0111-KDIB3-1.4012.823.2019.1.ASY - Zwolnienie z VAT usług najmu lokali mieszkalnych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 listopada 2019 r. (data wpływu 9 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 usług najmu lokali mieszkalnych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na cele mieszkaniowe dla pracowników tych podmiotów - jest prawidłowe.

W dniu 9 grudnia 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 usług najmu lokali mieszkalnych na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na cele mieszkaniowe dla pracowników tych podmiotów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie długoterminowego wynajmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Prowadzona działalność gospodarcza sklasyfikowana jest pod kodem PKD 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, a przedmiotem najmu są wyłącznie lokale mieszkalne, które wynajmowane są tylko na cele mieszkaniowe. W stanie obecnym wnioskodawca jest w posiadaniu prawa współwłasności do jednego lokalu mieszkalnego (stanowi on środek trwały Wnioskodawcy) oraz posiada kilka umów najmu lokali mieszkalnych zawartych z osobami fizycznymi gdzie jest stroną umowy najmu uprawnioną do dalszego podnajmu tych lokali.

Podnajemcami Wnioskodawcy są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, a w umowach pomiędzy nimi każdorazowo zawarte jest zastrzeżenie, że lokal może służyć wyłącznie na cele mieszkaniowe i podnajemcy nie mają prawa dalszego podnajmu jak i też rejestrowania i prowadzenia tam własnej działalności gospodarczej.

W przyszłości Wnioskodawca planuje rozszerzyć działalność o wynajem i podnajem lokali mieszkalnych własnych i dzierżawionych innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Podmioty o których mowa mają wynajmować długoterminowo lokale dla swoich pracowników z zastrzeżeniem, że będą one wykorzystywane jedynie do celów mieszkalnych z wykluczeniem możliwości rejestracji i prowadzenia tam działalności.

Wnioskodawca w danym momencie korzysta ze zwolnienia podmiotowego z podatku VAT i chciałby w tym stanie pozostać pomimo prawdopodobnego przekroczenia progu 200 000 zł obrotu w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy usługa wynajmu lokali mieszkalnych, zarówno własnych jak i wynajmowanych przez Wnioskodawcę w celu dalszego podnajmu, na rzecz osób nie prowadzących działalności gospodarczej na cele mieszkaniowe może korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

2. Czy usługa wynajmu lokali mieszkalnych, zarówno własnych jak i wynajmowanych przez Wnioskodawcę w celu dalszego podnajmu na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na cele mieszkaniowe dla pracowników danych podmiotów może korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 oraz nr 2 jest następujące: treści ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie niektórych czynności od podatku.

Zakres zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu tj. lokal mieszkalny oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu cel mieszkaniowy i prowadzenia działalności na własny rachunek. Przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę czy od charakteru prawa własności do lokali stanowiących przedmiot najmu w ramach prowadzenia działalności gospodarczej tj. własnych czy wynajmowanych w celu dalszego wynajmu. Jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub ich części, a istotnym tutaj jest cel najmu jako wyłącznie mieszkaniowy.

Wnioskodawca uważa zatem, że prowadzona przez niego działalność ma prawo korzystać ze zwolnienia z podatku VAT o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż świadczone przez niego usługi najmu spełniają wszystkie kryteria pozwalające na zastosowanie zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 tj. świadczenie usługi na własny rachunek, charakter mieszkalny nieruchomości oraz mieszkaniowy cel najmu. Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy jest zawarte m.in. w interpretacji z dnia z 31 października 2019 r. o sygnaturze 0115-KDIT1-1.4012.526.2019.2.AJ gdzie zostało potwierdzone jako prawidłowe takie samo stanowisko jak Wnioskodawcy w zakresie świadczenia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usług najmu zarówno własnych lokali mieszkalnych jak i usług najmu obcych (podnajmowanych) lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe. Potwierdzenie prawidłowości stanowiska znajduję się również m.in. w interpretacjach z dnia 17 lipca 2019 r. o sygn. akt 0113-KDIPT1-3.4012.286.2019.2.EG czy też z dnia 4 lipca 2019 r., o sygn. akt 0115-KDIT1-1.4012.266.2019.1.EA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponadto ustawodawca przewidział dla niektórych czynności zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

* świadczenie usługi na własny rachunek,

* charakter mieszkalny nieruchomości,

* mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku.

Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie długoterminowego wynajmu lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Przedmiotem najmu są wyłącznie lokale mieszkalne, które wynajmowane są tylko na cele mieszkaniowe. W stanie obecnym Wnioskodawca jest w posiadaniu prawa współwłasności do jednego lokalu mieszkalnego oraz posiada kilka umów najmu lokali mieszkalnych zawartych z osobami fizycznymi gdzie jest stroną umowy najmu uprawnioną do dalszego podnajmu tych lokali.

Podnajemcami Wnioskodawcy są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, a w umowach pomiędzy nimi każdorazowo zawarte jest zastrzeżenie, że lokal może służyć wyłącznie na cele mieszkaniowe i podnajemcy nie mają prawa dalszego podnajmu jak i też rejestrowania i prowadzenia tam własnej działalności gospodarczej. W przyszłości Wnioskodawca planuje rozszerzyć działalność o wynajem i podnajem lokali mieszkalnych własnych i dzierżawionych innym podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Podmioty o których mowa mają wynajmować długoterminowo lokale dla swoich pracowników z zastrzeżeniem, że będą wykorzystywane jedynie do celów mieszkalnych z wykluczeniem możliwości rejestracji i prowadzenia tam działalności.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 od podatku usług najmu lokali mieszkalnych osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej oraz podmiotom gospodarczym na cele mieszkaniowe dla pracowników danych podmiotów.

W niniejszej sprawie, jak wynika z wniosku, najemcami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej oraz podmiot gospodarczy, który będzie kwaterował swoich pracowników. W umowach pomiędzy Wnioskodawcą, a najemcami każdorazowo zawarte jest zastrzeżenie, że lokal może służyć wyłącznie na cele mieszkaniowe i podnajemcy nie mają prawa dalszego podnajmu jak i też rejestrowania i prowadzenia tam własnej działalności gospodarczej. Tak więc celem oddania w najem lokali mieszkalnych jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych najemców lub pracowników najemcy. Dla zastosowania zwolnienia nie ma znaczenia rodzaj i forma prawna zarówno podmiotu wynajmującego, jak i najemcy.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zostały spełnione wyżej wymienione przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy uprawniające do zwolnienia od podatku tj. wynajmowany lokal będzie mieć charakter mieszkaniowy oraz lokal będzie wynajmowany wyłącznie w celach mieszkaniowych (zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych podnajemców lub pracowników najemcy).

Zatem, w przedstawionych okolicznościach za spełnione należy uznać wyżej opisane przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pozwalające na uznanie, że usługi podnajmu lokali mieszkalnych osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej oraz usługi najmu podmiotom gospodarczym na cele mieszkaniowe dla pracowników danych podmiotów korzystają/będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. przepisu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe w zakresie pytania oznaczonego nr 1 oraz 2.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Ponadto należy wskazać, że zakres jakiego ma dotyczyć interpretacja, wyznacza Wnioskodawca w formułowanym we wniosku pytaniu. Z uwagi na powyższe niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i ściśle w zakresie wyznaczonym pytaniem Wnioskodawcy. Interpretacja nie rozstrzyga w zakresie tych okoliczności faktycznych do których nie odnosi się pytanie Wnioskodawcy. Stąd też interpretacja nie rozstrzyga czy faktycznie Wnioskodawca jest podmiotem zwolnionym na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy ani nie sformułowano stanowiska w tym zakresie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.