0112-KDIL1-2.4012.479.2017.1.DC - Zwolnienie z VAT dostawy nieruchomości niezabudowanych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 25 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 23% przy sprzedaży działki niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki 23% przy sprzedaży działki niezabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej również: VAT), zarejestrowanym jako podatnik czynny.

Gmina jest właścicielem działki o numerze ewidencyjnym 1258/11 o powierzchni 0,0057 ha (dalej: działka lub nieruchomość gruntowa). Gmina zamierza dokonać dostawy nieruchomości gruntowej. Działka położona jest na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowa działka znajduje się na "terenie przeznaczonym na obiekty usługowe głównie o funkcji handlowej i gastronomicznej. Dopuszcza się rozbudowę istniejących obiektów z zachowaniem linii zabudowy zgodnie z rysunkiem planu oraz wysokości do 3 kondygnacji. Obowiązuje zachowanie istniejącego systemu obsługi komunikacyjnej. Obowiązuje adaptacja zespołu mieszkaniowego (...) wraz z jego doposażeniem w infrastrukturę techniczną. Obowiązuje pełne zachowanie istniejącej zieleni wysokiej. Obowiązuje pełne zabezpieczenie miejsc parkingowych w granicach terenu. Wyznacza się przez teren przebieg ciągu pieszo jezdnego". Zgodnie z rysunkiem ww. planu działka położona jest poza linią zabudowy. Ze złożonego przez potencjalnego nabywcę wniosku wynika, że zamierza on zagospodarować przedmiotowy teren na miejsca postojowe.

Zgodnie z ewidencją gruntów i budynków prowadzoną przez Starostwo Powiatowe, przez działkę przebiega sieć kanalizacyjna oraz sieć ciepłownicza. Sieć kanalizacyjna jest siecią czynną i wchodzi w skład Zakładu Usług Wodno-Ściekowych Sp. z o.o., natomiast sieć ciepłownicza jest nieczynna, tj. nie jest obecnie użytkowana. Ww. sieci nie stanowią własności Gminy.

Gmina udostępniła przedmiotową działkę na podstawie umowy dzierżawy zawartej na okres od dnia 3 października 2014 r. do dnia 30 września 2017 r. z przeznaczeniem na zieleń izolacyjną. Czynność polegającą na odpłatnym udostępnieniu działki na podstawie umowy dzierżawy Gmina traktuje jako podlegającą opodatkowaniu VAT, nalicza VAT należny z tego tytułu i wykazuje w składanych deklaracjach VAT-7.

Gmina nabyła działkę w drodze komunalizacji w 1992 r. Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana przez gminę wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT, tj. działka nie była dzierżawiona na cele rolnicze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dostawa nieruchomości gruntowej podlega opodatkowaniu VAT wg stawki podstawowej, tj. 23% VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Dostawa nieruchomości gruntowej podlega opodatkowaniu VAT wg stawki podstawowej, tj. 23% VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwana dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT zgodnie, z którym przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT za podatników uznaje się osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalności gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, zgodnie z ust. 6 przedmiotowej regulacji, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania Gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ustawy o samorządzie gminnym Gmina wykonuje zadania własne w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samodzielnie lub poprzez powołane gminne jednostki organizacyjne. Uszczegółowienie w art. 7 ust. 1 omawianej ustawy wskazuje na szereg obszarów, w jakich jednostka samorządu terytorialnego realizuje swoje zadania.

W świetle powyższego, z uwagi na fakt, że dostawa działki przez Gminę na podstawie umowy cywilnoprawnej, Gmina w niniejszej sytuacji będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy o VAT będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT. Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Powyższe oznacza, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę).

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego wyżej przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen "teren budowlany" oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Zatem w świetle orzeczeń TSUE za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jednakże stosowanie do art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak przykładowo: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody (...).

Jednocześnie zgodnie z art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W opinii Gminy w opisanej sytuacji przedmiotem dostawy będzie nieruchomość gruntowa niezabudowana, która będzie stanowić teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. Celem Gminy jest bowiem dostawa działki niezabudowanej, a nie posadowionych na jej terenie budowli, tj. nieużywanej oraz nieczynnej sieci ciepłowniczej oraz czynnej sieci kanalizacyjnej, zważywszy na fakt, że Gmina nie jest właścicielem urządzeń przesyłowych.

Zagadnienie dotyczące dostawy terenów zabudowanych oraz niezabudowanych było wielokrotnie przedmiotem analizy w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Zgodnie ze stanowiskiem TSUE kluczowy dla określenia charakteru transakcji, również w odniesieniu do dostawy nieruchomości z posadowionymi na nich budynkami, jest ekonomiczny cel transakcji.

