0111-KDIB3-2.4012.268.2018.1.EJ - Ustalenie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z nabyciem usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2018 r. (data wpływu 11 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z nabyciem usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej - jest prawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z nabyciem usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca ("Gmina") jest jednostką samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 280), od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina podjęła wspólne rozliczanie podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym. Z dniem tym, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, Gmina wstąpiła we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku VAT prawa i obowiązki swoich jednostek budżetowych i zakładu budżetowego.

Jedną z jednostek budżetowych Miasta jest ZIKiT, którego podstawowym przedmiotem działalności jest organizowanie, nadzorowanie i prowadzenie - w zakresie nie powierzonym do realizacji innym miejskim jednostkom lub podmiotom - wszystkich spraw związanych z gospodarką komunalną oraz transportem w Mieście. W szczególności do zadań ZIKiT należy pełnienie funkcji zarządu dróg publicznych, zarządzanie działkami drogowymi położonymi na terenach stanowiących własność i pozostających we władaniu Miasta lub Skarbu Państwa, pełnienie funkcji zarządzającego ruchem na drogach, organizowanie i zarządzanie lokalnym transportem zbiorowym oraz transportem aglomeracyjnym, a także wypełnianie funkcji inwestorskich dla zadań inwestycyjnych realizowanych przez Gminę w zakresie działania ZIKiT.

Działając poprzez jednostkę budżetową ZIKiT Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie zbiorowego transportu publicznego (komunikacji miejskiej). Ponieważ działalność w powyższym zakresie Wnioskodawca wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i uzyskuje wpływy ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, traktuje ją jako podlegającą regulacjom ustawy o VAT.

Zgodnie z interpretacją z dnia 4 sierpnia 2016 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach na rzecz ZIKiT (sygn. IBPP3/4512-299/16-1/MN) oraz interpretacją z dnia 18 grudnia 2017 r., wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz Miasta (sygn. 0111-KDIB3-2.4012.564.2017.l.ASZ), podatek naliczony wynikający z zakupów związanych z transportem publicznym, które nie mogą być przypisane w całości do działalności gospodarczej, wymaga odliczenia z zastosowaniem sposobu określenia z uwagi na opłaty pobierane od przewoźników zatrzymujących się na przystankach, zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2136 z późn. zm.).

Dodatkowo Miasto otrzymało interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. 0111-KDIB3-2.4012.554.2017.1.MGO, zgodnie z którą przewozy uprzywilejowanych pasażerów, uprawnionych do korzystania z nieodpłatnych przewozów na podstawie przepisów rangi ustawowej i Uchwał Rady Miasta, nie wpływają na konieczność stosowania prewspółczynnika VAT względem zakupów związanych z transportem publicznym. Przewozy te bowiem są ściśle związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W związku z transportem publicznym Wnioskodawca dokonuje jednak także zakupów towarów i usług które, w ocenie Wnioskodawcy, mogą być w całości przypisane do działalności gospodarczej w zakresie transportu publicznego, do których należą m.in. usługi kontroli biletów, będące przedmiotem niniejszego wniosku.

Działalność gospodarczą w zakresie transportu publicznego Wnioskodawca wykonuje w oparciu o adhezyjne umowy cywilnoprawne pomiędzy pasażerem a Wnioskodawcą, w ramach których Wnioskodawca zobowiązuje się do zrealizowania przewozu pasażera w zamian za płatność uiszczaną w formie biletu komunikacji miejskiej. W przyjętym przez Wnioskodawcę systemie wykonywania usług komunikacji miejskiej nie jest dokonywana weryfikacja uiszczenia opłaty za wykonywaną przez Wnioskodawcę usługę (tj. posiadania biletu) przez każdego pasażera wchodzącego na pokład środka transportu. Wnioskodawca nabywa zatem usługi od firmy, która dokonuje kontroli biletów wyrywkowo i w sposób doraźny, co stanowi dla Wnioskodawcy sposób ochrony swoich dochodów z wykonywania usług w zakresie zbiorowego transportu publicznego.

