0111-KDIB4.4014.61.2017.1.MD - PCC w zakresie opodatkowania sprzedaży gospodarstwa rolnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 23 marca 2017 r. (data wpływu - 29 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania sprzedaży gospodarstwa rolnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania sprzedaży gospodarstwa rolnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy przeniesienia własności nieruchomości z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawartej w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży, sporządzonej przed notariuszem (Wnioskodawczynią), sprzedający X i Y przenieśli na rzecz kupującego własność nieruchomości stanowiącej gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego i ustawy o podatku rolnym - obszaru o łącznej powierzchni 119,1391 ha (sto dziewiętnaście hektarów jeden tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt jeden metrów kwadratowych), objęte księgą wieczystą Sądu Rejonowego w K., a kupujący prawo własności nieruchomości tej nabył na powiększenie posiadanego przez niego gospodarstwa rolnego, a powierzchnia powiększonego gospodarstwa nie będzie mniejsza niż 11 ha (jedenaście hektarów) i nie większa niż 300 ha (trzysta hektarów) oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez niego przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Cenę strony określiły na kwotę 5.250.460,00 zł.

Kupujący oświadczył, że skorzystał do dnia zawarcia aktu z pomocy de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej o pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, str. 9), na potwierdzenie czego okazał informację o udzielonej pomocy de minimis w rolnictwie w wysokości 13.800,00 zł stanowiącej równowartość 3.344,72 euro, w związku z czym nie przekroczył limitu 15.000 euro (piętnaście tysięcy euro) tej pomocy na jednego przedsiębiorcę w ciągu ostatnich trzech lat i do wykorzystania pozostał limit 11.655,28 euro.

Notariusz (Wnioskodawczyni) na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pobrała podatek w kwocie 53.796,00 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą 105.009,00 zł podatku od czynności cywilnoprawnych bez uwzględnienia zwolnienia, a kwotą 51.213,00 zł, stanowiącą zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Notariusz (Wnioskodawczyni) poinformowała kupującego i w akcie zamieściła następujące wyliczenie podatku od czynności cywilnoprawnych od tejże czynności: kwota należnego podatku od czynności cywilnoprawnych bez uwzględnienia zwolnienia wynosi 105.009,00 zł (2% od kwoty 5.250.460,00 zł), jednakże przy zastosowaniu zwolnienia na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 51.213,00 zł, co stanowi równowartość 11.655,28 euro niewykorzystanego limitu pomocy de minimis w rolnictwie według średniego kursu NBP z dnia 28 kwietnia 2016 r. i jest pomocą de minimis w sektorze rolnym. Zatem tytułem podatku od czynności cywilnoprawnych od umowy przeniesienia własności nieruchomości pobrała kwotę 53.796,00 zł stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą 105.009,00 zł podatku od czynności cywilnoprawnych bez uwzględnienia zwolnienia, a kwotą 51.213,00 zł stanowiącą zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych uregulowane w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym płatnik (Wnioskodawczyni) prawidłowo zastosował zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych określone w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pobierając podatek od czynności cywilnoprawnych ponad nadwyżkę od wykorzystanego w części przed umową oraz w pozostałej części w umowie przeniesienia własności nieruchomości - limitu pomocy de minimis w rolnictwie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z przepisami rozporządzenia Komisji (UE) w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym, na które ustawodawca powołał się w tym przepisie in fine, wynika, że warunkiem upoważniającym płatnika do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest nabycie gruntów na podstawie umowy sprzedaży, a grunty nabywane muszą stanowić gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym oraz nabywane grunty utworzą lub powiększą gospodarstwo rolne, którego powierzchnia nie będzie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha i nabywca będzie prowadził to gospodarstwo przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia, ale zwolnienie to nie może przekroczyć kwoty 15.000 EUR (stanowiącej pomoc de minimis w rolnictwie) w okresie trzech lat podatkowych.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 3 pkt 2 rozporządzenia Komisji (UE) w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym, "całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 15.000 EUR w okresie trzech lat podatkowych".

Zdaniem Wnioskodawczyni, zamiarem ustawodawcy było zastosowanie zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy w pełnej wysokości pomocy de minimis, dlatego w sytuacji, gdy kwota podatku przewyższa pomoc de minimis, płatnik winien czynność zwolnić od podatku do wysokości niewykorzystanej pomocy de minimis, a w pozostałym zakresie, tj. od nadwyżki, naliczyć i pobrać podatek. Analizowany bowiem przepis art. 9 pkt 2 został umieszczony w rozdziale 4 ustawy, wskazującym enumeratywnie zwolnienia z podatku, jeżeli oczywiście łącznie spełnione są warunki zwolnienia oraz w przepisie tym ustawodawca nie posłużył się sformułowaniem pozwalającym wnioskować, że w przypadku gdy kwota podatku przewyższa wysokość pomocy de minimis należy pobrać podatek "w pełnej wysokości", tj. bez uwzględnienia należnej ulgi w podatku z tytułu niewykorzystanej pomocy de minimis. Pozbawienie prawa do skorzystania z przysługującej pomocy de minimis w pełnej wysokości (w ramach limitu 15 tys. euro w ciągu 3 lat) przez spełniającego warunki uzyskania pomocy podatnika, który wykorzystał część tej pomocy lecz nadal pozostaje mu do wykorzystania pomoc de minimis, byłoby sprzeczne z intencją ustawodawcy, bowiem zmniejszałoby bądź eliminowało możliwość korzystania z tej pomocy oraz ze zwolnienia z podatku.

