0112-KDIL1-1.4012.420.2020.1.MB - Brak opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Szpital Kliniczny X (dalej: Szpital) jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków majątkowych, utworzonym i utrzymywanym w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji zdrowia. Podmiotem tworzącym Szpital jest Województwo (...), jako jednostka samorządu terytorialnego. Szpital posiada osobowość prawną i jest podmiotem leczniczym.

Szpital jest czynnym podatnikiem podatku VAT, działającym na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Podstawowym celem działalności Szpitala jest udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zmierzających do zapewnienia osobom z zaburzeniami psychicznymi kompleksowej opieki zdrowotnej oraz zapewnienie tym osobom innych form opieki i pomocy niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym i społecznym, promocja zdrowia psychicznego i zapobieganie zaburzeniom psychicznym, jak również rehabilitacja zawodowa i społeczna.

Realizując powyższe cele Szpital prowadzi Warsztat Terapii Zajęciowej (dalej: Warsztat), stanowiący komórkę organizacyjną Szpitala. Warsztat nie jest samodzielną jednostką, nie posiada osobowości prawnej, nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, nie posiada NIP ani REGON.

Warsztat, funkcjonując w ramach struktury organizacyjnej Szpitala, działa na podstawie następujących aktów prawnych:

Działalność Warsztatu jest finansowana ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych maksymalnie w 90% kosztów działalności oraz Gminę Miasto (...) w wysokości, co najmniej 10% tych kosztów.

W Warsztacie uczestniczą osoby posiadające orzeczenie o niepełnosprawności, które wydają zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności. Warsztat stwarza osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskiwania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. Warsztat to jedna z podstawowych form aktywności wspomagająca proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.

Podstawową formą rehabilitacji prowadzoną przez Warsztat jest:

Jednym z elementów programu terapii zajęciowej, prowadzonej w ramach Warsztatu, jest ręczne wytwarzanie wyrobów tekstylnych, dekoracyjnych, biżuterii, maskotek, dekoracji świątecznych, a także oprawa obrazów, malowanie obrazów, uprawianie drobnych ilości warzyw, itp. Część z tych przedmiotów ma charakter użytkowy i będzie sprzedawana przez osoby niepełnosprawne na specjalnie zorganizowanych w tym celu kiermaszach, w budynku Warsztatu lub stoisku przy budynku Warsztatu. Sprzedaż produktów użytkowych wytwarzanych w ramach Warsztatów nie jest dokonywana w związku z organizowaniem imprez połączonych ze zbiórką pieniędzy.

Działalność Warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym. Wartość materiałów zużytych do wytworzenia przedmiotów często przewyższa wartość sprzedanych przedmiotów, ponieważ są one wytwarzane przez osoby niepełnosprawne cechujące się obniżoną sprawnością fizyczną i manualną. Sprzedawany towar jest często efektem wielu samodzielnych prób podejmowanych przez danego uczestnika pracującego z opiekunem.

Dodatkowo sprzedawane towary - wytworzone przez Warsztat - nie będą miały realnej wartości ekonomicznej dla nabywców. Prezentacja i sprzedaż tych przedmiotów ma przede wszystkim służyć kreowaniu właściwego wizerunku osoby niepełnosprawnej oraz jest formą terapii społecznej. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak "cegiełki" w zamian za darowizny).

Środki pozyskane w ten sposób, są w całości przeznaczane na rehabilitację i integrację społeczną uczestników Warsztatu, przeznaczane one są najczęściej na wycieczki i spotkania integracyjne. Uzyskane środki ze sprzedaży produktów nie mogą stanowić źródła finansowania materiałów do terapii, czy bieżących kosztów działalności Warsztatu.

Jednocześnie z tytułu nabycia materiałów do terapii Szpital nie dokonuje żadnych odliczeń podatku VAT (materiały te kupowane są ze środków PEFRON otrzymanych na bieżącą działalność Warsztatu).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników Warsztatu Terapii Zajęciowej (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż prac powstałych podczas prowadzenia rehabilitacji uczestników Warsztatu Terapii Zajęciowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w warsztatach terapii zajęciowej.

Stosownie do art. 10a ust. 1 ww. ustawy, warsztat oznacza wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.

Na mocy art. 10a ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, realizacja przez warsztat celu, o którym mowa w ust. 1, odbywa się przy zastosowaniu technik terapii zajęciowej, zmierzających do rozwijania:

W myśl art. 10a ust. 3 ww. ustawy, terapię realizuje się na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji, w którym określa się:

Należy wskazać, iż szczegółowe zasady tworzenia, działania i dofinansowywania Warsztatu, uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej.

Zgodnie z § 9 ww. rozporządzenia, warsztat działa na podstawie regulaminu organizacyjnego zatwierdzonego przez jednostkę prowadzącą warsztat. W świetle § 10 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warsztatów terapii zajęciowej, działalność warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym.

Dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników (§ 10 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Wnioskodawca podkreśla, że art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, zawierają podstawowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z przepisów tych wynika przede wszystkim, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług realizowane na terytorium kraju. Ponadto dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu jeżeli mają charakter odpłatny. Tylko pozytywne ustalenia w powyższych aspektach upoważniają do stwierdzenia, że miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia odpłatności. W języku potocznym odpłatność oznacza zapłatę, wynagrodzenie w zamian za rzecz (towar) lub zachowanie (usługę). Należy podkreślić, że pojęcie "odpłatna dostawa" powinno być rozumiane jako ekonomiczne korzyści dla sprzedającego.

W dorobku orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego dochodzi do dostawy towarów, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz sprzedawcy. Ponadto, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dostarczonym towarem, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją dostawy towaru. Zatem dostawa towarów jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT jeżeli następuje za wynagrodzeniem oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. O opodatkowaniu podatkiem VAT czynności dostawy towarów decyduje zatem jej odpłatność.

W ocenie Wnioskodawcy, przy sprzedaży prac, o której mowa we wniosku, warunek istnienia bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towaru, a odpłatnością nie jest spełniony.

Zapłata dokonywana przez nabywcę, nie jest konsekwencją dostawy towaru, tj. pracy wykonanej w ramach terapii zajęciowej przez osobę niepełnosprawną. Z perspektywy nabywcy takiej pracy, jej zakup jest jedynie specyficzną formą udzielenia pomocy polegającej na przekazaniu zadeklarowanej kwoty na cele podopiecznych Warsztatu. Sam nabywany towar ma znaczenie drugorzędne, nabywany towar nie ma bowiem dla nabywcy realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak "cegiełki" w zamian za darowizny). Nabywcę prac należy zatem postrzegać jako darczyńcę, a Warsztat i osoby niepełnosprawne, jako podmiot obdarowany.

Mając na uwadze powyższe, sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników Warsztatu (osoby niepełnosprawne), w ramach realizowanego programu rehabilitacji, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych przepisów wynika, że dana transakcja będzie podlegała opodatkowaniu wówczas, gdy dany podmiot - dokonując jej - będzie działał w charakterze podatnika, to znaczy, gdy czynność zostanie dokonana w okolicznościach pozwalających na przypisanie jej cech działalności gospodarczej, a zatem jeśli będzie miała ona charakter profesjonalny i ciągły. Posiadanie statusu podatnika VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki, należy uznać za rodzącą obowiązki w podatku VAT.

Tym samym należy stwierdzić, że dany podmiot będzie podatnikiem tylko w odniesieniu do czynności podlegających opodatkowaniu, które wykonywał będzie w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności - będących dostawą towarów czy też świadczeniem usług - niemające miejsca w ramach działalności gospodarczej, nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji - nie podlega opodatkowaniu.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że zakres opodatkowania podatkiem VAT determinowany jest przez dwa czynniki:

* przedmiotowy - opodatkowaniu podlega wyłącznie dostawa towarów i świadczenie usług oraz

* podmiotowy - dostawa i świadczenie usług muszą być dokonane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Istotne jest to, że obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Należy zwrócić uwagę, że zarówno na podstawie przepisów krajowych, jak i wspólnotowych, aby dana czynność podlegała VAT, musi być dokonywana przez podatnika tego podatku działającego w tym charakterze (tj. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej). Nie każde więc działanie podatnika będzie czynnością opodatkowaną VAT.

Natomiast na podstawie art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 426), do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w warsztatach terapii zajęciowej, zwanych dalej "warsztatami".

Stosownie do art. 10a ust. 1 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, warsztat oznacza wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.

Realizacja przez warsztat celu, o którym mowa w ust. 1, odbywa się przy zastosowaniu technik terapii zajęciowej, zmierzających do rozwijania:

W myśl (art. 10a ust. 3 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych) terapię realizuje się na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji, w którym określa się:

Należy wskazać, iż szczegółowe zasady tworzenia, działania i dofinansowywania warsztatu terapii zajęciowej, uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 63, poz. 587).

Zgodnie z § 9 ww. rozporządzenia, warsztat działa na podstawie regulaminu organizacyjnego zatwierdzonego przez jednostkę prowadzącą warsztat. Regulamin organizacyjny warsztatu określa w szczególności:

W świetle § 10 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warsztatów terapii zajęciowej, działalność warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym.

Dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników (§ 10 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Powołane wyżej przepisy art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy, zawierają podstawowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z przepisów tych wynika przede wszystkim, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług realizowane na terytorium kraju. Ponadto dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu jeżeli mają charakter odpłatny. Tylko pozytywne ustalenia w powyższych aspektach upoważniają do stwierdzenia, że miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia odpłatności. W języku potocznym odpłatność oznacza zapłatę, wynagrodzenie w zamian za rzecz (towar) lub zachowanie (usługę). Należy podkreślić, że pojęcie "odpłatna dostawa" powinno być rozumiane jako ekonomiczne korzyści dla sprzedającego.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego dochodzi do dostawy towarów, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz sprzedawcy. Ponadto, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dostarczonym towarem a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją dostawy towaru.

