0111-KDIB3-3.4012.315.2018.3.MS - Zwolnienie limitowe z VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.), uzupełnionym pismem z 10 grudnia 2018 r. (data wpływu 12 grudnia 2018 r.) oraz pismem z 2 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 stycznia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 6 listopada 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 10 grudnia 2018 r. (data wpływu 12 grudnia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr 0111-KDIB3-3.4012.315.2018.1.MS z 6 grudnia 2018 r. oraz pismem z 2 stycznia 2019 r. (data wpływu 4 stycznia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu nr 0111-KDIB3-3.4012.315.2018.2.MS z 19 grudnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 25 lutego 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Nieruchomości,..., X. W chwili obecnej Wnioskodawca uzyskuje przychody z najmu nieruchomości, sprzedaży nieruchomości oraz z przeprowadzonych mediacji. Z uzyskanych informacji okazuje się, że wykonując zawód mediatora Wnioskodawca jest podatnikiem VAT gdyż mediacje są traktowane jako usługi prawne i z mocy prawa Wnioskodawca stał się VATowcem mimo, iż jego przychody nie wskazują na to by stał się VATowcem. Korzystając z opinii innych urzędów skarbowych oraz źródeł zewnętrznych Wnioskodawca nie powinien być VATowcem, ponieważ nie jest prawnikiem, nie posiada wyksztalcenia prawniczego. Wykonując zawód mediatora Wnioskodawca powinien również posiadać kasę fiskalną, której w chwili obecnej nie posiada gdyż są to sporę koszty jak dla Wnioskodawcy. Na chwilę obecną Wnioskodawca odprowadza podatek VAT.

Pytanie Wnioskodawcy brzmi:

Czy Wnioskodawca musi być VATowcem ze względu na to, że wykonuje zawód mediatora skoro nie osiągnął przychodów wystarczających by stać się VATowcem?

Czy Wnioskodawca, mediator wykonujący zawód mediatora musi być objęty podatkiem od towarów i usług?

W Urzędzie Skarbowym w Y pod który należy, Wnioskodawca uzyskał informację, że tak ale do końca nie są pewni. Wnioskodawca prosi o ustosunkowanie się do jego zapytania indywidualną interpretacją popartą stosownymi artykułami.

W piśmie z 10 grudnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługi w zakresie mediacji, rodzinnych, biznesowych, administracyjnych, cywilnych, karnych, nieruchomościowych w celu doprowadzenia do ugody między stronami będącymi w konflikcie lub w sporze na etapie przedsądowym lub też w trakcie postępowania sądowego.

Do czynności mediatora należy wysłuchanie stron będących w konflikcie oraz do doprowadzenia do ugody i spisanie z posiedzenia mediacyjnego protokołu ugody i przesłanie do Sądu. Mediatora obowiązkiem jest również zawiadomienie i doprowadzenie wszystkich stron do postępowania mediacyjnego. Czynność Wnioskodawcy kończy się na etapie spisania protokołu z przebiegu mediacji jak i spisania protokołu ugody lub też nie z posiedzenia postępowania mediacyjnego.

Na pytanie Organu nr 3 "Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi mediacji są alternatywną metodą rozwiązywania konfliktu (polubownego osiągania porozumienia przez strony konfliktu)?" Wnioskodawca wskazał, że tak.

Jako mediator Wnioskodawca nie może doradzać ani świadczyć usługi prawnicze, jedynie może zasugerować dane rozwiązanie na podstawie przedstawionych propozycji przez strony polubowne rozwiązania sporu w jaki sposób powiązać dane propozycje.

Mediatorom nie wolno doradzać, ani świadczyć usług prawniczych od tego są kancelarie prawne, Wnioskodawca jest jedynie do tego aby doprowadzić do spotkania strony będące w konflikcie wysłuchać ich i spisać na odpowiednim protokole i przesłać do Sądu informacje jak zakończyło się spotkanie mediacyjne. Taka jest rola mediatora.

Wnioskodawca wykonując zawód mediatora czuje się pokrzywdzona z uwagi na fakt, że nie jestem prawnikiem jego usługi są ograniczone, gdyż nie świadczy usług prawniczych tylko działa na zlecenie sądów, firm, miejskich ośrodków pomocy społecznych, a musi odprowadzać VAT przy niskich stawkach za usługi mediacyjne w porównaniu do kosztów adwokackich, które są znacząco wyższe. Wnioskodawca nie posiada kancelarii, nie jest z wykształcenia prawnikiem a przychody nie przekraczają nawet kwoty 200.000 zł za usługi mediacyjne.

