0111-KDIB3-1.4012.946.2018.1.ICz - Ustalenie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 listopada 2018 r. (data wpływu 17 grudnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z 21 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadu - jest prawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2018 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony pismem z 21 stycznia 2019 r. (data wpływu 21 stycznia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej organizuje szkolenia z bezpiecznej jazdy (...) opodatkowane 23% podatkiem VAT. Szkolenia odbywają się w godzinach od 8-18-tej, w związku z tym Wnioskodawca ponosi wydatki z tytułu wynajmu toru na jazdy, materiałów szkoleniowych, koszty zabezpieczenia medycznego szkolenia a także koszty wyżywienia uczestników szkoleń (zakup produktów spożywczych takich jak kiełbasa, pieczywo, musztarda, woda, kawa, herbata, cukier, soki lub gotowe obiady w cenie 20-30 zł w postaci cateringu dowożone na tor wyścigowy gdzie odbywają się zajęcia). Nabywane wyżywienie dla uczestników szkolenia jest związane wyłącznie z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i niekorzystających ze zwolnienia z podatku VAT. Nabywane wyżywienie uczestników szkolenia w postaci zakupu produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadów (catering) są dokumentowane fakturami VAT z wykazaną kwotą podatku VAT, w których jako nabywca figuruje Wnioskodawca. Faktury dotyczą następujących czynności: dla gotowych obiadów w postaci cateringu dowożonego na tor - usługa cateringowa - obiady, dla zakupionych artykułów spożywczych pisze konkretnie jaki to artykuł, jednostka miary, cena, wartość, kwota netto, kwota podatku VAT, kwota brutto oraz wszystkie inne elementy, które powinna zawierać faktura wystawiona zgodnie z art. 106e.1 ustawy o VAT. Zakupione między innymi art. spożywcze i catering (obiady) posiadają następujące PKWiU:

Kiełbasa 10.13.14.0; Musztarda 10.84.12.0; Pieczywo 10.71.11.0; Cukier 10.81.11.0; Kawa 10.83.11.0; Herbata 01.27.12.0 Woda 11.07.11.0; Soki 10.32.17.0; 10 32.19.0; 10.32.12.0; 10.32.11.0; 10.32.13 0; 10.32.14.0; 10.32.15.0; 10.32.16.0, Catering - obiady - 56.21.19.0.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy od kosztów wyżywienia uczestników szkolenia w postaci zakupu produktów spożywczych tj: kiełbasa, pieczywo, musztarda, woda, kawa, herbata, cukier, soki lub gotowych posiłków w postaci obiadu (catering - koszt około 20 - 30 zł) Wnioskodawca może odliczyć podatek VAT naliczony w fakturach zakupu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy wszelkie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są kosztami uzyskania przychodów. W zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego za wyjątkiem usług gastronomicznych (art. 88.1 pkt ust. 4). A zatem do takich kosztów można zaliczyć wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wynajem toru na jazdy, materiałów szkoleniowych, koszty zabezpieczenia medycznego szkolenia a także koszty wyżywienia uczestników szkoleń w ramach organizowanych szkoleń, które są dla Wnioskodawcy źródłem przychodu.

Wydatki poniesione na wyżywienie uczestników szkolenia nie są więc ani reprezentacją, ani reklamą działalności Wnioskodawcy, nie stanowią usług gastronomicznych, gdyż zakupuje albo produkty w sklepie do spożycia tj.: kiełbasa, pieczywo, chleb, musztarda, woda, kawa, herbata, cukier, soki albo zamawia na tor wyścigowy obiady w postaci cateringu. Organizowanie szkoleń w ramach jego działalności ma na celu uzyskanie przez niego przychodów. Koszty organizacji tych szkoleń stanowią więc racjonalne wydatki, ponoszone w celu osiągnięcia przychodu. Stanowią one tym samym koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych i nie stanowią reprezentacji reklamy, związane są całkowicie ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT w wysokości 23% w tej działalności.

