0112-KDIL1-1.4012.438.2017.1.AD - Przebudowa drogi współfinansowana przez podmiot prywatny jako czynność nieopodatkowana podatkiem VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 22 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przebudowy drogi współfinansowanej przez podmiot prywatny za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przebudowy drogi współfinansowanej przez podmiot prywatny za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina - Miasto - zwana dalej Gminą jest czynnym podatnikiem VAT od 2004 r. Od dnia 1 stycznia 2017 r. jednostki budżetowe Gminy zostały objęte centralizacją.

Gmina wykonuje zadania nałożone na samorządy terytorialne odrębnymi ustawami oraz na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na podstawie decyzji 3 Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej z dnia 6 września 2016 r. Gmina jest inwestorem inwestycji drogowej pod nazwą: "Budowa zintegrowanego węzła przesiadkowego (...)" - cz. 3 - Przebudowa wschodniej części ulicy i budowa ronda na skrzyżowaniu ulic wraz z sieciami kanalizacji deszczowej i oświetlenia ulicznego. Rozbiórka i budowa fragmentów sieci elektrycznej, teletechnicznej, gazowej i kanalizacji deszczowej. Rozbiórka budynków kolidujących z projektowanym przebiegiem ulicy - zwaną w dalszej części inwestycją drogową. Realizowana inwestycja należy do zadań własnych Gminy wymienionych w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446 z późn. zm.). Gmina przystępując do realizacji inwestycji drogowej nie działa jako podatnik VAT, gdyż budowa dróg należy do zadań własnych Gminy. Inwestycja służy do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jest własnością Gminy i nie zostanie przekazana stronie przedmiotowej umowy.

W dniu 18 sierpnia 2017 r. Gmina zawarła umowę dotyczącą inwestycji z podmiotem gospodarczym o nazwie I. (...) zwanym dalej - "Stroną". Strona zamierza zrealizować projekt polegający na wybudowaniu budynku handlowo-usługowego Centrum Handlowego o powierzchni całkowitej około 19.000 m² (w tym powierzchni użytkowej usługowo-handlowej około 10.000 m²) wraz z całą niezbędną infrastrukturą techniczną, drogami wewnętrznymi, garażami, ciągami pieszymi, nośnikami reklam, wjazdami i wyjazdami, znajdującymi się na Nieruchomości oraz poza nią, zgodnie z projektem budowlanym.

W części objętej umową, inwestycja drogowa obejmuje przebudowę zachodniego odcinka i budowę ronda na podstawie ostatecznej i prawomocnej decyzji nr 2 Starosty z dnia 29 stycznia 2016 r. Na podstawie ww. umowy Strona przekaże Gminie kwotę 1.300.000,00 zł na pokrycie części kosztów niekwalifikowanych realizowanej inwestycji drogowej w szczególności takich jak sieci, wykup gruntów itp. W ocenie Gminy umowa jest dobrowolna, a treść umowy nie zawiera żadnego odniesienia do przepisu prawa regulującego bądź nakazującego zawarcie takiej umowy. Strona dobrowolnie współfinansuje inwestycję drogową. Strona nie ma obowiązku wniesienia wkładu finansowego wynikającego z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440 z późn. zm.). Przekazane środki nie są zapłatą za świadczoną usługę lub przeniesienie praw majątkowych na rzecz Strony. Inwestycja drogowa jest ogólnodostępną drogą publiczną z której korzystają nieodpłatnie wszyscy użytkownicy ruchu drogowego. Inwestycja drogowa była uwzględniona w budżecie Gminy i byłaby zrealizowana niezależnie od pozyskanych od Strony środków finansowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy partycypacja Strony w części kosztów przebudowy drogi stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, wpłata dokonana przez Stronę na rzecz Gminy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Z art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Inwestycja drogowa jest realizowana na gruncie stanowiącym własność Gminy i z przebudowanej drogi korzystać będą nieodpłatnie mieszkańcy. Budowa dróg należy do zadań własnych Gminy, która realizując przedstawione zadanie inwestycyjne, nie będzie działała w charakterze podatnika VAT.

Sama czynność przekazania środków finansowych na tę inwestycję drogową nie stanowi zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy, ponieważ w tym przypadku nie można mówić o ekwiwalentności świadczeń, a zawarte porozumienie ma na celu realizację przedsięwzięcia służącego realizacji zadań publicznych. W przypadku przekazania środków przez Stronę na rzecz Gminy na podstawie zawartej umowy trudno mówić o tym, że Gmina wykonuje czynności na rzecz Strony dla celów zarobkowych. W ocenie Gminy umowa jest dobrowolna, a treść umowy nie zawiera żadnego odniesienia do przepisu prawa regulującego bądź nakazującego zawarcie takiej umowy. Strona dobrowolnie współfinansuje inwestycję drogową. Strona nie ma obowiązku wniesienia wkładu finansowego wynikającego z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440 z późn. zm.). Reasumując: W ocenie Gminy przekazanie środków pieniężnych przez Stronę na pokrycie części kosztów niekwalifikowanych realizowanej przez Gminę inwestycji drogowej nie podlega VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że dostawa towarów czy świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Należy stwierdzić, że czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Kolejnym czynnikiem decydującym o tym czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

A zatem, pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zauważyć też należy, że nie każda czynność stanowiąca towar lub usługę w rozumieniu art. 7 i 8 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1875), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). W szczególności zadania własne, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Gmina) jest czynnym podatnikiem VAT od 2004 r.

