0111-KDIB3-2.4012.745.2019.2.AZ - Ustalenie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami ponoszonymi na samochody.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2019 r. (data wpływu 13 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z 9 grudnia 2019 r. (data wpływu 16 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami ponoszonymi na samochody wyłącznie na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami ponoszonymi na samochody wyłącznie na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy. Wniosek został uzupełniony pismem z 9 grudnia 2019 r. (data wpływu 16 grudnia 2019 r.), Będącym odpowiedzią na wezwanie organu z 4 grudnia 2019 r. znak 0111-KDIB3-2.4012.745.2019.1.AZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Miasto (dalej: "Wnioskodawca", "Miasto") posiada osobowość prawną i jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT"). Miasto wykonuje zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostało powołane. Ponadto Wnioskodawca wykonuje również czynności wpisujące się w definicję działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

W związku z całokształtem prowadzonej działalności, Miasto ponosi różnego rodzaju wydatki.

Część z nich jest w stanie przyporządkować wprost do jednego z prowadzonych rodzajów działalności, tj. do działalności opodatkowanej VAT lub działalności pozostającej poza zakresem opodatkowania VAT. Przyporządkowanie wydatków polega na zidentyfikowaniu konkretnej sprzedaży lub zdarzeń po stronie Miasta, w związku z którymi zostały one poniesione. Niemniej jednak, część wydatków ponoszonych przez Miasto, jest związana jednocześnie z obydwoma rodzajami działalności, tj. zakupy wykorzystywane są zarówno do celów prowadzonej działalności opodatkowanej VAT, jak i do celów działalności pozostającej poza zakresem VAT (działalność Miasta jako organu władzy publicznej). W stosunku do tego rodzaju wydatków, Miasto nie było i nie jest w stanie ich przyporządkować do poszczególnych rodzajów działalności przez nie wykonywanych. Część wydatków dotyczy wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w art. 86a ust. 2 ustawy o VAT. Miasto wykorzystuje pojazdy samochodowe zarówno do celów działalności gospodarczej jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, a ustalenie rzeczywistego wykorzystywania pojazdu samochodowego do danego rodzaju działalności nie jest możliwe.

Na zadane przez Organ pytania o treści:

1. Czy pojazdy samochodowe oraz towary i usługi związane z ich eksploatacją będą wykorzystywane jedynie do działalności gospodarczej Miasta i wykonywaniu zadań własnych nałożonych ustawowo?

2. Czy pojazdy samochodowe są wykorzystywany przez pracowników Miasta (jednostek organizacyjnych) wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych?

3. Czy pojazdy samochodowe oraz towary i usługi związane z ich eksploatacją będą służyć również celom prywatnym (osobistym) pracownikom/władzom Miasta (jednostek organizacyjnych), o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT?

4. Czy pojazdy samochodowe, o których mowa we wniosku oprócz wykorzystania do czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu, wykorzystywane są również do czynności zwolnionych od podatku?

Wnioskodawca udzielił następującej odpowiedzi:

Odpowiadając na wezwanie w sprawie uzupełnienia braków formalnych wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, Wnioskodawca uprzejmie wyjaśnia:

Pojazdy samochodowe, jak to zostało wskazane we wniosku w stanie faktycznym, są wykorzystywane przez pracowników Miasta zarówno do celów wykonywanej przez Miasto działalności gospodarczej jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. Zgodnie z przepisami dot. kwestii ustalania podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi nie ma znaczenia zakres wykonywanych obowiązków służbowych, istotne jest bowiem czy podatnik wykorzystuje pojazdy samochodowe tylko i wyłącznie do celów działalności gospodarczej czy również do celów innych niż działalność gospodarcza. Ponadto bez znaczenia jest to, czy pojazdy samochodowe są wykorzystywane także do czynności zwolnionych od podatku, ponieważ czynności zwolnione od podatku związane są również z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Tym samym należy stwierdzić, iż pytania zadane przez Organ są bezprzedmiotowe.

Jednak z ostrożności procesowej Wnioskodawca udziela odpowiedzi:

Ad 1-2. Pojazdy samochodowe oraz towary i usługi związane z ich eksploatacją będą wykorzystywane zarówno do celów działalności gospodarczej jak i do celów innych niż działalność gospodarcza.

