0112-KDIL1-1.4012.97.2020.3.MB - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2020 r. (data wpływu 10 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 3 czerwca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

- jest nieprawidłowe.

W dniu 10 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy w związku ze sprzedażą działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług oraz ustalenia, czy w związku ze sprzedażą działek po stronie Wnioskodawczyni powstanie obowiązek podatkowy. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dodatkową opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi rolniczą działalność gospodarczą w zakresie uprawy i hodowli roślin pod firmą " (...)". Działalność przeważająca według Polskiej Klasyfikacji Działalności to "Pozostałe uprawy rolne inne niż wieloletnie", kod PKD 0119Z.

Wnioskodawczyni prowadziła ww. działalność w miejscowości A, na nieruchomości gruntowej oznaczonej w ewidencji gruntów jako obręb A, działka ewidencyjna nr 1/20, o powierzchni 2,0000 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Nieruchomość ta została nabyta przez Wnioskodawczynię w dniu XX września 2002 r., akt notarialny (...), sporządzony przez notariusza.

W związku z niekorzystnymi warunkami, mającymi negatywny wpływ na uprawę i hodowlę roślin - bliskość terenu zalesionego, powodującego zacienienie, gęsto umiejscowione korzenie drzew, utrudniające prace przy uprawie roślin, słabej jakości ziemia IV i V klasy, wysokie opłaty za wodę z ujęcia gminnego i słabe ciśnienie wody, utrudniające prowadzenie działalności szczególnie w okresie letnim, brak ochrony (osłonięcia) działki od strony północnej i silne północne wiatry skutkujące licznymi uszkodzeniami posadowionych na niej tuneli foliowych, niedogodności komunikacyjne - Wnioskodawczyni zmieniła miejsce prowadzenia działalności i przeniosła całość upraw do miejscowości B, na zakupioną w dniu XX września 2006 r. nieruchomość gruntową o powierzchni 9,5000 ha. Nieruchomość została przystosowana przez Wnioskodawczynię do prowadzenia rzeczonej działalności gospodarczej - utwardzono teren, doprowadzono przyłącze wodociągowe, kanalizacyjne i przyłącze prądu, działka została częściowo ogrodzona, został nie niej wybudowany budynek mieszkalny, budynek wykorzystywany jako pracownia, posadowiono także chłodnię oraz liczne tunele foliowe. Wnioskodawczyni do dnia składania wniosku prowadzi tam działalność gospodarczą.

Od momentu przeniesienia upraw i hodowli roślin do miejscowości B, nieruchomość położona w A pozostawała nieużywana, nie była na niej prowadzona działalność gospodarcza, nie była ona także wykorzystywana do celów prywatnych. W związku z tym Wnioskodawczyni postanowiła zbyć własność przedmiotowej nieruchomości, dokonując jednak uprzednio jej podziału. Decyzją z dnia XX września 2012 r. Wójt Gminy zatwierdził projekt podziału przedmiotowej nieruchomości, stanowiącej wspólność ustawową Wnioskodawczyni oraz Jej męża. Następnie doszło do wydzielenia 17 (siedemnastu) działek, w tym 2 (dwie) z nich stanowiły drogi, a pozostałe zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone były pod zabudowę mieszkaniową - jednorodzinną.

Dwie działki stanowiące drogi zostały nabyte przez Gminę w drodze umowy darowizny z dnia XX stycznia 2016 r., akt notarialny (...) sporządzony przez notariusza. Pozostałe działki zostały zbyte w drodze umów sprzedaży.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Wyżej wymienione transakcje były czynnościami incydentalnymi, nieruchomość stanowiła majątek Wnioskodawczyni i Jej męża, a nie podmiotu trzeciego. Zbycie własności nieruchomości podyktowane było względami ekonomicznymi w tym znaczeniu, że nieruchomość nie była przez Wnioskodawczynię użytkowana, a generowała koszty związane z jej utrzymaniem.

Ponadto w piśmie z dnia 29 maja 2020 r. - stanowiącym uzupełnienie wniosku - Zainteresowana wskazała co następuje.

1. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, data rejestracji jako podatnika VAT to dzień 1 marca 2017 r.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako rolnik w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 1993 r., prowadzona działalność obejmuje gospodarstwo ogrodnicze. Jest to jedyna działalność prowadzona przez Wnioskodawczynię i tylko na potrzeby tej działalności nastąpiła rejestracja.

2. Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość znajdującą się w A, obejmującą działkę nr 1/20 w celu prowadzenia z jej wykorzystaniem działalności gospodarczej, tj. gospodarstwa ogrodniczego, dokładnie w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa.

3. Nieruchomość znajdująca się w A, obejmująca działkę nr 1/20 była wykorzystywana do prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, o której mowa powyżej, tj. gospodarstwa ogrodniczego.

Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą z wykorzystaniem tej nieruchomości od momentu jej nabycia w roku 2002 do momentu przeniesienia gospodarstwa ogrodniczego do miejscowości B około 2015-2016 r., tj. na rok przed zbyciem pierwszej wydzielonej z nieruchomości działki gruntu.

4. Nabycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości stanowiącej działkę nr 1/20 było czynnością opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a nie podatkiem od towarów i usług. W momencie nabycia nieruchomości, stanowiła ona jedną działkę, tj. działkę nr 1/20. Wydzielenia z niej kilku mniejszych działek zostało dokonane w późniejszym czasie przez Wnioskodawczynię.

5. Wnioskodawczyni dokonała następujących czynności w celu sprzedaży wydzielonych działek:

Wydzielone działki w chwili sprzedaży nie były uzbrojone (brak odrębnych dla każdej działki przyłączy wody, gazu, prądu, kanalizacji), ani ogrodzone.

6. Nieruchomość stanowiąca działkę nr 1/20 od momentu nabycia, tj. od roku 2002 była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do prowadzenia działalności gospodarczej. Około roku 2015 Wnioskodawczyni zmieniła miejsce prowadzenia działalności i przeniosła gospodarstwo ogrodnicze do miejscowości B.

Po przeniesieniu gospodarstwa ogrodniczego z A do B, nieruchomość w A pozostawała niewykorzystywana, w związku z czym Wnioskodawczyni wydzieliła z niej działki i sprzedała je. Od momentu przeniesienia gospodarstwa ogrodniczego do momentu sprzedaży wydzielonych działek, nieruchomość (a następnie wydzielone działki) pozostawały nieużytkowane.

7. Działki wydzielone przez Wnioskodawczynię z nieruchomości obejmującej działkę nr 1/20 nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

8. Działki wydzielone z nieruchomości obejmującej działkę nr 1/20 na dzień ich zbycia były objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wsi A, zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy z dnia 28 kwietnia 2004 r. Zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego działka nr 1/20 położna była na kartach terenu oznaczonych symbolami: (...) - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, (...) - teren komunikacji, infrastruktury technicznej i zieleni.

Dwie z wydzielonych działek - działka nr 1/68 i działka nr 1/69 - stanowiły drogi i zostały zbyte przez wnioskodawczynię na rzecz Gminy w drodze Umowy darowizny w dniu XX stycznia 2016 r., akt notarialny (...), sporządzony przez notariusza.

Wnioskodawczyni jako właściciel nieruchomości stanowiącej działkę nr 1/20 nigdy nie występowała z wnioskiem o dokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, obejmującym przedmiotową nieruchomość, zarówno przed wydzieleniem działek z nieruchomości, jak i po ich wydzieleniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni w związku ze zbyciem w drodze umowy sprzedaży własności działek, o których mowa w opisanym stanie faktycznym, jest osobą fizyczną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą w tym zakresie, a co za tym idzie podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług?

2. W nawiązaniu do powyższego, czy zbycie przez Wnioskodawczynię własności działek w drodze umowy sprzedaży skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy gruntów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest ona osobą fizyczną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży własności nieruchomości, a co za tym idzie, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu dostawy gruntów. Skutkiem czego, zbycie własności nieruchomości w drodze umów sprzedaży nie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy gruntów.

Nie ulega wątpliwości, że grunty spełniają definicję "towaru" przedstawioną w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast ich sprzedaż traktowana jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby powstał obowiązek podatkowy, czynność ta musi być dokonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 i n. ustawy o podatku od towarów i usług. I tak w przypadku osób fizycznych warunkiem decydującym jest prowadzenie samodzielnie działalności gospodarczej w tym zakresie.

