0111-KDIB3-3.4013.30.2017.1.MAZ - Zwolnienie od akcyzy energii elektrycznej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 kwietnia 2017 r. (data wpływu -11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie możliwości zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie możliwości zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka Akcyjna (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podmiotem zajmującym się recyklingiem i produkcją stopów metali (ołowiu), którego głównym zadaniem jest ochrona środowiska przed odpadami powstającymi w związku z rozwojem motoryzacji. Spółka wykorzystuje i rozwija technologię przerobu złomu akumulatorowego i odzysku metali - materiałów użytecznych z tych odpadów oraz pełnego ich recyklingu do postaci pełnowartościowych produktów. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest odzysk ołowiu ze złomu akumulatorowego i sprzedaż zaawansowanych technicznie stopów ołowiu rafinowanego uzyskiwanych w wyniku recyklingu zużytych akumulatorów i innych odpadów zawierających ołów. Odbiorcami produktów Spółki są koncerny zajmujące się produkcją akumulatorów wykorzystywanych w przemyśle motoryzacyjnym.

Z punktu widzenia Polskiej Klasyfikacji Działalności, Wnioskodawca prowadzi działalność sklasyfikowaną m.in. w grupie PKD 24.43.Z - Produkcja ołowiu, cynku i cyny, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. z 2007 r. Nr 251, poz. 1885).

Jak wskazano powyżej, głównym surowcem do produkcji ołowiu rafinowanego i jego stopów jest tzw. złom akumulatorowy (zużyte akumulatory). W celach poglądowych, Wnioskodawca wskazuje, że podstawowym elementem konstrukcyjnym akumulatora są ołowiane płyty dodatnie i ujemne (tzw. płyty różnoimienne), które składają się z tzw. kratki ołowianej i "wpastowanej" w nią masy (tzw. pasta ołowiana). Pomiędzy płytami znajduje się separator zapobiegający zwarciu między płytami różnoimiennymi. Zestaw odizolowanych płyt dodatnich i ujemnych, zanurzonych w elektrolicie, którym jest rozcieńczony kwas siarkowy, stanowi ogniwo akumulatorowe. Płyty jednoimienne w ogniwie połączone są ze sobą równolegle za pomocą ołowianych mostków. Ogniwa w akumulatorze połączone są między sobą za pomocą złącza poprzez specjalne otwory w grodziach. Obudowa akumulatora wykonana jest z polipropylenu i ma kształt skrzynki podzielonej na kilka komór, która od góry zamknięta jest wieczkiem.

Poniżej Spółka prezentuje proces produkcji ołowiu rafinowanego, który ma miejsce na terenie jej zakładu w P. Gotowy do użytku stop ołowiu powstaje w trakcie wieloetapowego, częściowo zautomatyzowanego procesu, który stanowi technologiczną całość toku produkcji ołowiu rafinowanego.

1. Przygotowanie akumulatorów

Odpady (ołowionośne akumulatory) dostarczane do zakładu Wnioskodawcy są segregowane podczas rozładunku każdej dostawy na placu składowym oraz na taśmie przebierczej. Baterie i akumulatory niklowo-kadmowe są przekazywane do przetworzenia kontrahentom Spółki, którzy posiadają stosowne zezwolenia w zakresie ich odzysku lub unieszkodliwiania, zaś akumulatory ołowiane są przetwarzane przez Spółkę.

Poszczególne surowce wsadowe do procesu recyklingu ołowiu (akumulatory) rozładowywane są w hali basenowej bezpośrednio z samochodów lub z palet wcześniej zgromadzonych pod wiatą magazynową. W hali basenowej następuje ręczne oddzielenie złomu od odpadów takich jak: drewno z palet, folie itp.

W pobliżu hali basenowej następuje pierwsze zlewanie elektrolitu, który trafia do basenu, a następnie pompowany jest na układ pras, gdzie następuje jego oczyszczenie z elementów stałych. Akumulatory podawane są za pomocą suwnicy na podajnik, gdzie taśmociągami po procesie rozdziału ich od innych zanieczyszczeń (drewno, metal, folia) trafiają do wstępnego układu kruszenia. Na końcu przenośnika taśmowego znajduje się separator magnetyczny, który jest odpowiedzialny za wychwytywanie możliwych elementów żelaznych.

Na tym etapie procesu produkcji energia elektryczna jest zużywana do zasilania podajników zasilających, suwnicy i przenośników taśmowych oraz oświetlenia hali.

2. Przerób w Wydziale Przerobu Złomu Akumulatorowego

W zakładzie Wnioskodawcy realizowany jest przerób ogniowy frakcji ołowionośnych, tzn. frakcji metalicznej i pasty ołowiowej (akumulatorowej) oraz innych odpadów ołowionośnych, które stanowią bazę do wytopu ołowiu produkowanego przez Spółkę. Obok produkcji ołowiu, w instalacji produkcyjnej (przerób złomu akumulatorowego do ołowiu rafinowanego) odzyskuje się tworzywa sztuczne (polipropylen) z obudowy akumulatorów oraz kwas siarkowy (elektrolit).

Breaker - kruszarka

W pierwszej kolejności, za pomocą kruszarki, pod wpływem silnych drgań mechanicznych i wstrząsów, frakcje ołowionośne znajdujące się wewnątrz akumulatora zostają zbite w masę. Rozbity materiał zostaje skierowany do dalszego kruszenia, skąd w postaci rozbitej masy trafia na przesiewacz wibracyjny, gdzie następuje rozdzielenie materiału ołowionośnego na: pastę oraz frakcję grubszą (na którą składają się metal oraz tworzywa sztuczne).

Frakcja grubsza za pomocą podajników ślimakowych trafia do hydroseparatora, gdzie rozdzielana jest na frakcję metaliczną, polipropylen oraz odpady tworzywowe. Za pomocą podajnika kubełkowego, rozdzielony na przesiewaczu wibracyjnym, szlam trafia do zbiornika mieszalnikowego, gdzie za pomocą pomp kierowany jest na sekcję pras filtracyjnych, celem osuszenia. Odwodniona pasta jest przenoszona przy pomocy przenośnika łańcuchowego zgarniakowego do hali namiarowni.

Tak przerobione części masy ołowionośnej stanowią wsad ołowionośny, który trafia do dalszego przerobu w Wydziale Hutniczym.

Na tym etapie produkcji energia elektryczna jest zużywana do napędu: podajników, przenośników taśmowych, kruszarek, dozowników, rynny wibracyjnej, hydroseparatora, młyna, sita wibracyjnego, przenośników zgarniakowych, pomp, przenośników ślimakowych, oświetlenia hali i prasy filtracyjnej.

3. Wydział Hutniczy

Proces produkcji ołowiu prowadzony jest w trzech piecach obrotowo-uchylnych oraz jednym piecu obrotowo-wahadłowym (tzw. piec Doerschla). Podstawowy składnik ołowionośny dalszego procesu stanowi frakcja metaliczna i pasta ołowionośna, reduktorem związków ołowiu jest dodawany do wsadu koksik, natomiast pozostałe dodatki technologiczne stanowią złom żelaza i soda. Nabój wsadowy przygotowywany jest poprzez zespół podajników na hali namiarowni. Produktem przetopu jest ołów surowy, odpadem zaś żużel.

System załadunku pieca wahadłowo-obrotowego składa się z: układu zasypowego, kontenera wsadowego, podajnika zgrzebłowego i hermetycznej obudowy. Kontener zawierający ustaloną porcję wsadu przenoszony jest suwnicą nad poziom podestu wsadowego nad piec obrotowo-wahadłowy i ustawiany w łożu wsadu do pieca. Nabój wsadowy zasypuje się na podajnik zgrzebłowy, który transportuje w sposób ciągły zawartość kontenera do otworu wsadowo-spustowego pieca. Podczas załadunku pieca włączona jest wentylacja, która uniemożliwia wydostawanie się zanieczyszczeń na halę pieców. Po załadowaniu pieca puste kontenery są ponownie ładowane wsadem do kolejnego wytopu.