Gmina wykonuje zadania nałożone na samorządy terytorialne odrębnymi ustawami oraz na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na podstawie decyzji Starosty o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej z dnia 6 września 2016 r. Gmina jest inwestorem inwestycji drogowej pod nazwą: "Budowa zintegrowanego węzła przesiadkowego (...)" - cz. 3 - Przebudowa wschodniej części ulicy i budowa ronda na skrzyżowaniu ulic wraz z sieciami kanalizacji deszczowej i oświetlenia ulicznego. Rozbiórka i budowa fragmentów sieci elektrycznej, teletechnicznej, gazowej i kanalizacji deszczowej. Rozbiórka budynków kolidujących z projektowanym przebiegiem ulicy - zwaną w dalszej części inwestycją drogową. Realizowana inwestycja należy do zadań własnych Gminy wymienionych w art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446 z późn. zm.). Gmina przystępując do realizacji inwestycji drogowej nie działa jako podatnik VAT, gdyż budowa dróg należy do zadań własnych Gminy. Inwestycja służy do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jest własnością Gminy i nie zostanie przekazana stronie przedmiotowej umowy.

W dniu 18 sierpnia 2017 r. Gmina zawarła umowę dotyczącą inwestycji z podmiotem gospodarczym o nazwie I. (...) zwanym dalej - "Stroną". Strona zamierza zrealizować projekt polegający na wybudowaniu budynku handlowo-usługowego Centrum Handlowego o powierzchni całkowitej około 19.000 m² (w tym powierzchni użytkowej usługowo-handlowej około 10.000 m²) wraz z całą niezbędną infrastrukturą techniczną, drogami wewnętrznymi, garażami, ciągami pieszymi, nośnikami reklam, wjazdami i wyjazdami, znajdującymi się na Nieruchomości oraz poza nią, zgodnie z projektem budowlanym.

W części objętej umową, inwestycja drogowa obejmuje przebudowę zachodniego odcinka i budowę ronda na podstawie ostatecznej i prawomocnej decyzji Starosty z dnia 29 stycznia 2016 r. Na podstawie ww. umowy Strona przekaże Gminie kwotę 1.300.000,00 zł na pokrycie części kosztów niekwalifikowanych realizowanej inwestycji drogowej w szczególności takich jak sieci, wykup gruntów itp. W ocenie Gminy umowa jest dobrowolna, a treść umowy nie zawiera żadnego odniesienia do przepisu prawa regulującego bądź nakazującego zawarcie takiej umowy. Strona dobrowolnie współfinansuje inwestycję drogową. Strona nie ma obowiązku wniesienia wkładu finansowego wynikającego z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440 z późn. zm.). Przekazane środki nie są zapłatą za świadczoną usługę lub przeniesienie praw majątkowych na rzecz Strony. Inwestycja drogowa jest ogólnodostępną drogą publiczną z której korzystają nieodpłatnie wszyscy użytkownicy ruchu drogowego. Inwestycja drogowa była uwzględniona w budżecie Gminy i byłaby zrealizowana niezależnie od pozyskanych od Strony środków finansowych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, należy zauważyć, że obowiązek udziału inwestorów w budowie lub przebudowie drogi publicznej wynika z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440, z późn. zm.).

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o drogach publicznych - budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Jednakże stosownie do ust. 2 tego artykułu - szczegółowe warunki realizacji tego obowiązku reguluje umowa pomiędzy zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej.

Jeżeli zatem w przedmiotowej sprawie udział inwestorów prywatnych w budowie drogi nie jest spowodowany ich inwestycją niedrogową i nie wynika z art. 16 ww. ustawy to nie można go uznać za odpłatność za świadczenie usług.

Jak wynika z okoliczności sprawy umowa jest dobrowolna, a treść umowy nie zawiera żadnego odniesienia do przepisu prawa regulującego bądź nakazującego zawarcie takiej umowy. Strona dobrowolnie współfinansuje inwestycję drogową. Strona nie ma obowiązku wniesienia wkładu finansowego wynikającego z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Przekazane środki nie są zapłatą za świadczoną usługę lub przeniesienie praw majątkowych na rzecz Strony. Inwestycja drogowa jest ogólnodostępną drogą publiczną z której korzystają nieodpłatnie wszyscy użytkownicy ruchu drogowego. Inwestycja drogowa była uwzględniona w budżecie Gminy i byłaby zrealizowana niezależnie od pozyskanych od Strony środków finansowych.

Po realizacji inwestycji droga będzie stanowić własność Wnioskodawcy (nie zostanie przekazana Stronie umowy). Droga będzie ogólnodostępna i nieodpłatna dla wszystkich użytkowników ruchu.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy należy stwierdzić, że czynność przekazania środków finansowych przez podmiot gospodarczy na realizację (współfinansowanie) inwestycji drogowej, nie stanowi zapłaty za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Co do zasady budowa dróg i ulic należy do zadań własnych Gminy, tj. czynności pozostających poza zakresem ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.