0111-KDIB3-2.4012.523.2017.1.MD - Współorganizacja konferencji w ramach wspólnego przedsięwzięcia a VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności podejmowanych pomiędzy Wnioskodawcą i współorganizatorem konferencji w ramach wspólnego przedsięwzięcia dotyczącego organizacji konferencji oraz sposobu dokumentowania rozliczeń finansowych ze współorganizatorem konferencji - jest prawidłowe.

W dniu 12 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności podejmowanych pomiędzy Wnioskodawcą i współorganizatorem konferencji w ramach wspólnego przedsięwzięcia dotyczącego organizacji konferencji oraz sposobu dokumentowania rozliczeń finansowych ze współorganizatorem konferencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Uniwersytet X. (dalej "UX") jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług (dalej "podatek VAT"). W ramach swojej działalności statutowej UX organizuje różnego rodzaju konferencje. W wypadku niektórych konferencji UX występuje jako współorganizator. W przypadku, gdy UX jest współorganizatorem konferencji występują następujące sytuacje:

Przypadek 1

UX i współorganizator występują łącznie jako organizatorzy konferencji, tj. współpracują przy wspólnej organizacji konferencji. Jednocześnie jednak żadna ze stron nie organizuje konferencji dla drugiej strony. Innymi słowy, UX nie wykonuje usługi polegającej na zorganizowaniu konferencji dla współorganizatora, ani też współorganizator nie wykonuje usługi polegającej na organizacji konferencji dla UX.

Obie strony podejmują się wspólnej organizacji konferencji na przykład z uwagi na fakt, że temat danej konferencji jest ważny dla każdej ze stron czy też ze względu na wspólną chęć przekazania odpowiednich informacji/wiedzy dotyczących danego tematu uczestnikom konferencji. Każda ze stron ma prawo do przekazywania informacji o organizowanej wspólnie konferencji. W tym celu strony wzajemnie godzą się na bezpłatne używanie swoich logo. Oznacza to, że UX wyraża zgodę na używanie przez współorganizatora konferencji bezpłatnie logo UX w związku z informowaniem o konferencji, natomiast współorganizator konferencji wyraża zgodę na używanie przez UX bezpłatnie swojego logo w związku z organizacją konferencji.

W wypadku wspólnej organizacji konferencji często zdarza się, że część organizacyjna przedsięwzięcia jest powierzana UX. W konsekwencji UX ponosi określone koszty związane z konferencją, gdyż zajmuje się takimi czynnościami jak wynajęcie powierzchni na cele konferencji, zapewnienie miejsc noclegowych, zakup usług gastronomicznych lub cateringowych itp. Ze względu na wykonywanie powyższych czynności UX ponosi np. koszty wynajmu pomieszczeń, koszty noclegów, czy też koszty usług gastronomicznych. Do ponoszenia tych kosztów UX zobowiązuje się w umowie zawieranej z podmiotem współorganizującym daną konferencję. UX, jako współorganizator, otrzymuje również wpłaty od uczestników konferencji (wpłaty, tzw. "wpisowe", dokonywane są wyłącznie na konto UX).

Po zakończeniu konferencji UX dokonuje stosownych rozliczeń finansowych ze współorganizatorem konferencji. Rozliczenia te polegają na przedstawieniu współorganizatorowi informacji o kosztach związanych z organizacją konferencji i uzyskanych przez UX wpływach z opłat od uczestników (należnych z tytułu udziału w konferencji). Współorganizator konferencji ma obowiązek zwrócić UX część poniesionych kosztów (często wpłaty od uczestników nie pokrywają bowiem wszystkich kosztów związanych z organizacją konferencji, a w niektórych przypadkach konferencje są bezpłatne, czyli uczestnicy nie dokonują żadnych wpłat). Ze względu na powyższe okoliczności, UX w wyniku rozliczenia kosztów konferencji otrzymuje od jej współorganizatora kwotę mającą na celu pokrycie części wspólnych kosztów.

Przypadek 2

UX i współorganizator występują łącznie jako organizatorzy konferencji, tj. współpracują przy wspólnej organizacji konferencji. Jednocześnie jednak żadna ze stron nie organizuje konferencji dla drugiej strony. Innymi słowy, UX nie wykonuje usługi polegającej na zorganizowaniu konferencji dla współorganizatora ani też współorganizator nie wykonuje usługi polegającej na organizacji konferencji dla UX.

