0111-KDWB.4010.8.2020.1.AZE - CIT od płatności pokrywającej stratę powstałą w związku z utraconą zaliczką.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 czerwca 2020 r., który w dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął za pośrednictwem e-puap, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy otrzymanie przez Spółkę płatności opisanej we wniosku, która częściowo pokrywa poniesioną stratę majątkową powstałą w związku z utraconą zaliczką, skutkuje powstaniem przychodu, który podlega opodatkowaniu CIT - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy otrzymanie przez Spółkę płatności opisanej we wniosku, która częściowo pokrywa poniesioną stratę majątkową powstałą w związku z utraconą zaliczką, skutkuje powstaniem przychodu, który podlega opodatkowaniu CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

I. Polska Sp. z o.o. (dalej: I. lub Spółka) należy do międzynarodowej grupy I. (dalej: Grupa). Działalność Spółki obejmuje produkcję oraz sprzedaż wyrobów przemysłu mleczarskiego. I. jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT) w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach prowadzonej działalności zdarza się, że Spółka dokonuje na rzecz dostawców zapłaty zaliczek (przedpłat) na potrzeby przyszłych dostaw towarów. Wnoszone przedpłaty z perspektywy I. zabezpieczają ciągłość dostaw towarów. W niektórych sytuacjach zdarza się, że kontrahenci nie wywiązują się z zawartych umów. Oznacza to, że pomimo otrzymania zaliczki kontrahenci nie realizują umówionych dostaw towarów oraz nie zwracają na rzecz Spółki otrzymanej uprzednio przedpłaty, pomimo takiego obowiązku.

Spółka nie uznaje wpłaconych zaliczek na poczet przyszłych dostaw towarów za koszty uzyskania przychodów dla celów CIT. Nie są one rozpoznawane jako koszt podatkowy z momentem wpłaty, ani z chwilą powzięcia informacji o ich utracie na skutek niewywiązania się kontrahenta z zawartej umowy.

W ramach Grupy w której działa Spółka zawarto umowę ubezpieczenia wierzytelności handlowych. Stroną umowy zawartej z ubezpieczycielem jest podmiot powiązany - I. H. B.V. (podmiot holenderski, adres: (...)). Niemniej, ochronie przewidzianej w tej umowie podlega również Spółka. Zgodnie z umową ubezpieczenia, w przypadku zajścia określonego zdarzenia opisanego w umowie, ubezpieczyciel dokonuje płatności rekompensującej poniesioną szkodę. Jednym z rodzajów zdarzeń opisanych w umowie jest utrata przedpłaty (zaliczki) wpłaconej kontrahentowi przez podmiot z Grupy (w tym Spółkę) na poczet przyszłych dostaw towarów.

W przypadku zajścia zdarzenia określonego w umowie, płatność dokonywana jest na rzecz I. H. B.V. Niemniej, jeżeli zdarzenie będące podstawą wypłaty odszkodowania dotyczy działalności innego podmiotu z Grupy (np. Spółki), to w takim przypadku I. H. B.V. przekazuje otrzymaną kwotę na rzecz tego podmiotu z Grupy, w którego działalności zaistniało zdarzenie ubezpieczeniowe.

Płatność od ubezpieczyciela nie będzie w większości przypadków pokrywać całej straty poniesionej w związku z wystąpieniem określonego zdarzenia, ale jedynie jej część, której wysokość wynika ze szczegółowych postanowień umowy ubezpieczenia.

Jeżeli ubezpieczyciel pokryje stratę poniesioną z tytułu utraconej zaliczki, to w tej części przechodzi na niego prawo dochodzenia pokrytego roszczenia od dotychczasowego dłużnika. Przykładowo, w sytuacji, w której ubezpieczyciel dokona wypłaty w związku z utraconą zaliczką to będzie uprawniony do żądania jej zwrotu od pomiotu trzeciego, który ją pierwotnie otrzymał i nie zwrócił. Z kolei podmiot, który utracił taką zaliczkę i otrzymał płatność rekompensująca szkodę (np. Spółka) nie będzie mógł dochodzić zwrotu zaliczki od pierwotnego dłużnika. Takie rozwiązanie wynika z treści przepisów prawa holenderskiego, które zasadniczo odzwierciedlają postanowienia art. 828 § 1 polskiego Kodeksu Cywilnego.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwości, czy otrzymanie płatności stanowiącej zwrot utraconej zaliczki, będzie powodowało powstanie po stronie Spółki przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymanie przez Spółkę płatności opisanej powyżej, która częściowo pokrywa poniesioną stratę majątkową powstałą w związku z utraconą zaliczką, skutkuje powstaniem przychodu, który podlega opodatkowaniu CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymanie płatności, która częściowo pokrywa poniesioną przez niego stratę powstałą w związku z utraconą zaliczką nie skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu CIT.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia przychodu, wskazując jedynie na przykładowy katalog zdarzeń stanowiących przychód. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W przedmiotowej sprawie analizy wymaga art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, który wskazuje zdarzenia nie skutkujące powstaniem przychodu. Dopiero łączne uwzględnienie art. 12 ust. 1 i ust. 4 ustawy o CIT pozwala na określenie, czy otrzymane przez Spółkę płatności są przychodem w rozumieniu CIT.

