0112-KDIL1-1.4012.585.2018.2.AK - VAT w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 października 2018 r. (data wpływu 17 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 17 października 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Domem Zakonnym (...) (dalej: "Wnioskodawca" lub "A"). Zgodnie z przepisami ustawy o stosunku państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: "Uspkk") A jest osobą prawną Kościoła (zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 8).

Ponadto zgodnie z przepisami Uspkk Wnioskodawcy przysługuje prawo nabywania, posiadania oraz zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, gdyż na podstawie art. 52 Uspkk: "Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz zarządzania swoim majątkiem". Wnioskodawca, jako Dom Zakonny (A), wchodzi w skład Zakonu (...), mającego swoją Prowincję w Polsce oraz Kurię Generalną w Rzymie. Wszystkie jednostki organizacyjne Zakonu obowiązują Statuty Generalne oraz Konstytucja Zakonu.

A może posiadać majątek w postaci dzieł apostolskich oraz dóbr wspólnoty, a zarządzanie nimi powinno podlegać rozdziałowi. Ponadto Domy Zakonne (A) oraz instytucje przez nie powołane mają prawo prowadzić szpitale i inne zakłady lecznicze, tudzież apteki, w ramach ich działalności charytatywno-opiekuńczej. Istotnie bowiem Wnioskodawca prowadzi zgodnie ze swoją misją działalność charytatywno-opiekuńczą. Definicja działalności charytatywno-opiekuńczej przez przykładowe wyliczenie została podana przez ustawodawcę w art. 38-40 Uspkk.

A (Dom Zakonny) został ufundowany w (...) roku przez (...). W tym celu ufundował on szpital oraz przekazał w formie darowizny nieruchomości. Od tego czasu A pochyla się w różnej formie nad człowiekiem chorym, osłabionym wiekiem czy niepełnosprawnym. A obecnie prowadzi szereg dzieł apostolskich: Dom Pomocy Społecznej, Warsztat Terapii Zajęciowej, aptekę oraz gospodarstwo rolne poprzez utworzoną w tym celu Spółkę. Z przyczyn formalnych A zostały nadane numer REGON oraz NIP.

Wnioskodawca prowadzi więc, co do zasady, działalność charytatywno-opiekuńczą i na ten cel wykorzystuje posiadany majątek, a w tym posiadane nieruchomości.

Wnioskodawca w ramach prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej prowadzi także dzieło apostolskie w postaci apteki, co powoduje konieczność dokonywania wyłącznie w tym zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług oraz rejestrację, jako podatnik VAT czynny. Ziołolecznictwo i prowadzenie aptek stanowi bowiem ważne miejsce w działalności charytatywno-opiekuńczej.

W skład majątku Wnioskodawcy wchodzi między innymi nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Nieruchomość ta, jak wskazano powyżej, została przekazana A przez szlachetnego darczyńcę w XVII wieku na cele prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej. Nieruchomość została odebrana Wnioskodawcy po II Wojnie Światowej przez władze PRL, a następnie Wnioskodawca odzyskał nieruchomość na mocy orzeczenia Komisji Majątkowej oraz zawartej ugody w latach 1992-1993. Komisja Majątkowa przeprowadziła postępowanie regulacyjne zgodnie z przepisami Uspkk, a nabycie nieruchomości w formie przywrócenia własności było wolne od podatku VAT. Nieruchomość ta stanowi tzw. "dobro wspólnoty", gdyż zgodnie z Kanonem 634 i Kodeksu Prawa Kanonicznego: "Instytuty, prowincje i domy zakonne jako osoby prawne na mocy samego prawa, zdolne są do nabywania, posiadania i alienowania dóbr doczesnych, chyba że konstytucje tę zdolność ograniczają".

Nieruchomość była więc w posiadaniu A od XVII wieku, a więc jeszcze przed podjęciem czynności opodatkowanych VAT (przed rejestracją na VAT).

