0111-KDIB3-2.4012.820.2019.2.MD - Wyłączenie z VAT dostawy przedsiębiorstwa.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 30 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności nieodpłatnego przekazania składników majątku (towarów handlowych i środków trwałych) na rzecz męża oraz braku obowiązku wystawienia faktury z tego tytułu - jest prawidłowe.

W dniu 6 grudnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności nieodpłatnego przekazania składników majątku (towarów handlowych i środków trwałych) na rzecz męża oraz braku obowiązku wystawienia faktury z tego tytułu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 21 stycznia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.820.2019.1.MD.

We wniosku uzupełnionym pismem z 30 stycznia 2020 r. przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W chwili obecnej Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna na podstawie wpisu do CEiDG w zakresie hurtowego handlu napojami art. spożywczymi. Wnioskodawczyni jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Na końcu 2019 r. Wnioskodawczyni zamierza przekazać na podstawie umowy przeniesienia towary handlowe oraz środki trwałe na rzecz męża, który również będzie wówczas prowadził działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG. Z tytułu nabycia towarów handlowych i środków, które Wnioskodawczyni planuje przekazać przysługiwało jej prawo odliczenia podatku naliczonego VAT i Wnioskodawczyni odliczyła podatek VAT.

Przedmiotem przekazania na podstawie umowy darowizny (nieodpłatnie) będą środki trwałe: samochód dostawczy, wózek widłowy, hala magazynowa, lada sklepowa, regały sklepowe, samochód osobowy H., samochód osobowy O., samochód ciężarowy I., podnośnik elektryczny.

Wnioskodawczyni z mężem ma wspólnotę majątkową. Wnioskodawczyni następnie zamierza zamknąć działalność.

W uzupełnieniu do wniosku udzielono następujących wyjaśnień.

Na pytanie Organu "Z treści wniosku wynika, ze Wnioskodawczyni zamierza zamknąć działalność. W związku z powyższym proszę wskazać, czy nieodpłatne przekazanie towarów handlowych oraz środków trwałych na rzecz męża, opisane we wniosku stanowiło/będzie stanowić przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145)?" Wnioskodawczyni wskazała, że nieodpłatne przekazanie towarów handlowych oraz środków trwałych na rzecz męża spełnia wymagania określone w art. 55 ustawy z dnia 23 kwietnia 1064 r. - Kodeks Cywilny. Albowiem zostanie przekazane zorganizowane przedsiębiorstwo wraz z zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności. Mąż przejmie oznaczenie (znak graficzny) przedsiębiorstwa, nieruchomości i ruchomości, kontrakty handlowe, tajemnice przedsiębiorstwa, rozrachunki, dokumenty związane z prowadzeniem firmy, słowem wszystkie niezbędne rzeczy do dalszego prowadzenia firmy.

Na bazie otrzymanych składników majątku mąż będzie kontynuował działalność gospodarczą w tym samym zakresie i przedmiocie.

Istnieje możliwość kontynuowania przez męża działalności gospodarczej tylko na bazie otrzymanych składników majątkowych bez zaangażowania innych składników niebędących przedmiotem przekazania, tudzież podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych niezbędnych do prowadzenia działalności.

Przekazana hala stanowi budynek posiada symbol PKOB 1251

Hala magazynowa jest związana z gruntem.

Pomiędzy pierwszym zasiedzeniem, a nieodpłatnym przekazaniem hali magazynowej minęło ponad 2 lata.

Hala magazynowa jest przeznaczona na magazyn napojów alkoholowych i innych od pięciu lat, podobnie zostanie wykorzystywana po bezpłatnym przekazaniu na rzecz męża.

Od daty przekazania Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych wydatków w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiących 30% wartości początkowej obiektu. Ponadto nie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków.

