0111-KDWB.4010.11.2019.1.KK - Koszty związane z pozyskaniem refinansowania jako koszty finansowania dłużnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty związane z pozyskaniem refinansowania ponoszone obligatoryjnie (II grupa) jak i nieobligatoryjnie (I grupa) stanowią koszty finansowania dłużnego - jest prawidłowe.

W dniu 27 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty związane z pozyskaniem refinansowania ponoszone obligatoryjnie (II grupa) jak i nieobligatoryjnie (I grupa) stanowią koszty finansowania dłużnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2008 r., Spółka Akcyjna ("Spółka") zawarła z konsorcjum banków krajowych oraz zagranicznych ("Banki"), umowę kredytową ("Umowa Kredytowa z 2008 r.") na finansowanie realizacji inwestycji oraz kapitału obrotowego Spółki. Umowa Kredytowa z 2008 r. pozwalała na finansowanie działalności Spółki przez okres kilkunastu lat, zabezpieczała finansowanie inwestycji polegającej na budowie nowych środków trwałych "Inwestycja" prowadzonej przez Spółkę.

Ostateczny termin spłaty Kredytu przypadał na 15 stycznia 2021 r.

W 2019 r. Spółka podjęła decyzję o refinansowaniu przedmiotowego kredytu tj. wcześniejszej spłacie całości kredytu, z wykorzystaniem środków pozyskanych z nowego kredytu "Kredyt na refinansowanie".

W związku z aranżacją i zaciągnięciem Kredytu na refinansowanie pojawiły się następujące koszty związane z tą transakcją:

1. Koszty kancelarii prawnej działającej na rzecz banków, z tytułu usługi doradztwa prawnego przy aranżacji Kredytu na refinansowanie wraz z weryfikacją tłumaczenia dokumentacji - koszt refundowany bankowi - koordynatorowi transakcji;

2. Koszty kancelarii prawnej działającej na rzecz Spółki za usługę doradztwa prawnego przy aranżacji Kredytu na refinansowanie oraz tłumaczenia dokumentacji;

3. Koszty notarialne z tytułu świadczenia usług związanych ze złożeniem przez Spółkę notarialnego oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz banków;

4. Koszty notarialne z tytułu usług notarialnego poświadczenia podpisu na dokumentach zwalniających zabezpieczenie kredytu z 2008 r., na potrzeby złożenia dokumentów w sądach rejestrowych celem wykreślenia hipotek i zastawów rejestrowych;

5. Koszty usług koordynacji pracy banków przy aranżacji Kredytu na refinansowanie, w tym koszty platformy internetowej służącej do wymiany informacji pomiędzy zainteresowanymi instytucjami finansowymi;

6. Koszty opłat sądowych;

7. Koszty opłat do Urzędu Miasta (dotyczących pełnomocnictw);

8. Koszty usług korzystania z platformy internetowej (witryny) służącej obsłudze kredytu na refinansowanie.

Wyżej wymienione koszty można podzielić na dwie grupy:

* I-wsza grupa to koszty związane z zamiarem pozyskania finansowania ponoszone nie obligatoryjne,

* II-ga grupa to koszty związane z zamiarem pozyskania finansowania ponoszone obligatoryjne.

Do I-ej grupy kosztów, która nie jest ponoszona obligatoryjnie związana z zamiarem pozyskania finansowania, Spółka zalicza między innymi koszty wymienione powyżej takie jak:

* Koszty usług banku koordynatora finansowania - bez takiej usługi finansowanie to zostałoby pozyskane, ale trwałoby to znacznie dłużej, byłoby trudniejsze i wymagałoby więcej wysiłku i dodatkowych kosztów po stronie Spółki. Tak więc nie jest to koszt obligatoryjny, ale był uzasadniony w celu szybkiego i sprawnego zamknięcia transakcji.

* W ramach współpracy z bankiem koordynatorem koszty dostępu do platformy internetowej. Jest to standardowe narzędzie wykorzystywane do sprawnego obiegu informacji i dokumentów pomiędzy koordynatorem i konsorcjum banków. Bez niego proces trwałby dłużej i byłby narażony na dodatkowe ryzyka/utrudnienia związane z równoległą komunikacją z wieloma podmiotami.

* Usługi prawne (dla Spółki), dla celów bezpieczeństwa i ochrony interesów Spółki została wynajęta międzynarodowa kancelaria posiadająca wiedzę z zakresu prawa polskiego i międzynarodowego wspomagająca Spółkę przy podpisywaniu Umowy, koszt ten jest uzasadniony dla ochrony interesów Spółki, lecz nieobligatoryjny.

Z pozyskaniem finansowania łączą się także koszty ponoszone obligatoryjnie. Bez poniesienia tych kosztów nie doszłoby do pozyskania finansowania tak zwana II-ga grupa kosztów.