Zasadniczo po odzyskaniu nieruchomości Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość do prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej oraz do prowadzenia gospodarstwa rolnego (na gruntach ornych).

Jednakże czyniąc zadość zasadom (...) w zakresie zarządzania dobrami wspólnoty Wnioskodawca zawarł w styczniu 2011 r. z utworzoną przez siebie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca jest 100% udziałowcem) umowę dzierżawy gospodarstwa rolnego, ale ze względów finansowych (brak dochodów z gospodarstwa) nie pobierał opłat w tym zakresie. Jedynie Spółka zobowiązana była do ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem substancji majątkowej gospodarstwa rolnego. Spółka została powołana przez Wnioskodawcę w 2010 r., jako odrębna jednostka celem prowadzenia szeroko pojętej działalności rolniczej, tak by nie prowadzić jej w ramach A. W skład przekazanego Spółce gospodarstwa rolnego wchodziły grunty, zwierzęta, zasiewy, budynki oraz maszyny. Od 2011 r. A nie prowadził więc gospodarstwa rolnego. Spółka utworzona przez Wnioskodawcę (odrębna osoba prawna) na mocy umowy dzierżawy korzystała z nieruchomości, ale nie były w tym zakresie dokonywane rozliczenia finansowe.

Nieruchomość została podzielona na szereg działek, gdyż ze względu na jej wielkość nie byłoby możliwości dokonania ewentualnej sprzedaży, a cała nieruchomość nie jest konieczna dla prowadzenia przez A działalności oraz do prowadzenia gospodarstwa przez Spółkę. Poza wskazaną nieruchomością A posiada także inny majątek wykorzystywany do działalności charytatywno-opiekuńczej oraz na cele kultu religijnego.

Aktualnie cześć działek wyodrębnionych w ramach całej nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta ma być przedmiotem przyszłej transakcji sprzedaży. Z gospodarstwa rolnego wyłączone zostanie cześć działek dla dokonania ich sprzedaży, a więc aneksowana będzie umowa dzierżawy.

Odrębne transakcje dokonywane będą dla następujących działek i w tym zakresie zgodnie z odnośnymi przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz Statutów Generalnych uzyskał zgodę Rady Prowincjonalnej oraz zamierza uzyskać zgodę (...) wyrażoną w formie odrębnych Dekretów.

Planowane transakcje dotyczyć będzie następujących działek (dalej: "Nieruchomości"), dla których mają być wyrażone odrębne zgody w formie Dekretów:

Planowana sprzedaż ma być dokonana w ramach zarządzania tzw. "dobrem wspólnoty", a dokonany podział działek miał jedynie umożliwić pozbycie się w pewnym sensie "zbędnego" majątku. Środki uzyskane ze sprzedaży zostaną przeznaczone na prowadzenie statutowej działalności A (misji), a w tym prowadzenie działalności charytatywno-opiekuńczej oraz kultu religijnego. Wnioskodawca nie prowadził i nie zamierza prowadzić odrębnej i samodzielnej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, a jedynie działalność charytatywno-opiekuńczą oraz kultu religijnego w rozumieniu Uspkk, w tym dzieła apostolskie w postaci apteki oraz Domu Pomocy Społecznej.

W konsekwencji Wnioskodawca nie prowadził dotychczas i nie zamierza prowadzić w przyszłości działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, a planowana sprzedaż będzie miała charakter jednorazowy i wyjątkowy. Wskazane powyżej działki zostały objęte w przeszłości miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i stanowią grunty przeznaczone pod zabudowę. Zmiana charakteru gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego nastąpiła bez woli i ingerencji oraz świadomości Wnioskodawcy (A nie występował formalnie o opracowanie planu). Na wskazanych działkach nie ma posadowionych budynków lub budowli. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych czynności prawnych, faktycznych i inwestycyjnych celem zwiększenia atrakcyjności Nieruchomości mającej być przedmiotem sprzedaży, np. uzbrojenia terenu, wydzielenia dróg wewnętrznych, specjalnych działań marketingowych wykraczających poza ogłoszenie o sprzedaży.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że:

1. Na przedmiotowej nieruchomości w okresie od momentu jej odzyskania do momentu wydzierżawienia prowadzone było przez Wnioskodawcę gospodarstwo rolno-hodowlane. Wnioskodawca hodował krowy mleczne oraz uprawiano zboża.

