0111-KDIB3-2.4012.731.2017.3.MD - Stosowanie procedury VAT marża w stosunku do odsprzedaży usług turystycznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z 12 grudnia 2017 r., (data wpływu 20 grudnia 2017 r.) oraz pismem z 8 stycznia 2018 r., (data wpływu 15 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża w stosunku do odsprzedaży usług turystycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 listopada 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża do odsprzedaży usług turystycznych. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 20 grudnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 6 grudnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.731.2017.1.MD oraz pismem z 8 stycznia 2018 r., (data wpływu 15 stycznia 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 28 grudnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.731.2017.2.MD.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 12 grudnia 2017 r. oraz pismem z 8 stycznia 2018 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) będąca czynnym podatnikiem podatku VAT jest agentem turystycznym - prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych (w skład których wchodzą, m.in. usługi noclegowe i transportowe) świadczonych zarówno w krajach członkowskich Unii Europejskiej jak i poza tym obszarem. Usługi turystyczne odsprzedawane przez Spółkę mieszczą się w grupowaniu 71.11 PKWiU 2008. Spółka we własnym imieniu i na własny rachunek nabywa usługi turystyczne od zagranicznych przedsiębiorstw, które są następnie w tej samej formie odsprzedawane na rzecz zagranicznych podmiotów (osób fizycznych oraz przedsiębiorstw). W takim przypadku cena po jakiej Spółka dokonuje odsprzedaży analizowanych usług obejmuje koszt nabycia usługi turystycznej oraz narzut (marżę) Spółki w postaci opłaty transakcyjnej za dokonanie rezerwacji.

Spółka będąca czynnym podatnikiem podatku VAT jest agentem turystycznym - prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych mieszczących się w grupowaniu 79.11 PKWiU 2008.

Przedmiotem wniosku są złożone usługi obejmujące zarówno transport, usługę noclegową jak i wynajem samochodu.

Wnioskodawca na własny rachunek nabywa od dostawcy przygotowaną przez niego kompleksową usługę turystyczną (w skład, której wchodzi najczęściej transport oraz usługa noclegowa) i odsprzedaje ją w niezmienionej formie doliczając do tego prowizję za świadczone pośrednictwo.

Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.) z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty ponieważ posiada dokumenty z których bezpośrednio wynikają te kwoty - na fakturę sprzedaży składa się wyłącznie koszt jednej faktury zakupu (złożona usługa turystyczna) i prowizja.

Cele nabywców ww. usług są różne - mogą nimi być zarówno rekreacja, wypoczynek jak i spotkanie biznesowe. Po zapoznaniu się z oczekiwaniami klienta Wnioskodawca otrzymuje od swojego dostawcy kompleksową usługę, którą następnie w niezmienionej formie odsprzedaje klientowi.

Istotą świadczonych usług turystycznych (omawianych we wniosku) nie jest rekreacja i rozrywka. Wnioskodawca nie sprzedaje pojedynczych usług i nie świadczy usług doradczych. Wnioskodawca posiada foldery informacyjne i stronę internetową. Odpowiedzialność za właściwe wykonanie usługi nie spoczywa na Wnioskodawcy.

Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy usługi turystyki we własnym imieniu i na własny rachunek - Spółka nabywa od dostawcy przygotowaną przez niego kompleksową usługę turystyczną (w skład, której wchodzi najczęściej: transport oraz usługa noclegowa) i odsprzedaje ją w niezmienionej formie doliczając do tego prowizję, którą pokrywa nabywca usługi - następnie usługa ta jest sprzedawana finalnemu odbiorcy (turyście).

Dostawca usługi kompleksowej nie jest zobowiązany do zapłaty prowizji - jej wartość jest pokrywana przez nabywcę usługi. Wnioskodawca pełni wyłącznie rolę pośrednika (między biurem podróży a kontrahentem odsprzedającym usługę finalnemu odbiorcy) w zawieranej transakcji. Spółka nie zna ostatecznych odbiorców usług (turystów).

Wartość narzutu Spółki w postaci opłaty transakcyjnej za dokonanie rezerwacji jest prowizją, której wartość jest określana przez Spółkę w sposób subiektywny (procentowa wartość odsprzedawanej usługi turystycznej)

Wnioskodawca z tytułu prowizji nie wystawia faktury na rzecz dostawcy usługi, ponieważ prowizja jest doliczona do ceny usługi turystycznej odsprzedawanej odbiorcy.

Wnioskodawca działa na podstawie umów agencyjnych.