Powołane wyżej rozporządzenie Komisji (UE) o pomocy de minimis w sektorze rolnym nie wprowadza żadnych ograniczeń ani warunków w zakresie wykorzystania kwoty pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu w kwocie 15.000 euro w okresie trzech lat podatkowych w pełnej wysokości. W opisanym stanie faktycznym kupujący spełnił wszystkie warunki zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych wskazane art. 9 pkt 2 ustawy, a wykorzystanie pomocy de minimis w rolnictwie nastąpiło w części poprzez zawarcie opisanej wyżej umowy przeniesienia własności, zatem zdaniem Wnioskodawczyni - zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami zawierającymi zwolnienie z podatku - jako płatnik obliczyła i pobrała tenże podatek po odliczeniu wykorzystanej pomocy de minimis w rolnictwie w prawidłowej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 223, z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 cyt. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy podstawę opodatkowania - przy umowie sprzedaży - stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego, którą określa się na zasadach wskazanych w art. 6 ust. 2. Stawka podatku od umowy sprzedaży m.in. nieruchomości wynosi 2% - art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego. Płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

W związku z powołanymi powyżej przepisami należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a cyt. ustawy i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym, a w przypadku, gdy umowa sprzedaży jest dokonywana w formie aktu notarialnego obowiązkiem notariusza (jako płatnika) jest pobór tego podatku.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 9 pkt 2 powołanej ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż własności gruntów, stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami, pod warunkiem że w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego utworzonego lub powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia; zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Zwolnienie zawarte w powołanym powyżej art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter warunkowy. Oznacza to, że umowa sprzedaży będzie zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych tylko wtedy, gdy w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, w chwili dokonania czynności nabywca posiada już grunty rolne (użytki rolne), nabywany grunt będzie stanowił gospodarstwo rolne, a w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, którego powierzchnia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia.

Ostatnią przesłanką determinującą skorzystanie z omawianego zwolnienia od podatku jest spełnienie warunków do przyznania pomocy de minimis, a więc zawarcie się kwoty zwolnienia (ulgi podatkowej) w przysługującym podatnikowi limicie pomocy de minimis w rolnictwie.

W przypadku niedotrzymania któregokolwiek ze wskazanych w art. 9 pkt 2 ww. ustawy warunków zwolnienie od podatku nie może zostać zastosowane.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 28 kwietnia 2016 r. sprzedający X i Y przenieśli na rzecz kupującego własność nieruchomości stanowiącej gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego i ustawy o podatku rolnym - obszaru o łącznej powierzchni 119,1391 ha, kupujący prawo własności nieruchomości tej nabył na powiększenie posiadanego przez niego gospodarstwa rolnego, a powierzchnia powiększonego gospodarstwa nie będzie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez niego przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Cenę strony określiły na kwotę 5.250.460,00 zł. Kupujący oświadczył, że skorzystał do dnia zawarcia aktu z pomocy de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej o pomocy de minimis w sektorze rolnym, na potwierdzenie czego okazał informację o udzielonej pomocy de minimis w rolnictwie w wysokości 13.800,00 zł, stanowiącej równowartość 3.344,72 euro, w związku z czym nie przekroczył limitu 15.000 euro (piętnaście tysięcy euro) tej pomocy na jednego przedsiębiorcę w ciągu ostatnich trzech lat i do wykorzystania pozostał limit 11.655,28 euro. Notariusz na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pobrała podatek w kwocie 53.796,00 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą 105.009,00 zł podatku od czynności cywilnoprawnych bez uwzględnienia zwolnienia, a kwotą 51.213,00 zł, stanowiącą zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że rozporządzenie Komisji (UE) o pomocy de minimis w sektorze rolnym nie wprowadza żadnych ograniczeń ani warunków w zakresie wykorzystania kwoty pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu w kwocie 15.000 euro w okresie trzech lat podatkowych w pełnej wysokości. W opisanym stanie faktycznym kupujący spełnił wszystkie warunki zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych wskazane art. 9 pkt 2 ustawy, a wykorzystanie pomocy de minimis w rolnictwie nastąpiło w części poprzez zawarcie opisanej wyżej umowy przeniesienia własności.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Należy zwrócić uwagę, że preferencje w postaci zwolnienia w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowią pomoc publiczną w rolnictwie. Kwotą pomocy przyznanej jest więc kwota ulgi podatkowej. Przy jej udzielaniu powinno się stosować przepisy rozporządzenia Komisji Unii Europejskiej nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Stosownie do art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 15 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych.