2. Do momentu wydzierżawienia przedmiotowej nieruchomości uzyskiwane z prowadzonego gospodarstwa płody rolne były wykorzystywane jako pasza dla zwierząt, tj. na potrzeby prowadzonego gospodarstwa.

Część mleka uzyskiwanego w gospodarstwie było przekazywane do Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Wnioskodawcę oraz na potrzeby realizacji Warsztatów Terapii Zajęciowej prowadzonych przez Wnioskodawcę.

Ewentualne nadwyżki z produkcji mleka i zbiorów pszenicy w latach 1993-2010 były sprzedawane do punktów skupu. Istotnym jest, że w latach 1993-2010 nie wszystkie nieruchomości były uprawiane.

3. Czyniąc zadość zasadom sformułowanym w Statutach Generalnych w zakresie zarządzania dobrami wspólnoty Wnioskodawca zawarł w styczniu 2011 r. z utworzoną przez siebie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca jest 100% udziałowcem) Umowę dzierżawy gospodarstwa rolnego, ale ze względów finansowych (brak dochodów z gospodarstwa) nie otrzymywał opłat w tym zakresie.

Była naliczana opłata za dzierżawę i tym samym wystawiano w tym zakresie faktury VAT. Jednakże faktury wystawiane zgodnie z Umową nie były, ze względów finansowych, płacone od 2012 r., tylko ujmowane jako zobowiązania, tj. jako pożyczka dla Spółki od Wnioskodawcy.

4. Zasadniczo Spółka (dzierżawca) zobowiązana była zgodnie z Umową do ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem substancji majątkowej gospodarstwa rolnego. Spółka została powołana przez Wnioskodawcę w 2010 r., jako odrębna jednostka celem prowadzenia szeroko pojętej działalności rolniczej, tak by nie prowadzić jej w ramach A. Spółka nie wypłaca jednak Wnioskodawcy należnego wynagrodzenia, ale było ono od 2012 r. ujmowane jako zobowiązania, tj. jako pożyczka dla Spółki od Wnioskodawcy.

5. Wnioskodawca sprzedał w przeszłości następujące nieruchomości:

o działka nr 1 w 2015 r.

o działka nr 2 w 2015 r.

o działka nr 3 w 2015 r.

o działka nr 4 w 2015 r.

o działka nr 5 w 2015 r.

o działka nr 6 w 2015 r.

o działka nr 7 w 2015 r.

o działka nr 8 w 2012 r.

Działki te stanowiły nieużytki i nie były wykorzystywane w jakikolwiek sposób przez Wnioskodawcę. Nie były one w szczególności przedmiotem dzierżawy.

6. Wnioskodawca jest w posiadaniu innych nieruchomości, które mogą być przeznaczone do sprzedaży na tożsamych zasadach jak nieruchomość (działki) wskazana we Wniosku, tj. działek o numerach: (...)

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu planowanej sprzedaży przez Wnioskodawcę, opisanych w stanie faktycznym objętym złożonym wnioskiem Nieruchomości Wnioskodawca zostanie uznany za podatnika podatku od towarów i usług i czy w konsekwencji planowana sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż opisanych w stanie faktycznym objętym złożonym wnioskiem Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynności tych A nie będzie bowiem dokonywał jako podatnik podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "Uptu").

Wnioskodawca dokonując czynności sprzedaży Nieruchomości nie będzie działał, w tym względzie w charakterze podatnika, którego status posiada w związku z wykonywaną działalnością w formie apteki, a ponadto dokonanie tej czynności nie ma na celu uzyskania stałego dochodu i tym samym nie konstytuuje działalności gospodarczej po stronie A. A nie będzie działał w tym zakresie jako profesjonalista w sposób zbliżony do handlowca (pośrednika obrotu nieruchomościami) lub usługodawcy (dewelopera).

