0111-KDIB3-1.4012.819.2017.1.AB - Brak opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przez najemców Spółki (TBS) na rzecz innych jednostek w związku z odpracowaniem długów Spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przez najemców Spółki (TBS) na rzecz innych jednostek w związku z odpracowaniem długów Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przez najemców Spółki (TBS) na rzecz innych jednostek w związku z odpracowaniem długów Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, w której udział jednostki samorządu terytorialnego (Gminy Miejskiej) stanowi 100% kapitału zakładowego Spółki. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest budowa mieszkań na sprzedaż i wynajem, administrowanie zasobem mieszkaniowym i lokalami użytkowymi będącymi własnością Spółki, administrowanie wspólnotami mieszkaniowymi, administrowanie zasobem komunalnym i socjalnym będącym własnością, współwłasnością lub będącym w użytkowaniu lub współużytkowaniu wieczystym Gminy Miejskiej. Wnioskodawca jest towarzystwem budownictwa społecznego, działającym na podstawie ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2017 r. poz. 79).

W dniu 11 września 2013 r. Rada Miejska podjęła uchwałę nr X w sprawie likwidacji zakładu budżetowego - Zakładu, na mocy której likwidacji uległ wskazany zakład budżetowy, a mienie znajdujące się w użytkowaniu zakładu na dzień likwidacji wniesione zostało aportem do majątku Wnioskodawcy. Jak ponadto wskazano w tej uchwale (§ 1 ust. 3): "Pracownicy Zakładu stają się z dniem likwidacji, na mocy art. 23 (1) Kodeksu pracy, pracownikami Spółki." W uchwale ustalono ponadto, że do Spółki zostaną przekazane akta i dokumenty zakładu. W uzasadnieniu uchwały stwierdzono ponadto, że "Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. z 2013 r., poz. 885) organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego tworzy, łączy przekształca w inną formę organizacyjno-prawną i likwiduje samorządowy zakład budżetowy. Likwidując zakład organ stanowiący określa przeznaczenie mienia znajdującego się w użytkowaniu zakładu." W uzasadnieniu uchwały powołano się również na "Wieloletni program gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy Miejskiej na lata 2011-2016" (Dz. Urz. Woj. Nr 147, poz. 3044 z późn. zm.) "zgodnie z którym docelowo należy dążyć do likwidacji Zakładu i przejęcia jego zadań przez TTBS." (a więc przez Wnioskodawcę).

W dniu 28 maja 2014 r. na Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników Spółki jedyny wspólnik - Gmina Miejska - podwyższyła kapitał zakładowy Spółki o kwotę 2.514.000 zł poprzez utworzenie 5.028 nowych udziałów po 500 zł każdy i pokryła go w całości wkładem niepieniężnym w postaci m.in.:

* środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po zakładzie budżetowym Zakładzie Gospodarki Komunalnym Zasobem Mieszkaniowym zlikwidowanym na podstawie wskazanej wyżej uchwały Rady Miejskiej nr X z dnia 11 września 2013 r.,

* wierzytelności wraz z należnościami ubocznymi przysługującymi Gminie Miejskiej z tytułu czynszu najmu lub dzierżawy wobec osób zajmujących lokale należące do gminnego zasobu nieruchomości na podstawie tytułu prawnego za lata 2004-2013 oraz wierzytelności wraz z należnościami ubocznymi przysługującymi Gminie Miejskiej wobec osób z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokali należących do gminnego zasobu nieruchomości bez tytułu prawnego za lata 2004-2013, o łącznej wartości 2.390.000 zł.

Tym samym w wyniku wniesionego aportu przez Gminę Miejską wszystkie należności czynszowe (tj. należności bieżące oraz należności powstałe w latach poprzednich) stały się własnością Spółki. Zakład budżetowy na dzień zamknięcia ksiąg (likwidacji zakładu) posiadał 10.740.876,69 zł należności głównej oraz 4.632.593,44 zł należności odsetkowej.