Wahanie pieca odbywa się samoczynnie za pomocą przełączników krańcowych. Piec w połowie swojej długości posiada otwór spustowy, który służy do zasypywania go wsadem, jak też do spustu żużla i ołowiu po wytopie.

Po wytopie, po otwarciu klapy pieca, zamyka się wrota obudowy wentylowanej przestrzeni roboczej pieca i poprzez obrót pieca wylewa się ciekły metal (top) do kadzi. Piec obrotowo-uchylny posiada niesymetryczną, dwustożkową budowę, pozwalającą na jego opróżnienie przez przechył pod stosunkowo niewielkim kątem nachylenia (maksymalnie 40 stopni); przechył ten jest wykonywany za pomocą dwóch podnośników hydraulicznych. Piec obraca się na czterech rolkach obrotowych i jest utrzymywany w odpowiedniej pozycji przez trzy rolki stożkowe (dwie na przedzie na wysokości osi oraz jedną z tyłu na dole).

Jego obrót odbywa się dzięki napędowi na przednią opaskę, a dwie niezależne rolki są wprawiane w ruch przez dwa zespoły silników reduktorowych. Silniki są chłodzone w sposób ciągły przez wentylatory. Załadunek pieca odbywa się za pomocą ładowarki składającej się z obrotowej łyżki zamontowanej na wózku widłowym. Piec posiada zmienną szybkość obrotu od 0,1 do 1 obrotu na minutę.

Zamknięcie drzwi za pomocą sterowania pneumatycznego pozwala na utrzymanie stałego ciśnienia z przodu pieca - jest to warunek konieczny dla utrzymania niezbędnej szczelności. Spust wykonywany jest poprzez przechylenie pieca do kadzi odlewniczych. Ołów i żużle są spuszczone razem.

Po spuście topu z pieca do kadzi, kadzie pozostają pod piecem ok. 1-1,5 godziny. W tym samym czasie odbywa się proces odcięcia metalu i żużla - tzw. rozdział grawitacyjny, czyli obniżenie temperatury metalu i krzepnięcie warstwy żużla. Następnie, kadź przenosi się suwnicą na stanowisko podgrzewania, gdzie pozostaje do czasu zakrzepnięcia żużla, po czym żużel przeładowywany jest na kadziowóz, za pomocą którego transportowany jest do hali żużla, a płynny ołów odlewany jest do form lub kotłów rafinacyjnych.

Proces jest sterowany za pomocą komputerów, a pracownicy Spółki sprawują nadzór nad prawidłowym jego przebiegiem. Pomiarowi podlegają przede wszystkim ilości dozowanych materiałów, temperatury, parametry pracy silników elektrycznych (obciążenia), temperatury i wiele innych parametrów. Piec Doerschla jest piecem obrotowym, zasilanym palnikami gazowo-tlenowymi, a energia elektryczna jest wykorzystywana do obsługi tego pieca.

Za pomocą energii elektrycznej dokonywany jest także odczyt parametrów procesowych, temperatur oraz sterowanie parametrów pracy układu dozowania. Powstające podczas procesu wytopu ołowiu gazy procesowe i wentylacyjne zostają odprowadzane podwójnym układem odciągowo-odpylającym: głównym (procesowym) i wentylacyjnym. Procesy odpylania, odprowadzania gazów, a także działanie wentylacji jest konieczne do prawidłowego przebiegu procesu produkcji ołowiu. Główny układ odpylania ma za zadanie odprowadzenie i odpylenie gazów technologicznych (poreakcyjnych), które pochodzą z przestrzeni roboczej pieców. Każdy piec do wytopu ołowiu współpracuje z filtrem pulsacyjnym, przystosowanym do wysokotemperaturowego odpylania gazów albo niskotemperaturowego odpylania gazów.

Spaliny wyprowadzane są z pieca przez komorę rozprężania do mieszalnika. Temperatura osiąganych gazów zmienia się w trakcie procesu produkcji, osiągając wartość powodującą konieczność schładzania gazów przed skierowaniem ich do filtra. Temperatura gazów na wlocie do filtra powinna być stabilna i wynosić około 160°C. Schładzanie gazów odbywa się w komorze mieszania. Gazy technologiczne po schłodzeniu do temperatury pracy sekcji gorącej filtra, tj. do temperatury poniżej 180 st. C (poprzez dossanie gazów z obudowy pieca lub powietrza z otoczenia), po oczyszczeniu w filtrze, odprowadzane są do pierwszego przewodu komina dwuprzewodowego, a pozostałe gazy tzw. wentylacyjne (z przestrzeni roboczej pieca), po oczyszczeniu w sekcji II filtra (zimnej), emitowane są do otoczenia drugim przewodem tego komina.

Za pomocą układu odprowadzającego substancje zanieczyszczające z przestrzeni roboczej kotłów rafinacyjnych, gazy z procesu rafinacji podawane są na filtr rafinacji, z którego po oczyszczeniu wprowadzane są do powietrza emitorem.

Pyły wychwycone w filtrze rafinacji transportowane są na stanowisko odbioru pyłów do podstawionych kontenerów lub łyżek wsadowych. Kontenery lub łyżki po napełnieniu przewożone są na halę pieców, gdzie są ładowane bezpośrednio do pieców do wytopu ołowiu.

Napęd układu odprowadzania i odpylania gazów jest zasilany energią elektryczną.

W zakładzie Wnioskodawcy istnieje pięć stanowisk do wygrzewania kadzi. Wszystkie zasilane są gazem, na tym etapie energia elektryczna jest zużywana przez: wentylatory, układ sprężonego powietrza, suwnice, napęd pieca, układy odpylające i filtracyjne.

Wyprodukowany ołów surowy poddawany jest dalszej obróbce, czyli rafinacji. Rafinację ołowiu surowego wykonuje się w celu oczyszczenia go z niepożądanych domieszek, w tym także metali szlachetnych, które powodują zanieczyszczenie, jak również w celu uzupełnienia innych składników poprawiających jego właściwości. Spółka produkuje kilka rodzajów ołowiu, m.in. tzw. ołów rafinowany miękki o zawartości min. 99,97% Pb, stopy niskoantymonowe i wysokoantymonowe oraz tzw. ołów wapniowy - w oparciu o normy państwowe, normy zakładowe lub według składu uzgodnionego z odbiorcą.

Po zakończeniu procesu rafinacji ołów lub jego stopy przepompowane są do kotła odlewniczego, z którego gotowy produkt, nagrzany do odpowiedniej temperatury, kierowany jest na maszynę odlewniczą, która wyposażona jest w wodny system chłodzenia form. Gąski ołowiu opuszczające taśmę maszyny przechodzą przez kontrolę jakości, a następnie są układane w wiązki i pakowane taśmą PET. Następnie, produkty przekazywane są do magazynu wyrobów gotowych. Cały proces realizowany jest w dziesięciu kotłach rafinacyjnych opalanych gazem ziemnym.

W skład instalacji produkcji ołowiu rafinowanego i stopów wchodzą: kotły rafinacyjne, układ odpylania gazów technologicznych, suwnica, maszyna odlewnicza.

Na tym etapie produkcji energia elektryczna jest zużywana przez: przenośnik wlewków, przenośnik odprowadzający, mieszadła, pompy, urządzenia do zbierania zgarów, chłodnice, transporter łańcuchowy, dozowniki, suwnice, wentylację i układ odpylania, oświetlenie hali oraz automatyczne urządzenie do paletyzacji, urządzenie do wiązania taśmą, przenośnik magazynujący z platformą ważenia.

Dla uproszczenia, Spółka na określenie przedstawionego procesu produkcyjnego, tj. procesu technologicznego obejmującego regularnie następujące po sobie zjawiska, pozostające między sobą w związku przyczynowym, w trakcie których dochodzi do fizyko-chemicznej przemiany ołowionośnego surowca w produkt gotowy - ołów rafinowany lub jego stopy, będzie posługiwać się określeniem "Proces". Spółka zaznacza, iż do procesów opisanych powyżej nie zalicza zużycia energii elektrycznej w pomieszczeniach biurowych i socjalnych.