Nabycie przez Wnioskodawcę usług turystycznych odbywa się na zlecenie klientów i uwzględnia ich oczekiwania. Nie są one jednak w żaden sposób zmieniane w stosunku do pierwotnej usługi turystycznej nabywanej od dostawcy.

Umowy są zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a nabywcami usług.

Odpowiedzialność za właściwe wykonanie usługi spoczywa na organizatorze (dostawcy) usługi turystycznej (biurze podróży). Spółka działa wyłącznie jako agent turystyczny - nie organizuje i nie świadczy usług turystyki lecz pośredniczy i odsprzedaje wspomniane usługi w niezmienionej formie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy odsprzedaż przez Spółkę usług turystycznych (nieuzupełnionych o dodatkowe świadczenia) nabytych uprzednio we własnym imieniu od innych podatników, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według szczególnej procedury "VAT marża" na podstawie regulacji art. 119 ustawy o podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, odsprzedaż przez Spółkę usług turystycznych nieuzupełnionych o dodatkowe świadczenia, nabytych uprzednio we własnym imieniu od innych podatników, podlega opodatkowaniu w systemie "VAT marża", zgodnie z art. 119 ustawy o podatku VAT.

UZASADNIENIE stanowiska:

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o podatku VAT "Podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5."

Przepis powyższy wprowadza szczególną metodę opodatkowania podatkiem VAT usług turystyki polegającą na tym, iż należy podatek VAT wyliczany jest od marży, przez którą w świetle art. 119 ust. 2 ustawy o podatku VAT należy rozumieć "różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie."

Stosownie natomiast do art. 119 ust. 3 ustawy o podatku VAT, "Przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

* (uchylony),

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;

* (uchylony)".

W oparciu o wyżej przywołane regulacje należy uznać, iż świadczona przez podatnika usługa podlega obligatoryjnie opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach przewidzianych w art. 119 ustawy o podatku VAT, o ile łącznie spełnione są następujące warunki:

* Podatnik świadczy usługę turystyki,

* Podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,

* Przy świadczeniu usługi podatnik nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Ponadto zgodnie z art. 306 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT) "Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, zgodnie z niniejszym rozdziałem, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników."

W świetle regulacji unijnych zakresem opodatkowania według szczególnej procedury VAT marża uregulowanej w art. 306-310 Dyrektywy VAT objęte są wszelkie usługi, które spełniają łącznie następujące kryteria.

* podatnik występuje względem nabywcy we własnym imieniu,

* transakcje dokonywane są w zakresie realizacji podróży,

* podatnik wykorzystuje do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Wymieniając te kryteria Wnioskodawca celowo pominął status świadczącego usługę, gdyż jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: Trybunał), prawodawca unijny nakazuje stosować procedurę VAT marża nie tylko do biur podróży, ale również do podmiotów, które nie posiadając formalnego statusu biura podróży, świadczą usługi takie, jak biura podróży (przykładowo orzeczenie Trybunału z dnia 13 października 2005 r. w sprawie C-200/04 I St Internationale Sprach-und Studienreisen GmbH).

W opinii Wnioskodawcy przedmiot oraz warunki świadczenia analizowanych usług wypełniają wspomniane przesłanki do ich opodatkowania w procedurze VAT marża, gdyż:

* spółka występuje względem nabywców (tj. sprzedaje usługi) we własnym imieniu,

* odsprzedawane przez Spółkę usługi turystyczne niewątpliwie związane są podróżą osób, które ostatecznie będą korzystać z tych świadczeń,

* w celu realizacji tych usług Spółka nabywa usługi turystyczne od innych podatników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). '

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki, ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

Stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Wobec tego za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Przedmiotowa regulacja kategorycznie zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Z powyższych uregulowań wynika, że przepis art. 119 ustawy nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej pojęcia "usługi turystyki". Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L z 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1 z późn. zm.) - poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy. Stosownie do powołanego art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Należałoby więc przyjąć, że przez usługę turystyki rozumie się usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka - w słowniku języka polskiego "turystyka" to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

W związku z tym należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Z treści art. 4 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 60, z późn. zm.), działalność gospodarcza w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, zwanego dalej "rejestrem".

Przez użyte w ustawie określenia należy rozumieć:

* usługi turystyczne - usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym;

* impreza turystyczna - co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy).