W myśl art. 3 ust. 3 ww. rozporządzenia, łączna kwota pomocy de minimis przyznanej w okresie trzech lat podatkowych przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych nie może przekroczyć górnego limitu krajowego określonego w załączniku, tj. 225.700.000 EUR. Pomoc de minimis uznaje się za przyznaną w dniu, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo otrzymania takiej pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym, niezależnie od terminu wypłacenia pomocy de minimis temu przedsiębiorstwu (art. 3 ust. 4 cyt. rozporządzenia).

Zgodnie z treścią pkt 8 preambuły do rozporządzenia Komisji, okres trzech lat brany pod uwagę do celów rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły. Zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.

Artykuł 3 ust. 7 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 stanowi - jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis pułap określony w ust. 2 lub górny limit krajowy, o którym mowa w ust. 3, zostałby przekroczony, nowa pomoc nie może być objęta przepisami niniejszego rozporządzenia.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że jeżeli w okresie dwóch poprzednich lat podatkowych oraz bieżącego roku podatkowego z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis danemu przedsiębiorstwu zostałby przekroczony pułap 15.000 Euro lub łączna kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom przekroczyłaby górny limit krajowy określony w załączniku, pomocy nie udziela się.

Skoro zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy stanowi pomoc de minimis, co wynika jasno z tego przepisu, to do skorzystania ze zwolnienia, koniecznym jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem Komisji nr 1408/2013. Zapis ten stanowi warunek, którego spełnienie jest niezbędne dla skorzystania z ww. zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych.

Tym samym należy wskazać, że jeżeli kupujący nie wykorzystał w pełni pomocy de minimis w latach poprzednich, to w sytuacji, gdy kwota podatku, która winna być naliczona od opisanej transakcji przekracza kwotę limitu pomocy określonej dla jednego beneficjenta - nie zostanie spełniony jeden z warunków determinujących skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jak już wskazano powyżej, kwotą przyznanej pomocy de minimis w rolnictwie jest kwota ulgi podatkowej. Warunkiem koniecznym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest, aby obliczony podatek mieścił się w ramach przysługującego podatnikowi limitu pomocy de minimis. Z powyższego wynika zatem, że jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis zostałby przekroczony w okresie 3 lat podatkowych limit, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lub art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, pomocy nie udziela się.

Wobec powyższego, nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, iż w sytuacji, gdy kwota podatku przewyższa pomoc de minimis, płatnik winien czynność zwolnić od podatku do wysokości niewykorzystanej pomocy do minimis, a w pozostałym zakresie - od nadwyżki - naliczyć i pobrać podatek. W takim przypadku bowiem nie ma w ogóle zastosowania zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Notariusz zatem jest płatnikiem, który stosowanie do przepisów Ordynacji podatkowej, jest zobowiązany do obliczenia, pobrania od podatnika i wpłacenia we właściwym terminie organowi podatkowemu podatku od czynności cywilnoprawnych należnego od określonych czynności cywilnoprawnych dokonywanym w formie aktu notarialnego.

Jeżeli na wysokość należnego podatku mają wpływ określone w przepisach prawa podatkowego wyłączenia albo zwolnienia od podatku, w celu ich zastosowania płatnik odbiera od podatnika oświadczenie o spełnieniu przesłanek określonych w przepisach prawa podatkowego.

W kontekście obowiązków wynikających z Ordynacji podatkowej notariusz jako płatnik nie jest zobowiązany i uprawniony do kwestionowania deklarowanych przez podatników okoliczności dokonywanych czynności.

Notariusz w związku ze sporządzeniem aktu notarialnego jest natomiast obowiązany do pobrania od podatnika (strony sporządzanej umowy) stosownego oświadczenia o spełnianiu bądź też niespełnianiu warunków określonych w konkretnym zwolnieniu przedmiotowym. Tym samym zakres obowiązków notariusza jako płatnika podatku jest uzależniony od okoliczności przedstawionych mu przez podatników.

Należy zaznaczyć, że organem podatkowym właściwym rzeczowo w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych jest naczelnik urzędu skarbowego i to on jest właściwy do zweryfikowania podstaw do udzielenia ulgi i wystawienia stosownego zaświadczenia (w tym dotyczącego pomocy de minimis).

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy wskazać, że skoro kwota zobowiązania (podatku) z tytułu zawartej umowy sprzedaży przekroczyła wskazany limit pomocy, to opisana czynność nie korzysta ze zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie zostały bowiem spełnione wszystkie warunki niezbędne do skorzystania z tego zwolnienia. Obliczony podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu wskazanej umowy sprzedaży nie mieści się bowiem w limicie pomocy de minimis w rolnictwie przysługującym kupującemu. A zatem z tytułu zawarcia opisanej we wniosku umowy sprzedaży Wnioskodawczyni jako płatnik obowiązana była do pobrania podatku w wysokości 2% wartości rynkowej nieruchomości.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.