Ponadto Spółka planuje podjęcie działań zmierzających do uzyskania koncesji na obrót energią elektryczną. W tym celu, Spółka po potencjalnym uzyskaniu statusu podatnika podatku akcyzowego w tym zakresie, będzie przekazywać do właściwego naczelnika urzędu skarbowego do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykorzystana będzie energia elektryczna w opisanym we wniosku procesie produkcyjnym, oświadczenie o ilości wykorzystanej energii oraz sposobie jej wykorzystania. Oświadczenie będzie zawierać:

1. Nazwę i adres siedziby podmiotu wykorzystującego energię elektryczną oraz jego numer identyfikacji podatkowej (NIP);

2. Ilość wykorzystanej energii elektrycznej;

3. Sposób wykorzystania energii elektrycznej;

4. Datę i miejsce sporządzenia oświadczenia oraz czytelny podpis osoby składającej oświadczenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zużycie przez Wnioskodawcę energii elektrycznej do zasilania maszyn i urządzeń wykorzystywanych w Procesie, stanowi zużycie energii elektrycznej w procesach metalurgicznych i tym samym może korzystać ze zwolnienia, o którym stanowi art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, z zastrzeżeniem spełnienia przez Spółkę warunków przewidzianych w art. 30 ust. 7b tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zużycie przez Spółkę energii elektrycznej do napędu maszyn i urządzeń wykorzystywanych w Procesie, stanowi zużycie energii elektrycznej w procesach metalurgicznych i tym samym może korzystać ze zwolnienia, o którym stanowi art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 43, z późn. zm.;), po spełnieniu warunków przewidzianych w art. 30 ust. 7b tej ustawy.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U.UE.L2003.283.51; dalej "Dyrektywa Energetyczna" lub "Dyrektywa") w art. 2 ust. 4 lit. b) tiret trzecie zastrzega, że jej postanowienia nie znajdują zastosowania do energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo w procesach metalurgicznych.

Na gruncie polskiego porządku prawnego wyłączenie to zostało zrealizowane poprzez zwolnienie z akcyzy w odniesieniu do energii elektrycznej, które zostało wprowadzone do ustawy o podatku akcyzowym na mocy art. 30 ust. 7a pkt 3. Powyższe przepisy weszły w życie 1 stycznia 2016 r. Zgodnie z ich brzmieniem, zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach metalurgicznych.

Warunkami skorzystania z powyższego zwolnienia jest, zgodnie z ust. 7b artykułu 30 ustawy o podatku akcyzowym, wykorzystanie energii elektrycznej przez podmiot będący podatnikiem akcyzy od tej energii oraz przekazywanie przez podmiot wykorzystujący energię elektryczną do właściwego naczelnika urzędu celnego, do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot wykorzystał energię elektryczną, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania.

Jednocześnie, ani Dyrektywa Energetyczna, ani ustawa o podatku akcyzowym nie zawierają definicji "procesu metalurgicznego". Ustalenie zaś zakresu znaczeniowego tych pojęć ma istotne znaczenie dla oceny, w jakim zakresie zużycie energii elektrycznej w danym procesie przemysłowym będzie korzystało ze zwolnienia z akcyzy.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak definicji legalnej przywoływanych procesów w Dyrektywie Energetycznej oznacza, że państwa członkowskie realizując wyłączenie z zakresu zastosowania Dyrektywy w swoich porządkach prawnych, muszą dokonać implementacji przede wszystkim w oparciu o cele Dyrektywy oraz mieć wzgląd na rolę tej dyrektywy w systemie prawa unijnego.

W tym świetle należy przede wszystkim zauważyć, że cele Dyrektywy energetycznej w odniesieniu do wyłączenia z zakresu jej stosowania, tj. w istocie wyłączenia spod opodatkowania akcyzą energii elektrycznej zużywanej w procesach metalurgicznych, powinny być interpretowane w zgodzie z Preambułą Dyrektywy. Zgodnie z motywem 22. Preambuły: "Produkty energetyczne powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych, gdy są wykorzystywane jako paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowe. W tym zakresie, zgodnie z naturą i logiką systemu podatkowego, z zakresu tych ram wyłączone jest wykorzystywanie produktów energetycznych podwójnego zastosowania. Energia elektryczna, która w podobny sposób jest wykorzystywana, powinna być również podobnie traktowana". Analiza motywu 22. Preambuły wskazuje więc, że opodatkowanie akcyzą produktów, takich jak energia elektryczna, realizuje cel Dyrektywy, gdy nie dotyczy ono ich wykorzystania na cele wyłączone wprost w Dyrektywie. Doprecyzowanie tych wyłączeń zostało wskazane w art. 2 pkt 4 lit. b tiret trzecim Dyrektywy Energetycznej, zgodnie z którym wyłączona z opodatkowania akcyzą jest energia elektryczna zużywana w szczególności do procesów metalurgicznych.

Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, iż krajowy ustawodawca wprowadził do ustawy o podatku akcyzowym pojęcie "procesu metalurgicznego" bez definicji i bez precyzowania zakresu tego pojęcia. Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, proces ten należy ocenić odrębnie.

W świetle powyższego, aby ustalić czy zużycie energii elektrycznej przez Wnioskodawcę w Procesie może korzystać ze zwolnienia z akcyzy z uwagi na jej wykorzystanie w procesie metalurgicznym, niezbędne jest potwierdzenie, jak należy definiować zakres tego pojęcia dla celów podatku akcyzowego, a także stwierdzenie czy Proces (produkcja ołowiu rafinowanego i jego stopów) może zostać uznany za proces metalurgiczny w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

Definicje językowe i naukowe

Posługując się wykładnią literalną, zgodnie z encyklopedią PWN "metalurgia" to dziedzina nauki i techniki zajmująca się procesami otrzymywania metali i stopów z rud, ich rafinacją oraz obróbką (mającą na celu nadanie im odpowiedniego kształtu i właściwości). Dodatkowo, stosownie do internetowego słownika języka polskiego (www.sjp.pwn.pl) metalurgia to:

Tym samym, pod pojęciem "proces metalurgiczny" należy rozumieć wszystkie czynności produkcji wyrobów metalowych, w których występuje chemiczna lub termiczna obróbka surowców metalowych, mających na celu nadanie im odpowiedniego kształtu bądź właściwości. W ocenie Spółki zatem, realizowany przez nią Proces stanowi proces metalurgiczny, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie PKD

Jak wskazano powyżej, Dyrektywa Energetyczna oraz ustawa o podatku akcyzowym nie zawierają definicji "procesu metalurgicznego", a także nie odwołują się w tym zakresie do innych aktów prawnych. Pomocnym w tym zakresie, zdaniem Wnioskodawcy, może być odwołanie się do wskazówek zaproponowanych w innych aktach prawnych - w tym do wyjaśnień zawartych w Polskiej Klasyfikacji Działalności według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD)

(Dz. U. Nr 251, poz. 1885).

Należy podkreślić, iż klasyfikacja PKD została opracowana na podstawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE wprowadzonej rozporządzeniem (WE) Nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE i zmieniającym rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (dziennik Urzędowy UE L 393/1 z dnia 30 grudnia 2006).

Jak wskazano w Wyjaśnieniach do PKD 2007 (źródło: Wyjaśnienia PKD 2007,

str. 79, publ.: http://stat.gov.pl/Klasyfikacje/doc/pkd_07/pdf/3_PKD-2007-wyjasnienia.pdf): "wytworzenie nowego produktu końcowego, gdy na wejściu procesu produkcyjnego wykorzystywane są odpady (np. produkcja srebra z odpadów taśmy filmowej) jest uważane za działalność wytwórczą (w przeciwieństwie do odzyskiwania surowców wtórnych) i mieści się w odpowiednich podklasach niniejszej Sekcji (sekcja C - Przetwórstwo przemysłowe - przyp. Wnioskodawcy)".