Należność główna została wyceniona i w wysokości 2.389.230,58 zł została przyjęta tytułem aportu na majątek Wnioskodawcy. Pozostała część należności w kwocie 12.984.239,55 zł stanowi dla Wnioskodawcy należność pozabilansową. Wnioskodawca przeznacza uzyskiwane spłaty na cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych.

Od roku 2014 administrowanie zasobem gminnym przez Wnioskodawcę odbywa się w oparciu o dwie umowy zawarte z Gminą Miejską: umowę w formie aktu notarialnego o ustanowienie użytkowania oraz umowę o administrowanie nieruchomościami, w ramach której Spółka zobowiązana jest w szczególności do: obsługi klienta i korespondencji, prowadzenia, aktualizowania i przechowywania dokumentacji dotyczącej administrowanego zasobu, ewidencji zasobu i jego użytkowników, sporządzania i przekazywania Gminie sprawozdawczości ze stanu zasobu zgodnie z wymogami GUS, podejmowania działań zabezpieczających wolne lokale, bieżącej kontroli stanu nieruchomości, wykonywania obowiązkowych przeglądów technicznych, koniecznych ekspertyz technicznych, bieżącego prowadzenia książek obiektu budowlanego, ubezpieczenia administrowanych nieruchomości, utrzymania czystości i porządku nieruchomości, prowadzenia dokumentacji księgowej, windykacji - kontroli terminowości wpłat należności związanych z administrowanym zasobem, kierowania wezwań do zapłaty, przygotowania ugód z dłużnikami, przygotowania powództw do sądów w sprawach o zapłatę, przygotowania wniosków egzekucyjnych oraz reprezentowania w komorniczych postępowaniach egzekucyjnych.

Z tytułu wykonania umowy o administrowanie Spółka otrzymuje wynagrodzenie w postaci iloczynu powierzchni użytkowej lokali znajdujących się w budynkach administrowanego zasobu oraz działek niezabudowanych oddanych do administrowania według ustalonych w umowie stawek.

W celu umożliwienia dłużnikom, będącym w trudnej sytuacji materialnej spłaty należności z tytułu zaległości czynszowych za najem lokali mieszkalnych, Prezydent Miasta, jako reprezentant Gminy Miejskiej - jedynego udziałowca Spółki - opracował i wdrożył "Program umożliwiający spłatę zadłużenia z tytułu należności za korzystanie z lokali stanowiących mieszkaniowy zasób Gminy, w formie świadczeń niepieniężnych". Zakres świadczeń niepieniężnych dłużników obejmował prace porządkowe, remontowe, ogrodnicze, administracyjne. Prace te wykonywane były na rzecz Wnioskodawcy - w ramach administrowanego zasobu oraz na rzecz Gminy Miejskiej, za pośrednictwem gminnych jednostek budżetowych. Rozliczenie zadłużenia następowało poprzez odpisanie z ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy całości lub części należności od najemców w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych. Podstawę rozliczenia wykonywanych przez dłużników świadczeń niepieniężnych stanowił miesięczny wykaz ilości przepracowanych godzin przemnożonych przez stawkę wynagrodzenia, potwierdzony przez Prezesa Zarządu Spółki bądź kierownika jednostki budżetowej. Wyznaczeni pracownicy podmiotów potwierdzali ilość roboczogodzin i rodzaj pracy w Karcie Pracy, którą następnie przekazywali do Spółki, celem odpowiedniego ewidencjonowania i rozliczenia zadłużenia według przyjętej stawki.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Zarządzenia Prezydenta Miasta - niżej wymienione podmioty odpowiadają za stworzenie warunków i możliwości spłaty zadłużenia w formie świadczenia niepieniężnego: Towarzystwo B, Miejski O, Centrum R, Fabryka S, Centrum K, Szkoły, Szkoły G, Przedszkola Publiczne, Miejska B. Stosownie do treści § 3 ust. 1 ww. Zarządzenia procedurę postępowania związanego z ustaleniem formy spłaty zadłużenia czynszowego i zaliczenia na jego poczet wartości świadczeń dłużników określał załącznik nr 1, zgodnie z którym Wnioskodawca w porozumieniu z podmiotami wymienionymi w § 2 ust. 1 zarządzenia, skierują daną osobę do wykonywania świadczenia pracy. Prace te wykonywane są dla podmiotów wymienionych w § 2 ust. 1 Zarządzenia, tzn. osoba zadłużona świadczy pracę, na przykład w Gimnazjum, jako pomoc kuchenna, bądź w Bibliotece zajmuje się sprzątaniem, itp.