Zatem, usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Ze zdarzenia opisanego we wniosku wynika, że Spółka będąca czynnym podatnikiem podatku VAT jest agentem turystycznym i prowadzi działalność gospodarczą polegającą na pośrednictwie w sprzedaży usług turystycznych mieszczących się w grupowaniu 79.11 PKWiU 2008. Jak wskazał Wnioskodawca Spółka działa wyłącznie jako agent turystyczny - nie organizuje i nie świadczy usług turystyki lecz pośredniczy i odsprzedaje wspomniane usługi w niezmienionej formie. Jak wynika z okoliczności sprawy Spółka nabywa od dostawcy (zagranicznych przedsiębiorstw) przygotowaną przez niego kompleksową usługę turystyczną (w skład, której wchodzi najczęściej transport oraz usługa noclegowa) i odsprzedaje ją w niezmienionej formie na rzecz nabywcy usługi (zagranicznych podmiotów - osób fizycznych oraz przedsiębiorstw), doliczając do tego prowizję (którą pokrywa nabywca usługi) - następnie usługa ta jest sprzedawana finalnemu odbiorcy (turyście). Dostawca usługi kompleksowej nie jest zobowiązany do zapłaty prowizji ponieważ jej wartość jest pokrywana przez nabywcę usługi. Wnioskodawca pełni wyłącznie rolę pośrednika (między biurem podróży, a kontrahentem odsprzedającym usługę finalnemu odbiorcy) w zawieranej transakcji. Spółka nie zna ostatecznych odbiorców usług (turystów). Wnioskodawca działa na podstawie umów agencyjnych. Umowy są zawierane pomiędzy Wnioskodawcą, a nabywcami usług. Odpowiedzialność za właściwe wykonanie usługi nie spoczywa na Wnioskodawcy. Odpowiedzialność za właściwe wykonanie usługi spoczywa na organizatorze (dostawcy) usługi turystycznej (biurze podróży).

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości opodatkowania w systemie VAT-marża, zgodnie z art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług odsprzedawanych usług turystycznych (nieuzupełnionych o dodatkowe świadczenia).

Jak wynika z treści wniosku, Spółka nie organizuje i nie świadczy usług turystyki lecz pośredniczy i odsprzedaje usługi w niezmienionej formie. Wnioskodawca w zawieranej transakcji, pełni wyłącznie rolę pośrednika między biurem podróży, a kontrahentem odsprzedającym usługę finalnemu odbiorcy (turyście). Spółka nie zna ostatecznych odbiorców usług (turystów). Wnioskodawca działa na podstawie umów agencyjnych. Nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy.

Należy zwrócić uwagę, że w myśl art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Z opodatkowania marży na szczególnych zasadach określonych w art. 119 ustawy mogą korzystać podatnicy działający na rzecz turystów we własnym imieniu, na własny rachunek i nabywający przy świadczeniu usługi towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Stosownie do art. 306 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. Niniejsza procedura szczególna nie ma zastosowania do biur podróży, które działają wyłącznie w charakterze pośredników i do których w celu obliczenia podstawy opodatkowania stosuje się art. 79 akapit pierwszy lit. c Dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z art. 306 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowani jak biura podróży.

Zatem ze szczególnej procedury opodatkowania zawartej w ww. art. 119 ustawy nie może korzystać podatnik, działający na rynku usług turystycznych wyłącznie jako pośrednik w sprzedaży usług turystycznych ponieważ nie spełnia warunku działania na rzecz nabywcy usług we własnym imieniu i na własny rachunek. Agenci turystyczni świadczą na zlecenie innych podmiotów usługi pośrednictwa w sprzedaży usług turystyki oferowanych przez organizatorów imprez turystycznych. Czynności wykonywane przez agentów w zakresie pośrednictwa w sprzedaży usług turystyki nie są czynnościami wykonywanymi dla bezpośredniej korzyści turysty, a sami agenci nie są stroną transakcji świadczenia usług turystyki.

Jak wynika z treści wniosku działanie Wnioskodawcy polega na pośredniczeniu w sprzedaży usługi pomiędzy biurem podróży (dostawcą), a kontrahentem który ostatecznie sprzedaje usługę turyście.

Mając na uwadze opis sprawy oraz treść przywołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w odniesieniu do świadczonych przez Wnioskodawcę usług pośrednictwa w sprzedaży usług turystyki nie znajdzie zastosowania procedura szczególna, o której mowa w art. 119 ustawy. Zatem usługi pośrednictwa w sprzedaży usług turystyki należy opodatkować podankiem VAT na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, stanowisko Spółki, w myśl którego odsprzedaż usług turystycznych podlega opodatkowaniu w systemie "VAT marża", zgodnie z art. 119 ustawy o podatku VAT, jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w....., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.