Zgodnie z Wyjaśnieniami do ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. zawartymi w Sekcji C, w Dziale PKD 24, produkcja metali obejmuje:

Przywoływany dział jest obszerny i obejmuje w swym zakresie kompleksowo, szerokie spektrum procesów metalurgicznych. Do działu PKD 24 "Produkcja metali" zaliczana jest też m.in. produkcja metali, sklasyfikowana w grupie 24.4 PKD, w ramach której wskazać można m.in.: PKD 24.43, stanowiącego przedmiot działalności Spółki, tj.:

* 24.43. PRODUKCJA OŁOWIU, CYNKU I CYNY

Podklasa ta obejmuje:

* produkcję ołowiu, cynku, cyny z rud,

* produkcję ołowiu, cynku, cyny w procesie rafinacji elektrolitycznej odpadów lub złomu ołowiu, cynku i cyny,

* produkcję stopów ołowiu, cynku i cyny,

* produkcję półproduktów z ołowiu, cynku i cyny,

* produkcję drutów z ww. metali, poprzez ciągnienie,

* produkcję folii cynkowej.

Podklasa ta nie obejmuje:

* odlewnictwa metali nieżelaznych, sklasyfikowanego w 24.53.Z, 24.54.A i 24.54.B.

Co ważne, zgodnie z treścią Załącznika do Rozporządzenia PKD, przedstawiającego zasady budowy PKD, "działalność może polegać na prostym procesie (np. tkactwo), ale może również dotyczyć całego szeregu "podprocesów", gdzie każdy z nich jest wymieniony w różnych podklasach, klasach, grupach, działach, a nawet sekcjach klasyfikacji (np. produkcja samochodów polega na takich działalnościach jak odlewanie, kucie, spawanie, montaż, malowanie itp.). Jeżeli proces produkcyjny jest zorganizowany jako zintegrowany szereg elementarnych działalności, całość jest traktowana jako jedna działalność" (strona 8 Załącznika, źródło: http://stat.gov.pl/Klasyfikacje/doc/pkd_07/pdf/zasady_budowy_pkd.pdf).

Z powyższego - zdaniem Wnioskodawcy - wynika, że realizowane przez nią w ramach Procesu czynności opisane w stanie faktycznym realizowane w ramach Procesu, bez których nie byłoby możliwe osiągnięcie efektu końcowego powinny zostać klasyfikowane do kategorii "produkcja metali" dla celów PKD, co zdaniem Spółki - przy braku definicji ustawowej procesu metalurgicznego - uzasadnia klasyfikację Procesu jako "procesu metalurgicznego" dla celów podatku akcyzowego.

Praktyka organów interpretacyjnych i sądów administracyjnych

Zarówno kwestia definiowania procesu metalurgicznego, jak i poszczególne czynności składające się na postrzeganie tego procesu były przedmiotem zainteresowania organów podatkowych i sądów administracyjnych.

W interpretacji indywidualnej z 6. kwietnia 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-15/16//EK), w podobnym stanie faktycznym, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach określił granice procesu metalurgicznego od momentu pobrania surowca z magazynu do uzyskania wyrobu metalowego ("w ocenie Organu energia elektryczna wykorzystywana do czynności, opisanych przez Wnioskodawcę w ramach produkcji drutu stalowego, zachodzących od pobrania z magazynu surowca do uzyskania wyrobu metalowego ocynkowanego w postaci drutu może korzystać ze zwolnienia, przy spełnieniu warunków jego stosowania. Czynności te (...) mieszczą się bowiem w zakresie czynności zaliczanych do procesów metalurgicznych, o których mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy").

Możliwości zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej wykorzystywanej do napędu mechanizmów pieców, maszyn odlewniczych, suwnic transportowych, pompowaniach układu chłodzenia oraz produkcji sprężonego powietrza potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 3. czerwca 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-78/16/MK), wskazując, że zwolnienie może być stosowane "wyłącznie w takim zakresie, w jakim są wykorzystywane do procesu metalurgicznego w ścisłym tego znaczeniu".

Co więcej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 30. marca 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-9/16/MK) uznał, że "wykorzystanie energii elektrycznej w instalacjach technologicznych, napędach urządzeń i instalacji transportowych oraz zasilania infrastruktury hal produkcyjnych można zakwalifikować jako zwolnione z opodatkowania wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest wykorzystywane do procesu metalurgicznego w ścisłym tego znaczeniu". Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 23. lutego 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-199/15/LG), "za zakończenie tego procesu (procesu metalurgicznego - przyp. Wnioskodawcy) należy uznać uzyskanie produktu hutniczego".

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy kierunek interpretacyjny przyjęty przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach każe wnioskować, że energia elektryczna zużywana w Procesie może zostać objęta zwolnieniem dla procesu metalurgicznego, o ile praca tych urządzeń jest wykorzystywana do wytworzenia produktu końcowego w postaci metalu (w przypadku Spółki - ołowiu) lub bez pracy tych urządzeń realizacja Procesu (tzn. wyprodukowanie metalu cechującego się pożądanymi właściwościami) byłoby niemożliwe.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje swoje odzwierciedlenie także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21. października 2016 r. (sygn. IBPP4/4513-271/16-1/MK): "zdaniem Organu do procesu metalurgicznego, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, można zakwalifikować czynności związane z: załadunkiem wsadu do pieca, przetapianiem wsadu metalowego, wylewaniem i przelewaniem do poszczególnych kadzi, odlewaniem do form odlewniczych, krzepnięciem, krystalizacją i stygnięciem, wybijaniem z form, odprężaniem oraz cynkowaniem. Do procesów metalurgicznych można zakwalifikować również czynności związane z produkcją sprężonego powietrza, wykorzystaniem elektrycznych urządzeń transportowych (suwnic, wózków). Zastrzec jednocześnie należy, że wykorzystanie energii elektrycznej przez urządzenia transportowe i sprężarki powietrza można zakwalifikować jako zwolnione z opodatkowania wyłącznie w takim zakresie, w jakim są wykorzystywane do procesu metalurgicznego w ścisłym tego znaczeniu".

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 5. lutego 2016 r. (sygn. IPPP3/4513-103/15-2/SM) przyznał, że proces metalurgiczny obejmuje także rafinację metalu, co potwierdza, że energia elektryczna wykorzystywana przez Spółkę do czynności rafinacji ołowiu może korzystać z przedmiotowego zwolnienia.

Ponadto, zdaniem ministra właściwego do spraw finansów publicznych "procesy produkcyjne, polegające na wypalaniu (...) w piecach komorowych oraz suszeniu (...) w piecach obrotowych mieszczą się (...) w pojęciu procesu metalurgicznego, o którym mowa w ustawie o podatku akcyzowym" (tak Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 9. grudnia 2016 r.; sygn. IBPP4/4513-125/15/LG).

Równolegle do przywołanych powyżej stanowisk organów interpretacyjnych, Wnioskodawca chciałby wskazać na orzecznictwo sądów administracyjnych, które potwierdza właściwość podejścia Spółki w ramach definiowania procesu metalurgicznego. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 8. lipca 2016 r. (sygn. I SA/Kr 573/16), wskazano, że "jako proces metalurgiczny należy uznać szeroko rozumiany całokształt czynności niezbędnych i koniecznych do produkcji metali i wyrobów kolorowych. Ponadto z definicji metalurgii wynika, że zalicza się do niej: wstępną obróbkę rudy, rozdrabnianie i wzbogacanie (m.in. grawitacyjne, ogniowe, magnetyczne lub przez flotację) oraz spiekanie miałkich rud (aglomeracja)". W wyroku Sąd wskazuje również, że metalurgia polega na produkcji metali z surowców zawierających pierwiastek danego metalu (w przypadku sprawy rozstrzyganej przez WSA w Krakowie surowcem była ruda cynku i ołowiu, natomiast w przypadku Spółki są to ołowionośne złomy akumulatorowe), a nie z gotowego wsadu do pieca. Powyższe potwierdza prawidłowość stanowiska przedstawionego przez Spółkę.

Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku z 30. listopada 2016 r. (sygn. I SA/Wr 852/16) wskazał, że za proces metalurgiczny należy uznać szeroko zakreślony obszar czynności niezbędnych do produkcji metali i wyrobów kolorowych. Ponadto, Sąd wskazał, że nie można ograniczać zakresu procesów metalurgicznych, przyjmując za początek tego procesu dopiero załadunku gotowych wsadów do pieców. W konkluzji, za proces metalurgiczny Sąd uznaje szeroko zakreślony obszar czynności niezbędnych do produkcji metali.

Podobne stanowisko przedstawił Wojewódzki Sąd Administracyjnych w Gliwicach w wyroku z 14. grudnia 2016 r. (III SA/GI 672/16), który przychylił się do definiowania procesu metalurgicznego zgodnego z jego językowym i akademickim rozumieniem. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że proces metalurgiczny rozpoczyna się w momencie kiedy baza do produkcji metalu, czyli różnego rodzaju produkty zostają poddane jakiemukolwiek przerobowi (np. wymieszaniu odpowiednich składników i przekazaniu do następnego etapu).

Podsumowanie

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione powyżej stanowisko organów i sądów administracyjnych potwierdza, że Proces w zakładzie Wnioskodawcy jest procesem metalurgicznym w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym. W konsekwencji, Spółka prosi o potwierdzenie przedstawionego w pytaniu zakresu Procesu jako procesu metalurgicznego, w ramach którego - po spełnieniu warunków określonych w art. 30 ust. 7b ustawy o podatku akcyzowym - zużyta energia elektryczna będzie korzystała ze zwolnienia z akcyzy.

Podsumowując, a także mając na uwadze powyższe argumenty, zdaniem Spółki, zużycie przez Wnioskodawcę energii elektrycznej do napędu urządzeń wykorzystywanych w Procesie, stanowi zużycie energii elektrycznej w procesach metalurgicznych i tym samym może korzystać ze zwolnienia, o którym stanowi art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. roku o podatku akcyzowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 43, z późn. zm.; dalej jako: "ustawa"), wyroby akcyzowe oznaczają - wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 33 załącznika nr 1 wymieniono energię elektryczną o kodzie CN 2716 00 00.

Na podstawie art. 9 ust. 1 i 2 ustawy w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie.

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (...).

Zgodnie z art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach metalurgicznych.

W myśl art. 30 ust. 7b ustawy, warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 7a, jest:

Stosownie do art. 30 ust. 7c ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 7b pkt 2, powinno zawierać:

Powyższe przepisy stanowią implementacje przepisów Dyrektywy Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. WE L Nr 283, s. 51 z późn. zm.; Dz.U.UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 405; dalej jako: "Dyrektywa"). Wskazana regulacja określa zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym produktów energetycznych i energii elektrycznej. Pozostawiając poszczególnym państwom margines swobody, dyrektywa energetyczna ustala zakres wyrobów opodatkowanych, minimalne stawki podatku, zwolnienia od podatku oraz mechanizmy jego pobierania. Poszczególne państwa Unii Europejskiej, w tym Polska, (zgodnie z zasadą lojalności) zobligowane zostały do opodatkowania określonych zastosowań ww. wyrobów. Przy czym istotne jest to, że zasadą nadrzędną jest opodatkowanie tych produktów, przy wyraźnie ograniczonej możliwości stosowania zwolnień.

Zgodnie z art. 2 Dyrektywy, energia elektryczna, węgiel kamienny, węgiel brunatny, koks oraz gaz ziemny stanowią "wyroby energetyczne" podlegające tej regulacji. Stosownie natomiast do art. 2 ust. 4 lit. b tiret 3 cyt. Dyrektywy, nie ma ona zastosowania do następującego wykorzystania produktów energetycznych i energii elektrycznej: energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych.

Wyłączenie to nie oznacza jednak, że ww. energia podlega obowiązkowemu zwolnieniu z opodatkowania. Wyłączenie to oznacza jedynie, że państwo członkowskie przy opodatkowaniu energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach metalurgicznych nie jest związane z regułami harmonizacyjnymi na poziomie wspólnotowym. Tym samym zakres zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych może być określany dowolnie przez każde z państw członkowskich.

Ze względu na brak w przepisach ustawy o podatku akcyzowym jak również w przepisach wspólnotowych definicji procesów metalurgicznych należy odwołać się do znaczenia tego pojęcia w literaturze.

Zgodnie z definicją zawartą w publikacji "Technologia ogólna: podstawy technologii mechanicznych" pod red. Aleksandra Góreckiego - procesy metalurgiczne są to procesy otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków. Za procesy metalurgiczne uważa się procesy polegające na otrzymywaniu, rafinacji oraz przetwarzaniu metali i ich stopów m.in. przy użyciu prądu elektrycznego.

Właściwy proces metalurgiczny to proces otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków - "Podstawy technologii maszyn" J. Zawora, Warszawa 2001.

Metalurgia to szereg powiązanych ze sobą procesów technologicznych mających na celu otrzymanie technicznie czystego produktu z surowców, którymi najczęściej są rudy wytapianych metali - "Podstawy metalurgii i odlewnictwa" Chudzikiewicz R., Briks W. Warszawa: PWN 1977.

Metalurgia - dziedzina nauki i techniki zajmująca się procesami otrzymywania metali i stopów z rud, ich rafinacją oraz obróbką - encyklopedia PWN. Ta sama encyklopedia definiuje właściwy proces prowadzący do otrzymania metalu zwany procesem hutniczym.

Tym samym metalurgia definiowana jako dziedzina nauki i techniki znaczeniowo jest dużo szerszym pojęciem aniżeli proces metalurgiczny, który obejmuje jedynie pewien wycinek technologii produkcji metali, zwykle otrzymywanie metali i ich stopów w wyniku wytapiania, a następnie odlewania.

Odwołać się również należy w tym miejscu do znaczenia pojęcia produkcja i proces.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego, produkcja to zorganizowana działalność mająca na celu wytwarzanie jakichś towarów, usług lub dóbr kultury; też: to, co zostało wytworzone (http://sjp.pwn.pl/slowniki/produkcja).

Natomiast proces jest to ciąg następujących po sobie zmian powiązanych przyczynowo i stanowiących kolejne etapy rozwoju czegoś lub celowego działania. Zgodnie z Małym Słownikiem języka polskiego wydawnictwo Naukowe PWN warszawa 1993 r. str. 708 "proces to przykładowo" przebieg regularnie następujących po sobie zjawisk, pozostających między sobą w związku przyczynowym; kolejno następujące po sobie zmiany fizykochemiczne: p. technologiczny, p. fermentacyjny, p. zapalny, p. gnilny.

Należy zauważyć, że pojęcie procesu ma węższy zakres niż produkcja, która może składać się z samego procesu, lecz może być też efektem kilku procesów lub też kompilacją procesów oraz czynności nie stanowiących procesu jak i też w ramach produkcji może nie zachodzić żaden proces.

Z kolei zgodnie z definicjami zaczerpniętymi z Leksykonu Naukowo Technicznego Wydawnictwa Naukowo-Technicznego WNT, Warszawa 1984, "proces produkcji" oznacza zespół czynności przetwarzania surowców, materiałów i półwyrobów w wyroby; proces produkcyjny zawsze dotyczy określonego wyrobu i przebiega w określonych komórkach produkcyjnych; podstawową częścią procesu produkcji jest proces technologiczny; ponadto w jego skład wchodzą procesy pomocnicze (magazynowanie; transport, kontrola itd.)". Ten sam leksykon podaje również definicję procesu technologicznego, zgodnie z którą jest to podstawowa część procesu produkcyjnego, podczas której następuje zmiana kształtu przedmiotu i jego własności fizycznych, chemicznych i innych.

