0112-KDIL1-1.4012.18.2018.1.MJ - Procedura VAT marża w związku z organizacją obozów tanecznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 10 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla wydatków dotyczących nawiązania współpracy z choreografami (nauczycielami tańca) oraz usług organizacji stref relaksu w związku z organizacją obozu tanecznego - jest prawidłowe.

W dniu 10 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla wydatków dotyczących nawiązania współpracy z choreografami (nauczycielami tańca) oraz usług organizacji stref relaksu w związku z organizacją obozu tanecznego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która planuje prowadzić działalność gospodarczą, w przedmiocie organizacji imprez turystycznych. Wnioskodawca rozliczałby się wówczas z podatku od towarów i usług na zasadach określonych w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej jako ustawa o VAT). Usługi świadczone bezpośrednio na rzecz turysty Wnioskodawca nabywałby od podmiotów zewnętrznych. Podstawę opodatkowania działalności Wnioskodawcy, jako organizatora turystyki, stanowiłaby zatem kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca planuje organizować obozy taneczne. Usługa ta ma być wykonywana na mocy umowy pomiędzy Wnioskodawcą a uczestnikiem i będzie obejmowała takie elementy jak zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie NNW, zajęcia taneczne dla osób dorosłych i dzieci, opiekę nad nieletnimi, konsultacje medyczne i fizjoterapeutyczne oraz organizację atrakcji wieczornych. Intencją Wnioskodawcy będzie sprzedaż pakietu usług w postaci zorganizowanej imprezy turystycznej, za którą łącznie określono kwotę należności. Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotne będzie nabycie prawa do udziału w zorganizowanej imprezie, obejmującej w zależności od pakietu m.in. zakwaterowanie, wyżywienie, zajęcia prowadzone przez profesjonalnych nauczycieli tańca, możliwość wstępu na wieczorne atrakcje.

Z uwagi na rodzaj imprezy turystycznej tj. obóz taneczny, niezbędne byłoby nawiązanie współpracy z nauczycielami tańca/choreografami, którzy prowadziliby zajęcia i konsultacje z uczestnikami obozu. Koszty związane z nawiązaniem współpracy (w tym wynagrodzenie, zakwaterowanie, wyżywienie, transport, w tym przeloty samolotem) stanowiłyby usługi nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty, będąc jednocześnie integralną i nieodłączną częścią imprezy turystycznej. Nie byłoby bowiem możliwe zorganizowanie obozu tanecznego, bez pozyskania zaplecza profesjonalnych nauczycieli tańca. Jednocześnie wskazania wymaga, że planując jak najpełniejsze zaspokojenie potrzeb uczestników obozu tanecznego, Wnioskodawca planuje nawiązać współpracę m.in. z nauczycielami tańca (choreografami) będącymi cudzoziemcami, cieszącymi się dużą popularnością w środowisku tanecznym na całym świecie. Obecność takich osób, dodatkowo uatrakcyjniłaby uczestnictwo w obozie tanecznym. Podkreślić należy, że nauczycielami tańca (choreografami) byłyby osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, będące podatnikami VAT.

Oferowane turystom usługi obejmowałyby również możliwość korzystania przez uczestników obozu tanecznego ze stref relaksu/wypoczynku, gdzie będą mogli oni wypocząć w oczekiwaniu na kolejne zajęcia taneczne. Utworzenie stref dedykowanych do regeneracji, relaksu i wypoczynku jest tym bardziej uzasadnione, że Wnioskodawca planuje stworzyć bardzo urozmaicony harmonogram zajęć tanecznych - uczestnicy imprezy turystycznej będą mieli możliwość udziału w różnych zajęciach tanecznych, prowadzonych przez cały dzień, z uwzględnieniem przerw na odpoczynek, pomiędzy poszczególnymi warsztatami. W ramach strefy relaksu uczestnikom zostanie udostępniona specjalna przestrzeń, przygotowana i wyposażona przez podmiot zewnętrzny (innego podatnika) w takie elementy jak m.in. kanapy, leżaki, stoliki itp. Utworzenie takich stref jest uzasadnione, z uwagi na potrzebę zapewnienia uczestnikom regeneracji i wypoczynku po wysiłku fizycznym. Zatem strefy relaksu (wypoczynku) stanowić będą integralną część kompleksowej usługi turystycznej, świadczonej w postaci obozu tanecznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe byłoby zakwalifikowanie wydatków poniesionych na nawiązanie współpracy z choreografami (nauczycielami tańca) będącymi podatnikami, jako usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty i w konsekwencji rozliczenie ich w procedurze VAT-marża?