W piśmie z 2 stycznia 2019 r. na pytanie nr 1 Organu "Czy Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów lub świadczy usługi o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT (w tym czy Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów o których mowa w pkt 1. lit. c) i d) tego przepisu?" Wnioskodawca wskazał, że jest pośrednikiem w obrocie nieruchomościami i nie dokonuje dostaw towarów o których mowa pkt 1. lit. c) i d).

Na pytanie nr 2 Organu "Czy przewidywana przez Wnioskodawcę sumaryczna wartość sprzedaży w zakresie obejmującym najem nieruchomości, sprzedaż nieruchomości oraz świadczenie usług mediacji nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, tj. 200 000 zł?" Wnioskodawca wskazał, że "Tak nie przekroczy kwoty 200 000 zł.".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 2 stycznia 2019 r.):

Czy Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego w związku ze świadczeniem usług mediacji nie przekraczając kwoty sprzedaży w wysokości 200 000 zł o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w piśmie z 2 stycznia 2019 r.), w sprawie wydania indywidualnej interpretacji dotyczącego skorzystania ze zwolnienia z podmiotowego jest takie, iż powinien być zwolniony i objęty art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla określonej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych; 3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.v

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

Wnioskodawca od 25 lutego 2018 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Nieruchomości,...,.... W chwili obecnej Wnioskodawca uzyskuje przychody z najmu nieruchomości, sprzedaży nieruchomości oraz z przeprowadzonych mediacji. Przy czym Wnioskodawca wskazał, że jest pośrednikiem w obrocie nieruchomościami i nie dokonuje dostaw towarów o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. c i d.

Usługi mediacji Wnioskodawca świadczy w zakresie mediacji, rodzinnych, biznesowych, administracyjnych, cywilnych, karnych, nieruchomościowych w celu doprowadzenia do ugody między stronami będącymi w konflikcie lub w sporze na etapie przedsądowym lub też w trakcie postępowania sądowego.

Do czynności mediatora należy wysłuchanie stron będących w konflikcie oraz do doprowadzenia do ugody i spisanie z posiedzenia mediacyjnego protokołu ugody i przesłanie do Sądu. Mediatora obowiązkiem jest również zawiadomienie i doprowadzenie wszystkich stron do postępowania mediacyjnego. Czynność Wnioskodawcy kończy się na etapie spisania protokołu z przebiegu mediacji jak i spisania protokołu ugody lub też nie z posiedzenia postępowania mediacyjnego.

Jako mediator Wnioskodawca nie może doradzać ani świadczyć usługi prawnicze, jedynie może zasugerować dane rozwiązanie na podstawie przedstawionych propozycji przez strony polubowne rozwiązania sporu w jaki sposób powiązać dane propozycje.

Mediatorom nie wolno doradzać, ani świadczyć usług prawniczych od tego są kancelarie prawne, Wnioskodawca jest jedynie do tego aby doprowadzić do spotkania strony będące w konflikcie wysłuchać ich i spisać na odpowiednim protokole i przesłać do Sądu informacje jak zakończyło się spotkanie mediacyjne. Taka jest rola mediatora.

Ponadto na pytanie Organu "Czy Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów lub świadczy usługi o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT (w tym czy Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów o których mowa w pkt 1 lit. c) i d) tego przepisu?" Wnioskodawca wskazał, że jest pośrednikiem w obrocie nieruchomościami i nie dokonuje dostaw towarów o których mowa pkt 1 lit. c) i d).

A na pytanie Organu "Czy przewidywana przez Wnioskodawcę sumaryczna wartość sprzedaży w zakresie obejmującym najem nieruchomości, sprzedaż nieruchomości oraz świadczenie usług mediacji nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, tj. 200 000 zł?" Wnioskodawca wskazał, że "Tak nie przekroczy kwoty 200 000 zł.".

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy rozpoczynając z dniem 25 lutego 2018 r. działalność gospodarczą w tym w zakresie mediacji może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego w yakresie podatku od towarów i usług.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zgodnie z definicją zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelka działalność usługodawców, w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa powyżej, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności są podatnikami podatku od towarów i usług.

Sprzedaż dokonywana przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000,00 zł, a dla podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, sprzedaż, jeżeli jej przewidywana wartość nie przekroczy tej kwoty w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, jest na podstawie art. 113 ustawy o VAT zwolniona z podatku.

