0111-KDIB3-2.4012.76.2018.1.MD - Opłata związana ze świadczeniem usług będących reklamą napojów alkoholowych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2018 r. (data wpływu 29 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie braku obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tytułu wkładu finansowego otrzymywanego od Koproducenta w ramach umowy koprodukcji - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie braku obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tytułu wkładu finansowego otrzymywanego od Koproducenta w ramach umowy koprodukcji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X. S.A. (dalej Wnioskodawca lub Producent) jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie działania portali internetowych oraz świadczenia usług on-line.

Y. Sp. z o.o. (dalej Koproducent) prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży/dystrybucji piwa.

Wnioskodawca i Koproducent zawarły umowę koprodukcji (dalej umowa koprodukcji) wieloodcinkowego programu o tematyce life-style, zawierającego treści związane z promocją odpowiedzialnego spożycia alkoholu (dalej: Program). W ramach umowy koprodukcji, Koproducent będzie uczestniczył w produkcji programu.

Zgodnie z ustaleniami, udziałem Koproducenta w produkcji programu będzie wkład finansowy, stanowiący jednocześnie wynagrodzenie za uzyskanie licencji do fragmentów programu, oraz zapewnienie Producentowi informacji i merytorycznej pomocy w zakresie prezentowanych w programie treści dotyczących odpowiedzialnego spożycia alkoholu, tj. udzielenie dostępu do danych statystycznych i technicznych, najczęstszych problemów, danych dotyczących polityki organów publicznych w powyższym zakresie itd. Wkład finansowy Koproducenta będzie płatny w ratach na rachunek bankowy Producenta wskazany na fakturze VAT (dalej Wkład finansowy). Udziałem Producenta w produkcji programu będzie know-how, wkład finansowy pokrywający pozostałą część kosztów oraz obsługa procesu realizacji programu.

Zgodnie z umową koprodukcji, Koproducent nie nabędzie praw majątkowych do programu, o których mowa w art. 70 ust. 1 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 880 z późn. zm.). Prawa majątkowe będą przynależne jedynie Producentowi.

Koproducent uzyska natomiast licencję na korzystanie z określonych w załączniku do umowy koprodukcji fragmentów Programu (dalej: Licencja). Na podstawie licencji nabędzie on prawo do wszelkiego utrwalania i zwielokrotniania, wytwarzania egzemplarzy oraz rozpowszechniania fragmentów programu w zakresie niezbędnym do realizacji działań związanych z promocją odpowiedzialnego spożycia alkoholu. Zgodnie z umową koprodukcji, Koproducent nie nabędzie prawa do jakiegokolwiek korzystania z fragmentów programu związanego z promocją lub reklamą marki Koproducenta, podmiotu trzeciego lub marki jakiegokolwiek produktu. W treści fragmentów programu, do których prawo nabędzie Koproducent, nie będą w żaden sposób prezentowane jakiekolwiek marki napojów alkoholowych, znaki i symbole, w tym znaki towarowe odnoszące się do marek napojów alkoholowych, oraz znaki i symbole związane z producentami alkoholu. Oznacza to, że zgodnie z umową koprodukcji Koproducent uzyska prawo do fragmentów programu, które będą zawierały np. wizualizację piwa jako rodzaju napoju, nalewaki, szklanki, jednak fragmenty te będą pozbawione jakichkolwiek oznaczeń, graficznych lub słownych, pozwalających na identyfikację marki lub produktów Koproducenta lub podmiotów trzecich.

Niezależnie od umowy koprodukcji, zawartej między Wnioskodawcą i Koproducentem, Koproducent zawarł odrębną umowę na lokowanie produktu w programie (dalej Umowa usług reklamowych) z M. Sp. z o.o. (dalej M) - spółką powiązaną z Wnioskodawcą, której działalność obejmuje zarządzanie i sprzedaż powierzchni reklamowej w gazetach drukowanych i e-wydaniach oraz w portalach internetowych. Lokowanie produktu w programie będzie się opierać na następujących umowach:

ii. umowie między M i Wnioskodawcą:

* celem umowy jest udostępnienie powierzchni audiowizualnej w trakcie emisji Programu, co umożliwi wykonanie Umowy usług reklamowych.

Wnioskodawca i Koproducent podkreślają, że umowa usług reklamowych oraz umowa koprodukcji to dwie odrębne umowy, realizujące dwa niezależne od siebie cele i dotyczące dwóch niezależnych od siebie usług. Mianowicie, założeniem umowy usług reklamowych, zawartej między Koproducentem i M, będzie lokowanie produktu Koproducenta, tj. realizacja celów gospodarczych mających poprawić efektywność sprzedaży, rozpoznawalność marki oraz maksymalizowanie zysku.