W ramach usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej, pracownicy usługodawcy dokonują kontroli biletów lub dokumentów uprawniających do przejazdu bezpłatnego lub ulgowego. Dodatkowo kontrolujący pobierają opodatkowane VAT opłaty za przejazd (świadczenie usługi przewozu) od tych pasażerów, którzy nie posiadają ważnego biletu lub dokumentu uprawniającego do ulgi lub bezpłatnego przejazdu oraz nakładają na pasażerów opłaty dodatkowe. Opłata dodatkowa nie jest należnością za przejazd, ale ma charakter sankcji/kary za przejazd bez uiszczenia opłaty za usługę lub bez ważnego dokumentu uprawniającego do ulgi lub do przejazdu bezpłatnego.

Każdy podróżny, który jest posiadaczem dokumentu uprawniającego do przejazdów ulgowych lub bezpłatnych, którego nie posiadał przy sobie w czasie kontroli, może w ciągu 7 dni od chwili wystawienia wezwania do zapłaty przez kontrolera, okazać taki dokument celem anulowania wezwania do zapłaty. W takim przypadku jednak, pobierana jest przez Wnioskodawcę opłata manipulacyjna, podlegająca opodatkowaniu VAT.

Z przyczyn oczywistych, kontroli poddawani są wszyscy pasażerowie przebywający na pokładzie środka transportu w trakcie przeprowadzanej kontroli biletów, a zatem również Ci pasażerowie którzy uprawnieni są do przejazdów bezpłatnych na mocy przepisów rangi ustawowej lub też aktów prawa miejscowego, czy też pracownicy poszczególnych jednostek organizacyjnych Gminy podróżujący środkami komunikacji zbiorowej w celach służbowych (dalej łącznie jako: "pasażerowie uprawnieni do przejazdów bezpłatnych"). Pasażerowie uprawnieni do przejazdów bezpłatnych nie są jednak celem kontrolerów, gdyż nie są oni źródłem podstawowych dochodów Wnioskodawcy z wykonywania usług w zakresie transportu publicznego, których ochronie służą usługi nabywane od spółki kontrolującej. Z perspektywy Wnioskodawcy, celem nabycia usług od spółki kontrolującej jest bowiem weryfikacja, czy pasażerowie zobowiązani do zapłaty za usługi Wnioskodawcy faktycznie dokonują tej zapłaty i dokonują jej w prawidłowej wysokości. Wyłącznie zatem w celu zidentyfikowania tych pasażerów, którzy nienależnie nie uiścili opłaty za przejazd lub uiścili ją w zaniżonej wysokości, kontrolujący weryfikują dokumenty pasażerów uprawnionych do bezpłatnych przejazdów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Miastu przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków na poczet nabycia usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, Miastu przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków ponoszonych na nabycie usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej. Zdaniem Wnioskodawcy podatek ten jest bowiem ponoszony bezpośrednio i wyłącznie w związku ze wykonywaniem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie zbiorowego transportu publicznego, podlegającej opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, ustawodawca rozumie natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT - nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Natomiast, według art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 Ustawy o VAT.

Z powyższej regulacji wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione następujące warunki:

Zdaniem Miasta, w analizowanym stanie faktycznym spełnione zostały obie ze wskazanych wyżej przesłanek.

W szczególności wykonując odpłatną działalność w zakresie transportu publicznego Wnioskodawca bez wątpienia świadczy usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i wykonuje je w oparciu o adhezyjne umowy cywilnoprawne zawierane między pasażerem a Wnioskodawcą. Innymi słowy, w ramach tego rodzaju działalności, Wnioskodawca nie działa jako organ władzy publicznej, ale jako podatnik VAT odpłatnie wykonujący działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu VAT.

Usługi wykonywane przez spółkę kontrolującą bilety służą natomiast weryfikacji, czy Miasto otrzymuje należne mu wynagrodzenie za wykonywanie przedmiotowych usług. Innymi słowy kontrolujący weryfikują, czy pasażerowie zobowiązani do zapłaty za podlegające opodatkowaniu VAT usługi Wnioskodawcy, faktycznie dokonują tej zapłaty i dokonują jej w prawidłowej wysokości.