Zapewnienie wyżywienia uczestnikom szkoleń często jest warunkiem uczestnictwa w szkoleniu potencjalnych jego odbiorców. Aby Wnioskodawca mógł świadczyć usługę szkoleniową opodatkowaną podatkiem VAT 23%, musi zapewnić uczestnikom szkolenia wyżywienie (bądź to zakupując żywność, bądź zakupując obiady - catering). Zakup usług cateringowych lub art. spożywczych w ramach organizowanych szkoleń jest częścią realizacji tej usługi. Ponoszenie wydatków na usługi cateringowe lub żywność do bezpośredniego spożycia jest konieczne w celu wykonania usługi szkoleniowej, ponieważ częstowanie uczestników napojami i posiłkami jest zwyczajowo przyjęte na tym rynku usług - z uwagi na około 10 godzinny czas szkolenia. Wykonanie usługi jest warunkiem otrzymania należnego wynagrodzenia a co za tym idzie - osiągnięcia przychodu.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że od kosztów wyżywienia - zarówno artykułów zakupionych do bezpośredniego spożycia, jak i cateringu w postaci gotowych obiadów zapewnianych uczestnikom w czasie szkolenia może odliczyć podatek VAT zawarty w fakturach zakupu, gdyż koszty te służą uzyskaniu przychodów opodatkowanych podatkiem VAT i nie są wymienione w katalogu zawartym w art. 88 ust. 1 ustawy o VAT.

Pismem uzupełniającym z 21 stycznia 2019 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że nie oczekuje interpretacji w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Wszystkie stwierdzenia z zakresu podatku dochodowego zostały użyte pomocniczo, zatem Organ nie powinien brać tych stwierdzeń pod uwagę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadu jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego - na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy - stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT - spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa - mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. przez ich odsprzedaż, lecz przez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Reguła powyższa wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków ponoszonych w związku z nabyciem usług noclegowych oraz gastronomicznych, za wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Stosownie do przepisu art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Należy podkreślić, że dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług obowiązuje Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług z 2008 r., stanowiąca załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

W klasyfikacji tej ustawodawca w dziale 56 ("Usługi związane z wyżywieniem") sklasyfikował pod symbolem PKWiU 56.2 "Usługi przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (Katering) i pozostałe usługi gastronomiczne". Natomiast pod symbolem PKWiU 56.21 zostały sklasyfikowane "Usługi przygotowania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (Katering)". Pod symbolem PKWiU 56.29 mieszczą się "Pozostałe usługi gastronomiczne".

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje ani pojęcia usług gastronomicznych, ani pojęcia usług cateringowych. Posiłkując się zatem definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN przyjąć należy, że usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany, tj. w restauracji czy innym lokalu. Catering oznacza natomiast dostarczenie przygotowanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego, np. do siedziby spółki. W świetle powyższego uznać należy, że catering różni się od usług gastronomicznych.

Uwzględniając klasyfikację PKWiU oraz definicję ww. pojęć stwierdzić należy, że usługi cateringowe stanowią odrębne usługi od usług gastronomicznych. Tym samym z uwagi na odmienny charakter tych usług nie można uznać, że do usług cateringowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Podobnie wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-231/94 Faalborg-Gelting. W powyższym orzeczeniu TSUE udzielił odpowiedzi na pytanie, kiedy mamy do czynienia z usługą restauracyjną, a kiedy ze sprzedażą żywności "na wynos", tj. de facto z dostawą towarów. Jak zauważył TSUE, usługa restauracyjna jest rezultatem szeregu czynności, począwszy od gotowania potrawy do jej serwowania, przy czym jednocześnie do dyspozycji klienta pozostaje infrastruktura, w tym jadalnia z pomieszczeniami sąsiadującymi (np. szatnia), umeblowanie i zastawa stołowa. Osoby, które w ramach wykonywania swojego zawodu pracują w restauracjach, wykonują na rzecz nabywcy posiłków wiele czynności, takich jak nakrywanie do stołu, doradzanie klientowi i objaśnianie szczegółów dotyczących posiłków w menu, podawanie do stołu i sprzątanie po zakończeniu konsumpcji. Usługi restauracyjne charakteryzuje zatem cały zespół cech i czynności, przy czym dostawa posiłku jest jedynie częścią usługi, choć stanowi dominujący element. Zatem należy je klasyfikować dla celów VAT jako świadczenie usług. Jednocześnie TSUE podkreślił, że sytuacja wygląda odmiennie, jeśli transakcja dotyczy posiłków "na wynos" i nie obejmuje usługi mającej na celu uzyskanie wzrostu konsumpcji na miejscu przy odpowiednim podaniu potrawy. Wtedy mamy do czynienia z dostawą towarów (tj. żywności).