Na pytanie Organu nr 9 "Proszę o wyjaśnienie, czy hala magazynowa została przyjęta do używania po ewentualnych dokonanych ulepszeniach, tj. czy ww. hala była w jakikolwiek sposób wykorzystywana przez Wnioskodawczynię? i czy od daty pierwszego zajęcia (używania) ww. obiektu po dokonanym ulepszeniu do daty planowanego przekazania upłynie okres krótszy niż 2 lata?" Wnioskodawczyni odpowiedziała, że jak wyjaśniła powyżej nie ponosiła żadnych wydatków, a zatem odpowiedz na pytanie zawarte w punkcie 9 jest bez przedmiotowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przekazując mężowi towary handlowe oraz środki trwałe Wnioskodawczyni jest zobowiązana wystawić fakturę VAT oraz odprowadzić do skarbu państwa VAT należny?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Czynności dokonane między małżonkami objętymi wspólnotą majątkową małżeńską i prowadzącymi odrębne działalności gospodarcze opodatkowane VAT nie podlegają podatkowi VAT. Wnioskodawczyni swoje stanowisko opiera na wyroku NSA z 4 kwietnia 2016 r. sygn. akt 887/16 w którym jednoznacznie wyłączył możliwość uznania takich czynności za odpłatne, a w konsekwencji ich opodatkowanie VAT. Wobec powyższego przekazują towary handlowe oraz środki trwałe objęte wspólnotą małżeńską z działalności jednego małżonka do działalności drugiego nie powinny być opodatkowane VAT. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że nie jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT oraz odprowadzenia podatku należnego wynikającego z opisanego zdarzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Dostawa towarów mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy).

Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, że przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Co należy rozumieć przez "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie "przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel" dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa cywilnego.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2. wszelkie inne darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jak wynika z powyższych uregulowań, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którymi wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie (w tym także darowizna) tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane (darowane).

Analizując treść art. 7 ust. 2 ustawy, warto odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który wielokrotnie wypowiadał się w kwestii opodatkowania nieodpłatnych świadczeń. W wyroku z dnia 27 czerwca 1989 r. w sprawie C-50/88 (Heinz Küchne) Trybunał stwierdził, że ze wspólnym systemem podatku od wartości dodanej spójne jest nieopodatkowanie amortyzacji aktywów przedsiębiorstwa w odniesieniu do ich prywatnego użytku w przypadku, gdy VAT od tych towarów nie podlegał odliczeniu, przy jednoczesnym opodatkowaniu wydatków ponoszonych na utrzymanie i używanie towarów, w odniesieniu do których podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku. Rozwiązanie to pozwala zarówno uniknąć podwójnego opodatkowania samych towarów, jak i braku opodatkowania ostatecznej konsumpcji. Również w orzeczeniu z dnia 25 maja 1993 r. w sprawie C-193/91 (Gerhard Mohsche) oraz w orzeczeniu z dnia 17 maja 2001 r. w połączonych sprawach C-322/99 (Hans- Georg Fisher) i C-323/99 (Klaus Brandenstein) Trybunał wskazał, że nieodpłatne świadczenia mogą być opodatkowane wyłącznie w takim zakresie, w jakim podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku naliczonego.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Według art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy kto dokonuje czynności dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany, co do zasady, za podatnika podatku od towarów i usług.

Należy wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Natomiast, ustrój majątkowy małżeński, definiowany jako sytuacja prawna małżonka wobec majątku drugiego małżonka, regulują przepisy ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 2086 z późn. zm.).

W świetle art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 35 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Stosownie do art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Jak stanowi art. 43 § 1 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W odniesieniu do okoliczności sprawy przedstawionych we wniosku w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że Wnioskodawczyni na podstawie majątku wspólnego prowadzi działalność gospodarczą. Zatem, Wnioskodawczyni w oparciu o składniki majątku wspólnego posiada odrębne przedsiębiorstwo (odrębną własność ekonomiczną), natomiast jako małżeństwo współwłasność łączną. Czyli, Wnioskodawczyni prowadząc swoje przedsiębiorstwo w oparciu o część składników majątku wspólnego ma nad tym majątkiem kontrolę ekonomiczną.

Mimo faktu, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o część majątku wspólnego, to ona w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej części majątku wspólnego.