Podkreślić należy przy tym, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi kontroli biletów nie służą jedynie pośrednio działalności Wnioskodawcy podlegającej VAT. Usługi nabywane od spółki kontrolującej niejednokrotnie przekładają się bowiem bezpośrednio na określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego) po stronie Miasta z tytułu świadczenia usług transportu publicznego. W przypadku zidentyfikowania pasażera podróżującego bez ważnego biletu lub dokumentu potwierdzającego uprawnienie do ulgi, spółka kontrolująca pobiera od pasażera, w imieniu Wnioskodawcy, nie tylko sankcyjną opłatę dodatkową ale także opłatę za przejazd, która wiąże się z powstaniem zobowiązania po stronie Wnioskodawcy z tytułu podatku VAT. Dodatkowo w przypadku ewentualnego późniejszego potwierdzenia przez pasażera prawa do ulgi lub bezpłatnego przejazdu, pobierana jest opłata manipulacyjna (za anulowanie opłaty za przejazd i opłaty dodatkowej lub anulowanie wezwania do zapłaty tych opłat), która również jest źródłem powstania zobowiązania podatkowego w podatku VAT dla Miasta.

Skoro w analizowanym przypadku Miasto jest podatnikiem VAT i jednocześnie jest zobowiązane do opodatkowania VAT wykonywanych odpłatnych usług w zakresie transportu publicznego, Miasto powinno mieć także prawo do odliczenia związanego z tą sprzedażą podatku VAT naliczonego. Bez poniesienia wydatków na kontrolę biletów w środkach komunikacji zbiorowej, Miasto nie byłoby w stanie weryfikować, czy pasażerowie dokonują odpłatności za nabywane od Miasta usługi podlegające opodatkowaniu VAT i czy dokonują jej w prawidłowej wysokości. Bez poniesienia wydatków na kontrolę biletów w środkach komunikacji zbiorowej, najpewniej znaczna część pasażerów podróżowałaby bez ważnego biletu komunikacji miejskiej, co istotnie ograniczyłoby wartość dochodów pozyskiwanych przez Miasto z tytułu wykonywania usług komunikacji miejskiej, a co za tym idzie ograniczyło także możliwości wykonywania przez Wnioskodawcę tych usług.

W tych okolicznościach spełnione są, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie warunki pełnego odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez spółkę kontrolującą. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zdaniem Miasta, w tych okolicznościach, względem nabywanych usług kontroli biletów nie znajdzie natomiast zastosowania art. 86 ust. 2a ustawy o VAT dotyczący nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie nabywanych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe.

Tak jak było to bowiem wskazywane w stanie faktycznym wniosku, celem nabycia usług od spółki kontrolującej jest weryfikacja, czy pasażerowie zobowiązani do zapłaty za usługi Wnioskodawcy faktycznie dokonują tej zapłaty i dokonują jej w prawidłowej wysokości. Natomiast usługi transportu publicznego wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz pasażerów w zamian za zapłatę uiszczaną w formie biletu za przejazd bez wątpienia stanowią działalność gospodarczą Wnioskodawcy podlegającą opodatkowaniu VAT. Nabycie przez Wnioskodawcę usług w zakresie kontroli biletów związane jest zatem wyłącznie z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, co powoduje, że względem nabycia tych usług nie znajdzie zastosowania art. 86 ust. 2a ustawy o VAT.

W efekcie, w ocenie Wnioskodawcy, Miastu przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z nabycia usług kontroli biletów w pełnej wysokości, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin lub powiatów, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT. Zatem, w przypadku, gdy Gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Aby określić możliwość zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy, który wyłącza organy władzy publicznej (oraz urzędy obsługujące te organy) z definicji podatnika VAT, konieczne jest określenie, czy zadania realizowane przez Gminę są zadaniami, dla których Gmina została powołana w ramach reżimu publicznoprawnego, czy też są to czynności wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższe oznacza, że decydującą przesłanką przesądzającą o uznaniu bądź nieuznaniu organu władzy publicznej za podatnika VAT będzie zachowanie się tego organu jako organu władzy publicznej, bądź jako podatnika w stosunku do określonych świadczeń.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1875 z późn. zm.) - gmina wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym - do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym - do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym).