Planowana sprzedaż Nieruchomości będzie więc pozostawać poza zakresem podatku od towarów i usług.

Zasadniczo Uptu posługuje się pojęciem podatnika w ujęciu formalnym, tj. jako osoby zobowiązanej do zapłaty podatku. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 Uptu opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nieco odmiennie reguluje czynności opodatkowane, gdyż w art. 2 (1) lit. a) stanowi: "Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze". Mając na względzie przepisy Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwo Trybunatu Sprawiedliwości Unii Europejskiej ("TSUE") przyjmuje się, że opodatkowaniu VAT powinny podlegać jedynie czynności wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Interpretacja taka potwierdzona została między innymi w wyroku TSUE w sprawie o sygnaturze C-291192 Finanzamt Uelzen przeciwko Dieter Armbrecht (Niemcy). W tym zakresie wypowiadał się także Naczelny Sąd Administracyjny, który w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 grudnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1547/14 zajął następujące stanowisko: "(...) warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji nie jest sam fakt bycia podatnikiem VAT, ale występowanie w roli podatnika VAT w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej danego podmiotu. Wynika to chociażby z wyroku NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym postawiono tezę, iż "ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług".

Dla określenia czy planowana sprzedaż opisanych w stanie faktycznym Nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z przepisami Uptu, istotnym jest więc ustalenie, czy A, jako osoba prawna Kościoła w rozumieniu Uspkk dokonując planowanej sprzedaży, będzie mógł być uznany za spełniającego definicję podatnika zgodne z art. 15 ust. 1 Uptu. Zgodnie z aktami wewnętrznymi oraz Kodeksem Prawa Kanonicznego czynności zarządzania tzw. "dobrami wspólnymi", a w tym opisaną w stanie faktycznym Nieruchomością należy oddzielić od czynności wykonywanych w ramach prowadzenia tzw. "dzieł apostolskich", tj. np. apteki. Czyli zarządzając tzw. "dobrami wspólnymi" A nie występuje w roli podatnika, w takiej roli może wystąpić prowadząc działalność gospodarczą w ramach tzw. "dziel apostolskich". Wskazania w tym miejscu wymaga, iż na podstawie art. 15 ust. 1 Uptu: "Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności".

Na potrzeby tej definicji, jak też Uptu, ustawodawca zdefiniował w art. 15 ust. 2 Uptu pojęcie działalności gospodarczej: "Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartość niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".

Definicja działalności gospodarczej ma charakter podmiotowy i zgodnie z literalnym brzmieniem art. 15 ust. 2 Uptu odnosi się do: producentów, handlowców, usługodawców, osób wykonujących wolne zawody.

Oznacza to, że do grona podatników winni być jedynie zaliczeni profesjonalni uczestnicy obrotu. Powoduje to pozbawienie statusu podatnika podmiotów, które co prawda dokonują dostawy towarów, ale nie czynią tego w ramach profesjonalnej działalności gospodarczej. Uznanie czynności za działalność gospodarczą może nastąpić dopiero w sytuacji, gdy mają one charakter stały, przejawiający się w częstotliwości i stałości podejmowanych działań. Odmiennie bowiem należy ocenić możliwość występowania jako podatnika podmiotów powołanych do wykonywania komercyjnej działalności (np. spółki prawa handlowego prowadzące działalność zarobkową), a odmiennie innych podmiotów powołanych dla innych celów (np. organizacje non-profit) oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Zarówno w przypadku osób fizycznych jak też podmiotów, które ze swej istoty nie posiadają gospodarczego charakteru, nie można przyjąć założenia, co do gospodarczego charakteru całokształtu dokonywanych przez nie czynności. Słusznie należy przyjąć pogląd, iż tego typu osoba lub podmiot jest podatnikiem VAT w zakresie czynności lub majątku związanego z działalnością gospodarczą, natomiast zarząd tzw. "majątkiem prywatnym" (przypadku A "tzw. dobrami wspólnymi") znajduje się poza zakresem opodatkowania VAT.

