0112-KDIL1-2.4012.36.2017.1.NF - VAT od zwrotu kosztów przejazdów związanych z wykonywaną usługą prawną.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2017 r. (data wpływu 17 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów przejazdu związanych z wykonywaną usługą - jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów przejazdu związanych z wykonywaną usługą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł z Województwem umowę na obsługę prawną.

Wskazana umowa była następstwem wyboru przez Województwo oferty Wnioskodawcy wyłonionej w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na "Obsługę prawną (...)", prowadzonego w trybie przewidzianym dla tzw. zamówień na usługi społeczne i na zasadach określonych w rozdziale 6 Działu III na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 2164, z późn. zm.).

Zgodnie z § 1 ww. umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania usługi w zakresie kompleksowej obsługi prawnej dla Departamentu w zakresie Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki oraz Regionalnego Programu Operacyjnego - 2020.

Strony umowy, zgodnie z wybraną w wyniku przeprowadzonego postępowania ofertą ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie ogółem 42.804,00 zł brutto, z czego miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe wynosi 2.900,00 zł netto powiększone o 23% podatek VAT (§ 5 ust. 1 ww. umowy).

Zamawiający usługę, zgodnie z treścią 5 ust. 3 ww. umowy, zobowiązał się także do ponoszenia zwrotu kosztów podróży wykonawcy usługi w przypadku wykonania przedmiotu umowy poza miastem. Strony ustaliły, że koszty powinny zostać rozliczone zgodnie z zasadami ustalonymi w zarządzeniu Marszałka Województwa w sprawie ustalenia wysokości stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdów niebędących własnością pracodawcy, a używanych przez pracowników Urzędu Marszałkowskiego Województwa oraz kierowników wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych do celów służbowych, na podstawie faktury VAT wystawianej po ich poniesieniu przez wykonawcę, płatnej w terminie 14 dni od dnia doręczenia zamawiającemu.

Zgodnie z § 1 zarządzenia z dnia 30 kwietnia 2014 r. Marszałek Województwa ustalił stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu w wysokości maksymalnej, określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Minister Infrastruktury w rozporządzeniu ustalił stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu wskazując, że nie mogą być wyższe niż 0,8358 zł dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3.

W związku z koniecznością dojazdu Wnioskodawcy na terminy rozpraw w postępowaniach toczących się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym wykonawca ww. umowy skierował do Departamentu pytanie, czy kwota wskazana na fakturze powinna zostać powiększona o wartość podatku VAT.

Radca prawny Departamentu z Urzędu Marszałkowskiego Województwa w odpowiedzi na treść pytania Wnioskodawcy wskazała, że na fakturze wystawionej przez wykonawcę wyliczona kwota w oparciu o zarządzenie Marszałka, czyli kilometry x 0,8358 zł powinna być kwotą brutto, a nie netto jak określa wykonawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty przejazdów związane z wykonywaną przez podatnika usługą polegającą na świadczeniu usług prawnych podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług, na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty przejazdów związane z wykonywaną przez podatnika usługą, polegającą na świadczeniu usług prawnych, podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towaru i usług, na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.).

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że koszty związane z koniecznością dojazdu wykonawcy usługi wchodzą do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie mają one charakteru samoistnego i stanowią element składowy świadczonej przez Wnioskodawcę usługi prawnej. Zgodnie z art. 78 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L06.347.1, z późn. zm.), na który powołuje się także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w swoim wyroku z dnia 23 października 2013 r., w sprawie o sygn. akt I SA/Kr 969/13 nakazuje się zaliczanie do podstawy opodatkowania podatkiem VAT podatków, ceł, opłat i innych należności za wyjątkiem samego VAT oraz kosztów dodatkowych takich jak: koszty prowizji, opodatkowania, transportu, ubezpieczenia pobieranych przez świadczącego usługę na rzecz usługobiorcy. Należy zatem traktować koszty dojazdu jako element świadczenia zasadniczego, który podlega właściwemu opodatkowaniu.

Wnioskodawca poniósł koszty dojazdu, ponieważ świadczy na rzecz zamawiającego kompleksową obsługę prawną na podstawie której musiał dojechać na wyznaczone terminy spraw, które toczą się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym. Kancelaria poniosła koszty dojazdu w celu prawidłowego wykonania usługi na rzecz zamawiającego. Także na podstawie art. 5 ust. 3 umowy na obsługę prawną zamawiający jest obowiązany do zwrotu kosztów dojazdu wykonawcy usługi.