Wprawdzie powyższy wyrok dotyczył rozstrzygnięcia kwestii miejsca opodatkowania określonych czynności, jednak zaprezentowany przez TSUE podział na usługi restauracyjne oraz dostarczanie żywności "na wynos" może być pomocny przy ustaleniu rzeczywistego charakteru cateringu. Wyrok ten w pośredni sposób pomaga odróżniać klasyczne usługi gastronomiczne od cateringu, rozumianego jako przygotowanie i dostarczenie żywności we wskazane miejsce.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na tezy wynikające z wyroku TSUE z dnia 11 grudnia 2008 r. sygn. C-371/07, w którym stwierdzono między innymi, że nieodpłatne wydawanie posiłków przez przedsiębiorstwo w jego siedzibie, co do zasady służy zaspokojeniu prywatnych potrzeb pracowników, chyba że ma na celu zapewnienie sprawnego i nieprzerwanego przebiegu spotkań służbowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach działalności gospodarczej organizuje szkolenia z bezpiecznej jazdy (...) opodatkowane 23% podatkiem VAT. Szkolenia odbywają się w godzinach od 8-18-tej, w związku z tym Wnioskodawca ponosi koszty wyżywienia uczestników szkoleń (zakup produktów spożywczych takich jak kiełbasa, pieczywo, musztarda, woda, kawa, herbata, cukier, soki lub gotowe obiady w cenie 20-30 zł w postaci cateringu dowożone na tor wyścigowy gdzie odbywają się zajęcia).

Nabywane wyżywienie dla uczestników szkolenia jest związane wyłącznie z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT i niekorzystających ze zwolnienia z podatku VAT.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa oraz powołanych orzeczeń TSUE pozwala stwierdzić, że Wnioskodawcy jako zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi podatku od towarów i usług, przysługuje, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu produktów spożywczych lub gotowych posiłków (w ramach usługi cateringu) wykorzystywanych w trakcie przeprowadzania szkoleń.

Przekazanie produktów spożywczych lub gotowych posiłków ma związek pośredni z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Zapewnienie poczęstunku podczas wielogodzinnych szkoleń klientów nie służy celom osobistym tych osób, lecz stworzeniu odpowiednich warunków do organizacji szkolenia. Tym samym wydatki te służą pośrednio do wykonywania czynności opodatkowanych przez wpływ na ogólne funkcjonowanie działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę.

Jednocześnie wskazać należy, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje, o ile przedmiotem nabycia są faktycznie usługi cateringowe sklasyfikowane w odpowiednim grupowaniu PKWiU. Podkreślenia wymaga, że usługi cateringowe - nie stanowią usług gastronomicznych, których nabycie zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, nie uprawnia podatnika do odliczenia podatku naliczonego. Tym samym nie wystąpi w opisanym we wniosku przypadku (catering dowożony na tor) ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikające z powołanego wyżej przepisu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadu należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja rozstrzyga ściśle i wyłącznie w zakresie wskazanym w pytaniu Wnioskodawcy tj. prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem produktów spożywczych lub gotowych posiłków w postaci obiadu. Zatem wszelkie inne kwestie poruszone we wniosku, w tym w stanowisku Wnioskodawcy, a dotyczące przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych, które jak wskazał Wnioskodawca w ww. piśmie z 21 stycznia 2019 r. zostały przez niego użyte pomocniczo, nie były przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.