W przypadku A realizacja misji w zakresie działalności charytatywno-opiekuńczej oraz innych czynności związanych ze sprawowanie kultu religijnego nie konstytuuje po jego stronie działalności gospodarczej w rozumieniu Uptu i tym samym nie skutkuje wykonywaniem czynności w charakterze podatnika VAT. Wyłącznie wykonywanie określonych czynności opodatkowanych w ramach prowadzenia tzw. "dzieła apostolskiego" np. w postaci apteki skutkuje tym, że A działa w tym zakresie w charakterze podatnika VAT. Nie można rozciągać statusu podatnika w rozumieniu Uptu na całość czynności i działań podejmowanych przez A, ze względu na fakt objęcia opodatkowaniem niewielkiej części jego działalności.

Istotnym jest w tym miejscu wskazanie, że nieruchomość, w skład której wchodzą działki mające być przedmiotem przyszłej sprzedaży nie została nabyta przez A, a jedynie Komisja Majątkowa przywróciła własność nieruchomości. Czynność ta nie była objęta podatkiem VAT. Nieruchomość ta jako tzw. "dobro wspólne" była przynależna A od XVII wieku, a w wyniku bezprawnych działań władz PRL pozbawiono go jej własności, którą następnie przywrócono. Nieruchomość była więc w posiadaniu A jeszcze przed podjęciem czynności opodatkowanych VAT.

W konsekwencji dysponowanie majątkiem (wskazaną w opisie Nieruchomością) stanowiącym tzw. "dobro wspólne" nie może być uznane za wykorzystywanie tego majątku w sposób ciągły dla celów zarobkowych, tj. jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 Uptu. Czynności wykonywane przez A należy bowiem oceniać z punktu widzenia charakteru tej osoby prawnej, tj. jej misji, jaką jest działalność charytatywno-opiekuńcza, w postaci służby chorym i potrzebującym oraz działalność kultu religijnego.

Na cele rozliczeń w podatku od towarów i usług należy więc oddzielić działalność A jako podatnika VAT czynnego w zakresie prowadzenia apteki, od sprzedaż części majątku własnego A (tzw. "dobra wspólnego").

W tym względzie istotnym jest, że dokonany podział nieruchomości, jak też objęcie nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego nie można uznać za podejmowanie działań aktywnych celem dokonania sprzedaży. Czynność podziału nieruchomości stanowiła bowiem wyłącznie zwykłe zarządzanie majątkiem A, a objęcie nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego dokonane było przez właściwy organ administracji bez woli i świadomej ingerencji Wnioskodawcy. A nie podejmował bowiem w tym zakresie aktywnych działań celem realizacji sprzedaży opisanych w stanie faktycznym Nieruchomości, a z orzecznictwa TSUE wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 112 (tak wskazał TSUE w sprawie C-180/10 i C-181/10).

Podobne stanowisko zajmują w przypadku dokonywania sprzedaży nieruchomości stanowiących majątek danej osoby/podmiotu, tzw. "majątek prywatny" niezwiązany z działalnością gospodarczą sądy administracyjne, a w tym:

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 15 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 842116 wskazał między innymi, co następuje: "Zdaniem Sądu można być podatnikiem VAT, ale okoliczność ta sama w sobie nie wyklucza, iż danej czynności można nie wykonywać w takim charakterze (wykonanie jej poza działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku VAT), a wówczas czynność taka nie będzie objęta podatkiem VAT."