2. Czy prawidłowe byłoby zakwalifikowanie nabywanych od innych podatników usług organizacji stref relaksu, jako usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty i w konsekwencji rozliczanie ich w procedurze VAT-marża?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na organizację strefy relaksu (wypoczynku) stanowić będą koszty poniesione dla bezpośredniej korzyści turysty i jako takie będą podlegać rozliczeniu w procedurze VAT marża. Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. W świetle art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Z kolei w myśl art. 119 ust. 3 ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Powoływane regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w art. 19 ust. 2 zwrotu "w szczególności" oznacza, że jest to katalog otwarty. W konsekwencji, usługi inne niż wymienione wprost w ww. przepisie, jednak stanowiące składnik usługi turystyki również powinny zostać zakwalifikowane, jako usługi nabyte dla bezpośredniej korzyści turysty. Innymi słowy, nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z kompleksowej usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Wskazania wymaga, że czynnikiem wyróżniającym konkretną usługę, jako nabytą dla bezpośredniej korzyści turysty jest przede wszystkim okoliczność, że świadczenie to zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby turysty oraz stanowi element kompleksowej usługi turystycznej. Powyższemu odpowiadają wydatki jakie miałyby zostać poniesione na wynagrodzenia nauczycieli tańca (choreografów), gdyż charakter planowanych imprez turystycznych, wymaga nabycia usług wykonywanych przez te podmioty. Organizacja obozu tanecznego, ze swej istoty wymaga zapewnienia turystom udziału w zajęciach tanecznych z wykwalifikowanymi nauczycielami. Co więcej, dążąc do jak najpełniejszego zaspokojenia potrzeb i oczekiwań potencjalnych uczestników imprezy tanecznej, zasadne jest nawiązanie współpracy z osobami znanymi w środowisku (w tym również z cudzoziemcami), uznawanymi za autorytety w dziedzinie tańca.

Zaspokojeniu potrzeb turysty odpowiada również utworzenie strefy relaksu/wypoczynku stanowiącej element kompleksowej usługi turystycznej, która służyłaby uczestnikom imprezy turystycznej (obozu tanecznego) w przerwach pomiędzy poszczególnymi zajęciami, w czasie wolnym. Strefa relaksu/wypoczynku miałaby zatem zaspokoić potrzebę wypoczynku i regeneracji po wysiłku fizycznym jakim jest taniec, pozwolić przygotować się do kolejnych zajęć tanecznych, w których poszczególni uczestnicy zadeklarowali swój udział, jak również umożliwić integrację uczestników imprezy turystycznej.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy zarówno usługi nabywane od nauczycieli tańca (choreografów), jak również od innych podatników w zakresie organizacji stref relaksu (wypoczynku), stanowiłyby usługi nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty i w konsekwencji powinny być rozliczane w procedurze VAT-marża zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki, ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

I tak, stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zauważyć należy, że podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki. Usługa turystyki jest kompleksową usługą, realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Stosownie do art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Wskazać tutaj należy, że podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc, dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1 ustawy, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

W myśl art. 119 ust. 4 ustawy, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

W przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy).

Jak stanowi art. 119 ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej usług turystyki. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Natomiast zgodnie z art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy 2006/112/WE Rady w języku francuskim - "Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur", jak też w języku angielskim - "All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller", należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako "Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego". Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE Rady miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052, "turystyka" to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak "Ekonomika turystyki" PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko "Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej", Ruch turystyczny - Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Biorąc pod uwagę treść art. 119 ustawy oraz znaczenie pojęcia "usługa turystyczna" wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, definicji słownikowej tego pojęcia oraz przywołanych publikacji określających pojęcie "usługa turystyczna" należy wskazać, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny musi być zakup usługi turystycznej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej. Przy czym zaznaczyć należy, że szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych polegający na opodatkowaniu marży pomniejszonej o kwotę należnego podatku odnosi się jedynie do usług, które są nabywane przez usługodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Tak więc zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która planuje prowadzić działalność gospodarczą, w przedmiocie organizacji imprez turystycznych. Usługi świadczone bezpośrednio na rzecz turysty Wnioskodawca nabywałby od podmiotów zewnętrznych. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca planuje organizować obozy taneczne. Usługa ta ma być wykonywana na mocy umowy pomiędzy Wnioskodawcą a uczestnikiem i będzie obejmowała takie elementy jak zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie NNW, zajęcia taneczne dla osób dorosłych i dzieci, opiekę nad nieletnimi, konsultacje medyczne i fizjoterapeutyczne oraz organizację atrakcji wieczornych. Intencją Wnioskodawcy będzie sprzedaż pakietu usług w postaci zorganizowanej imprezy turystycznej, za którą łącznie określono kwotę należności. Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotne będzie nabycie prawa do udziału w zorganizowanej imprezie, obejmującej w zależności od pakietu m.in. zakwaterowanie, wyżywienie, zajęcia prowadzone przez profesjonalnych nauczycieli tańca, możliwość wstępu na wieczorne atrakcje.