Jak wskazują szeroko organy podatkowe, definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, a jako podatnika należy traktować wszystkie podmioty, które prowadzą daną działalność i występują w profesjonalnym obrocie gospodarczym, jednocześnie wykorzystując towar w sposób ciągły i dla celów zarobkowych.

Aby zatem dana działalność została uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, musi być wykonywana w sposób ciągły, stały, a nie incydentalny czy epizodyczny. Podkreślił to m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 16 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Po 427/12, w którym wskazał, że ciągłość pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza, że jest to względna stałość (stabilność) jej wykonywania, przy założeniu, iż nie jest to aktywność okazjonalna, jednostkowa sporadyczna.

Zbliżone stanowisko zostało przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 września 1997 r., sygn. akt II SA 1089/96, w którym Sąd orzekł, że również sporadyczne wykonywanie czynności wyklucza uznanie określonej aktywności za wykonywanie działalności gospodarczej.

Skoro zatem Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży wyodrębnionych działek jedynie incydentalnie, a liczba transakcji podyktowana była jedynie liczbą wyodrębnionych działek z rozległego obszaru jednej nieruchomości, to nie można powiedzieć, że prowadziła ona działalność gospodarczą w tym zakresie. Wszelkie czynności związane ze sprzedażą działek wynikały z konieczności realizacji obowiązków administracyjnoprawnych, które spoczywają na właścicielach każdej nieruchomości, niezależnie od jej rozmiarów i ewentualnej liczby działek.

Co więcej tak rozumiana działalność gospodarcza nie powinna obejmować sprzedaży towarów stanowiących część majątku osobistego, tzn. majątku, który został nabyty w celach innych niż dalsza sprzedaż. Jak zostało to opisane w stanie faktycznym, Wnioskodawczyni i Jej mąż nabyli przedmiotową nieruchomość w celu wykorzystywania jej do prowadzenia rolniczej działalności gospodarczej, polegającej na uprawie i hodowli rośli i nie związanej w jakikolwiek sposób z obrotem nieruchomościami. Działka ta była wykorzystywana w celach rolniczych począwszy od dnia nabycia przez Wnioskodawczynię w roku 2002, aż do dnia przeniesienia prowadzenia działalności ze wskazanych przyczyn.

Co do tej kwestii, należy przytoczyć także stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 26 kwietnia 2019 r. nr 0112-KDIL1-2.4012.83.2019.2.TK: nie jest podatnikiem VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego.

Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W niniejszej sprawie Wnioskodawczyni nie zarejestrowała działalności gospodarczej w przedmiocie obrotu nieruchomościami, nie podejmowała czynności aby tę działalność rozpocząć, nie nabywała dalszych nieruchomości w celu ich odsprzedaży, nie podejmowała żadnych działań marketingowych, kontakt z nabywcami dotyczył wyłącznie nabycia określonej działki, nie był w dalszym okresie kontynuowany, we wszelkich dokumentach związanych z transakcjami Wnioskodawczyni posługiwała się numerem PESEL, a nie numerem NIP.

Wnioskodawczyni przed dokonaniem sprzedaży nie podejmowała czynności, które można by uznać za działanie profesjonalisty, mogące mieć na celu podwyższenie wartości nieruchomości. Z uwagi na znaczny obszar nieruchomości dokonała jedynie wydzielenia działek, tym bardziej, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania terenu grunty przeznaczone były na zabudowę mieszkalną - jednorodzinną. Do poszczególnych działek nie doprowadziła jednak przyłącza z mediami, pozostawiając to do wykonania nabywcom.

Pojedyncze działania Wnioskodawczyni, wykraczające poza standardową sprzedaż nieruchomości, takie jak podział nieruchomości i wyodrębnienie działek, darowanie gminie działek stanowiących drogę nie mogą być traktowane jak działalność profesjonalna. Tylko zorganizowany, celowy i zaplanowany ciąg takich działań powinien wskazywać na działalność charakterystyczną dla obrotu nieruchomościami, wykonywaną zawodowo.