W opinii I., w analizowanej sprawie uwzględnić należy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze treść art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym po stronie Spółki nie powstaje przychód opodatkowany CIT.

Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska.

Po pierwsze, otrzymanie analizowanej płatności nie skutkuje dla Spółki realnym przysporzeniem majątkowym. Płatność ta pokrywa jedynie (w części) poniesioną przez I. stratę.

W opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie dochodzi po stronie I. do uzyskania korzyści, ale do przywrócenia stanu majątkowego jaki istniał przed wystąpieniem szkody. Spółka otrzymuje zwrot wniesionej przedpłaty, a więc kwoty, którą uprzednio już wydatkowała z intencją otrzymania zamówionej partii towarów. Późniejszy zwrot zaliczki przez podmiot trzeci (ubezpieczyciela realizującego taki obowiązek zamiast kontrahenta) nie można poczytywać jako zdarzenia, którego skutkiem jest trwałe zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów I. Brak uzyskania realnego przysporzenia majątkowego wyklucza zaś w opinii Spółki traktowanie płatności jako przychodu na gruncie ustawy o CIT.

Brak powstania przychodu po stronie Spółki wynika również z regulacji art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Przepis ten odnosi się wprost do płatności takich, jak otrzymywane przez I.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów podatkowych nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z analizy przywołanego przepisu wynika, że ustawodawca ustanowił wyłącznie jeden warunek dla jego zastosowania. Regulacja ta winna być stosowana w każdym przypadku, gdy podatnik otrzymał zwrot wydatku, który nie stanowił dla niego kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy

o CIT.

Ustalając zakres znaczenia sformułowania "inne wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów" należy przede wszystkim odwołać się do art. 16 ustawy o CIT. Przepis ten zawiera bowiem wykaz wydatków które z intencji ustawodawcy nie są uznawane za koszty podatkowe. Wskazuje na to wprost zdanie wprowadzające do tego katalogu, zgodnie z którym: "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów".

Zatem, aby przesądzić, czy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT znajdzie zastosowanie do płatności otrzymywanej przez Spółkę należy rozstrzygnąć, czy istnieje przepis ustawy o CIT wyłączający z zakresu kosztów uzyskania przychodów wpłaconą zaliczkę i związaną z jej utratą stratę.

Na wstępie trzeba podkreślić, że zaliczka nie mogła być dla I. kosztem podatkowym z chwilą jej wpłaty. W tym momencie wydatek nie miał bowiem definitywnego charakteru, zatem nie spełniał ogólnych przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT ustanawiającego definicję kosztów uzyskania przychodów.

Co szczególnie istotne, wpłacona zaliczka nie stała się kosztem podatkowym także w momencie jej utraty przez Spółkę i poniesienia w związku z tym straty. Zakaz ten wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 56 ustawy o CIT, który stanowi, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów strat (kosztów) powstałych w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy.

Zatem, skoro utracona zaliczka nie może stanowić kosztu podatkowego, zarówno z chwilą jej wpłaty jaki i utraty, to otrzymanie jej częściowego zwrotu nie może skutkować wystąpieniem przychodu z uwagi na regulacje art. 12 ust. 4 pkt 6a w związku z art. 16 ust. 1 pkt 56 ustawy o CIT.

Powyższa argumentację wzmacnia okoliczność, że otrzymanie płatności przez Spółkę stanowi w rzeczywistości realizację przez podmiot trzeci zobowiązania do zwrotu zaliczki. Dokonanie zwrotu zaliczki przez podmiot inny niż pierwotnie do tego zobowiązany kontrahent, nie może samo w sobie przesądzać o powstaniu przychodu po stronie I.