W wyroku z dnia 19 listopada 2009 r., sygn. C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed BV przedmiotem rozstrzygania był stan faktyczny, w którym przedmiotem dostawy był teren z posadowionym na nim budynkiem, w odniesieniu do którego rozpoczęto prace rozbiórkowe przed datą dostawy. Prace te nie zostały zakończone i nie osiągnęły zaawansowanego stopnia. Rozstrzygając sprawę TSUE zwrócił uwagę, że "ekonomicznym celem transakcji było dostarczenie terenu gotowego do zabudowy", bowiem grunt z posadowionym budynkiem był dla nabywcy ekonomicznie nieużyteczny i dopiero fakt rozbiórki budynku czynił go ekonomicznie użytecznym. W konsekwencji TSUE rozstrzygnął, że rzeczony grunt należy potraktować jako niezabudowany.

Stanowisko takie zostało potwierdzone również w uzasadnieniu do wyroku z dnia 12 lipca 2012 r. C-326/11, J. Komen en Zonen Beheer Heerhugowaard BV.

W sprawie rozstrzygniętej wyrokiem z 14 maja 2012 r. C-453/11 Woningstichting Maasdriel przedmiotem rozstrzygania była dostawa gruntu, na którym przed jego dostawą, był posadowiony budynek oraz parking. W związku z zamiarem nabywcy wybudowania nowego budynku, zbywca usunął rzeczony budynek z terenu będącego przedmiotem dostawy, ale do daty dostawy nie usunął parkingu (parking w dacie dostawy pozostawał w użytku, czyli nawet nie przygotowano jego likwidacji). Oznacza to, że w momencie dostawy teren fizycznie był zabudowany parkingiem. Niemniej, władze holenderskie nie miały wątpliwości, że teren należy potraktować jako niezabudowany, skoro strony umowy uzgodniły, że celem nabywcy jest nabycie gruntu bez budynków czy budowli, a parking miał zostać zlikwidowany w terminie późniejszym (po dostawie). Przedmiotem pytania przedstawionego do rozstrzygnięcia przez TSUE była kwestia tego, czy przedmiotowy teren należało uznać za grunt budowlany w rozumieniu Dyrektywy 2006/112.

Poza potwierdzeniem stanowiska wyrażonego w orzeczeniu Don Bosco, zgodnie z którym kluczowy jest ekonomiczny cel transakcji, a nie to, czy fizycznie w momencie dostawy na gruncie jest posadowiona budowla czy budynek, TSUE, w powyższym orzeczeniu potwierdził również, że zamiar stron, o ile znajduje wyraz w obiektywnych przesłankach, jest istotną okolicznością, która może kształtować opodatkowanie transakcji.

Powyższe wnioski wynikające z orzecznictwa TSUE mają odzwierciedlenie również w krajowym orzecznictwie, m.in. w wyroku NSA w Warszawie z dnia 22 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1663/12. W wyroku tym Sąd potwierdził, że dostawa towarów na gruncie podatku VAT ma rozumienie szersze niż sprzedaż w ujęciu cywilistycznym. W przypadku dostawy kładzie się nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji rozumiany nie tylko w kontekście tzw. własności ekonomicznej, tj. rozporządzania towarem jak właściciel, ale też celu danej dostawy. W orzeczeniu podkreślano, że przy transakcji sprzedaży nieruchomości, na której znajdują się budynki przeznaczone do rozbiórki, konieczne jest zbadanie celu i zamiaru stron.

Podobne tezy znajdują się w wyroku NSA z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt I FSK 1375/11, w którym wskazano, że w przypadku dostawy kładzie się nacisk na ekonomiczny (gospodarczy) aspekt transakcji, nie tylko rozumiany jak to sugeruje skarżąca w kontekście tzw. własności ekonomicznej, tj. rozporządzania towarem jak właściciel, ale też celu danej dostawy. Skoro dostawa ma miejsce także, gdy mamy do czynienia z nabyciem tzw. własności ekonomicznej, to przy dostawie liczy się przede wszystkim to, jaki jest efekt ekonomiczny danej transakcji.

Zgodnie z przytoczonym orzecznictwem, zdaniem Gminy za tereny niezabudowane należy uznać nieruchomości, na których znajdują się budowle, tj. nieczynna sieć ciepłownicza oraz działająca sieć kanalizacyjna szczególnie, że ekonomicznym celem transakcji jest dostawa samych terenów niezabudowanych.