2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, który w wyroku z dnia 17 maja 2017 r. sygn. akt I SA/Op 110/17 wskazał między innymi: "(...) zbywalne mienie nie może być przypisane do działalności gospodarczej prowadzonej przez (...) albowiem nie działa ona w sytuacji opisanej we wniosku o interpretację w charakterze handlowca profesjonalnie zajmującego się nabywaniem i sprzedażą towarów." (podobne stanowisko zajął WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 12 lipca 2016 r. sygn. akt III SA/GI 2483115 oraz WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 sierpnia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 1062I15 utrzymany w mocy przez wyrok NSA z dnia 28 listopada 2017 r. sygn. akt I FSK 2137/15).

Ponadto Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2017 r. numer IPPP1/4512-966/15-4/17/S/k.c. zajął następujące stanowisko: "Czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez Wnioskodawcę nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Jedynie w sytuacji, kiedy podmiot podejmuje aktywne działania w obrocie nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, może mówić o prowadzeniu działalności gospodarczej. Sam podział nieruchomości na trzy działki nie stanowi aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami. Warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji nie jest sam fakt posiadania osobowości prawnej i bycia podatnikiem VAT, ale występowanie w roli podatnika VAT w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej danego podmiotu".

Mając na względzie wskazane powyżej orzecznictwo sądów administracyjnych oraz stanowisko Dyrektora KIS można mówić o ugruntowanej linii orzeczniczej, z której wynika brak opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności (sprzedaży) związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez daną osobę lub podmiot w sytuacji, gdy sprzedający nie działa w charakterze podatnika (nie podejmuje aktywnych działań takich jak czynią to handlowcy lub usługodawcy).

W tym miejscu ponownego podkreślenia wymaga, że planowana sprzedaż opisanych w stanie faktycznym Nieruchomości ma być dokonana w ramach zarządzania tzw. "dobrem wspólnoty" A, a dokonany podział działek i ich wyodrębnienie z gospodarstwa rolnego ma jedynie umożliwić pozbycie się "zbędnego" majątku przez A. W przypadku tej transakcji A nie będzie działał w charakterze podatnika i nie zmienia tego fakt rejestracji jako podatnik VAT czynny dla dokonywania sprzedaży w prowadzonej aptece oraz fakt oddania odrębnemu podmiotowi Spółce do użytkowania gospodarstwa rolnego. W sytuacji gdy A jako 100% wspólnik oddał Spółce do użytkowania nieruchomość bez pobierania ze względów finansowych opłat, to w zakresie wykonywania tej czynności nie dokonuje on jej jako podatnik VAT. Wspólnik (A) nie działa w tym względzie w charakterze podatnika w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, a dodatkowo dokonanie tej czynności nie ma na celu uzyskiwania stałego dochodu. Wykorzystanie nieruchomości poprzez jej nieodpłatne udostępnienie pozostaje bez związku z działalnością gospodarczą.

A dla dokonania sprzedaży Nieruchomości nie będzie działał w charakterze podatnika VAT i tym samym czynności te pozostawać będą poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Tym bardziej, że oprócz podziału działek A nie dokonywał i nie zamierza dokonywać aktywnych działań celem zbycia Nieruchomości, a tym samym nie będzie zachowywał się jak handlowiec (pośrednik) lub usługodawca (deweloper).

Dodatkowo Nieruchomość nie została nabyta celem osiągnięcia zysku, tj. wykorzystywania jej do działalności gospodarczej, a stanowi majątek A (od XVII wieku z przerwą w czasach PRL) związany z prowadzoną działalnością charytatywno-opiekuńczą oraz kultu religijnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego przekazanie jest traktowane jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), "podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

"Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie, w art. 12 ust. 1 lit. b powołanej Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego. "Teren budowlany", to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE).