Obie strony podejmują się wspólnej organizacji konferencji na przykład z uwagi na fakt. że temat konferencji jest ważny dla każdej ze stron, czy też ze względu na wspólną chęć przekazania odpowiednich informacji/wiedzy dotyczących danego tematu uczestnikom konferencji. Każda ze stron ma prawo do przekazywania informacji o organizowanej wspólnie konferencji. W tym celu strony wzajemnie godzą się na bezpłatne używanie swoich logo. Oznacza to. że UX wyraża zgodę na używanie przez współorganizatora konferencji bezpłatnie logo UX w związku z informowaniem o konferencji, natomiast współorganizator konferencji wyraża zgodę na używanie przez UX swojego logo w związku z organizacją konferencji.

Strony zawierają umowę dotyczącą wspólnej organizacji konferencji i ustalają, jaki będzie zakres obowiązków wykonywanych przez każdą ze stron. Z umowy może wynikać, że zarówno UX, jak i współorganizator ponoszą koszty związane z organizacją konferencji (w takim przypadku umowa precyzuje, jakie koszty ponosi każda ze stron). W takiej sytuacji każdy z organizatorów konferencji ponosi koszty we własnym imieniu. Udział w konferencji jest bezpłatny dla jej uczestników. UX nie pobiera bowiem opłat z tytułu uczestnictwa w tej konferencji (wpisowego). W omawianym przypadku nie dochodzi do rozliczenia pomiędzy UX a współorganizatorem konferencji, w ramach którego UX otrzymywałby od współorganizatora kwoty pieniężne przeznaczone na pokrycie części wspólnych kosztów związanych z organizacją konferencji. Każdy ze współorganizatorów ponosi wyłącznie koszty, do których poniesienia zobowiązał się w umowie regulującej obowiązki współorganizatorów. Jak była o tym mowa powyżej, każdy współorganizator ponosi te koszty we własnym imieniu.

Zastrzeżenie: Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie konferencji organizowanych lub współorganizowanych przez UX, które są organizowane w zakresie kształcenia. W związku z tym UX prosi o przyjęcie przez organ podatkowy założenia, że wszystkie konferencje, o których mowa we wniosku są konferencjami w zakresie kształcenia, a zatem ich organizacja stanowi świadczenie usług w zakresie kształcenia, do których odnosi się § 3 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 736 z późn. zm. (dalej..Rozporządzenie").

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Przypadek 1: Czy UX powinien rozliczać się z poniesionych kosztów z współorganizatorem konferencji na podstawie not, czy też na podstawie faktur?

2. Przypadek 1 i 2: Czy UX wyrażając zgodę na używanie przez współorganizatora konferencji logo UX w celach przekazywania przez współorganizatora informacji o wspólnie organizowanej konferencji powinien uznać, że świadczy usługę podlegającą opodatkowaniu VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad 1 - Przypadek 1: W opinii UX, nie świadczy on na rzecz współorganizatora konferencji usług podlegających opodatkowaniu VAT. W związku z tym rozliczenie pomiędzy UX a podmiotem, z którym UX współorganizuje konferencję powinno odbywać się za pomocą not.

Ad 2 - Przypadek 1 i 2: Zdaniem UX, wyrażenie zgody na używanie przez współorganizatora konferencji logo UX w celach przekazywania przez współorganizatora informacji o organizowanej wraz z UX konferencji nie powinno być uznawane za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu VAT. W konsekwencji taka czynność nie powinna być czynnością opodatkowaną VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1 - Przypadek 1:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, która nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W opinii Wnioskodawcy pomiędzy UX a współorganizatorem konferencji nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dochodzi bowiem do wykonywania (przez UX i współorganizatora konferencji) czynności w ramach wspólnego przedsięwzięcia.

Wspólne przedsięwzięcie występuje w sytuacji, gdy co najmniej dwa niezależne podmioty podejmują skoordynowane działania ukierunkowane na osiągnięcie wspólnego dla tych podmiotów celu gospodarczego. Innymi słowy, o wspólnym przedsięwzięciu można mówić wtedy, gdy dwa lub więcej niezależnych podmiotów podejmuje się wykonania razem określonego zadania. UX podejmuje się organizacji konferencji z podmiotami niezależnymi. Działanie zaangażowanych podmiotów-ukierunkowane jest na osiągnięcie określonego celu - organizację konferencji. W ramach działań podejmowanych na podstawie umów o organizację konferencji zarówno UX, jak i współorganizator zachowują niezależność.