Takimi kosztami są między innymi:

* Koszt doradcy prawnego banków. Koszt ten jest obligatoryjny, gdyż banki wymagają zatrudnienia doradcy na ich rzecz i poniesienia tego kosztu przez kredytobiorcę. Umowy kredytowe przy większej ilości banków (kredyty konsorcjalne) oparte są na międzynarodowych standardach i wymagają obsługi zewnętrznej kancelarii prawnej.

* Koszty notarialne. Ze względu na wymaganą prawem formę notarialną dla niektórych dokumentów związanych z kredytowaniem (oświadczenie o poddaniu się egzekucji, dokumenty zwalniające hipoteki i zastawy) są to koszty obligatoryjne dla tego rodzaju kredytów.

* Opłaty sądowe i opłaty od pełnomocnictw są obligatoryjne dla wykreślenia zabezpieczeń rzeczowych z rejestrów sądowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty związane z pozyskaniem refinansowania ponoszone obligatoryjnie (II grupa) jak i nieobligatoryjnie (I grupa), Spółka winna uznać jako koszty finansowania dłużnego na podstawie art. 15c o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie zaprezentowanego stanu faktycznego, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że koszty związane z pozyskaniem refinansowania ponoszone nie obligatoryjnie (I grupa), nie stanowią kosztów finansowania dłużnego na podstawie art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast koszty ponoszone obligatoryjnie (II grupa) stanowią koszty finansowania dłużnego na podstawie art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepis art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., mówi, iż podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszoną o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przy czym zgodnie z art. 15c ust. 12, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkowa raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Implementacja tych przepisów była podyktowana koniecznością dostosowania tej regulacji do wymogów dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (zwanej dalej "dyrektywą ADAT").

Mając na uwadze powyższe przepisy należy podkreślić, że przepis art. 15c ust. 12 wskazuje na otwarty katalog "kosztów finansowania dłużnego". Zatem, bazując na definicji zawartej w tym przepisie, przesłanki jakie dany wydatek powinien spełniać, aby mógł być uznany za "koszty finansowania dłużnego" to przede wszystkim, powinien być związany z uzyskaniem środków finansowych jak i być związany z korzystaniem z tych środków.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego mamy do czynienia z dwiema grupami kosztów. I grupa kosztów związana z zamiarem pozyskania finansowania nieobligatoryjna. Wśród tej grupy kosztów mamy do czynienia z takimi kosztami jak usługi banku koordynatora, usługi platformy internetowej, usługi doradztwa prawnego dla Spółki - wydatki te nie warunkowały pozyskania finansowania. Koszty te miały charakter około transakcyjny wspomagający proces uzyskania refinansowania. Koszty te, nie determinowały decyzji związanej z samym uzyskaniem środków jak i korzystaniem z nich. Dlatego też, zdaniem Spółki koszty te, nie są kosztami finansowania dłużnego i nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodu w oparciu o art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast koszty zaliczane do II grupy między innymi koszt doradcy prawnego banków, usługi notarialne, opłaty sądowe mają charakter obligatoryjny związany z procesem pozyskania finansowania. Bez tych kosztów nie doszłoby do pozyskania finansowania. Mając na uwadze powyższe, wydatki zaliczane do II grupy ponoszone obligatoryjnie w celu uzyskania finansowania będą stanowić koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów lub wydatków, których wysokość zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych została ustawowo ograniczona.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175; dalej jako: "ustawa nowelizująca") nastąpiła zmiana przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego.

W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz.Urz.UE.L 193 z 19 lipca 2016 r., s. 1; dalej: "dyrektywa ATAD"), dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki (art. 15c i art. 15ca u.p.d.o.p.).

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p., podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przy czym, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 u.p.d.o.p.).

Warunkiem koniecznym stosowania ograniczenia wynikającego z art. 15c u.p.d.o.p., jest więc wystąpienie u danego podatnika nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad osiągniętymi przez podatnika w danym roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu, przychodami o charakterze odsetkowym.

W myśl natomiast art. 15c ust. 7 u.p.d.o.p., kwotę kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ust. 1 uwzględnia się w danym źródle przychodów proporcjonalnie do wysokości kosztów, o których mowa w ust. 1, poniesionych w ramach danego źródła przychodów.

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p.). Jednocześnie, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 u.p.d.o.p.).

Stosownie do nowych regulacji art. 15c u.p.d.o.p. ograniczenia wynikające z powołanego przepisu są obowiązani stosować, niebędący przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 u.p.d.o.p. podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polski (polscy rezydenci podatkowi), w tym podatkowe grupy kapitałowe oraz podatnicy niemający na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (nierezydenci) prowadzący działalność poprzez zagraniczny zakład położony w Polsce.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c u.p.d.o.p. dotyczy kosztów finansowania dłużnego. Nie jest przy tym istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione. W szczególności regulacja ta nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

W tym miejscu wskazać należy na przyjętą w art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. definicję "kosztów finansowania dłużnego". Z powołanego przepisu wynika bowiem, że przez koszty finansowania dłużnego należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 dyrektywy ATAD, są nimi: "wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek".