Jednocześnie wskazać należy, że przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa - art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie "transakcji zbycia", należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów" w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

W niniejszej sprawie istotna jest ocena istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy. Podkreślenia wymaga że ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji "przedsiębiorstwa". Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145).

Wnioskodawczyni wskazała, że nieodpłatne przekazanie towarów handlowych oraz środków trwałych na rzecz męża spełnia wymagania określone w art. 55 ustawy - Kodeks Cywilny, jednak należy podkreślić, że jak wskazane wcześniej wymagania dotyczące przedsiębiorstwa, zostały sformułowane w art. 55¹ Kodeks cywilny.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

Jeżeli warunki, o których mowa w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, zostaną spełnione, to zbycie takiego przedsiębiorstwa do innego podmiotu, nie będzie podlegało przepisom ustawy.

W myśl art. 55² ww. ustawy, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że zbywany majątek musi stanowić na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG w zakresie hurtowego handlu napojami, art. spożywczymi. Wnioskodawczyni zamierza na podstawie umowy darowizny (nieodpłatnie) przekazać towary handlowe oraz środki trwałe na rzecz męża, który również będzie wówczas prowadził działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG. Wnioskodawczyni następnie zamierza zamknąć działalność. Jak wskazała Wnioskodawczyni nieodpłatne przekazanie towarów handlowych oraz środków trwałych na rzecz męża spełnia wymagania określone w art. 55 ustawy - Kodeks Cywilny, albowiem zostanie przekazane zorganizowane przedsiębiorstwo wraz z zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności. Mąż przejmie oznaczenie (znak graficzny) przedsiębiorstwa, nieruchomości i ruchomości, kontrakty handlowe, tajemnice przedsiębiorstwa, rozrachunki, dokumenty związane z prowadzeniem firmy, wszystkie niezbędne rzeczy do dalszego prowadzenia firmy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności nieodpłatnego przekazania składników majątku (towarów handlowych i środków trwałych) na rzecz męża oraz braku obowiązku wystawienia faktury z tego tytułu.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że przedmiotem przekazania będzie całe przedsiębiorstwo. Jak wynika z okoliczności sprawy nieodpłatne przekazanie towarów handlowych i środków trwałych dokonane zostanie w ramach przekazania przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni. Jak wskazała Wnioskodawczyni nieodpłatne przekazanie towarów handlowych oraz środków trwałych na rzecz męża spełnia wymagania określone w art. 55 ustawy - Kodeks Cywilny. Wnioskodawczyni podała, że zostanie przekazane zorganizowane przedsiębiorstwo wraz z zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności. W ramach transakcji mąż Wnioskodawczyni przejmie oznaczenie (znak graficzny) przedsiębiorstwa, nieruchomości i ruchomości, kontrakty handlowe, tajemnice przedsiębiorstwa, rozrachunki, dokumenty związane z prowadzeniem firmy, tj. wszystkie niezbędne rzeczy do dalszego prowadzenia firmy. Wnioskodawczyni zamierza zamknąć działalność. Ponadto we wniosku wskazano, że na bazie otrzymanych składników majątku mąż będzie kontynuował działalność gospodarczą w tym samym zakresie i przedmiocie co Wnioskodawczyni. Istnieje również możliwość kontynuowania przez męża działalności gospodarczej tylko na bazie otrzymanych składników majątkowych bez zaangażowania innych składników niebędących przedmiotem przekazania lub podejmowania dodatkowych działań faktycznych lub prawnych niezbędnych do prowadzenia działalności.

Zatem czynność przekazania przez Wnioskodawczynię mężowi towarów handlowych i środków trwałych zostanie dokonana w ramach przekazania całego przedsiębiorstwa spełniającego wymogi określone w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - będzie wyłączona spod działania tej ustawy i w konsekwencji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, zatem czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni prawidłowo wywodzi, że nie jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT oraz odprowadzenia podatku należnego wynikającego z opisanego zdarzenia.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące braku obowiązku odprowadzenia podatku należnego z opisanego zdarzenia oraz braku obowiązku wystawienia faktury VAT jest prawidłowe jednakże na podstawie innych argumentów niż wskazane przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.