Aby dana czynność mogła zostać uznana za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy VAT, musi być możliwe dokonanie identyfikacji podmiotu świadczącego usługę (usługodawcy) oraz odbiorcy, będącego beneficjentem usług (usługobiorcy). Zdaniem Wnioskodawcy w analizowanej sytuacji nie dochodzi pomiędzy UX a współorganizatorem konferencji do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisów Ustawy VAT, ponieważ UX nie można uznać za beneficjenta czynności wykonywanych przez współorganizatora ani współorganizatora nie można uznać za beneficjenta czynności wykonywanych przez UX. Końcowymi i bezpośrednimi odbiorcami (beneficjentami) czynności wykonywanych przez podmioty współdziałające na podstawie umowy o wspólną organizację konferencji są uczestnicy konferencji będącej efektem współdziałania. Zdaniem Wnioskodawcy czynności wykonywane w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie są zatem czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, jako że żadna ze stron transakcji (ani UX, ani współorganizator) nie jest jej bezpośrednim beneficjentem - nie odnosi bowiem z tytułu wykonywanych w ramach współdziałania czynności bezpośrednich korzyści o charakterze majątkowym.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w poglądach organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 czerwca 2016 r., znak lPPP1/4512-229/16-3/MPe, organ przedstawił następującą argumentację:

"Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W tym miejscu należy odnieść się także do istoty wspólnego przedsięwzięcia. Co do zasady wspólne przedsięwzięcie zrzesza co najmniej dwa podmioty gospodarcze na określony czas, w konkretnym celu. Jest to wspólne działanie w celu realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też szeroki zakres przedmiotowy przekracza możliwości jednego podmiotu. Umowa taka zawarta między podmiotami z reguły wiąże je na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty zawierające porozumienie zachowują niezależność w swoich dotychczasowych działaniach, a w działaniach związanych z realizacją wspólnego przedsięwzięcia działają razem.

Zatem w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach obie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem drugiej strony umowy. "

Analogiczne rozstrzygnięcia odnaleźć można m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 września 2016 r., znak IPPP1/4512-555/16-2/RK oraz w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 maja 2016 r., znak 1061- IPTPP2.4512.93.2016.3.JS.

Z przywołanych wyżej interpretacji podatkowych, wynika, iż w przypadku umowy wspólnego przedsięwzięcia żadna ze stron nie może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta transakcji. Osiągnięcie celu wspólnego przedsięwzięcia nie wiąże się bowiem bezpośrednio ze świadczeniem na rzecz drugiej strony umowy, a ze świadczeniem na rzecz podmiotu zewnętrznego. Czynności podejmowane w ramach współpracy są zatem jedynie elementem realizacji wspólnego zadania, a bezpośrednim odbiorcą usługi nie jest żaden z podmiotów zaangażowanych we współpracę. W konsekwencji czynności te nie podlegają opodatkowaniu VAT, a zatem nie powinny być dokumentowane fakturami VAT, a innymi dowodami księgowymi, np. notami księgowymi.

Również w orzeczeniach sądów administracyjnych powszechnie prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym do świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu dochodzi dopiero wraz z wykonaniem wspólnego przedsięwzięcia, czyli w momencie, gdy usługa świadczona jest na rzecz odbiorcy zewnętrznego. Przykładowo w wyroku z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. I FSK 1373/14, NSA podkreślił, że:

"(...) przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako przedmiotu opodatkowania - świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne lub konsorcjalne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu

(...) Działań podjętych w ramach umów o współpracy nie można dla celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość. "

Tożsame rozstrzygnięcia odnaleźć można m.in. w wyrokach:

* WSA w Poznaniu z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. I SA/Po 1026/15,

* NSA z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. 1 FSK 1108/13,

* NSA z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. 1 FSK 1128/12,

* NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. 1 FSK 562/11.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, czynności wykonywane przez UX oraz współorganizatora w ramach współpracy mającej na celu zorganizowanie konferencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. W relacji łączącej UX oraz współorganizatora konferencji nie występuje bowiem element świadczenia wzajemnego, a zatem nie można mówić w: analizowanym przypadku o świadczeniu usług w rozumieniu przepisów Ustawy VAT. Z treści zawieranych przez UX umów o wspólną organizację konferencji nie wynika, aby jedna ze stron umowy miała pełnić rolę usługodawcy a druga - usługobiorcy. Zdaniem Wnioskodawcy, jako że czynności podejmowane w ramach współorganizacji konferencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, rozliczenia dokonywane pomiędzy UX a współorganizatorem powinny być dokumentowane za pomocą not księgowych.