Natomiast, w przypadku umowy koprodukcji, zawartej między Wnioskodawcą i Koproducentem, celem jest realizacja promocji odpowiedzialnego spożycia alkoholu tj. realizacja celów społecznych, wychowawczych, informacyjnych i prewencyjnych.

Wynagrodzenia z tytułu wykonania powyższych umów będą powiększone o należny podatek VAT, natomiast w przypadku wynagrodzenia z tytułu wykonania umowy usług reklamowych zostanie również odprowadzona opłata w wysokości 10% podstawy opodatkowania VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wniesieniem, zgodnie z umową koprodukcji, wkładu finansowego przez Koproducenta na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wniesienia, zgodnie z art. 13² WTPA, na wyodrębniony rachunek utworzony przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania VAT wynikającej z umowy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z wniesieniem, zgodnie z umową koprodukcji, wkładu finansowego przez Koproducenta na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wniesienia, zgodnie z art. 13² WTPA, na wyodrębniony rachunek utworzony przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania VAT wynikającej z umowy.

Zgodnie z art. 13² ust. 1 WTPA, podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania VAT wynikającej z tej usługi.

Natomiast, stosownie do art. 13² ust. 2 WTPA, podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację miesięczną według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i przekazują ją w terminie do 20. dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym powstał obowiązek wystawienia faktury, zgodnie z przepisami o podatku VAT, na wynagrodzenie lub jego część. Deklaracje składa się do tego samego urzędu skarbowego, do którego składa się deklarację dotyczącą podatku VAT w zakresie usługi, o której mowa w ust. 1 (art. 13² ust. 3 WTPA).

Ustawa w art. 2¹ zawiera słownik pojęć, którymi na potrzeby WTPA posługuje się ustawodawca. Wprowadzenie słownika pojęć do ustawy wskazuje, że wykładni jej przepisów należy dokonywać każdorazowo z uwzględnieniem znaczenia, jakie zostało nadane pojęciom w niej zdefiniowanym.

W art. 2¹ ust. 1 pkt 3 WTPA, ustawodawca zdefiniował pojęcie "reklama napojów alkoholowych", którą dla potrzeb WTPA stanowi "publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi".

Wnioskodawca zauważa, że zgodnie z powyższą definicją reklamy napojów alkoholowych, obowiązek odprowadzenia opłaty, o którym mowa w art. 13² WTPA, dotyczy jedynie takich podmiotów, które świadczą usługę reklamową, czyli ją rozpowszechniają za pomocą różnych środków przekazu. Dodatkowo należy podkreślić, że celem reklamy, co do zasady, jest skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów lub usług, popierania określonych spraw lub idei, natomiast, celem reklamy, o której mowa w powyższym artykule jest skłonienie do nabycia konkretnych napojów alkoholowych.

Na potwierdzenie powyższego, Wnioskodawca wskazuje wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 marca 2015 r., sygn. II FSK 707/13, zgodnie z którym: "każde propagowanie znaku towarowego napojów alkoholowych (piwa) lub symboli graficznych z nim związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących piwo, stanowi reklamę. Bez znaczenia pozostaje kwestia rozstrzygania czy szklanka jest opakowaniem, skoro umieszczony na niej znak graficzny producenta piwa stanowi reklamę, o której mowa w art. 2¹ pkt 3 ustawy WTPA".

Jak zostało opisane w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca i Koproducent zawarli dwie odrębne umowy. Pierwsza umowa, zawarta między Koproducentem i M, będzie stanowiła umowę usług reklamowych, której celem będzie lokowanie produktu Koproducenta w programie. Celem tej umowy będzie realizacja działalności gospodarczej, poprawienie efektywności sprzedaży, rozpoznawalności marki oraz maksymalizacji zysku. Oznacza to, że Koproducent nabędzie prawo do reklamowania swoich produktów w programie poprzez ich lokowanie, tj. poprzez umieszczanie oznaczeń graficznych lub słownych marki lub produktu lub w inny sposób pozwalających zidentyfikować markę/produkt Koproducenta. W związku z wypełnieniem założeń, o których mowa w przepisach art. 2¹ ust. 1 pkt 3 i art. 13² WTPA, zostanie odprowadzona Opłata w wysokości 10% podstawy opodatkowania VAT.