W przedstawionej sytuacji zamiast otrzymać zwrot zaliczki od pierwotnego dłużnika (kontrahenta), Spółka otrzymuje ten zwrot od podmiotu trzeciego (ubezpieczyciela). Co istotne, tytuł do zwrotu zaliczki w dalszym ciągu istnieje. Na skutek zrekompensowania poniesionej przez Spółkę straty, prawo do żądania od kontrahenta wykonania ciążącego na nim zobowiązania (zwrotu zaliczki) przechodzi na ubezpieczyciela. Podmiot ten będzie miał prawo jej dalszego dochodzenia, zaś takie uprawnienie nie będzie już przysługiwać Spółce.

W kontekście powyższych spostrzeżeń należy zauważyć, że hipotetyczny zwrot zaliczki przez kontrahenta (przed zrekompensowaniem jej utraty przez ubezpieczyciela) nie skutkowałby powstaniem przychodu po stronie Spółki. W opinii Spółki, brak jest przy tym racjonalnych podstaw, aby okoliczność, że zwrotu dokonuje inny podmiot niż kontrahent, rozstrzygała o powstaniu przychodu dla I. Takiego warunku nie da się bowiem wyinterpretować z brzmienia art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Przepis ten z intencji ustawodawcy znajdzie zastosowanie do każdego zwrotu "innego wydatku", który nie był zaliczony do kosztów podatkowych, niezależnie od tego od kogo taki zwrot jest otrzymany.

Co warte podkreślenia, powyższe potwierdza praktyka organów podatkowych jaka wykształciła się w zakresie realizacji przez ubezpieczyciela płatności w imieniu nierzetelnych kontrahentów.

Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 marca 2018 r. (nr 0115-KDIT3.4011.85.2018.1.DB) wskazano, że: "W związku z nieuregulowaniem kwoty przez kontrahenta, faktura została oddana do windykacji do ubezpieczyciela. Spółka otrzymała odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia. Równocześnie dokonała odpisu aktualizującego tą należność, który został uznany jako koszt niepodatkowy. (...). Zatem stwierdzić należy, że sama wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela w celu zaspokojenia wierzytelności powinna być potraktowana jako zapłata należności. Powyższe potwierdzają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 1132). W myśl art. 828 § 1 tejże ustawy, jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania (...). Taki sposób spełnienia świadczenia można uznać za spłatę zobowiązania. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma znaczenia, kto dokonał spłaty zobowiązania (...)".

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 26 września 2018 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.258.2018.2.AZ), w której wskazano, że: "Kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie czy otrzymanie odszkodowania od ubezpieczyciela (wpływ na rachunek bankowy środków pieniężnych od Spółki powiązanej) powoduje powstanie przychodu, zaś otrzymaną wpłatę należy uznać za uregulowanie wierzytelności od dłużnika Spółki. Zdaniem Wnioskodawcy otrzymane odszkodowanie z tytułu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, po spełnieniu warunków określonych w umowie ubezpieczenia limitów kupieckich nie powoduje powstania po stronie Spółki przychodu, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Otrzymane środki pieniężne - odszkodowanie w celu zaspokojenia wierzytelności Spółki powinny być potraktowane jako zapłata należności. Po dokonaniu analizy treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy stwierdzić, że organ podziela stanowisko Wnioskodawcy. Wypłata odszkodowania przez austriackiego ubezpieczyciela w celu zaspokojenia wierzytelności Spółki powinna być potraktowana jako zapłata należności".

Zatem, w dotychczasowej praktyce organy podatkowe dostrzegają, że fakt otrzymania płatności od ubezpieczyciela (udzielającego ochrony przed skutkami niewywiązania się z umowy przez kontrahenta podatnika) należy traktować jak płatność dokonaną przez tego kontrahenta.

Zdaniem I., taką konkluzję można rozciągnąć także na sytuację opisaną we wniosku, w której zwrotu zaliczki dokonuje ubezpieczyciel, zamiast pierwotnego dłużnika.

Końcowo Spółka pragnie podnieść, że przyjęcie odmiennego stanowiska niż wskazane powyżej nie tylko stałoby w sprzeczności z jednoznacznym brzmieniem art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, ale prowadziłoby także do trudno akceptowalnych konsekwencji.

Po pierwsze, należałoby uznać, że Spółka wpłaca zaliczkę, która nie może być kosztem podatkowym. Zaliczka, nie stanie się takim kosztem również w momencie jej utraty, kiedy kontrahent, z przyczyn niezależnych, od Spółki nie realizuje umowy i nie dostarcza zamówionych towarów oraz uchyla się od zwrotu zaliczki. Jednocześnie przepisy ustawy o CIT nie zawierają regulacji analogicznych do przewidzianych w art. 18f ustawy o CIT, które pozwalałyby na pomniejszenie wyniku podatkowego o wpłaconą zaliczkę i związaną z tym stratę.