Zatem dostawa towarów jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje za wynagrodzeniem oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. O opodatkowaniu podatkiem VAT czynności dostawy towarów decyduje zatem jej odpłatność.

Jak wynika z opisu sprawy Szpital jest czynnym podatnikiem podatku VAT, działającym na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Podstawowym celem działalności Szpitala jest udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zmierzających do zapewnienia osobom z zaburzeniami psychicznymi kompleksowej opieki zdrowotnej oraz zapewnienie tym osobom innych form opieki i pomocy niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym i społecznym, promocja zdrowia psychicznego i zapobieganie zaburzeniom psychicznym, jak również rehabilitacja zawodowa i społeczna.

Realizując powyższe cele Szpital prowadzi Warsztat Terapii Zajęciowej (dalej: Warsztat), stanowiący komórkę organizacyjną Szpitala. Warsztat nie jest samodzielną jednostką, nie posiada osobowości prawnej, nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, nie posiada NIP ani REGON.

Działalność Warsztatu jest finansowana ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych maksymalnie w 90% kosztów działalności oraz Gminę Miasto w wysokości, co najmniej 10% tych kosztów.

W Warsztacie uczestniczą osoby posiadające orzeczenie o niepełnosprawności, które wydają zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności. Warsztat stwarza osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskiwania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia. Warsztat to jedna z podstawowych form aktywności wspomagająca proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.

Podstawową formą rehabilitacji prowadzoną przez Warsztat jest:

Jednym z elementów programu terapii zajęciowej, prowadzonej w ramach Warsztatu, jest ręczne wytwarzanie wyrobów tekstylnych, dekoracyjnych, biżuterii, maskotek, dekoracji świątecznych, a także oprawa obrazów, malowanie obrazów, uprawianie drobnych ilości warzyw, itp. Część z tych przedmiotów ma charakter użytkowy i będzie sprzedawana przez osoby niepełnosprawne na specjalnie zorganizowanych w tym celu kiermaszach, w budynku Warsztatu lub stoisku przy budynku Warsztatu. Sprzedaż produktów użytkowych wytwarzanych w ramach Warsztatów nie jest dokonywana w związku z organizowaniem imprez połączonych ze zbiórką pieniędzy.

Działalność Warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym. Wartość materiałów zużytych do wytworzenia przedmiotów często przewyższa wartość sprzedanych przedmiotów, ponieważ są one wytwarzane przez osoby niepełnosprawne cechujące się obniżoną sprawnością fizyczną i manualną. Sprzedawany towar jest często efektem wielu samodzielnych prób podejmowanych przez danego uczestnika pracującego z opiekunem.

Sprzedawane towary - wytworzone przez Warsztat - nie będą miały realnej wartości ekonomicznej dla nabywców. Prezentacja i sprzedaż tych przedmiotów ma przede wszystkim służyć kreowaniu właściwego wizerunku osoby niepełnosprawnej oraz jest formą terapii społecznej. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak "cegiełki" w zamian za darowizny).

Środki pozyskane w ten sposób, są w całości przeznaczane na rehabilitację i integrację społeczną uczestników Warsztatu, przeznaczane one są najczęściej na wycieczki i spotkania integracyjne. Uzyskane środki ze sprzedaży produktów nie mogą stanowić źródła finansowania materiałów do terapii, czy bieżących kosztów działalności Warsztatu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży przedmiotów wytworzonych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej w ramach realizowanego programu rehabilitacji.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w omawianej sprawie, tj. przy sprzedaży prac, o której mowa we wniosku, warunek istnienia bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towaru a odpłatnością nie jest spełniony.

Zapłata dokonywana przez nabywcę, nie jest konsekwencją dostawy towaru, tj. prac (produktów) wykonywanych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej (osoby niepełnosprawne). Sprzedawane towary - wytworzone przez Warsztat - nie będą miały realnej wartości ekonomicznej dla nabywców. Prezentacja i sprzedaż tych przedmiotów ma przede wszystkim służyć kreowaniu właściwego wizerunku osoby niepełnosprawnej oraz jest formą terapii społecznej. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak "cegiełki" w zamian za darowizny). Nabywcę prac należy zatem postrzegać jako darczyńcę, a uczestników WTZ, jako podmioty obdarowane.

Stwierdzić zatem należy, iż sprzedaż wytwarzanych przez uczestników Warsztatów Terapii Zajęciowej prac, charakteryzujących się obiektywnie znikomą wartością ekonomiczną, nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników Warsztatu Terapii Zajęciowej (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznacza się, że na podstawie art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.