Biorą pod uwagę powyższe nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży działek, podejmowała czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, co wyklucza zaliczenie ich do czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Takie stanowisko przedstawił m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. akt I FSK 1986/16, który podkreślił kryteria wyznaczone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, C-180/10 oraz C-181/10: Trybunał we wskazanym orzeczeniu dokonał kompleksowej wykładni definicji "działalności handlowej", o której mowa w art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 2006 r. Nr 347, s. 1, z późn. zm.) przyjmując, że nie mogą być uznawane za dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Wnioskodawczyni nie działała jak producent, handlowiec czy usługodawca, a tylko działalność mająca taki charakter może zostać uznana za działalność gospodarczą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawczyni, mimo iż dokonała ona dostawy gruntów, to z uwagi na fakt, że nie działała w tym zakresie jako osoba fizyczna prowadząca samodzielnie działalność gospodarczą, nie jest ona podatnikiem podatku od towarów i usług, a zatem nie podlega obowiązkowi podatkowemu w tym podatku. Pomimo spełnienia przesłanek przedmiotowych powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, obowiązek ten nie powstał, z uwagi na niespełnienie przesłanki podmiotowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą 2006/112/WE", państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, z późn. zm.).

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Jak stanowi art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W tym miejscu należy wskazać, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze - czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych przepisów należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem istotne jest, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne - jak wskazał TSUE - dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest "rolnikiem ryczałtowym". Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby".

Inaczej jest natomiast - jak wyjaśnił Trybunał - w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi rolniczą działalność gospodarczą w zakresie uprawy i hodowli roślin pod firmą " (...)". Działalność przeważająca według Polskiej Klasyfikacji Działalności to "Pozostałe uprawy rolne inne niż wieloletnie", kod PKD 0119Z.

Wnioskodawczyni prowadziła ww. działalność w miejscowości A, na nieruchomości gruntowej oznaczonej w ewidencji gruntów jako obręb A, działka ewidencyjna nr 1/20, o powierzchni 2,0000 ha. Nieruchomość ta została nabyta przez Wnioskodawczynię w dniu XX września 2002 r.

W związku z niekorzystnymi warunkami, mającymi negatywny wpływ na uprawę i hodowlę roślin - bliskość terenu zalesionego, powodującego zacienienie, gęsto umiejscowione korzenie drzew, utrudniające prace przy uprawie roślin, słabej jakości ziemia IV i V klasy, wysokie opłaty za wodę z ujęcia gminnego i słabe ciśnienie wody, utrudniające prowadzenie działalności szczególnie w okresie letnim, brak ochrony (osłonięcia) działki od strony północnej i silne północne wiatry skutkujące licznymi uszkodzeniami posadowionych na niej tuneli foliowych, niedogodności komunikacyjne - Wnioskodawczyni zmieniła miejsce prowadzenia działalności i przeniosła całość upraw do miejscowości B, na zakupioną w dniu XX września 2006 r. nieruchomość gruntową o powierzchni 9,5000 ha. Nieruchomość została przystosowana przez Wnioskodawczynię do prowadzenia rzeczonej działalności gospodarczej - utwardzono teren, doprowadzono przyłącze wodociągowe, kanalizacyjne i przyłącze prądu, działka została częściowo ogrodzona, został nie niej wybudowany budynek mieszkalny, budynek wykorzystywany jako pracownia, posadowiono także chłodnię oraz liczne tunele foliowe. Wnioskodawczyni do dnia składania wniosku prowadzi tam działalność gospodarczą.

Od momentu przeniesienia upraw i hodowli roślin do miejscowości B, nieruchomość położona w A pozostawała nieużywana, nie była na niej prowadzona działalność gospodarcza, nie była ona także wykorzystywana do celów prywatnych. W związku z tym Wnioskodawczyni postanowiła zbyć własność przedmiotowej nieruchomości, dokonując jednak uprzednio jej podziału. Decyzją z dnia XX września 2012 r. Wójt Gminy zatwierdził projekt podziału przedmiotowej nieruchomości, stanowiącej wspólność ustawową Wnioskodawczyni oraz Jej męża. Następnie doszło do wydzielenia 17 działek, w tym 2 z nich stanowiły drogi, a pozostałe zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone były pod zabudowę mieszkaniową - jednorodzinną.

Dwie działki stanowiące drogi zostały nabyte przez Gminę w drodze umowy darowizny z dnia XX stycznia 2016 r. Pozostałe działki zostały zbyte w drodze umów sprzedaży.