W związku z przyświecającą Koproducenta ideą promowania odpowiedzialnego spożycia alkoholu, została zawarta odrębna umowa - umowa koprodukcji, na mocy której Koproducent nabędzie od Wnioskodawcy licencję do określonych w załączniku do umowy fragmentów programu, które będą zawierały wizualizacje piwa jako rodzaju napoju, nalewaków, szklanek itp., jak również ukazujące statystyki i inne materiały edukacyjne dotyczące odpowiedniego spożywania alkoholu, jednak pozbawione logo, informacji o marce i nazwie piwa lub innego produktu czy marki. Fragmenty programu, których dotyczy umowa koprodukcji, będą wykorzystywane przez Koproducenta do realizacji celów społecznych, wychowawczych, informacyjnych i prewencyjnych (tj. szerzenia świadomości rozsądnego spożywania alkoholu np. niewsiadania do samochodu po spożyciu alkoholu, zakazu sprzedaży alkoholu osobom niepełnoletnim). Oznacza to, że przedmiotem umowy koprodukcji są fragmenty programu, w których nie będą w żaden sposób eksponowane jakiekolwiek marki napojów alkoholowych, znaki i symbole, w tym znaki towarowe odnoszące się do marki Koproducenta oraz znaki i symbole związane z Koproducentem. Zatem, w związku z niemożliwością identyfikacji produktów i marek we fragmentach Programu wykorzystywanych dla promocji odpowiedzialnego spożycia alkoholu, wynagrodzenie z tytułu wykonania umowy koprodukcji nie będzie stanowiło wynagrodzenia z tytułu reklamy napojów alkoholowych (o której mowa w art. 2¹ ust. 1 pkt 3 WTPA), bowiem przedmiotem umowy nie będzie reklama marki/produktów Koproducenta.

W konsekwencji, w związku z wniesieniem wkładu finansowego przez Koproducenta na rzecz Wnioskodawcy, Koproducent nie będzie zobowiązany do wniesienia, zgodnie z art. 13² WTPA, na wyodrębniony rachunek utworzony przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania VAT wynikającej z powyższej umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016 r. poz. 487 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podmioty świadczące usługę będącą reklamą napojów alkoholowych wnoszą na wyodrębniony rachunek utworzony w tym celu przez ministra właściwego do spraw kultury fizycznej opłatę w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tej usługi.

W myśl art. 13² ust. 2 ustawy podmioty, o których mowa w ust. 1, sporządzają zbiorczą deklarację miesięczną według wzoru określonego na podstawie ust. 4 i przekazują ją w terminie do 20. dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym powstał obowiązek wystawienia faktury, zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, na wynagrodzenie lub jego część.

Deklaracje, o których mowa w ust. 2, składa się do tego samego urzędu skarbowego, do którego składa się deklarację dotyczącą podatku od towarów i usług w zakresie usługi, o której mowa w ust. 1 (art. 13² ust. 3 ustawy).

Treść art. 2¹ ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi stanowi słowniczek pojęć, którymi posługuje się ustawodawca. W przedmiotowym słowniczku ustawodawca dokonuje tzw. legalnej wykładni definicji pojęć istotnych, ważnych dla danej regulacji ustawowej. W analizowanym przepisie szczególne znaczenie ma zwrot zawarty na samym początku art. 2¹ ust. 1 "użyte w ustawie określenia oznaczają", z czego pośrednio wynika, iż ich definicje zostały sporządzone przede wszystkim dla potrzeb cyt. ustawy, jako względnie samodzielnej regulacji ustawowej i przenoszenie ich znaczenia na grunt innych ustaw nie może odbywać się w sposób automatyczny. W tym przedmiocie należy stosować podejście systemowe, uwzględniające specyfikę merytoryczną i ewentualny zakres odesłań tych innych ustaw szczególnych do aktów.

Definicję pojęcia reklamy napojów alkoholowych zawiera art. 2¹ ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, reklama napojów alkoholowych oznacza publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych napojów alkoholowych lub symboli graficznych z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych przedsiębiorców produkujących napoje alkoholowe, nieróżniących się od nazw i symboli graficznych napojów alkoholowych, służące popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych; za reklamę nie uważa się informacji używanych do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Z literalnej wykładni art. 13² ust. 1 cyt. ustawy wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które (zgodnie z definicją reklamy napojów alkoholowych) reklamę rozpowszechniają (rozmieszczają na bilbordach, na łamach gazet, nadają przez radio i TV, itd.), nie zaś wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy. Zazwyczaj reklama ma na celu skłonienie do nabycia lub korzystania z określonych towarów czy usług, popierania określonych spraw lub idei.

Definicja zawarta w cyt. ustawie w istotny sposób rozszerza powszechnie ugruntowane w orzecznictwie pojęcie reklamy, za której element charakterystyczny uznaje się element namowy, perswazji nabycia tego a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy.