Z drugiej strony, otrzymanie płatności która jedynie rekompensuje taką stratę, wiązałoby się z koniecznością rozpoznania przychodu podatkowego. Spółka byłaby zobowiązana do rozpoznania takiego przychodu niezależnie od tego, że na skutek otrzymania płatności zostałaby pozbawiona prawa do żądania zwrotu zaliczki od kontrahenta. Co więcej, negatywne konsekwencje wystąpiłyby pomimo tego, że Spółka podjęła racjonalne działania mające na celu zabezpieczenie jej przed wystąpieniem straty (m.in. przystąpiła do umowy ubezpieczenia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm; dalej: u.p.d.o.p.) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1-2 powołanej ustawy).

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość - Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

* przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

* podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. (brak w nim jednakże przychodu pochodzącego z odszkodowania).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., konieczne jest, by "wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów" w rozumieniu przepisu art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, w ramach prowadzonej działalności zdarza się, że Spółka dokonuje na rzecz dostawców zapłaty zaliczek (przedpłat) na potrzeby przyszłych dostaw towarów. Wnoszone przedpłaty zabezpieczają ciągłość dostaw towarów. W niektórych sytuacjach zdarza się, że kontrahenci nie wywiązują się z zawartych umów. Oznacza to, że pomimo otrzymania zaliczki kontrahenci nie realizują umówionych dostaw towarów oraz nie zwracają na rzecz Spółki otrzymanej uprzednio przedpłaty, pomimo takiego obowiązku.

Spółka nie uznaje wpłaconych zaliczek na poczet przyszłych dostaw towarów za koszty uzyskania przychodów dla celów CIT. Nie są one rozpoznawane jako koszt podatkowy z momentem wpłaty, ani z chwilą powzięcia informacji o ich utracie na skutek niewywiązania się kontrahenta z zawartej umowy.

W ramach Grupy w której działa Spółka zawarto umowę ubezpieczenia wierzytelności handlowych. Jednym z rodzajów zdarzeń opisanych w umowie jest utrata przedpłaty (zaliczki) wpłaconej kontrahentowi na poczet przyszłych dostaw towarów. W przypadku zajścia zdarzenia określonego w umowie, płatność dokonywana jest na rzecz podmiotu powiązanego, który jeżeli zdarzenie będące podstawą wypłaty odszkodowania dotyczy działalności innego podmiotu z Grupy (np. Spółki), przekazuje otrzymaną kwotę na rzecz tego podmiotu z Grupy, w którego działalności zaistniało zdarzenie ubezpieczeniowe. Płatność od ubezpieczyciela nie będzie w większości przypadków pokrywać całej straty poniesionej w związku z wystąpieniem określonego zdarzenia, ale jedynie jej część, której wysokość wynika ze szczegółowych postanowień umowy ubezpieczenia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy otrzymanie przez Spółkę płatności opisanej we wniosku, która częściowo pokrywa poniesioną stratę majątkową powstałą w związku z utraconą zaliczką, skutkuje powstaniem przychodu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższych wyjaśnień, stwierdzić należy, że płatność jaką Wnioskodawca otrzymuje od ubezpieczyciela za pośrednictwem podmiotu powiązanego nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego w analizowanej sprawie nie został spełniony jeden z warunków art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., o których mowa, powyżej, dlatego też w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., a otrzymana od ubezpieczyciela płatność w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stanowić będzie przychód podatkowy. Fakt, że wysokość wypłaconej Wnioskodawcy przez ubezpieczyciela kwoty z tytułu ubezpieczenia nie będzie w większości przypadków pokrywać całej straty poniesionej w związku z wystąpieniem określonego zdarzenia, ale jedynie jej część pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji płatności będących przedmiotem wniosku.

Płatności otrzymanych od ubezpieczyciela nie można utożsamiać ze zwrotem wpłaconej zaliczki, gdyż takim zwrotem nie są. Fakt wypłaty środków pieniężnych przez ubezpieczyciela wynika bowiem z umowy ubezpieczenia zawartej z ubezpieczycielem, a zatem z innego tytułu.

W związku z powyższym, środki pieniężne otrzymane przez Wnioskodawcę od Ubezpieczyciela są wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia a nie, jak twierdzi Wnioskodawca, zwrotem wniesionej przedpłaty, w konsekwencji stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że otrzymanie płatności, która częściowo pokrywa poniesioną przez niego stratę powstałą w związku z utraconą zaliczką nie skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu CIT - jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem opis stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydana w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.