Również zakres czynności, które zgodnie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. Nr 251, poz. 1885) - odpowiednik unijnej klasyfikacji NACE, wchodzą w skład produkcji metali, jest bardzo rozległy.

Warto w tym miejscu mieć na uwadze wyjaśnienia zawarte w ww. rozporządzeniu w sprawie PKD, z których wynika, że wykonywana działalność, w tym rodzaj przeważającej działalności, jest kodowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności na poziomie podklasy. Rodzaj przeważającej działalności dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, których celem jest osiąganie zysku, oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą ustala się na podstawie procentowego udziału poszczególnych rodzajów działalności w ogólnej wartości przychodów ze sprzedaży. Jeżeli nie jest możliwe zastosowanie tego miernika, działalność przeważającą ustala się na podstawie udziału pracujących, wykonujących poszczególne rodzaje działalności, w ogólnej liczbie pracujących. Upraszczając, przedsiębiorca musi samodzielnie określić i zdecydować, który rodzaj wykonywanej w firmie działalności będzie dominujący.

Dopasowanie kodów PKD do działalności danej firmy zależy od zakresu i zasięgu jej działania. Działalność może bowiem polegać na prostym procesie, ale może również dotyczyć całego szeregu "podprocesów", gdzie każdy z nich jest wymieniony w różnych podklasach, klasach, grupach, działach, a nawet sekcjach klasyfikacji. Jeżeli działalność danej firmy, np. produkcja, jest zorganizowana jako zintegrowany szereg elementarnych działalności, całość jest traktowana jako jedna działalność.

W celu zaklasyfikowania jednostki do danego poziomu (grupowania) klasyfikacji PKD, niezbędne jest określenie jej działalności przeważającej, o której była mowa wcześniej. Działalnością drugorzędną jest każdy inny rodzaj działalności podmiotu, której efektem końcowym są wyroby lub usługi wykonywane dla strony trzeciej. Działalności przeważająca i drugorzędne są zazwyczaj wykonywane przy wsparciu pewnej liczby działalności pomocniczych, takich jak np. księgowość, magazynowanie, zaopatrzenie. Tak więc działalności pomocnicze to te, które są wykonywane wyłącznie po to, by wesprzeć działalność przeważającą lub drugorzędną firmy poprzez dostarczanie wyrobów lub usług wyłącznie na jej potrzeby.

Zatem klasyfikację działalności dokonuje się w pozycji odpowiadającej przeważającej działalności danego podmiotu. Natomiast na przeważającą działalność mogą składać się różne działalności z różnych dziedzin, które gdyby występowały samodzielnie byłyby zaklasyfikowane do odrębnych klasyfikacji zgodnie z ich cechami.

Wobec powyższego zakres czynności, które zgodnie rozporządzeniem w sprawie PKD wchodzą w skład produkcji metali określonej w Dziale 24 jest bardzo rozległy i zawiera zarówno czynności stanowiące procesy metalurgiczne jak i szereg innych czynności niestanowiących procesów metalurgicznych.

W tym miejscu należy wskazać, że w dotychczasowym orzecznictwie podatkowym Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wydaje się być utrwalone stanowisko, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego, próbach odkodowywania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową, polegająca na ustaleniu treści normy prawnej na podstawie możliwego sensu słów, za pomocą których sformułowano dany przepis. Podkreślić jednak należy, że proces ten nie może jednak ograniczać się jedynie do semantycznych czy syntaktycznych reguł języka. Konieczne jest zatem także odwołanie się do tego, co prawodawca przez dane słowa chce osiągnąć.

Przypomniał o tym Naczelny Sąd Administracyjny w szczególności w uchwale składu pięciu sędziów z dnia 24 czerwca 1996 r. sygn. FPK 6/96 (ONSA 1996, z. 3, poz. 106), powołując się na pogląd wyrażony przez Ryszarda Mastalskiego. Podkreśla on, że nazwy przejęte przez prawo podatkowe z innych gałęzi prawa nie mogą oznaczać tych samych pojęć, służą bowiem do budowania określonych pojęć właśnie w prawie podatkowym i stanowią wraz z innymi cechami ustaw podatkowych część składową nowych kompleksów pojęć, uzyskując cechy swoiste, niezbędne do założonych przez normodawcę celów opodatkowania. Prawo podatkowe bowiem, aby mogło wypełniać swoje zadania, może być wiązane tylko własnymi pojęciami. Dokonując wykładni językowej prawa podatkowego, która powinna być uściślana i rozwijana w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, należy przede wszystkim szukać "podatkowego" rozumienia pojęć używanych przez ustawodawcę i zważać na to, czy przyjęcie innego, na przykład cywilnoprawnego punktu widzenia nie prowadzi do uchylania się danego podmiotu od opodatkowania albo też do zmniejszenia jego obciążeń podatkowych (R. Mastalski: Interpretacja prawa podatkowego, źródła prawa podatkowego i jego wykładnia, Wrocław 1989, s. 98-100) - por. uchwała składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 1999 r. sygn. FPK 1/99.

Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym wszelkiego rodzaju przywileje podatkowe są w swojej istocie odstępstwem od jednej z głównych zasad podatkowych, a mianowicie zasady sprawiedliwości podatkowej, przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej. Zatem rzeczą zupełnie wyjątkową jest sytuacja, w której pewna grupa podmiotów korzysta z uprawnień, których nie posiada większość. Z powyższego wynika, że wszelkiego rodzaju uprzywilejowanie w systemie prawa podatkowego jako wyjątek, odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) nie może być oderwane od zasad wykładni gramatycznej i odbywać się według wykładni rozszerzającej. Zasadą jest bowiem, jak to sformułowano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998 nr 5 poz. 142), ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe.

Wprowadzając od 1 stycznia 2016 r. zwolnienie od podatku akcyzowego dla energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach metalurgicznych, ustawodawca wprowadził narzędzie wsparcia dla danego sektora gospodarki. Wsparcie takie jednak nie może prowadzić do dyskryminacji innych podmiotów powszechnie opodatkowanych akcyzą od zużycia energii elektrycznej.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej definicje, dokonując ich syntezy i biorąc pod uwagę zasadę ścisłej interpretacji przepisów wprowadzających przywileje podatkowe, stwierdzić należy, że zwolnieniu z akcyzy na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy podlega energia elektryczna (po spełnieniu pozostałych warunków formalnych przewidzianych przepisami ustawy), która jest bezpośrednio zużyta w procesie metalurgicznym, rozumianym jako ciąg następujących po sobie zmian fizykochemicznych powiązanych przyczynowo i stanowiących etapy produkcji dążące do wytworzenia określonego produktu - metalu w odpowiedniej formie, z wyłączeniem czynności przygotowawczych do tej produkcji, a także następujących w trakcie produkcji (nie mających bezpośredniego wpływu na proces metalurgiczny) oraz po samym wytworzeniu wyrobu metalowego będącego efektem tej produkcji.

Istotą przepisu art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest zwolnienie z akcyzy energii elektrycznej efektywnie zużytej w trakcie procesu metalurgicznego, w wyniku którego powstaje metal lub w trakcie którego metal poddawany jest obróbce, zmieniającej jego właściwości fizykochemiczne. Mowa jest zatem o pewnym "wycinku" procesu produkcji metali, a nie o całokształcie produkcji. Użyte bowiem przez ustawodawcę w liczbie mnogiej sformułowanie "w procesach metalurgicznych" bynajmniej nie dotyczy całości procesów zachodzących w toku produkcji, czy też produkcji jako całości, lecz obejmuje jedynie ściśle określone etapy, z uwagi na fakt, że w ramach procesu produkcyjnego może nastąpić kilka procesów metalurgicznych (por. prawomocny wyrok WSA w Krakowie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Kr1029/16).