Ad 3. Art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania, natomiast art. 8 ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w związku z art. 8 ust. 5 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Miasto powinno dokonać ustalenia kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Miasto powinno dokonać ustalenia kwoty podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi w wysokości 50%, tj. zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Artykuł 86 ust. 2a stanowi, iż w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji".

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, iż w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi Miasto powinno ustalać kwotę podatku naliczonego jako 50% kwoty podatku wynikającego z faktury otrzymanej przez Wnioskodawcę. Miasto nie musi stosować dodatkowo ograniczenia wynikającego z art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, bowiem znajduje się w nim wprost wyłączenie, z którego wynika, iż przepisu tego nie stosuje się w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych do celów, o których mowa w art. 8 ust. 5. Z kolei art. 8 ust. 5 ustawy o VAT mówi o przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. W przedmiotowej sprawie, jak zostało wskazane w stanie faktycznym, Miasto używa pojazdy samochodowe również do celów innych niż działalność gospodarcza tj. do działalności Miasta jako organu władzy publicznej, tym samym należy uznać, iż spełniony został cel oraz przypadek, o którym mowa w art. 8 ust. 5 ustawy o VAT.

Zatem skoro został spełniony cel oraz przypadek, o którym mowa w art. 8 ust. 5 ustawy o VAT to została również spełniona przesłanka wyłączająca zastosowanie art. 86 ust. 2a ustawy o VAT. Tym samym Miasto ustalając kwotę podatku naliczonego w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi powinno stosować tylko i wyłącznie art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, z którego wynika, iż podatek naliczony związany z ww. wydatkami wynosi 50%.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż norma prawna zawarta w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT weszła w życie 1 stycznia 2016 r., a jednocześnie art. 86a ustawy o VAT nie utracił mocy obowiązującej, oznacza to, że jest to przepis szczególny mający zastosowanie wyłącznie do ograniczonych kategorii nabyć towarów i usług, którymi są właśnie wydatki związane z pojazdami samochodowymi. Mając na uwadze jedną z podstawowych reguł wykładni przepisów prawa lex specialis derogat legi generali (przepis ogólny jest uchylany przez przepis szczególny) należy stwierdzić, iż art. 86a ustawy o VAT jako przepis szczególny ma pierwszeństwo przed zasadą ogólną ustalania podatku naliczonego zawartą w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej "ustawą". W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Wyrażoną w cytowanym art. 86 ust. 1 ustawy zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2 h oraz art. 90 ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji - art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie ww. delegacji ustawowej, wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r. poz. 2193). Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej "sposobem określenia proporcji" oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

Według § 3 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do zapisu ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Jak stanowi art. 2 pkt 34 ustawy, przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Na podstawie art. 86a ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

W świetle ust. 4 cytowanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Jak stanowi ust. 5 ww. artykułu, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

* w odniesieniu do których:

a. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub b. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

W świetle ust. 9 przywołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

Według art. 86a ust. 12 ustawy, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Na podstawie art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 2a w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że zasada ta znajdzie również - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - zastosowanie w odniesieniu do kwoty podatku naliczonego określonego zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, tj. w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi. Wyjątek dotyczy wyłącznie celów osobistych, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, natomiast nie dotyczy celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 ustawy.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej przepisami art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. Mieścić będą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT, przykładowo otrzymanie odszkodowań umownych czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów, sprzedaż wierzytelności "trudnych" itp. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, z definicji niemające nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika. Ponieważ jednak w przypadkach wskazanych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT (czyli w sytuacji użytku prywatnego dóbr inwestycyjnych, z wyjątkiem nieruchomości, włączonych do majątku przedsiębiorstwa, w odniesieniu do których został odliczony podatek naliczony) następuje obowiązek naliczenia podatku VAT, obowiązek wydzielenia podatku naliczonego w tym zakresie nie będzie miał zastosowania. Przez cele prywatne należy rozumieć cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych oraz członków stowarzyszenia.