W rozpatrywanej sprawie należy przywołać również przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2136, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

W myśl art. 8 ww. ustawy do zadań organizatora należy:

Przepis art. 33a ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1983) określa, że przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu.

W myśl art. 33a ust. 2 ww. ustawy, identyfikator, o którym mowa w ust. 1 powinien zawierać co najmniej następujące informacje:

W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty (art. 33a ust. 3 ustawy).

W razie stwierdzenia braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty. Pobrana należność za przewóz i opłata dodatkowa, po uiszczeniu opłaty manipulacyjnej odpowiadającej kosztom poniesionym przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego, podlegają zwrotowi, a w przypadku wezwania do zapłaty - umorzeniu, w przypadku udokumentowania przez podróżnego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia przewozu, uprawnień do bezpłatnego lub ulgowego przejazdu (art. 33a ust. 4 ustawy).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca działając poprzez jednostkę budżetową ZIKiT prowadzi działalność gospodarczą przede wszystkim w zakresie zbiorowego transportu publicznego (komunikacji miejskiej). Ponieważ działalność w powyższym zakresie Wnioskodawca wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i uzyskuje wpływy ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, traktuje ją jako podlegającą regulacjom ustawy o VAT. Wnioskodawca dokonuje zakupów towarów i usług które, w ocenie Wnioskodawcy, mogą być w całości przypisane do działalności gospodarczej w zakresie transportu publicznego, do których należą m.in. usługi kontroli biletów. Celem nabycia usługi kontroli biletów od spółki kontrolującej jest weryfikacja czy pasażerowie zobowiązani do zapłaty za usługi Wnioskodawcy faktycznie dokonują tej zapłaty i dokonują jej w prawidłowej wysokości. W ramach usług kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej kontrolujący dodatkowo pobierają opodatkowane VAT opłaty za przejazd od tych pasażerów, którzy nie posiadają ważnego biletu lub dokumentu uprawniającego do ulgi lub bezpłatnego przejazdu oraz nakładają na pasażerów opłaty dodatkowe, które mają charakter sankcji/kary za przejazd bez uiszczenia opłaty za usługę przewozu lub bez ważnego dokumentu uprawniającego do ulgi lub do przejazdu bezpłatnego. W takim przypadku pobierana przez Wnioskodawcę opłata manipulacyjna podlega opodatkowaniu VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy prawa do odliczenia pełnej wysokości podatku naliczonego od wydatków na poczet nabycia usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej.

Z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W przedmiotowej sprawie związek taki wystąpi. Wnioskodawca poprzez swoją jednostkę budżetową prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego transportu publicznego (komunikacji miejskiej). Działalność tę Wnioskodawca wykonuje na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i uzyskuje wpływy ze sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, wpływy z tytułu opłaty manipulacyjnych oraz z tytułu opłat dodatkowych pobieranych od pasażerów, którzy nie posiadają ważnego biletu lub dokumentu uprawniającego do ulgi lub bezpłatnego przejazdu. Wnioskodawca działalność tę traktuje jako podlegającą regulacjom ustawy o VAT.

Zatem, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków ponoszonych na nabycie usług w zakresie kontroli biletów w środkach komunikacji miejskiej, bowiem Wnioskodawca działa w charakterze podatnika VAT odpłatnie wykonującego działalność gospodarczą w zakresie transportu publicznego podlegającą opodatkowaniu VAT, a nabyte usługi kontroli biletów na pokładzie środków transportu służy weryfikacji czy pasażerowie dokonują płatności za przejazd środkami transportu tj. czy faktycznie i w prawidłowej wysokości płacą za usługi Wnioskodawcy.

W efekcie, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia usług kontroli biletów w pełnej wysokości na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.