Wskazane Zarządzenie Prezydenta Miasta nie regulowało żadnego sposobu rozliczenia pomiędzy Spółką, a podmiotami wymienionymi w § 2 ust. 1 Zarządzenia za prace wykonane przez dłużników Spółki. Wnioskodawca z tego tytułu na rzecz gminnych jednostek budżetowych ani Gminy nie wystawia faktur. Spółka windykację prowadzi we własnym imieniu. Przychody z tytułu czynszu są przychodami Spółki. Koszty ponoszone na rzecz mieszkaniowego zasobu Gminy są kosztami Spółki.

Po zakończonym miesiącu wyznaczeni pracownicy podmiotów dostarczają do Wnioskodawcy wypełnioną Kartę Pracy, na podstawie której Spółka odpisuje z ksiąg odpracowaną należność w ciężar kosztów operacyjnych.

Spółka nie posiada umów z pozostałymi podmiotami odpowiedzialnymi za stworzenie warunków pracy do odpracowania długów przez najemców lokali stanowiących zasób Gminy, nie otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenia, a prace jakie wykonuje dłużnik nie pokrywają się z zakresem obowiązków Spółki związanych z administrowaniem zasobem gminnym.

W powyższym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 12 lipca 2016 r. wydał na rzecz Wnioskodawcy interpretację indywidualną o sygnaturze ITPP1/4512-265/16/IK w zakresie podatku od towarów i usług stwierdzającą, że stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przez najemców Spółki na rzecz innych jednostek w związku z odpracowaniem długów Spółki jest prawidłowe.

W niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka rozszerzyła pytania o dwa pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług Wnioskodawca zauważa, że po wydaniu wskazanej wyżej interpretacji indywidualnej zaistniała zmiana w stanie faktycznym. Otóż od dnia 12 stycznia 2017 r. opisany wyżej "Program spłaty zobowiązań z tytułu należności za korzystanie z lokali, w formie świadczeń niepieniężnych" nie jest regulowany Zarządzeniem Prezydenta Miasta, ale Uchwałą Nr 1/2017 Zarządu Towarzystwa B. Istota i cel programu, a także zakres i sposób jego realizacji, nie uległy zmianie, a zmianie uległa jedynie formalna podstawa Programu.

Jak w szczególności stwierdzono w preambule wskazanej Uchwały Nr 1/2017: "W celu ułatwienia mieszkańcom spłaty zadłużenia z tytułu należności za korzystanie z lokali stanowiących mieszkaniowy zasób Gminy Miejskiej oraz stanowiących własności TTBS, przyjmuje się możliwość uregulowania zaległości w formie świadczeń niepieniężnych (świadczenie w miejsce wypełnienia w rozumieniu art. 453 k.c). Program skierowany jest do osób posiadających zadłużenie z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego." Zgodnie z § 2 ust. 1 Uchwały: "Dla osób zajmujących lokale mieszkalne w mieszkaniowym zasobie Gminy Miejskiej lub stanowiące własność Spółki, będących dłużnikami, ustala się możliwość spłaty zobowiązań, poprzez wykonywanie świadczeń niepieniężnych na rzecz właściciela tj. Gminy Miejskiej lub Spółki." Jak stanowi § 2 ust. 2 Uchwały zakres świadczeń niepieniężnych dłużników obejmuje w szczególności prace porządkowe, drobne pomocnicze prace remontowo-konserwacyjne, pomocnicze prace administracyjne, prace ogrodnicze, inne prace pomocnicze, przy czym katalog ten jest katalogiem otwartym. Prace te mogą być wykonywane przez dłużników zarówno na rzecz Wnioskodawcy, jak i na rzecz gminnych jednostek budżetowych (Miejski O, Centrum S, Fabryka S, Centrum Kultury i Sztuki, szkoły, przedszkola publiczne, Miejska B, Zakład U).

