0111-KDIB3-1.4012.90.2017.2.IK - Zwolnienie z VAT dostawy budynku biurowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2017 r. (data wpływu 12 kwietnia 2017 r), uzupełnionym pismem z 2 czerwca 2017 r. (data wpływu 5 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 czerwca 2017 r. (data wpływu 5 czerwca 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 26 maja 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.90.2017.1.IK

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka planuje sprzedaż lokalu (budynek biurowy) o powierzchni 1167,57 m², który zostanie zakupiony przez komandytariuszy po cenie rynkowej zgodnie z dokonaną wyceną zewnętrzną. Spółka (wówczas: pracownia projektowa P. T.S.) rozpoczęła budowę nieruchomości w 2007 r. na gruncie, który na podstawie oświadczenia właściciela Spółki oraz jego żony został wniesiony do majątku Spółki w wartości 800 000,00 zł. Roboty budowlane zakończyły się w 2009 r. W dniu 31 grudnia 2009 r. nastąpiło przyjęcie budynku do użytkowania w wartości księgowej - 5 309 346,87 zł. Spółka (wówczas: pracownia projektowa P. T.S.) wykazała w deklaracjach podatkowych VAT naliczony od faktur dokumentujących budowę.

31 grudnia 2010 r. budynek, jako część aportu w postaci zespołu składników materialnych i niematerialnych stanowiących przedsiębiorstwo (pracownia projektowa) został wniesiony przez właściciela do Spółki P. T.S. spółka jawna. W styczniu 2014 r. Spółka dokonała ulepszenia budynku na kwotę 11 000,00 zł. Odliczając VAT od faktury.

30 grudnia 2016 r. Spółka P. T.S. spółka jawna została przekształcona na podstawie art. 551 k.s.h. w Spółkę P. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Spółka prowadzi w przedmiotowym budynku swoją podstawową działalność, dodatkowo od 1 grudnia 2009 r. wynajmuje część lokalu (około 20% powierzchni budynku) innym podmiotom. Czynność ta dokumentowana jest fakturami VAT.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Poprzednikowi prawnemu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

2. Spółka P. T.S. Spółka Jawna poniosła wydatki na ulepszenie budynku (tak jak opisane zostało we wniosku) w wysokości 11 000,00 zł netto w styczniu 2014 r. w stosunku do których miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wydatki te są niższe niż 30% wartości początkowej lokalu.

3. Dostawa ta nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz wyrokiem NSA z 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14 jako pierwsze zasiedlenie, w jego szerokim ujęciu, należy rozumieć pierwsze zajęcie budynku, używanie (co szerzej zostało opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej - pkt H), które w przypadku wnioskodawcy miało miejsce w styczniu 2010 r. Jednakże w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 od podatków od towarów i usług, w którym to ustawodawca dokonał nieuprawnionego zawężenia pojęcia pierwszego zasiedlenia, czynność ta w części ma charakter pierwszego zasiedlenia tj. jedynie około 20% powierzchni budynku było przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (wynajem ok. 20% powierzchni budynku innym podmiotom). Taka interpretacja tego pojęcia stoi jednak w sprzeczności z prawem wspólnotowym oraz prowadzi do sztucznego zróżnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. Pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku minie okres dłuższy niż dwa lata. Pierwsze zasiedlenie nie wynika literalnie z art. 2 pkt 14 ustawy VAT tj. nie miało miejsca w ramach wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu a było związane z oddaniem do użytkowania budynku, który był wykorzystywany do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT.

4. Budynek był wykorzystywany przez dokonującego dostawy przez 7 lat i 4 miesiące (powyżej 5 lat), natomiast po ulepszeniu w wysokości 11 000 zł (tj. 0,208% wartości początkowej budynku) budynek był wykorzystywany przez 3 lata i 3 miesiące.

5. Budynek nie jest wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku (w budynku jest prowadzona działalność opodatkowana, która podlega opodatkowaniu stawką 23% VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dostawa wskazanej w stanie faktycznym nieruchomości podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem spółki sprzedaż budynku, w którym spółka prowadzi działalność od 2010 r. będzie korzystać ze zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o podatku od towarów i usług. (art. 43 ust. 1 pkt 10a i ust. 7a u.p.t.u.), ponieważ nie będzie miała miejsca w ramach pierwszego zasiedlenia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Pojęcie pierwszego zasiedlenia jest zdefiniowanie w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Zgodnie z nim, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Pojęcie "pierwszego zasiedlenia" jest kluczowe dla prawidłowej wykładni i stosowania stanowiących implementację art. 135 ust. 1 lit. J) Dyrektywy 2006/112/WE unormowań art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług będących podstawą krajową do stosowania zwolnienia podatkowego przy obrocie nieruchomościami.

Mając to na uwadze NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r., sygn. I FSK 382/14 stwierdził, że wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że pojęcie "pierwszego zasiedlenia" należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie".