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności sprzedaży nieruchomości, Zainteresowany będzie spełniał przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi, co do zasady, działalność charytatywno-opiekuńczą i na ten cel wykorzystuje posiadany majątek, a w tym posiadane nieruchomości. Wnioskodawca w ramach prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej prowadzi także dzieło apostolskie w postaci apteki, co powoduje konieczność dokonywania wyłącznie w tym zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług oraz rejestrację, jako podatnik VAT czynny. W skład majątku Wnioskodawcy wchodzi między innymi nieruchomość, dla której prowadzona jest księga wieczysta. Nieruchomość została odebrana Wnioskodawcy po II Wojnie Światowej przez władze PRL, a następnie Wnioskodawca odzyskał nieruchomość na mocy orzeczenia Komisji Majątkowej oraz zawartej ugody w latach 1992-1993. Na przedmiotowej nieruchomości w okresie od momentu jej odzyskania do momentu wydzierżawienia prowadzone było przez Wnioskodawcę gospodarstwo rolno-hodowlane. Wnioskodawca hodował krowy mleczne oraz uprawiano zboża.

Do momentu wydzierżawienia przedmiotowej nieruchomości uzyskiwane z prowadzonego gospodarstwa płody rolne były wykorzystywane jako pasza dla zwierząt, tj. na potrzeby prowadzonego gospodarstwa. Część mleka uzyskiwanego w gospodarstwie było przekazywane do Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Wnioskodawcę oraz na potrzeby realizacji Warsztatów Terapii Zajęciowej prowadzonych przez Wnioskodawcę. Ewentualne nadwyżki z produkcji mleka i zbiorów pszenicy w latach 1993-2010 były sprzedawane do punktów skupu. W latach 1993-2010 nie wszystkie nieruchomości były uprawiane.

Wnioskodawca zawarł w styczniu 2011 r. z utworzoną przez siebie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca jest 100% udziałowcem) umowę dzierżawy gospodarstwa rolnego, ale ze względów finansowych (brak dochodów z gospodarstwa) nie pobierał opłat w tym zakresie. Była naliczana opłata za dzierżawę i tym samym wystawiano w tym zakresie faktury VAT. Jednakże faktury wystawiane zgodnie z Umową nie były, ze względów finansowych, płacone od 2012 r., tylko ujmowane jako zobowiązania, tj. jako pożyczka dla Spółki od Wnioskodawcy. Zasadniczo Spółka (dzierżawca) zobowiązana była zgodnie z Umową do ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem substancji majątkowej gospodarstwa rolnego. Spółka została powołana przez Wnioskodawcę w 2010 r., jako odrębna jednostka celem prowadzenia szeroko pojętej działalności rolniczej, tak by nie prowadzić jej w ramach A. W skład przekazanego Spółce gospodarstwa rolnego wchodziły grunty, zwierzęta, zasiewy, budynki oraz maszyny. Od 2011 r. A nie prowadził więc gospodarstwa rolnego. Spółka utworzona przez Wnioskodawcę (odrębna osoba prawna) na mocy umowy dzierżawy korzystała z nieruchomości.

W przeszłości Zainteresowany zbywał inne nieruchomości. Działki te stanowiły nieużytki i nie były wykorzystywane w jakikolwiek sposób przez Wnioskodawcę. Nie były one w szczególności przedmiotem dzierżawy. Wnioskodawca jest również w posiadaniu innych nieruchomości, które mogą być przeznaczone do sprzedaży na tożsamych zasadach jak nieruchomość (działki) wskazana we wniosku.

Wnioskodawca stwierdził, "że do grona podatników winni być jedynie zaliczeni profesjonalni uczestnicy obrotu. Powoduje to pozbawienie statusu podatnika podmiotów, które co prawda dokonują dostawy towarów, ale nie czynią tego w ramach profesjonalnej działalności gospodarczej. Uznanie czynności za działalność gospodarczą może nastąpić dopiero w sytuacji, gdy mają one charakter stały, przejawiający się w częstotliwości i stałości podejmowanych działań. Odmiennie bowiem należy ocenić możliwość występowania jako podatnika podmiotów powołanych do wykonywania komercyjnej działalności (np. spółki prawa handlowego prowadzące działalność zarobkową), a odmiennie innych podmiotów powołanych dla innych celów (np. organizacje non-profit) oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Zarówno w przypadku osób fizycznych jak też podmiotów, które ze swej istoty nie posiadają gospodarczego charakteru, nie można przyjąć założenia, co do gospodarczego charakteru całokształtu dokonywanych przez nie czynności. Słusznie należy przyjąć pogląd, iż tego typu osoba lub podmiot jest podatnikiem VAT w zakresie czynności lub majątku związanego z działalnością gospodarczą, natomiast zarząd tzw. "majątkiem prywatnym" (przypadku A "tzw. dobrami wspólnymi") znajduje się poza zakresem opodatkowania VAT."