Tymczasem definicja zamieszczona w cyt. ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację. Z tak sformułowanej definicji można wnioskować, że każde działanie zmierzające do publicznego rozpowszechniania znaków towarowych napojów alkoholowych uznaje się za reklamę napojów alkoholowych. Z zakresu tego ustawodawca wyłączył tylko informacje używane do celów handlowych pomiędzy przedsiębiorcami zajmującymi się produkcją, obrotem hurtowym i handlem napojami alkoholowymi.

Zatem zgodnie z powyższą definicją reklamy napojów alkoholowych, obowiązek odprowadzenia opłaty, o którym mowa w art. 13² ustawy, dotyczy takich podmiotów, które w jakikolwiek sposób reklamują markę alkoholu lub nazwę i logo firmy produkującej alkohol. Obowiązek ten winien dotyczyć przede wszystkim mediów (telewizji, radia, prasy), ale również firm świadczących usługi reklamy zewnętrznej (np. na billboardach, słupach reklamowych). Opłatą mogą być także objęte hipermarkety, kina, firmy transportowe, restauracje, lokale gastronomiczne i hotele, o ile udostępniają przestrzeń lub czas dla publicznej reklamy alkoholu. Reklama spełnia swoją definicję, gdy jest udostępniona publicznie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy będzie on zobowiązany do wniesienia zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tytułu wkładu finansowego otrzymywanego od Koproducenta w ramach umowy koprodukcji.

Kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywa art. 13² ust. 1 w związku z art. 2¹ ust. 1 pkt 3 ustawy. Z przepisów tych wynika, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tych podmiotów, które publicznie rozpowszechniają reklamę napojów alkoholowych.

Treść wniosku wskazuje, że głównym profilem działalności Wnioskodawcy jest działalność w zakresie portali internetowych oraz świadczenia usług on-line. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca zawarł z Koproducentem, który prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży/dystrybucji piwa, umowę koprodukcji wieloodcinkowego programu o tematyce life-style, zawierającego treści związane z promocją odpowiedzialnego spożycia alkoholu (dalej: Program). Ponadto Koproducent zawarł ze spółką powiązaną z Wnioskodawcą (M) odrębną umowę dotyczącą usług reklamowych na lokowanie produktu w trakcie emisji Programu. Oznacza to, że niezależnie od umowy zawartej z Producentem nabędzie prawo do reklamowania swoich produktów w Programie przez umieszczanie oznaczeń graficznych lub słownych marki bądź produktu lub w inny sposób pozwalających zidentyfikować markę/produkt Koproducenta.

Powyższe prowadzi do wniosku, że przedmiotem zawartych umów pomiędzy Wnioskodawcą, Koproducentem, a MPI jest realizacja wieloodcinkowego Programu, w trakcie którego dojdzie do reklamy piwa. Wnioskodawca nie tylko udostępni powierzchnię audiowizualną w trakcie emisji Programu, co umożliwi wykonanie usług reklamowych, ale również zrealizuje cały Program. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, że umowa usług reklamowych oraz umowa koprodukcji to dwie odrębne umowy, realizujące dwa niezależne od siebie cele i dotyczące dwóch niezależnych od siebie usług. Ostatecznym efektem jest jeden konkretny Program w trakcie którego następowało będzie promowanie odpowiedzialnego spożycia alkoholu, jak również udostępniona zostanie powierzchnia audiowizualna celem reklamy polegającej na lokowaniu produktu napojów alkoholowych.

Zatem fakt, że pewne fragmenty tego Programu nie zawierają treści reklamowych, nie może mieć wpływu na odbiór przez klienta całego Programu. Podkreślenia wymaga, że to Wnioskodawca jest odpowiedzialny wobec klienta za końcowy efekt prezentowanego Programu, polegający na rozpowszechnianiu materiałów reklamowych.

Zatem, mając na uwadze wyżej wskazane przepisy oraz biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego zdaniem Organu przedstawione okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że w ramach umowy zawartej z Koproducentem, Wnioskodawcę należy uznać za podmiot świadczący usługi będące reklamą napojów alkoholowych. Tym samym stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie zobowiązany do wniesienia zgodnie z art. 13² ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynikającej z tytułu wkładu finansowego otrzymywanego od Koproducenta w ramach umowy koprodukcji, bowiem Wnioskodawca w ramach ww. umowy świadczy usługi będące reklamą napojów alkoholowych w rozumieniu art. 2¹ pkt 3 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W zakresie obowiązków Koproducenta zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.