Podkreślić należy, że zwolnienie o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest zwolnieniem przedmiotowym, a nie podmiotowym. Tym samym fakt, że Wnioskodawca jest podmiotem zajmującym się recyklingiem i produkcją stopów metali (ołów), tj. uzyskuje gotowy produkt w wyniku m.in. procesu metalurgicznego, nie oznacza, że każdy etap produkcji zachodzący w zakładzie Wnioskodawcy winien być objęty ww. zwolnieniem, nawet jeśli pośrednio jest związany z procesem metalurgicznym, lecz który obiektywnie rzecz ujmując nie może być uznany za proces metalurgiczny.

Wnioskodawca, przedstawiając we wniosku stan faktyczny, zaprezentował opis procesu produkcji ołowiu rafinowanego, który realizuje w zakładzie w trzech etapach:

III. Wydział Hutniczy.

Wskazał następnie, że jest to proces technologiczny, w trakcie którego, w następstwie powiązanych zjawisk, dochodzi do fizyko-chemicznej przemiany ołowionośnego surowca w produkt gotowy - ołów rafinowany lub jego stopy.

Natomiast przedstawiając własne stanowisko, Spółka uznała, że pod pojęciem "procesu metalurgicznego" należy rozumieć wszystkie czynności produkcji wyrobów metalowych, w których występuje chemiczna lub termiczna obróbka surowców metalowych, mająca na celu nadanie im odpowiedniego kształtu bądź właściwości. Konkludując stwierdziła, że realizowany w zakładzie Wnioskodawcy proces, jest procesem metalurgicznym.

Mając powyższe stanowisko Wnioskodawcy na uwadze, nie sposób zgodzić się, że realizowany w zakładzie Spółki proces produkcyjny jest tożsamy z pojęciem procesu metalurgicznego. Jak wskazał organ, przeprowadzając powyżej analizę językową używanych definicji, proces produkcyjny jest pojęciem znacznie szerszym, obejmującym szereg czynności przygotowawczych do samego procesu metalurgicznego, jak również czynności następujące po jego zakończeniu. Wnioskodawca natomiast dokonuje w jednym miejscu nieuprawnionej wykładni rozszerzającej pojęcie procesu metalurgicznego, a równocześnie w innym miejscu uznaje, że są to wszystkie czynności, w których występuje chemiczna lub termiczna obróbka surowców metalowych.

Tym samym szeregu czynności opisanych we wniosku, nie można obiektywnie uznać za elementy procesu metalurgicznego. W zakres procesu metalurgicznego nie będą wchodziły czynności objęte I etapem procesu produkcji, m.in. przyjęcie dostaw, segregowanie, rozładowywanie, oddzielanie złomu od odpadów, zlewanie elektrolitu, rozdział wstępny, wychwytywanie elementów metalowych.

Również czynności objęte etapem II procesu produkcji nie kwalifikują się do uznania za proces metalurgiczny. Energia elektryczna jest wykorzystywana na tym etapie do zasilania, jak wskazał Wnioskodawca: podajników, przenośników taśmowych, kruszarek, dozowników, rynny wibracyjnej, hydroseparatora, młyna, sita wibracyjnego, przenośników zgarniakowych, pomp, przenośników ślimakowych, oświetlenia hali i prasy filtracyjnej.

Powyższe czynności, stanowiące przygotowanie składników do wsadu do pieców (podczas których nie następują zmiany fizykochemiczne, a frakcje ołowionośne poddawane są jedynie oddziaływaniu mechanicznemu), nie rozpoczynają procesu metalurgicznego. Jest to, zdaniem organu, etap przygotowania odpowiedniego półproduktu (składników wsadu ołowionośnego) do przeprowadzenia właściwego procesu metalurgicznego, który rozpoczyna się w momencie komponowania wsadu oraz dalszego transportu i załadunku wsadu do pieców obrotowych.

Konkludując, gdyby czynności te były wykonywane przez odrębny podmiot, którego działalność ograniczałaby się wyłącznie do przetwarzania złomu ołowiu, bezdyskusyjne byłoby, że działalność takiego podmiotu nie stanowi procesu metalurgicznego, a tym samym nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy. Dlatego też sam fakt, że Wnioskodawca oprócz wytwarzania różnych rodzajów ołowiu w procesie metalurgicznym, również samodzielnie przygotowuje surowiec (składniki wsadu) do właściwej produkcji metalu, nie stanowi przesłanki, aby dla celów podatkowych, całą jego działalność traktować kompleksowo (por. prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z 23 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1466/16).

Właściwy proces metalurgiczny następuje na trzecim etapie produkcyjnym, tj. na Wydziale Hutniczym, jednakże zaznaczyć należy, że nie będą to wszystkie czynności, które są tam realizowane.

W pojęciu procesów metalurgicznych nie mieszczą się czynności zachodzące w końcowej części trzeciego etapu procesu produkcyjnego, a mianowicie zagospodarowanie zgarów, kontrola jakości, układanie, wiązanie taśmą, ważenie i pakowanie. Wskazane czynności mają miejsce już po ukształtowaniu się cech fizykochemicznych wytwarzanych wyrobów. Energia elektryczna wykorzystywana na tym etapie do zasilania m.in. automatycznego urządzenia do paletyzacji, urządzenia do wiązania taśmą, przenośnika magazynującego z platformą ważenia, nie jest wykorzystywana w procesie metalurgicznym. Do procesu metalurgicznego nie można zaliczyć również oświetlenia hali. Zdaniem organu są to czynności dopełniające proces produkcji i nie są tożsame z procesem metalurgicznym o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy.

Ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe wymaga dokonania wykładni zawężającej, aby inne podmioty, nie korzystające z przywileju podatkowego, jakim niewątpliwie jest zwolnienie z akcyzy, nie były dyskryminowane. Rozszerzanie procesu metalurgicznego na inne czynności, obiektywnie i racjonalnie niezwiązane z kształtowaniem się cech fizykochemicznych wytwarzanych wyrobów w postaci różnych rodzajów ołowiu, jest zatem niedopuszczalne.

Zgodnie z celem Dyrektywy, energia elektryczna może być wyłączona z zakresu Dyrektywy jedynie wówczas, jeżeli sama jest stosowana w procesie metalurgicznym i jest dla tego procesu nieodzowna, a nie wtedy gdy jest przeznaczana np. do przygotowania tego procesu.

Energia elektryczna ma przyczyniać się w sposób bezpośredni i kluczowy do przeprowadzenia samego procesu metalurgicznego. Skuteczność i cele Dyrektywy byłyby zagrożone, gdyby wyłączeniem objęte zostały urządzenia uczestniczące m.in. w transporcie wyrobów gotowych, w usuwaniu produktów ubocznych, czy odpadów. Trzeba bowiem mieć na uwadze zasadę ogólną opodatkowania zużycia energii elektrycznej jako paliwa napędowego lub grzewczego.

Pozostałe czynności przedstawione przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego (etap III - Wydział Hutniczy, ze wskazanymi włączeniami), podczas których następuje zużycie energii elektrycznej, zdaniem organu można zakwalifikować do procesów metalurgicznych, o których mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy.

Zastrzec jednocześnie należy, że zużycie energii elektrycznej wykorzystywanej do napędów mechanizmów pieców, maszyn odlewniczych, kotłów rafinacyjnych, wentylatorów wykorzystywanych przy załadunku do pieców, wentylatorów układów odpylających znad pieców i filtrów pulsacyjnych współpracujących z piecami, filtrów rafinacji, systemów załadunku, systemów sterowania, suwnic transportowych, układu chłodzenia można zakwalifikować jako zwolnione od opodatkowania wyłącznie w takim zakresie, w jakim są wykorzystywane do procesu metalurgicznego w ścisłym tego znaczeniu.

Celem zwolnienia z akcyzy, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, jest wsparcie dla danego podmiotu w ściśle określonym zakresie. Natomiast nie można całej działalności traktować kompleksowo, a przywileju podatkowego traktować jak narzędzia do zmniejszania kosztów działalności. W art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest mowa wyłącznie o pewnym ściśle określonym wycinku produkcji, tj. najbardziej energochłonnym procesie technologicznym, będącym częścią całego procesu produkcyjnego wykonywanego przez Wnioskodawcę. Energia elektryczna ma przyczyniać się w sposób bezpośredni do przeprowadzenia samego procesu metalurgicznego w ścisłym tego znaczeniu.