W ocenie NSA należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik sam użytkował daną nieruchomość i spełnia warunek korzystania z tej nieruchomości przez wymagany czas, to do dostawy takiej nieruchomości zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Jak zatem wynika z przedmiotowego wyroku, jeżeli podatnik wybudował lub nabył budynek, budowlę, który wykorzystywał ponad dwa lata w wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej, to ten budynek, budowla został zasiedlony i jego dostawa powinna podlegać zwolnieniu od podatku VAT.

Tym samym, w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży, wykorzystywanej przez wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej doszło do pierwszego zasiedlenia. Ponadto pomiędzy datą zasiedlenia a datą sprzedaży minąłby okres dłuższy niż dwa lata. W konsekwencji zostaną spełnione obie przesłanki warunkujące zwolnienie, co świadczy, że dostawa nieruchomości (budynku, budowli lub ich części) będzie korzystać ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Należy wskazać, że analogiczne stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji z dnia 29 kwietnia 2016 r. nr IPPP1/4512-123/16-2/JL "lokal spełnia przesłanki do uznania go za zasiedlony w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o vat, a ponadto jego sprzedaż nastąpi po upływie 2 lat od momentu pierwszego zasiedlenia. Należy przy tym wskazać że w analizowanej sprawie do pierwszego zasiedlenia lokalu dochodziło dwukrotnie. Pierwsze zasiedlenie wymienionego lokalu - w myśl przedstawionej powyżej definicji - nastąpiło po wybudowaniu, w wyniku jego zajęcia przez spółkę i używania do działalności gospodarczej. Natomiast po dokonaniu ulepszeń lokalu przewyższających 30% jego wartości początkowej - w wyniku dalszego wykorzystywania go do prowadzonej działalności, doszło do jego ponownego pierwszego zasiedlenia.

Analizując treść ustawy VAT oraz dyrektywy można stwierdzić, że polska definicja pierwszego zasiedlenia jest niezgodna z aktem unijnym. Sformułowaniem w ustawie, które nie ma umocowania w dyrektywie był warunek "w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu". Dyrektywa bowiem nie wprowadza żadnych dalszych wymogów co do pierwszego zasiedlenia. Zawężenie czynności powodujących, że obiekty powinny być uważane za zasiedlone wyłącznie do czynności opodatkowanych, takich jak np. najem, powoduje sprzeczność z dyrektywą.

Wobec przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej z dniem 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej, na podstawie traktatu akcesyjnego, prawo wspólnotowe stało się od tej daty częścią porządku prawnego obowiązującego w Polsce, mając przy tym, w przypadku kolizji z prawodawstwem krajowym, pierwszeństwo ze względu na treść art. 91 ust. 3 Konstytucji RP w związku z art. 2 aktu dotyczącego warunków przystąpienia, stanowiącego część traktatu akcesyjnego. Kierując się zasadą pierwszeństwa aktów prawa wspólnotowego spółka powinna zastosować regulację zawartą w dyrektywie.

Wobec tego, w ocenie Spółki, spełnione zostaną oba warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, uzasadniające zastosowanie zwolnienia z podatku VAT transakcji sprzedaży nieruchomości.

W stosunku do przedmiotowej nieruchomości miało miejsce pierwsze zasiedlenie i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Zatem transakcja sprzedaży nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl powołanych wyżej przepisów grunt, budynek i budowla spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - według art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) posługują się pojęciem "pierwszego zasiedlenia", jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie "gruntu związanego z budynkiem". Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że "Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako "pierwsze zajęcie budynku, używanie". Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT warunku "w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu". Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu".

Należy w tym miejscu zauważyć, że takie rozumienie pojęcia "pierwszego zasiedlenia" odnosi się do art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT tj. do użytkowania przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu.

Kwestia pierwszego zasiedlenia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek/budowla zostanie ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej obiektu.

W takim bowiem przypadku decydujące znaczenie do rozstrzygnięcia czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie, ma kwestia oddania budynku/budowli po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca zamierza sprzedać budynek biurowy. Budynek wybudował poprzednik prawny Wnioskodawcy. Przy wybudowaniu budynku poprzednikowi prawnemu Wnioskodawcy przysługiwało prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Poprzednik prawny Wnioskodawcy poniósł wydatki na ulepszenie budynku, wydatki te były niższe niż 30% wartości początkowej budynku. Do pierwszego zajęcia budynku doszło w styczniu 2010 r.

Z uwagi na fakt, że do pierwszego zajęcia budynku doszło w styczniu 2010 r. i budynek nie podlegał ulepszeniom przekraczającym 30% wartości początkowej, to dostawa budynku wraz z gruntem będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, bowiem od pierwszego zasiedlenia - zajęcia budynku minie okres dłuższy niż dwa lata.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.