Ad 2 - Przypadek 1 i 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym w niniejszym wniosku jako Przypadek 1, jak i w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym opisanym jako Przypadek 2, wyrażenie przez UX zgody na bezpłatne używanie przez współorganizatora konferencji logo UX nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu przepisów Ustawy VAT.

W opinii Wnioskodawcy wyrażenie zgody na korzystanie przez współorganizatora konferencji z logo UX stanowi jedną z czynności wykonywanych w ramach realizacji przez UX oraz współorganizatora wspólnego przedsięwzięcia. Współorganizator uzyskuje prawo do posługiwania się logo UX jedynie w zakresie czynności związanych z organizacją danej konferencji, a konkretnie na potrzeby wykonywania czynności informacyjnych, tj. reklamowania i promowania wydarzenia. Czynność polegająca na wyrażeniu zgody na korzystanie z logo UX nie powinna być oceniana jednostkowo, a jako element złożonego, wspólnego działania. Korzystanie przez współorganizatora z logo UX służy bowiem wyłącznie określonemu, konkretnemu celowi, jakim jest organizacja konferencji, a ściślej rozpowszechnianie informacji o przygotowywanym wydarzeniu.

Zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać, że współorganizator jest odbiorcą (beneficjentem) świadczonej przez UX usługi, polegającej na wyrażeniu zgody na korzystanie z logo UX. Rzeczywistymi, bezpośrednimi odbiorcami tej czynności są bowiem uczestnicy organizowanej przez UX oraz współorganizatora konferencji. Innymi słowy, działania podejmowane przez UX oraz współorganizatora w ramach współpracy, w tym wyrażenie przez UX zgody na posługiwanie się przez współorganizatora logo UX, ukierunkowane są na odbiorców zewnętrznych. Czynności reklamowe stanowią nieodłączny aspekt organizacji wydarzeń, jakimi są konferencje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane "po kosztach" ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Kwestia "odpłatności" była niejednokrotnie przedmiotem rozstrzygania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Należy też zwrócić uwagę na wyrok w sprawie C-16/93 Tolsma, EU:C:1994:80, gdzie Trybunał zauważył, że czynność: "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Zatem czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności statutowej organizuje różnego rodzaju konferencje. W wypadku niektórych konferencji występuje jako współorganizator.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości budzi kwestia, czy Wnioskodawca powinien rozliczać się z poniesionych kosztów z współorganizatorem konferencji na podstawie not, czy też na podstawie faktur (przypadek 1) oraz czy wyrażając zgodę na używanie przez współorganizatora konferencji logo Wnioskodawcy w celach przekazywania przez współorganizatora informacji o wspólnie organizowanej konferencji powinien uznać, że świadczy usługę podlegającą opodatkowaniu VAT (przypadek 2).

W odniesieniu do określonego we wniosku przypadku 1 w sytuacji wspólnej organizacji konferencji zdarza się, że część organizacyjna przedsięwzięcia jest powierzana Wnioskodawcy. W konsekwencji ponosi on określone koszty związane z konferencją. Po zakończeniu konferencji Wnioskodawca dokonuje stosownych rozliczeń finansowych ze współorganizatorem konferencji. Rozliczenia te polegają na przedstawieniu współorganizatorowi informacji o kosztach związanych z organizacją konferencji i uzyskanych przez Wnioskodawcę wpływach z opłat od uczestników (należnych z tytułu udziału w konferencji). Współorganizator konferencji ma obowiązek zwrócić Wnioskodawcy część poniesionych kosztów. Ze względu na powyższe okoliczności, Wnioskodawca w wyniku rozliczenia kosztów konferencji otrzymuje od jej współorganizatora kwotę mającą na celu pokrycie części wspólnych kosztów.

Natomiast w odniesieniu do przypadku 2 strony zawierają umowę dotyczącą wspólnej organizacji konferencji i ustalają, jaki będzie zakres obowiązków wykonywanych przez każdą ze stron. Z umowy może wynikać, że zarówno Wnioskodawca, jak i współorganizator ponoszą koszty związane z organizacją konferencji. W takiej sytuacji każdy z organizatorów konferencji ponosi koszty we własnym imieniu. Każdy ze współorganizatorów ponosi wyłącznie koszty, do których poniesienia zobowiązał się w umowie regulującej obowiązki współorganizatorów.