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" - to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca zawarł w styczniu 2011 r. z utworzoną przez siebie spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Wnioskodawca jest 100% udziałowcem) umowę dzierżawy gospodarstwa rolnego, ale ze względów finansowych (brak dochodów z gospodarstwa) nie pobierał opłat w tym zakresie. Była naliczana opłata za dzierżawę i tym samym wystawiano w tym zakresie faktury VAT. Jednakże faktury wystawiane zgodnie z Umową nie były, ze względów finansowych, płacone od 2012 r., tylko ujmowane jako zobowiązania, tj. jako pożyczka dla Spółki od Wnioskodawcy.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów". Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu. Sam charakter stosunku prawnego jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w postaci działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Z treści wniosku wynika bowiem, że nieruchomość była/jest dzierżawiona - a więc była i jest nadal wykorzystywana w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca obciążał i obciąża Spółkę opłatami z tytułu dzierżawy przedmiotowej nieruchomości dokumentując te czynności fakturami VAT. Okoliczność, że Spółka nie reguluje należności z tytułu dzierżawy, a Wnioskodawca ujmuje nieotrzymane wynagrodzenie jako zobowiązania Spółki wobec niego - nie ma wpływu na uznanie dzierżawy za czynność wykonaną w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem w odniesieniu do transakcji sprzedaży ww. nieruchomości Zainteresowany wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Grunty będące przedmiotem odpłatnego zbycia prawa własności wykorzystywane były przez Zainteresowanego w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tj. były/są przedmiotem dzierżawy, a więc czynności podlegających opodatkowaniu.

Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca w ramach prowadzenia działalności charytatywno-opiekuńczej prowadzi także aptekę, co powoduje konieczność dokonywania wyłącznie w tym zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług oraz rejestrację, jako podatnik VAT czynny. Do momentu wydzierżawienia przedmiotowej nieruchomości nadwyżki z produkcji mleka i zbiorów pszenicy w latach 1993-2010 były sprzedawane do punktów skupu. Wnioskodawca sprzedał w przeszłości szereg nieruchomości, ponadto jest w posiadaniu innych nieruchomości, które mogą być przeznaczone do sprzedaży na tożsamych zasadach jak nieruchomości (działki) wskazane we wniosku.

Tym samym, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie można uznać, że sprzedaż Nieruchomości odbywa się w ramach zarządu "majątkiem prywatnym", nie związanym z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tut. organ dodatkowo informuje, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Orzeczenie to odnosi się do sytuacji uznania za podatnika osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast, jak wskazano w niniejszej interpretacji - sprzedaż nieruchomości przez Wnioskodawcę nie mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, a dotyczy majątku wykorzystywanego w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy (dzierżawa nieruchomości), o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do dostawy opisanych nieruchomości Wnioskodawca będzie występować w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a powyższa czynność w świetle ustawy będzie stanowić odpłatną dostawę towarów, która będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka kwalifikacja prawno-podatkowa wiąże się przede wszystkim z faktem wykorzystywania przez A gruntów wskazanych we wniosku w sposób ciągły dla celów zarobkowych poprzez oddanie w dzierżawę (odpłatną usługę). Jest to równoznacznie z wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Należy zauważyć ponadto, że powołane przez Wnioskodawczynię interpretacje indywidualne oraz wyroki sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.