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Wyżej wymienione transakcje były czynnościami incydentalnymi, nieruchomość stanowiła majątek Wnioskodawczyni i Jej męża, a nie podmiotu trzeciego. Zbycie własności nieruchomości podyktowane było względami ekonomicznymi w tym znaczeniu, że nieruchomość nie była przez Wnioskodawczynię użytkowana, a generowała koszty związane z jej utrzymaniem.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, data rejestracji jako podatnika VAT to dzień 1 marca 2017 r.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako rolnik w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 1993 r., prowadzona działalność obejmuje gospodarstwo ogrodnicze. Jest to jedyna działalność prowadzona przez Wnioskodawczynię i tylko na potrzeby tej działalności nastąpiła rejestracja.

Zainteresowana nabyła nieruchomość znajdującą się w A, obejmującą działkę nr 1/20 w celu prowadzenia z jej wykorzystaniem działalności gospodarczej, tj. gospodarstwa ogrodniczego, dokładnie w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa.

Nieruchomość znajdująca się w A, obejmująca działkę nr 1/20 była wykorzystywana do prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, o której mowa powyżej, tj. gospodarstwa ogrodniczego.

Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą z wykorzystaniem tej nieruchomości od momentu jej nabycia w roku 2002 do momentu przeniesienia gospodarstwa ogrodniczego do miejscowości B około 2015-2016 r., tj. na rok przed zbyciem pierwszej wydzielonej z nieruchomości działki gruntu.

Nabycie przez Wnioskodawczynię nieruchomości stanowiącej działkę nr 1/20 było czynnością opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a nie podatkiem od towarów i usług. W momencie nabycia nieruchomości, stanowiła ona jedną działkę, tj. działkę nr 1/20. Wydzielenia z niej kilku mniejszych działek zostało dokonane w późniejszym czasie przez Wnioskodawczynię.

Wnioskodawczyni dokonała następujących czynności w celu sprzedaży wydzielonych działek:

Wydzielone działki w chwili sprzedaży nie były uzbrojone (brak odrębnych dla każdej działki przyłączy wody, gazu, prądu, kanalizacji) ani ogrodzone.

Nieruchomość stanowiąca działkę nr 1/20 od momentu nabycia, tj. od roku 2002 była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię do prowadzenia działalności gospodarczej. Około roku 2015 Wnioskodawczyni zmieniła miejsce prowadzenia działalności i przeniosła gospodarstwo ogrodnicze do miejscowości B.

Po przeniesieniu gospodarstwa ogrodniczego z A do B, nieruchomość w A pozostawała niewykorzystywana, w związku z czym wnioskodawczyni wydzieliła z niej działki i sprzedała je. Od momentu przeniesienia gospodarstwa ogrodniczego do momentu sprzedaży wydzielonych działek, nieruchomość (a następnie wydzielone działki) pozostawały nieużytkowane.

Działki wydzielone przez Wnioskodawczynię z nieruchomości obejmującej działkę nr 1/20 nie były udostępniane osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych.

Działki wydzielone z nieruchomości obejmującej działkę nr 1/20 na dzień ich zbycia były objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wsi A, zatwierdzonym Uchwałą Rady Gminy z dnia 28 kwietnia 2004 r. Zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego działka nr 1/20 położna była na kartach terenu oznaczonych symbolami: (...) - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, (...) - teren komunikacji, infrastruktury technicznej i zieleni.

Dwie z wydzielonych działek - działka nr 1/68 i działka nr 1/69 - stanowiły drogi i zostały zbyte przez Wnioskodawczynię na rzecz Gminy w drodze Umowy darowizny w dniu XX stycznia 2016 r.

Wnioskodawczyni jako właściciel nieruchomości stanowiącej działkę nr 1/20 nigdy nie występowała z wnioskiem o dokonanie zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, obejmującym przedmiotową nieruchomość, zarówno przed wydzieleniem działek z nieruchomości, jak i po ich wydzieleniu.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia, czy w związku ze zbyciem w drodze umowy sprzedaży własności działek, o których mowa w opisanym stanie faktycznym, jest osobą fizyczną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą w tym zakresie, a co za tym idzie podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy oraz czy zbycie przez Zainteresowaną własności działek w drodze umowy sprzedaży skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy gruntów.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz wyrok TSUE należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie, dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawczyni kluczowym jest fakt, że - jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku - nieruchomości powstałe z podziału działki nr 1/20, a będące przedmiotem wniosku, zostały nabyte w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa ogrodniczego oraz były wykorzystywane w celu prowadzenia tego gospodarstwa. Ponadto co również istotne w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni wskazała, że prowadziła działalność gospodarczą z wykorzystaniem tej nieruchomości od momentu jej nabycia w roku 2002 do momentu przeniesienia gospodarstwa ogrodniczego do miejscowości B około 2015-2016 r., tj. na rok przed zbyciem pierwszej wydzielonej z nieruchomości działki gruntu. W kontekście wyżej przedstawionych informacji wskazać należy, że grunty będące przedmiotem wniosku stanowią majątek przedsiębiorstwa ogrodniczego Wnioskodawczyni.