Zwrócić należy uwagę, że w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy ustawodawca nie odwołał się do "metalurgii" czy też "produkcji metali", obejmującej dział 24 PKD, lecz posłużył się sformułowaniem "w procesach metalurgicznych", a więc zgodnie z literalnym brzmieniem, odwołuje się do pewnego wycinka obejmującego najbardziej energochłonny etap produkcji i przetwarzania metali.

Powyższe stanowisko organu wynika nie tylko ze wskazanej wyżej wykładni literalnej autonomicznego prawa podatkowego, ale również z ugruntowanej w tym zakresie linii orzecznictwa sądowego, która wyraźnie wskazuje, że gdy mowa jest w ustawie o zwolnieniu energii elektrycznej wykorzystywanej do określonego celu czy procesu, to dany cel czy proces należy traktować ściśle, tj. zakres zwolnienia obejmuje jedynie zużycie energii elektrycznej w bezpośrednim procesie i nie obejmuje procesów przygotowawczych do tego procesu ani mających miejsce po zakończeniu właściwego procesu (por. prawomocny wyrok WSA w Łodzi z 18 sierpnia 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 812, potwierdzony wyrokiem NSA z 21 maja 2013 r., sygn. akt I FSK 425/13; prawomocny wyrok WSA w Poznaniu z 8 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Po 640/12; prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2477/10).

Zaznaczyć również należy, że na gruncie wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 r. art. 30 ust. 7a ustawy, sądy administracyjne podzielają pogląd organu w wykładni tych przepisów, odnosząc je do wymienionych wyżej orzeczeń (por. prawomocne orzeczenie WSA w Krakowie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 1029/16; prawomocne orzeczenie WSA w Gliwicach z 23 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1466/16; orzeczenie WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 3 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Go 329/16 oraz WSA w Gliwicach z 1 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 55/17 - dotyczące wprowadzonego od 1 stycznia 2016 r. zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych; orzeczenia WSA w Łodzi z 16 września 2016 r., sygn. akt III SA/Łd 569/16, WSA w Opolu z 21 października 2016 r., sygn. akt I SA/Op 183/16, WSA w Kielcach z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 633/16, WSA w Kielcach z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 648/16, WSA w Kielcach z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 649/16, WSA w Kielcach z 19 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 653/16, WSA w Kielcach z 19 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 654/16, WSA w Szczecinie z 19 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 1129/16, WSA w Kielcach z 26 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Ke 701/16, WSA w Gliwicach z 27 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1145/16, WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 978/16, WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 983/16, WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 984/16 i WSA w Łodzi z 14 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 985/16 dotyczące zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach mineralogicznych).

Warto zwrócić uwagę na definicję "procesów mineralogicznych", która jako jedyna została zdefiniowana w ustawie (art. 2 ust. 1 pkt 33), a która zgodnie z ww. orzeczeniami WSA nie odnosi się do wszystkich procesów sklasyfikowanych w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 (jako działalności kompleksowej), lecz wyłącznie do procesów, w których następuje przemiana fizykochemiczna minerałów (związków chemicznych powstałych wskutek procesów geologicznych), tym samym zakres zwolnienia obejmuje jedynie zużycie energii elektrycznej w bezpośrednim procesie i nie obejmuje procesów przygotowawczych do tego procesu ani mających miejsce po zakończeniu właściwego procesu.

Równocześnie w zakresie zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej do celów redukcji chemicznej, w orzeczeniach WSA w Krakowie z 25 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Kr 1416/16, WSA w Lubinie z 27 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/Lu 768/16 oraz WSA w Gliwicach z 1 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 55/17, sądy nie miały wątpliwości, że zwolnienie nie obejmuje całej działalności podmiotów wykonujących w ramach tej działalności procesy redukcji chemicznej, a jedynie energię elektryczną, która zostaje zużyta ściśle i bezpośrednio w celu przeprowadzenia reakcji redukcji chemicznej i nie obejmuje czynności poprzedzających, zachodzących w trakcie, jak i czynności mających miejsce po dokonaniu się już reakcji redukcji chemicznej, a także czynności pomocniczych jedynie pośrednio uczestniczących w redukcji chemicznej.

Powyższe orzeczenia potwierdzają, że zwolnienie z akcyzy energii elektrycznej w oparciu o przepis art. 30 ust. 7a ustawy należy interpretować w sposób ścisły, a wykorzystywanie energii elektrycznej musi dotyczyć bezpośrednio procesu podlegającego zwolnieniu - energia elektryczna ma przyczyniać się w sposób bezpośredni i kluczowy do przeprowadzenia samego procesu, wykluczając ze zwolnienia pozostałe czynności nie uczestniczące bezpośrednio w tym procesie.

Jak zauważył w prawomocnym orzeczeniu WSA w Krakowie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 1029/16, w prawomocnym orzeczeniu WSA w Gliwicach z 23 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1466/16, oraz WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 3 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Go 329/16, w procesy metalurgiczne nie wpisuje się m.in. rozładunek i rozdrabnianie mechaniczne surowców, zagospodarowanie odpadów poprodukcyjnych, pakowanie i magazynowanie produktów procesów metalurgicznych.

W sytuacji, gdy na produkcję metali jako działalność kompleksową, o której jest mowa m.in. w rozporządzeniu w sprawie PKD, składają się różne czynności i procesy z różnych dziedzin, które warunkują uzyskanie tego metalu, nie ma dostatecznego uzasadnienia, by językowe znaczenie pojęcia "procesy metalurgiczne" w rozumieniu ustawy podatkowej wprowadzającej przywilej podatkowy, rozszerzać na inne jeszcze pojęcia, mające swoje odrębne i czytelne znacznie (jak kruszenie złomu, zagospodarowanie odpadów, pakowanie produktów), podczas gdy proces metalurgiczny sprowadza się do pewnej przemiany fizykochemicznej metalu (por. prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z 19 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2477/10).

Zważywszy, że nie wszystkie czynności w opisanym przez Wnioskodawcę opisie procesu produkcji ołowiu mogą zostać zakwalifikowane do procesu metalurgicznego uprawniającego do zwolnienia od akcyzy, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy organ zobligowany jest uznać to stanowisko za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych zauważyć należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (prawomocny wyrok WSA w Łodzi z 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

W postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, rolą organu jest ocenić stanowisko Wnioskodawcy przez pryzmat zadanego pytania w stosunku do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Każda interpretacja musi być rozpatrywana indywidualnie, gdyż każdy odmienny element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego ma istotny wpływ na prawidłowość stanowiska.

Końcowo, odnosząc się również do powołanych w stanowisku Wnioskodawcy nieprawomocnych wyroków, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska, podkreślić należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Z orzeczeń powołanych przez Wnioskodawcę nie należy zatem wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej w powyższej kwestii. Wyroki, na które powołuje się Wnioskodawca są orzeczeniami nieprawomocnymi i Minister Finansów nie zgadzając się z tymi wyrokami wniósł skargi kasacyjne do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie natomiast z art. 168 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy. Zatem dopiero po ostatecznym rozstrzygnięciu spraw przez Naczelny Sąd Administracyjny można będzie mówić o związaniu indywidualnej sprawy objętej orzeczeniem oceną prawną.

Natomiast z punktu widzenia analizowanej sprawy kluczowe znaczenie mają powołane wyżej prawomocne orzeczenia, w tym orzeczenie WSA w Krakowie z 10 listopada 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 1029/16 oraz prawomocne orzeczenie WSA w Gliwicach z 23 lutego 2017 r., sygn. akt III SA/Gl 1466/16, potwierdzające wykładnię art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, obowiązującego od 1 stycznia 2016 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.