0111-KDIB3-2.4012.391.2019.1.MD - Brak opodatkowania sprzedaży praw do lokali mieszkalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2019 r. (data wpływu 28 czerwca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży praw do lokali mieszkalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 lipca 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży praw do lokali mieszkalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następując zdarzenie przyszłe:

Gmina jest podatnikiem podatku VAT zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT.

Jednocześnie jest także właścicielem trzech spółdzielczych własnościowych praw do lokali mieszkalnych. Gmina stała się właścicielem ww. praw na podstawie prawomocnych postanowień Sądu odpowiednio:

Ostatnie miejsca zamieszkania spadkodawców były na terenie R. w związku z tym Gminie przypadł spadek jako spadkobiercy ustawowemu.

Podkreślić należy, że nabycie ww. praw nastąpiło bez woli Gminy, która nie mogła odrzucić tego spadku, gdyż przypadł jej z mocy ustawy.

Lokale nie były wykorzystywane przez Gminę dla potrzeb jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Gmina nie ponosiła także żadnych nakładów na modernizację, ulepszenia lub adaptację tych lokali. Gmina nie posiada informacji, czy lokale były przedmiotem czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w okresie przed nabyciem lokali przez Gminę tj. w okresie kiedy właścicielami lokali byli spadkodawcy. Według jedynej wiedzy Gminy lokale były wykorzystywane przez spadkodawców dla potrzeb mieszkaniowych. Jedyne koszty jakie poniosła Gmina to koszty sprzątania dwóch z trzech wystawianych do sprzedaży mieszkań (ul. K., ul. I.). Ponosi również na bieżąco miesięczne koszty bieżącego utrzymania (czynsz, media opłacane do spółdzielni Mieszkaniowej) tych lokali.

W jednym z lokali tj. przy ul. S. które weszło na stan posiadania Gminy po zrzeczeniu się spadku przez jego prawnych spadkobierców na rzecz Gminy, była zameldowana i mieszkała jedna osoba. Od śmierci spadkodawcy zamieszkująca lokal płaciła opłaty bezpośrednio do Spółdzielni Mieszkaniowej, jednak nieregularnie i w związku z tym powstały zaległości w Spółdzielni Mieszkaniowej. Od ujawnienia Gminy jako właściciela w księdze wieczystej opłaty wraz z zaległościami Spółdzielnia Mieszkaniowa przerzuciła na właściciela tj. Gminę. Gmina uregulowała opłaty na rzecz Spółdzielni i obciążyła tą samą wysokością opłaty lokatora. Od początku wejścia w posiadanie prawa do lokalu Gmina starała się aby osoba bezprawnie zajmująca lokal wyprowadziła się. Na bieżąco były wysyłane wezwania do opuszczenia lokalu i jego wydania. Jednocześnie Gmina obciążała lokatora opłatami za bezumowne korzystanie z tego mieszkania w wysokości opłat należnych Spółdzielni Mieszkaniowej. Gmina obciążyła również lokatora odsetkami za nieterminowe regulowanie zobowiązań w łącznej kwocie 73,75 zł.

Ostatecznie mieszkanie zostało opuszczone przez osobę bezumownie korzystającą z lokalu przy ul. S. dnia 30 lipca 2018 r.

Od tego czasu również to mieszkanie tak jak dwa pozostałe jest niezamieszkałe.

Gmina planuje zbycie przedmiotowych lokali w drodze przetargu nieograniczonego. Sprzedaż ta będzie miała charakter jednorazowy oraz definitywny, a Gmina uzyska w związku z tą transakcją przychód.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Gmina ma prawo uznać, że planowana przez nią sprzedaż spółdzielczych własnościowych praw do lokali będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Gmina ma prawo uznać, że planowana przez nią wszystkich trzech własnościowych praw do lokali mieszkalnych (tj. przy ul. I., ul. K., ul. S.) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zasadniczym przedmiotem działalności gminy są czynności wykonywane w charakterze podmiotu prawa publicznego w celu sprawowania władzy publicznej. Jest to szeroko rozumiana działalność nastawiona na zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, którą tworzą jej mieszkańcy. Do zakresu działania gminy należą zatem wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W sferze publicznoprawnej mieści się również zarządzanie mieniem komunalnym, a zatem mieniem w którego skład wchodzą własność i inne prawa majątkowe należące do poszczególnych gmin.

Gmina nabyła przedmiotowe prawa do lokali w drodze spadkobrania z mocy prawa niezależnie od swojej woli i nie miała prawa do odliczenia podatku VAT.