Jednocześnie należy stwierdzić, że ze zwolnienia podatkowego, na podstawie powołanego powyżej art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia "doradztwo". W potocznym rozumieniu termin ten obejmuje szereg usług doradczych, w różnych zakresach, np. podatkowe, prawne, finansowe, techniczne i inne, w tym także udzielanie porad, opinii i wyjaśnień.

Wobec braku w ustawie definicji doradztwa celowe jest odwołanie się do wykładni językowej. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl), "doradzić - doradzać" znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Natomiast w myśl wskazanego Słownika, "doradca" to ten, kto udziela porad. Tak więc doradztwo jest udzielaniem fachowych opinii, porad w różnych dziedzinach, np. ekonomicznych, finansowych, a przez doradcę rozumie się osobę, która udziela porad, doradza. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin "usługi w zakresie doradztwa" należy rozumieć w związku z tym szeroko, z położeniem głównego nacisku na czynność udzielania porad, wskazywania rozwiązań, sposobów postępowania w jakiejś sprawie.

Podobnie jak w przypadku usług doradztwa, ustawa nie definiuje pojęcia "usługi prawnicze". Pomocne w tym wypadku jest odwołanie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w której w kategorii "usługi prawnicze" znalazły się usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa karnego, handlowego, pracy i cywilnego a także usługi prawne dotyczące patentów, praw autorskich i pozostałych praw własności intelektualnej, usługi notarialne, arbitrażowe i polubowne, oraz związane z aukcjami. Analiza tej kategorii statystycznej wskazuje zatem, że pod pojęciem usług prawniczych PKWiU rozumie rozmaite czynności związane z doradztwem prawnym.

Pojęcie mediacji zostało w internetowym Słowniku Języka Polskiego zdefiniowane jako "pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia". Mediację należy odróżnić od arbitrażu, który jest definiowany jako "rozstrzyganie sporu przez arbitrów", a więc wiążące decydowanie o sposobie zakończenia sporu dwóch stron przez osobę trzecią - arbitra, czyli osobę będącą znawcą i autorytetem w jakiejś dziedzinie, osobę powołaną przez strony wiodące spór lub przez sąd do rozstrzygnięcia sporu (znaczenia przytaczane za internetowym Słownikiem Języka Polskiego).

Załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 227) umieszcza zawód mediatora (oznaczonego nr 263502) i mediatora sądowego (263507) w grupie elementarnej "specjaliści do spraw społecznych" w ramach grupy średniej "Specjaliści z dziedzin społecznych i religijnych". "Specjaliści z dziedziny prawa" sklasyfikowani są jako odrębna grupa średnia.

Wobec powyższego, świadczenie usług mediacji, czyli pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia, nie stanowi usług doradztwa, ani usług prawniczych, bowiem mediator nie doradza stronom konfliktu, lecz pomaga zwaśnionym stronom w dobrowolnym osiągnięciu ich własnego, wzajemnie akceptowanego porozumienia w spornych kwestiach.

Analiza przedstawionych okoliczności stanu faktycznego w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi mediacji, czyli usługi pośredniczenia w sporze, które mają na celu rozwiązywanie konfliktów między stronami, niestanowiące - jak wynika z wniosku - udzielania porad prawnych, nie są usługami wymienionymi w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a i b, tj. usługami prawniczymi i usługami w zakresie doradztwa wykluczającymi prawo Wnioskodawcy do zwolnienia podmiotowego.

Jednocześnie Wnioskodawca odpowiadając na pytanie Organu czy w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów lub świadczy usługi o których mowa w art. 113. ust. 13 ustawy o VAT (w tym czy Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów o których mowa w pkt 1. lit. c) i d) tego przepisu, wskazał, że jest pośrednikiem w obrocie nieruchomościami i nie dokonuje dostaw towarów o których mowa pkt 1. lit. c) i d).

Ponadto z wniosku wynika, że wartość sprzedaży w zakresie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej nie przekroczy, w proporcji do okresu jej prowadzonej w roku podatkowym, kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawca rozpoczynając od 25 lutego 2018 r. działalność gospodarczą w związku z tym, że nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy oraz przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 200 000,00 zł mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 9 ustawy o VAT.

Jednocześnie w sytuacji gdy wartość sprzedaży nie przekroczy łącznie w poprzednim roku podatkowym (tj. w 2018 r.) kwoty 200 000,00 zł. Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.