera na placu targowym od handlujących opłatę targową w imieniu i na rzecz Gminy.

Dotychczas Gmina nie wykonywała na targowisku działalności opodatkowanej VAT. W szczególności Gmina nie pobierała na targowisku odpłatności z tytułu dzierżawy miejsc handlowych, rezerwacji miejsc handlowych, za postój pojazdów na parkingu targowiska lub za możliwość skorzystania z toalety. Jedyną opłatą pobieraną na targowisku jest opłata targowa na podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 716 z późn. zm.) oraz aktów prawa miejscowego. Opłata targowa jest dochodem Gminy o charakterze publicznoprawnym. Burmistrz Gminy jest organem podatkowym w sprawach związanych z poborem opłaty targowej, a sama opłata ma cechy podatku.

W 2017 r. Gmina ma zamiar przeprowadzić inwestycję obejmującą remont oraz modernizację placu targowego, w ramach której zostaną wykonane następujące prace: wymiana istniejącej nawierzchni utwardzonej (o powierzchni 1293,69 m²) wraz z budową sieci kanalizacji deszczowej, przyłączenie do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej i elektroenergetycznej, oświetlenie targowiska, wydzielenie miejsc parkingowych, zamontowanie urządzenia sanitarnohigienicznego (toalety przenośnej) oraz budowa wiat handlowych. Całość placu będzie pełniła funkcję ciągu pieszo-jezdnego.

Wydatki na wyżej wskazaną modernizację targowiska poniesie Gmina. Na Gminę będą wystawione faktury w tym zakresie. Modernizacja targowiska zostanie przyjęta na stan środków trwałych dokumentem OT. Jej wartość przekroczy 15 tys. PLN.

Gmina nie zamierza zmieniać sposobu gospodarowania targowiskiem po jego modernizacji, tj. planuje się, że po zakończeniu modernizacji nadal jedyną opłatą pobieraną na targowisku będzie opłata targowa. Gmina będzie nieodpłatnie umożliwiała korzystanie zainteresowanym z wiat handlowych, toalety oraz parkingu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska w trakcie prowadzenia inwestycji oraz po jej zakończeniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska w trakcie prowadzenia inwestycji oraz po jej zakończeniu.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika VAT "organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych".

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, "w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego", z zastrzeżeniem przepisów niemających zastosowania do przedmiotowej sprawy.

W świetle art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, "w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć".

Jak wskazała Gmina w opisie sprawy dotychczas Gmina nie wykonywała na targowisku działalności opodatkowanej VAT. W szczególności Gmina nie pobierała na targowisku odpłatności z tytułu dzierżawy miejsc handlowych, rezerwacji miejsc handlowych, za postój pojazdów na parkingu targowiska lub za możliwość skorzystania z toalety. Ponadto po oddaniu inwestycji w zakresie modernizacji targowiska do użytkowania Gmina nie zamierza zmieniać sposobu gospodarowania targowiskiem. Gmina planuje, że po zakończeniu modernizacji nadal jedyną opłatą pobieraną na targowisku będzie opłata targowa stanowiąca dla Gminy dochód z działalności publicznoprawnej, jako organu władzy publicznej. Gmina będzie nieodpłatnie umożliwiała korzystanie zainteresowanym z wiat handlowych, toalety oraz parkingu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Gminy wykonując modernizację targowiska Gmina nie będzie ponosiła wydatków związanych z prowadzeniem działalności podlegającej opodatkowaniu VAT. W szczególności bowiem przedmiotowe wydatki zostaną poniesione na cel wytworzenia środka trwałego, który wygeneruje po stronie Gminy wyłącznie dochody z opłaty targowej pobieranej przez Gminę w wykonaniu władztwa publicznego. Tym samym nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w świetle którego dla odliczenia VAT niezbędny jest związek danego wydatku z prowadzeniem działalności opodatkowanej VAT.

W ocenie Gminy, Gmina nie będzie też uprawniona do odliczenia VAT od wydatków na modernizację targowiska poprzez ustalenie i stosowanie proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT celem odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych ponoszonych na modernizację targowiska. W szczególności bowiem art. 86 ust. 2a ustawy o VAT został wprowadzony do przepisów przedmiotowej ustawy celem uregulowania zasad odliczenia VAT "w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (...) gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe". W przypadku targowiska ponoszone wydatki na modernizację będą wykorzystywane tylko do działania w jednym celu, jakim jest sprawowanie władztwa publicznego w związku z pobieraniem opłaty targowej, a tym samym nie można uznać, że stanowią wydatki o tzw. charakterze mieszanym".

Reasumując, zdaniem Gminy nie ma ona prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska w trakcie prowadzenia inwestycji oraz po jej zakończeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go - dla tej czynności - za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

* podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz

* podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zatem, jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Natomiast zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 716, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Artykuł 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo.

Gmina pobierając takie opłaty będzie działała jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach swoich zadań własnych Gmina prowadzi targowisko.

Dotychczas Gmina nie wykonywała na targowisku działalności opodatkowanej VAT. W szczególności Gmina nie pobierała na targowisku odpłatności z tytułu dzierżawy miejsc handlowych, rezerwacji miejsc handlowych, za postój pojazdów na parkingu targowiska lub za możliwość skorzystania z toalety. Jedyną opłatą pobieraną na targowisku jest opłata targowa. Opłata targowa jest dochodem Gminy o charakterze publicznoprawnym.

Gmina ma zamiar przeprowadzić inwestycję obejmującą remont oraz modernizację placu targowego, w ramach której zostaną wykonane następujące prace: wymiana istniejącej nawierzchni utwardzonej wraz z budową sieci kanalizacji deszczowej, przyłączenie do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej i elektroenergetycznej, oświetlenie targowiska, wydzielenie miejsc parkingowych, zamontowanie urządzenia sanitarnohigienicznego (toalety przenośnej) oraz budowa wiat handlowych. Całość placu będzie pełniła funkcję ciągu pieszo-jezdnego.

Gmina nie zamierza zmieniać sposobu gospodarowania targowiskiem po jego modernizacji, tj. planuje się, że po zakończeniu modernizacji nadal jedyną opłatą pobieraną na targowisku będzie opłata targowa. Gmina będzie nieodpłatnie umożliwiała korzystanie zainteresowanym z wiat handlowych, toalety oraz parkingu.

Na tle powyższego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości czy ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska w trakcie prowadzenia inwestycji oraz po jej zakończeniu.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy w kontekście rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca realizując projekt polegający na modernizacji targowiska nie będzie działać w charakterze podatnika VAT, pomimo że jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT. Powyższe wynika z faktu, że Zainteresowany ww. projekt będzie realizował w ramach zadań własnych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym. Ponadto - jak wskazał Wnioskodawca - Gmina nie zamierza wykorzystywać targowiska do działalności opodatkowanej VAT.

Uwzględniając zatem powołany wyżej art. 86 ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, że w omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia na podstawie tego przepisu nie będą spełnione, gdyż Wnioskodawca realizując opisany projekt nie będzie działał w charakterze podatnika VAT, a efekty realizacji przedmiotowego Zadania nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, Gmina nie będzie miała prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki inwestycyjne poniesione na modernizację targowiska w trakcie prowadzenia inwestycji oraz po jej zakończeniu.

Wskazać należy, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Zainteresowany występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do zdarzenia przyszłego przedstawionego przez niego, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 Ordynacji podatkowej. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem zaznaczyć, że w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu sprawy, w szczególności wykorzystywania przez Gminę nabytych towarów i usług do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które zostały przedstawione we własnym stanowisku a nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.