Zdaniem autorów projektu zmian przepisów podatkowych: "Zakres definicji kosztów finansowania zewnętrznego jest szeroki. Jest on w szczególności szerszy od obecnego zakresu przedmiotowego analogicznych przepisów krajowych, określonego w art. 16 ust. 7b (definicja pożyczki) i art. 15c ust. 8 (definicja odsetek) u.p.d.o.p. Obecny zakres wymaga zatem dostosowania (rozszerzenia) do zakresu przewidzianego dyrektywą" (uzasadnienie do projektu ustawy zmieniającej, str. 16 i 17).

Podkreślić należy, że treść przywołanego art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p. wskazuje, że katalog kosztów ujętych w definicji "kosztów finansowania dłużnego" ma charakter przykładowy (nie enumeratywny), o czym świadczy użycie przez ustawodawcę sformułowań "wszelkiego rodzaju koszty" oraz "w szczególności". Nie budzi zatem wątpliwości, że definicja kosztów finansowania dłużnego została nakreślona zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i w dyrektywie bardzo szeroko. Każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi "koszt finansowania dłużnego" decydować będzie, czy jest to "koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich".

Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1 tej ustawy. Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w związku z aranżacją i zaciągnięciem Kredytu na refinansowanie Spółka ponosi koszty związane z tą transakcją, które nie są ponoszone obligatoryjnie oraz takie które są obligatoryjne.

Do kosztów związanych z zamiarem pozyskania finansowania, które nie są ponoszone obligatoryjnie Spółka zalicza koszty usług banku koordynatora finansowania, koszty dostępu do platformy internetowej oraz koszty usług prawnych świadczonych na rzecz Spółki. Natomiast do kosztów, które są ponoszone obligatoryjnie Spółka kwalifikuje koszt doradcy prawnego banków, koszty notarialne, a także opłaty sądowe i opłaty od pełnomocnictw.

Należy zaznaczyć, że Organ nie dokonywał oceny czy wymienione we wnioski wydatki są ponoszone obligatoryjnie czy też nie, a przyjął to jako element opisu sprawy nie podlegający ocenie.

Odnosząc się do powyższego należy stwierdzić, że szeroka formuła przepisu art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nakazuje objąć nim wszystkie koszty związane z uzyskaniem finansowania od innych podmiotów oraz koszty związane korzystaniem z tego finansowania. Jednocześnie ponieważ ww. przepis stanowi, że nie jest istotne na rzecz kogo koszty te zostały poniesione, należy przyjąć, że chodzi też o koszty poniesione na rzecz podmiotów nie będących finansującymi.

W związku z powyższym wydatków, które nie są ponoszone obligatoryjnie nie należy kwalifikować do kosztów finansowania dłużnego. Przepis art. 15c ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi bowiem, że koszty te, to koszty związane z pozyskaniem środków od innych podmiotów. Jak wynika z opisu stanu faktycznego ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki w postaci kosztów usług banku koordynatora finansowania, kosztów dostępu do platformy internetowej oraz kosztów usług prawnych świadczonych na rzecz Spółki nie są kosztami obligatoryjnymi, a są ponoszone w celu szybkiego i sprawnego zamknięcia transakcji, usprawnienia obiegu informacji oraz w celi ochrony interesów Spółki.

Koszty te nie warunkują bowiem uzyskania finansowania dłużnego, a jak wskazał Wnioskodawca mają charakter około transakcyjny wspomagający proces uzyskania refinansowania. Należy zatem stwierdzić, że tego rodzaju wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę nie będą stanowić kosztów finansowania dłużnego, które miałyby podlegać potencjalnemu wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w razie spełnienia pozostałych warunków wskazanych w art. 15c u.p.d.o.p.

Natomiast odnosząc się do kosztów doradcy prawnego banków (usługa, która jest wymagana przez bank), kosztów notarialnych, opłat sądowych i opłat od pełnomocnictw, wskazać należy, że jak wynika z wniosku koszty te są obligatoryjne i bez ich poniesienia nie doszłoby do pozyskania finansowania przez Spółkę. Zatem koszty te jako koszty związane z pozyskaniem środków finansowych od innych podmiotów i warunkujące pozyskanie tych środków będą kosztem finansowania dłużnego, o którym mowa w art. 15c ust. 12 u.p.d.o.p.

Reasumując, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że koszty związane z pozyskaniem refinansowania ponoszone nie obligatoryjnie - nie stanowią kosztów finansowania dłużnego na podstawie art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast koszty, które są ponoszone obligatoryjnie stanowią koszty finansowania dłużnego na podstawie art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.