Zgodnie z orzeczeniem NSA z 5 grudnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 1547/14), dokonując zbycia mienia komunalnego nabytego w drodze spadkobrania jednostka samorządu terytorialnego nie prowadzi działalności, która mogłaby zostać uznana za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Jeżeli zatem dokonując takiej sprzedaży Gmina nie działa w charakterze podatnika podatku VAT to sama sprzedaż również temu podatkowi nie podlega.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatnika, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Lokale nie były wykorzystywane przez Gminę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Dwa z nich przez cały okres posiadania praw właścicielskich przez Gminę nie były w ogóle zamieszkiwane.

Tylko jedno z nich mieszczące się przy ul. S. było zamieszkiwane, gdyż była w nim zameldowana osoba już przed spadkobraniem Gminy, która również po nabyciu praw właścicielskich przez Gminę w tym mieszkaniu pozostawała i bezumownie korzystała z tego lokalu. Gmina zobligowała tę osobę do uiszczania opłat w wysokości czynszu odprowadzanego przez Gminę na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej. Gmina zawarła z tą osobą umowę o spłatę zaległości około czynszowych. Jednak nadal jej korzystanie z lokalu było bezumowne.

W przypadku mienia komunalnego obowiązkiem gmin jest ochrona tego mienia, sprawowanie nad nim zarządu z zachowaniem szczególnej staranności, zgodnie z przeznaczeniem tego mienia. W odniesieniu natomiast do własności do nieruchomości oraz praw do lokali tworzących zasoby komunalne gminy, wśród zadań własnych gminy znajduje się szeroko rozumiana gospodarka nieruchomościami i tymi prawami.

Czynności wykonywane przez Gminę związane były ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i same z siebie, w ocenie pytającego nie mogą być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej. Zbywane przez Gminę mienie znajduje się w jej zasobach komunalnych w stosunku do którego Gmina wykonuje wyłącznie funkcje właścicielskie. W ramach obowiązków Gminy wydaje się właściwe by gmina dokonywała zbycia zbędnych, niepotrzebnych jej składników majątkowych. Działanie takie niewątpliwie mieści się w sferze zadań publicznych gminy, tj. zarządcy mienia komunalnego, którego jest właścicielem. Nabycie z mocy prawa i w drodze spadkobrania jest niezależne od woli gminy, natomiast wykonywanie jedynie funkcji właścicielskich nie przynosi żadnych wymiernych korzyści zarówno tworzącym wspólnotę samorządową mieszkańcom jak i samej gminie. Gmina zaś gdyby miała taką możliwość, mogłaby do swych zasobów komunalnych nie włączyć tychże praw mając na uwadze chociażby koszty, wynikające z ustawowego obowiązku utrzymania tej własności. Dokonując sprzedaży tych praw Gmina dąży przede wszystkim do uniknięcia ponoszenia wydatków, związanych z ich posiadaniem.

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż własnościowych praw do lokali mieszkalnych nabytych w drodze spadkobrania nie będzie więc podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.). W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Jak wynika z cyt. art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się m.in. zbycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia spółdzielczego prawa własności dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad nieruchomością (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz nabywcy tego prawa, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z tej nieruchomości i czerpania z niej pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tej nieruchomości, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży nieruchomości przez właściciela.

W świetle powyższego sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego traktować należy jak dostawę, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej - na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy - należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że za podatnika VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzające do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

* podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz

* podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na postawie umów cywilnoprawnych.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT. Zatem w przypadku, gdy gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Aby zatem określić możliwość zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy, który wyłącza organy władzy publicznej (oraz urzędy obsługujące te organy) z definicji podatnika VAT, konieczne jest określenie czy zadania realizowane przez Gminę są zadaniami, dla których Gmina została powołana w ramach reżimu publicznoprawnego, czy też są to czynności wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższe oznacza, że decydującą przesłanką przesądzającą o uznaniu bądź nieuznaniu organu władzy publicznej za podatnika VAT będzie zachowanie się tego organu jako organu władzy publicznej, bądź jako przedsiębiorcy w stosunku do określonych świadczeń.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

* dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,

* odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wymieniona norma nakazuje uznać, że w przypadku czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, dany podmiot nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Wykonywanie bowiem czynności na podstawie umów cywilnoprawnych mogłoby prowadzić do nierówności konkurencyjnej podmiotów działających na rynku oraz "organu władzy", który korzystałby z wyłączenia z opodatkowania na podstawie ww. przepisu.

Tym samym, gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Z treści wniosku wynika, że Gmina jest podatnikiem podatku VAT. Jednocześnie jest także właścicielem trzech spółdzielczych własnościowych praw do lokali mieszkalnych. Gmina stała się właścicielem ww. praw na podstawie prawomocnych postanowień Sądu. Nabycie ww. praw nastąpiło bez woli Gminy, która nie mogła odrzucić tego spadku, gdyż przypadł jej z mocy ustawy. Gmina planuje zbycie przedmiotowych lokali w drodze przetargu nieograniczonego. Sprzedaż ta będzie miała charakter jednorazowy oraz definitywny, a Gmina uzyska w związku z tą transakcją przychód.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą braku opodatkowania podankiem od towarów i usług planowanej sprzedaży ww. spółdzielczych własnościowych praw do lokali mieszkalnych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy należy zauważyć, że Gmina stosownie do art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o samorządzie gminnym, posiada osobowość prawną wykonując zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (...).