Również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 21 stycznia 2011 r. (sygn. akt I SA/Wr 1326/10) przyjął, że "nabycie przez Kancelarię towarów i usług (paliwo, noclegi) niezbędnych do wykonania usługi w zakresie obsługi prawnej nie oznacza, że Kancelaria świadczy na rzecz swoich kontrahentów inne usługi niż te w zakresie obsługi prawnej, nawet wówczas gdy klientów obciąża kosztami nabytych towarów i usług. Kancelaria z towarów tych i usług korzysta w celu prawidłowego wykonania usługi na rzecz kontrahenta". Orzecznictwo wskazuje jednoznacznie, że wydatki z tytułu kosztów przejazdów (według stawki kilometrowej), które są ponoszone przez Kancelarię w związku z wykonaniem usług, które są następnie zwracane przez usługobiorców należy uznać za wchodzące do podstawy opodatkowania VAT.

Za koniecznością opodatkowania kosztów dojazdu stawką podatku od towaru i usług świadczy również fakt, że koszty przejazdu muszą być udokumentowanie fakturą, a nie innymi dokumentami jak np. notą obciążeniową, zatem po stronie Kancelarii leży obowiązek naliczenia podatku VAT. Jedynie podatnik, który występuje jako pośrednik (np. agent, pełnomocnik) otrzymuje zwrot wydatków, poniesionych na rzecz zamawiającego, co nie stanowi podstawy opodatkowania VAT bowiem nie jest to wynagrodzenie tego podatnika (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23 października 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 969/13).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że zwrot kosztów dojazdu wejdzie w skład świadczenia należnego od zamawiającego oraz powinno zostać w całości ujęte na fakturze VAT. Są to dodatkowe koszty, które poniosła Kancelaria w celu wykonania usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Należy zwrócić uwagę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde świadczenie usług na rzecz innego podmiotu, w zamian za wykonanie których jest wypłacane wynagrodzenie. Konieczne jest jednak istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne. Zatem z zaistniałego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi płynąć bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł z Województwem umowę na obsługę prawną. Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania usługi w zakresie kompleksowej obsługi prawnej dla Departamentu w zakresie Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki oraz Regionalnego Programu Operacyjnego - 2020.

Strony umowy, zgodnie z wybraną w wyniku przeprowadzonego postępowania ofertą ustaliły wynagrodzenie ryczałtowe w kwocie ogółem 42.804,00 zł brutto, z czego miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe wynosi 2.900,00 zł netto powiększone o 23% podatek VAT (§ 5 ust. 1 ww. umowy).

Zamawiający usługę zobowiązał się także do ponoszenia zwrotu kosztów podróży wykonawcy usługi w przypadku wykonania przedmiotu umowy poza miastem. Strony ustaliły, że koszty powinny zostać rozliczone zgodnie z zasadami ustalonymi w zarządzeniu Marszałka Województwa w sprawie ustalenia wysokości stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdów niebędących własnością pracodawcy, a używanych przez pracowników Urzędu Marszałkowskiego Województwa oraz kierowników wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych do celów służbowych, na podstawie faktury VAT wystawianej po ich poniesieniu przez wykonawcę, płatnej w terminie 14 dni od dnia doręczenia zamawiającemu.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że poniósł on koszty dojazdu, ponieważ świadczy na rzecz zamawiającego kompleksową obsługę prawną na podstawie której musiał dojechać na wyznaczone terminy spraw, które toczą się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym. Kancelaria poniosła koszty dojazdu w celu prawidłowego wykonania usługi na rzecz zamawiającego. Koszty związane z koniecznością dojazdu wykonawcy usługi wchodzą do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie mają one charakteru samoistnego i stanowią element składowy świadczonej przez niego usługi prawnej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty przejazdu - za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie oraz są one związane z wykonywaną przez niego usługą, polegającą na świadczeniu usług prawnych - podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT.

Podsumowując, koszty przejazdów związane z wykonywaną przez Wnioskodawcę usługą polegającą na świadczeniu usług prawnych podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.