Tym samym w opinii Gminy fakt, że na nieruchomości gruntowej umiejscowione są ww. budowle nie przesądza o tym, że przedmiotem dostawy będzie grunt zabudowany. Celem ekonomicznym planowanej transakcji jest bowiem dostawa nieruchomości gruntowej, dla której obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że jest to "teren przeznaczony na obiekty usługowe głównie o funkcji handlowej i gastronomicznej". Zgodnie z rysunkiem ww. planu linia zabudowy biegnie poza przedmiotową działką 1258/11. Linia zabudowy odnosi się jednak do możliwości wybudowania na wskazanym terenie budynku, nie odnosi się natomiast do usytuowania na nim np. budowli, etc.

Stanowisko Gminy zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 września 2014 r., sygn. ILPP1/443-443/14-4/JSK wydanej w podobnej sprawie, organ podatkowy stanął na stanowisku, że: "przedmiotem zamiany po stronie Gminy będą działki (...), które znajdują się na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i - jak wskazał Zainteresowany w opisie sprawy - przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową o charakterze jednorodzinnym. Zatem działki te - na tle powołanych wyżej przepisów - stanowią tereny budowlane. Bez znaczenia pozostaje tu fakt, że działki te znajdują się poza linią zabudowy. Jak bowiem zaznaczono powyżej, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wskazują, że przeznaczenie określonego terenu należy oceniać wyłącznie w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W konsekwencji, skoro działki gruntu, o których mowa we wniosku, stanowią tereny budowlane, to zamiana tych działek nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i będzie opodatkowana przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku w wysokości 23%".

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 grudnia 2016 r., sygn. 1462-IPPP2.4512.831.2016.1.KOM, organ podatkowy wskazał, że "na nieruchomości nie znajdują się budynki ani budowle, a jedynie pozostałości dawnych magazynów i garaży, biura i warsztatu, a sensem ekonomicznym planowanej transakcji jest sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę, nie zaś pozostałości po dawnych budynkach. W związku z tym należy przyjąć, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego dwóch działek, na których znajdują się ruiny magazynów, garaży, biura i warsztatu należy traktować jako sprzedaż nieruchomości niezabudowanej. Tak więc sprzedaż prawa użytkowania wieczystego działek o numer 134/16 i 134/17 oraz 134/5, 134/6 i 134/7 jako przeznaczonych pod zabudowę, nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ze względu na odmienny niż rolny lub leśny ich charakter. Tym samym sprzedaż ta będzie podlegać opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT, tj. 23% - jako dostawa terenów budowlanych, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy".

Zbieżne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-459/16-2/PC, w której DIS wskazał, że "co prawda, zgodnie z odpisem z księgi wieczystej, działka 28/9 oznaczona jest jako inne tereny zabudowane (Bi), działka 57 oznaczona jest jako droga, natomiast działka o numerze 30/15 oznaczona jest jako tereny rekreacyjno-wypoczynkowe; niemniej, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego w rejonie placu N. we W., przyjętym Uchwałą Rady Miejskiej W. z dnia 19 listopada 2009 r., wszystkie trzy działki znajdują się na terenie oznaczonym symbolem 1U, tj. usługi (m.in. handel detaliczny mało powierzchniowy, gastronomia, biura, usługi drobne, handel detaliczny wielkopowierzchniowy, obiekty hotelowe, urządzenia infrastruktury technicznej, infrastruktura drogowa, w tym obiekty do parkowania). W konsekwencji należy uznać, że transakcja obejmować będzie dostawę gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany - tj. dostawę nieobjętą zakresem zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT".

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2012 r., sygn. ILPP2/443-518/12-2/MN, w której DIS wskazał, że "W niniejszej sprawie przedmiotem dostawy będzie niezabudowana nieruchomość. Pod działką przebiegać będzie przyłącze wody oraz gazociąg, które są związane z działkami sąsiednimi i przebiegają przez przedmiotową działkę tranzytem. (...) należy uznać, że przedmiotowa nieruchomość gruntowa, w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług - jest niezabudowana. (...) przedmiotowa sprzedaż gruntu niezabudowanego, ale przeznaczonego pod zabudowę, przez Spółkę na rzecz innego podmiotu będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT". Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 26 lutego 2009 r., sygn. ILPP1/443-1143/08-2/KG, w której stwierdził, że: "posadowione na ww. gruncie urządzenia (uzbrojenie terenu) jednoznacznie wskazują na budowlany charakter tych nieruchomości. W związku z powyższym, dla dostawy tych działek nie znajdzie także zastosowania zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy. Reasumując, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż nieruchomości - uzbrojonych w urządzenia budowlane niebędące własnością Spółki - będzie podlegać opodatkowaniu stawką podstawową podatku, tj. 22%".

Zdaniem Gminy dostawa nieruchomości gruntowej będzie podlegała opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych, wg stawki podstawowej, tj. 23% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.