W myśl art. 30 ust. 2 pkt 3 do zadań wójta (burmistrza, prezydenta miasta) należy w szczególności gospodarowanie mieniem komunalnym.

Zgodnie z art. 43 ustawy o samorządzie gminnym, mieniem komunalnym jest własność i inne prawa majątkowe należące do poszczególnych gmin i ich związków oraz mienie innych gminnych osób prawnych, w tym przedsiębiorstw.

Z kolei zgodnie z art. 44 ustawy o samorządzie gminnym, nabycie mienia komunalnego następuje:

W świetle powyższego nabyte przez Gminę mienie w sposób nieodpłatny (z mocy prawa bądź pod tytułem darmym, w drodze darowizny lub spadkobrania) ma charakter mienia komunalnego, a nie prywatnego.

Ponadto, analizując kwestię zbycia opisanych w zdarzeniu przyszłym składników majątku w kontekście prowadzenia przez Gminę działalności gospodarczej należy wskazać, że zgodnie z regulacją art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podmioty mienia komunalnego samodzielnie decydują o przeznaczeniu i sposobie wykorzystania składników majątkowych, przy zachowaniu wymogów zawartych w odrębnych przepisach prawa.

Stosownie do brzmienia art. 51 cyt. ustawy, gmina samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie uchwały budżetowej gminy.

Według regulacji art. 54 ust. 1 ustawy, dochody gminy są określone w odrębnych ustawach.

Decyzje o przeznaczeniu i sposobie wykorzystywania składników majątkowych gmin są uwzględniane w budżecie jednostek - zgodnie z art. 212 ust. 1 w związku z art. 211 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869).

W świetle przywołanych przepisów, nieruchomości i ruchomości gminy oraz prawa majątkowe są mieniem komunalnym, a czynności ich sprzedaży nie można uznać za przypadkowe lub nieregularne. W kontekście corocznego uchwalania budżetu jest to wręcz działalność charakteryzująca się stałością lub jest ona co najmniej regularna.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że dokonywana przez Gminę sprzedaż mienia komunalnego jest koniecznym elementem działalności, ponieważ dzięki temu Gmina bezpośrednio finansuje realizację zadań własnych i zleconych. Czynności takie mogą być wykonywane z różną częstotliwością, jednakże stanowią stały element działalności Gminy.

Należy nadmienić, również że sposób, w jaki jednostka samorządu terytorialnego weszła w posiadanie majątku będącego przedmiotem zbycia, nie wyłącza możliwości zakwalifikowania późniejszej jego dostawy jako działalności gospodarczej. Zatem Gmina w zakresie rozporządzania posiadanym majątkiem każdorazowo wykonuje działalność gospodarczą.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że transakcja zbycia składników majątku nabytych wcześniej w drodze spadkobrania jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną).

Gmina w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych jako osoba prawna podlega obowiązkowi podatkowemu na zasadach ogólnych (zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 2 ustawy). Gmina, będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, będzie również podatnikiem tegoż podatku w zakresie odpłatnego zbycia opisanych w zdarzeniu przyszłym składników majątku. Przedmiot zbycia dotyczy niewątpliwie składników majątku tegoż podatnika.

Zatem pomimo, że Gmina nabyła opisane w zdarzeniu przyszłym składniki majątku (spółdzielcze własnościowe prawo do lokali mieszkalnych) w drodze spadkobrania to jednak dokonując sprzedaży tego składnika, będzie działać w charakterze podatnika VAT, gdyż zbycie praw do lokali należy traktować w kategorii działalności gospodarczej. Istotne jest, że w rozpatrywanej sprawie wypełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. a powyższa czynność będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że nieopodatkowanie transakcji zbycia mienia (spółdzielczego własnościowego prawa do lokali) przez Gminę pogorszyłoby sytuację podmiotów prywatnych dokonujących podobnych transakcji i prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji.

Reasumując, odpłatne zbycie wszystkich opisanych w zdarzeniu przyszłym spółdzielczych własnościowych praw do lokali mieszkalnych będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ Gmina w stosunku do przedmiotowej sprzedaży wystąpi jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego planowana przez nią sprzedaż trzech własnościowych praw do lokali mieszkalnych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie pytania Wnioskodawcy, tym samym nie dokonano analizy w zakresie stawki lub ewentualnego zwolnienia od podatku VAT, bowiem nie było to przedmiotem pytania Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.