Podobnie jak wcześniej, Wnioskodawca z tytułu opisanego Programu nie uzyskuje od wskazanych gminnych jednostek budżetowych, ani od Gminy, ani od dłużników wynagrodzenia w żadnej formie (ani w formie pieniężnej, ani w formie świadczeń w naturze). Wnioskodawca nie ma z Gminą, ani ze wskazanymi jednostkami umów regulujących działania wynikające z Programu, w szczególności zakres Programu nie mieści się w zawartej z Gminą umowie o administrowanie.

W związku z powyższym Wnioskodawca w zakresie podatku od towarów i usług zadał następujące pytanie:

Czy odpracowanie zadłużenia przez najemców w gminnych jednostkach budżetowych Wnioskodawca powinien traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w szczególności jako nieodpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu tym podatkiem?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, odpracowania zadłużenia przez najemców w gminnych jednostkach budżetowych, Wnioskodawca nie powinien traktować jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ani w szczególności jako nieodpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W świetle art. 8 ust. 1 u.p.t.u., przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 u.p.t.u., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy, pomiędzy Wnioskodawcą, a jednostkami, w których zadłużeni najemcy lokali wykonują pracę nie dochodzi do świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ani do nieodpłatnego świadczenia usług, opodatkowanego na podstawie art. 8 ust. 2 u.p.t.u.

W uznaniu Wnioskodawcy, pomimo zmiany formalnej podstawy opisanego Programu, aktualne pozostaje stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy wyrażone w interpretacji indywidualnej z dniu 12 lipca 2016 r. (sygnatura ITPP1/4512-265/16/IK), w której stwierdzono, że stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług przez najemców Spółki na rzecz innych jednostek w związku z odpracowaniem długów Spółki jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Należy zatem stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca administruje gminnym zasobem nieruchomości. Zgodnie z Uchwałą nr 1/2017 Zarządu Towarzystwa Budownictwa Społecznego, w celu ułatwienia mieszkańcom spłaty zadłużenia z tytułu korzystania z lokalu mieszkalnego, dłużnicy otrzymali możliwość spłaty zadłużenia w postaci świadczeń niepieniężnych z tytułu należności za korzystanie z lokali, stanowiących mieszkaniowy zasób Gminy lub stanowiące własność spółki.

Wnioskodawca z tytułu opisanego Programu nie uzyskuje od wskazanych gminnych jednostek budżetowych, ani od Gminy, ani od dłużników wynagrodzenia w żadnej formie (ani w formie pieniężnej, ani w formie świadczeń w naturze). Wnioskodawca nie ma z Gminą, ani ze wskazanymi jednostkami umów regulujących działania wynikające z Programu, w szczególności zakres Programu nie mieści się w zawartej z Gminą umowie o administrowanie. Spółka powzięła wątpliwości, dotyczące opodatkowania świadczonej pracy przez najemców Spółki w innych jednostkach.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że pomiędzy Spółką, a jednostkami, w których zadłużeni najemcy lokali wykonują pracę nie dochodzi do świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednostki wymienione w § 2 ust. 2 Uchwały umożliwiają odpracowanie zaległości najemcom lokali, odnosząc pośrednio korzyść w postaci wykonanej pracy przez dłużników. Jednak pomiędzy jednostkami, a Spółką nie zachodzą żadne relacje zobowiązaniowe. W związku z powyższym nie dojdzie również do nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym w tak przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.