Przepisy art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT znajdą zastosowanie, w przypadku gdy podatnik zdecyduje się traktować dobra inwestycyjne, inne niż nieruchomości, wykorzystywane jednocześnie do celów zawodowych i celów prywatnych jako dobra należące do przedsiębiorstwa. W takiej sytuacji podatek VAT naliczony przy nabyciu tych dóbr podlega co do zasady całkowicie i bezpośrednio odliczeniu, jednak jego późniejsze wykorzystywanie (przekazanie) do celów prywatnych podatnika lub jego personelu będzie uważane za odpłatne świadczenie usług (odpłatną dostawę towarów), podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Jak wynika bowiem z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Stosownie do art. 8 ust. 5 ustawy, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

Na podstawie art. 8 ust. 6 ustawy, w przypadku o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zatem powyższe przepisy, tj. art. 8 ust. 5 i 6 ustawy wyłączają konieczność opodatkowania podatkiem od towarów i usług wykorzystania przez podatnika pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza objętych 50% ograniczeniem w odliczeniu podatku naliczonego.

W świetle powyższych przepisów, w przypadku gdy Gmina ponosi wydatki związane z pojazdami samochodowymi, które dotyczą zarówno jej działalności gospodarczej, jak i celów innych niż działalność gospodarcza (innych niż cele prywatne):

* kwota wynikająca z faktury, dokumentu celnego, deklaracji importowej oraz decyzji wydawanych przez naczelnika urzędu celnego, lub

* kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu towarów, objętych procedurą uproszczoną, wynikającego z dokumentu celnego, importu usług oraz dostawy, dla której podatnikiem jest nabywca,

powinna zostać proporcjonalnie pomniejszona zgodnie z prewspółczynnikiem wyliczonym dla jednostki organizacyjnej.

W przypadku gdy pojazd samochodowy będzie wykorzystywany również do celów prywatnych wyliczona zgodnie z prewspółczynnikiem kwota podatku naliczonego powinna zostać pomniejszona o 50%. W przypadku gdy samochód będzie używany wyłącznie do działalności gospodarczej (i spełnione są wszystkie wymogi z ustawy o VAT) wyliczona przy pomocy prewspółczynnika kwota podatku naliczonego nie będzie pomniejszana.

Ponadto jeśli wydatki dotyczące pojazdów samochodowych są związane z czynnościami opodatkowanymi VAT oraz zwolnionymi z VAT wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej danej jednostki organizacyjnej Gminy, kwota ta winna ulec dalszemu proporcjonalnemu pomniejszeniu zgodnie z proporcją wyliczoną dla jednostki organizacyjnej, wykorzystującej te pojazdy, na podstawie art. 90 ust. 3-10 ustawy o VAT.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że nie można zgodzić się z argumentami Miasta, że ustalając kwotę podatku naliczonego związanego z wydatkami ponoszonymi na nabycie i użytkowanie samochodów, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy, powinno tego wyliczenia dokonać wyłącznie na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy. W sytuacji gdy Miasto ponosi wydatki na nabycie i eksploatację samochodu osobowego, który wykorzystywany jest zarówno do działalności gospodarczej, jak i celów innych niż działalność gospodarcza (innych niż cele prywatne) będzie mu przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług. W celu obliczenia podatku podlegającego odliczeniu jest/będzie zobowiązane ustalić proporcję na zasadach określonych w art. 86 ust. 2a-2 h ustawy o podatku od towarów i usług i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. Dopiero do tak wyliczonej kwoty należy zastosować uregulowania wynikające z art. 86a ust. 1 ustawy (50% podatku naliczonego od wydatków wiążących się z pojazdami samochodowymi).

Jednocześnie, jak już wcześniej wskazano, w sytuacji gdy pojazd samochodowy jest wykorzystywany przez pracowników jednostki samorządu terytorialnego (jednostki organizacyjnej Miasta) wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych i nie zachodzi jego wykorzystanie do celów prywatnych (osobistych) do wyliczonej w ww. sposób kwoty podatku naliczonego podlegającego odliczeniu, Miasto nie jest zobowiązane stosować ograniczeń wynikających z art. 86a ust. 1 ustawy, o ile prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu, wynikającą z art. 86a ust. 4 ustawy, oraz złożyło naczelnikowi urzędu skarbowego informację, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy.

Podsumowując stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, w szczególności gdyby w ramach działalności gospodarczej pojazdy samochodowe wykorzystywane były również do czynności zwolnionych, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.