W tym miejscu należy odnieść się także do istoty wspólnego przedsięwzięcia. Co do zasady wspólne przedsięwzięcie zrzesza co najmniej dwa podmioty gospodarcze na określony czas, w konkretnym celu. Jest to wspólne działanie w celu realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też szeroki zakres przedmiotowy przekracza możliwości jednego podmiotu. Umowa taka zawarta między podmiotami z reguły wiąże je na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty zawierające porozumienie zachowują niezależność w swoich dotychczasowych działaniach, a w działaniach związanych z realizacją wspólnego przedsięwzięcia działają razem.

Zatem w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach obie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem drugiej strony umowy.

Z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie nie wystąpi element opodatkowania czynności dokonywanych pomiędzy współorganizatorami konferencji. W przypadku 1 rozliczenie kosztów, które wynika z zawartej umowy z podmiotem współorganizującym konferencję nie stanowi wynagrodzenia za usługę wykonaną przez jednego współorganizatora na rzecz drugiego współorganizatora wspólnego przedsięwzięcia. Strony nie są ich usługodawcami/usługobiorcami wobec siebie. Rozliczeniu między stronami wspólnego przedsięwzięcia nie towarzyszy wzajemne świadczenie.

Z istoty porozumienia o wspólnej organizacji konferencji wynika, że biorące w nim udział strony wykonują pewne czynności nie na swoją rzecz, tylko na potrzeby osiągnięcia wspólnego celu tj. organizacji konferencji, która ze względu na wspólną chęć przekazania odpowiednich informacji/wiedzy dotyczących danego tematu uczestnikom konferencji lub temat konferencji, który jest ważny dla każdej ze stron.

Wnioskodawca i Współorganizator, jak wynika okoliczności sprawy, będą podejmowali wspólne działania, aby osiągnąć wspólny cel tj. zorganizować konferencję. Beneficjentem działań Wnioskodawcy i Współorganizatora nie będą zatem poszczególne strony umowy o organizację konferencji, tylko uczestnicy konferencji przez nich organizowanej.

W analizowanej sytuacji nie ma możliwości wyodrębnienia podmiotu, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Zatem relacji występujących pomiędzy stronami w ramach zawartej umowy o organizację konferencji (tj. Wnioskodawcą i Współorganizatorem) nie można traktować jako odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W tym przypadku nie dochodzi bowiem do przeniesienia władztwa ekonomicznego nad towarami ani do rzeczywistych świadczeń pomiędzy współorganizatorami. Nie można zidentyfikować korzyści o charakterze majątkowym, jakie w związku z takim rozliczeniem uzyskuje współorganizator.

W konsekwencji należy stwierdzić, że dokonanie stosownych rozliczeń finansowych ze współorganizatorem konferencji, które polega na rozliczeniu kosztów konferencji pomiędzy Wnioskodawcą, a współorganizatorem nie stanowi dostawy towarów, ani świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktur z tego tytułu. Ponadto organ pragnie wskazać, że nic nie stoi na przeszkodzie aby ww. rozliczenia finansowe zostały udokumentowane innymi dokumentami księgowymi, w tym chociażby notami.

Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, dla takiego sposobu dokumentowania.

Również w odniesieniu do wyrażania zgody przez Wnioskodawcę na używanie przez współorganizatora konferencji jego logo wskutek zawartej umowy o wspólną organizację konferencji nie dochodzi do świadczenia wzajemnego, pomiędzy Wnioskodawcą, a współorganizatorem, gdyż przedmiotowa sytuacja to dążenie do wspólnego celu. Jak wynika z okoliczności sprawy korzystanie z logo służy wyłącznie określonemu celowi, jakim jest organizacja konferencji, a ściślej rozpowszechnianie informacji o przygotowywanym wydarzeniu. Beneficjentem działań Wnioskodawcy będą uczestnicy organizowanej konferencji.

Zatem wyrażanie zgody przez Wnioskodawcę na używanie przez współorganizatora konferencji jego logo w celu przekazywania przez współorganizatora informacji o wspólnie organizowanej konferencji nie będzie stanowić świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, czynności podejmowane pomiędzy Wnioskodawcą i współorganizatorem konferencji w ramach wspólnego przedsięwzięcia dotyczące organizacji konferencji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.