Z uwagi na rodzaj imprezy turystycznej, tj. obóz taneczny, niezbędne byłoby zdaniem Wnioskodawcy nawiązanie współpracy z nauczycielami tańca/choreografami, którzy prowadziliby zajęcia i konsultacje z uczestnikami obozu. Koszty związane z nawiązaniem współpracy (w tym wynagrodzenie, zakwaterowanie, wyżywienie, transport, w tym przeloty samolotem) stanowiłyby usługi nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty, będąc jednocześnie integralną i nieodłączną częścią imprezy turystycznej. Nie byłoby bowiem możliwe zorganizowanie obozu tanecznego, bez pozyskania zaplecza profesjonalnych nauczycieli tańca. Jednocześnie wskazania wymaga, że planując jak najpełniejsze zaspokojenie potrzeb uczestników obozu tanecznego, Wnioskodawca planuje nawiązać współpracę m.in. z nauczycielami tańca (choreografami) będącymi cudzoziemcami, cieszącymi się dużą popularnością w środowisku tanecznym na całym świecie. Obecność takich osób, dodatkowo uatrakcyjniłaby uczestnictwo w obozie tanecznym. Podkreślić należy zdaniem Wnioskodawcy, że nauczycielami tańca (choreografami) byłyby osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, będące podatnikami VAT.

Oferowane turystom usługi obejmowałyby również możliwość korzystania przez uczestników obozu tanecznego ze stref relaksu/wypoczynku, gdzie będą mogli oni wypocząć w oczekiwaniu na kolejne zajęcia taneczne. Utworzenie stref dedykowanych do regeneracji, relaksu i wypoczynku jest tym bardziej uzasadnione, że Wnioskodawca planuje stworzyć bardzo urozmaicony harmonogram zajęć tanecznych - uczestnicy imprezy turystycznej będą mieli możliwość udziału w różnych zajęciach tanecznych, prowadzonych przez cały dzień, z uwzględnieniem przerw na odpoczynek, pomiędzy poszczególnymi warsztatami. W ramach strefy relaksu uczestnikom zostanie udostępniona specjalna przestrzeń, przygotowana i wyposażona przez podmiot zewnętrzny (innego podatnika) w takie elementy jak m.in. kanapy, leżaki, stoliki itp. Zdaniem Wnioskodawcy utworzenie takich stref jest uzasadnione, z uwagi na potrzebę zapewnienia uczestnikom regeneracji i wypoczynku po wysiłku fizycznym. Zatem strefy relaksu (wypoczynku) stanowić będą integralną część kompleksowej usługi turystycznej, świadczonej w postaci obozu tanecznego.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy wydatki dotyczące nawiązania współpracy z choreografami (nauczycielami tańca) oraz usługi organizacji stref relaksu stanowią usługi nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty i w konsekwencji powinny zostać rozliczone w procedurze VAT-marża.

Wnioskodawca podał, że koszty związane z nawiązaniem współpracy z nauczycielami tańca/choreografami są integralną i nieodłączną częścią usługi turystycznej oraz nie byłoby możliwe zorganizowanie obozu tanecznego bez pozyskania zaplecza profesjonalnych nauczycieli tańca. Celem pozyskania choreografów na potrzeby imprezy tanecznej jest jak najpełniejsze zaspokojenie potrzeb i oczekiwań jej uczestników. Z kolei w odniesieniu do usług organizacji stref relaksu wskazano we wniosku, że korzystanie ze stref relaksu stanowić będzie integralną część kompleksowej usługi turystycznej oraz usługa ta będzie służyć zaspokojeniu potrzeb turysty.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi związane z uczestnictwem choreografów w obozie tanecznym oraz nabywana usługa organizacji strefy relaksu stanowią wydatki poczynione dla bezpośredniej korzyści turysty. Usługi te stanowią niezbędne składniki konieczne do organizacji kompletnej usługi turystycznej oraz ich nabycie zaspakaja potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z tejże usługi.

Należy wskazać, że zostaną także spełnione pozostałe przesłanki wskazane w art. 119 ust. 3 niezbędne do zastosowania procedury VAT marża. Z wniosku wynika, że towary i usługi związane z uczestnictwem choreografów w imprezie oraz organizacją stref relaksu będą nabywane od podatników podatku od towarów i usług. Dodatkowo Wnioskodawca nabywając przedmiotowe towary i usługi na rzecz nabywcy będzie działał we własnym imieniu i na własny rachunek. W treści wniosku wskazano jednoznacznie, że umowa będzie zawierana pomiędzy uczestnikiem a Wnioskodawcą, a więc nie będzie działał on na rzecz innego podmiotu.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie zatem świadczył usługę turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy składającą się z pakietu usług, na potrzeby której zostaną m.in. nabyte usługi związane z uczestnictwem choreografów oraz usługa organizacji stref relaksu.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że wydatki dotyczące nawiązania współpracy z choreografami (nauczycielami tańca) oraz usługa organizacji stref relaksu będą stanowić usługi nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty i w konsekwencji prawidłowym będzie rozliczenie ich w procedurze VAT-marża, zgodnie z art. 119 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem, interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.