Jednocześnie należy podkreślić, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10, odnosi się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT, tj. rolnika ryczałtowego. Orzeczenie TSUE odnosi się zatem wyłącznie do sytuacji, gdy sprzedaży gruntów dokonuje rolnik ryczałtowy lub osoba fizyczna z majątku prywatnego. W tych okolicznościach TSUE zaleca badać okoliczności, w jakich następuje zbycie gruntów, tj. czy zbywca podejmuje czynności zbliżone do tych, jakie wykonują podmioty profesjonalnie zajmujące się handlem nieruchomościami, np. podział, uzbrojenie terenu, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, wydzielenie dróg wewnętrznych, czy działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek. Nie ma ono natomiast odniesienia do okoliczności takich, jak w analizowanym przypadku, a mianowicie, gdy przedmiotem dostawy jest grunt, który został zakupiony w celu prowadzenia działalności gospodarczej oraz był wykorzystywany w działalności gospodarczej. W tej sytuacji bowiem, nie można mówić o sprzedaży "majątku prywatnego".

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika natomiast, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność ogrodniczą, jako rolnik - w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy - od dnia 1 stycznia 1993 r., z tytułu której jest od dnia 1 stycznia 2017 r. czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a nieruchomości będące przedmiotem zapytania wykorzystywała w tej działalności. Okoliczności te wskazują zatem na ścisłe związanie działek z prowadzoną przez Zainteresowaną działalnością ogrodniczą. Zatem w analizowanej sprawie stwierdzić należy, że przedmiotowe działki, powstałe z podziału działki nr 1/20 wchodziły w skład majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, ponieważ był to majątek wykorzystywany w działalności gospodarczej - działalności rolniczej.

W analizowanej sprawie należy zatem stwierdzić, że przedmiotem dostawy były działki stanowiące składnik majątkowy przedsiębiorstwa, służący prowadzeniu działalności gospodarczej, którą - w rozumieniu ustawy - jest działalność rolnicza prowadzona w ramach gospodarstwa rolnego.

Zatem Wnioskodawczyni, sprzedając opisane we wniosku działki nie dokonała zbycia majątku osobistego, ale zbyła majątek wykorzystywany przez Nią w prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, sprzedaż przez Zainteresowaną przedmiotowych działek, jako że stanowiła zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy dostawę towarów, to zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedaż działek powstałych z podziału działki nr 1/20 wykorzystywanej uprzednio w działalności rolniczej, z tytułu której Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, była dostawą dokonywaną w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji powyższego, ww. transakcje sprzedaży działek stanowiły dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, które w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

Stosownie natomiast do art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Ponadto należy wskazać, że regulacja art. 19a ust. 1 jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, który mówi, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy, formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Podsumowując, w odpowiedzi na pytania nr 1 i nr 2, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni w związku ze zbyciem w drodze umowy sprzedaży własności działek, o których mowa w opisie sprawy, jest osobą fizyczną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą w tym zakresie, a w konsekwencji podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Zatem zbycie przez Wnioskodawczynię własności działek w drodze umowy sprzedaży, które w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, skutkowało - zgodnie z art. 19a ustawy - powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy ww. gruntów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii darowizny na rzecz Gminy działek stanowiących drogi.

W kwestii skutków prawnych, jakie wywołuje interpretacja indywidualna wydana dla Wnioskodawczyni, należy stwierdzić, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze to, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Wnioskodawczynię, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla małżonka Zainteresowanej. Małżonek Wnioskodawczyni, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy i stanowiska Wnioskodawcę co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.