0111-KDIB3-1.4012.781.2019.2.AB - Zwolnienie z VAT sprzedaży działek zabudowanych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 listopada 2019 r. (data wpływu 20 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z 16 stycznia 2020 r. (data wpływu 21 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działek zabudowanych - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży działek zabudowanych.

Pismem z 16 stycznia 2020 r. (data wpływu 21 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w związku z wezwaniem organu z 10 stycznia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.781.2019.1.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina posiada status podatnika VAT czynnego o numerze NIP: (...). Jako jednostka samorządu terytorialnego posiada osobowość prawną nadaną ustawowo przez art. 165 Konstytucji RP oraz art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506 z późn. zm.) zwaną dalej u.s.g. Zadania własne gminy określone są w art. 7 u.s.g. oraz uszczegółowione w przepisach szczególnych - konkretyzujących ich realizację. Zgodnie z art. 7 u.s. g zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy Zadania te obejmują w szczególności sprawy:

3a. działalności w zakresie telekomunikacji,

6a. wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej,

Przypomnienia wymaga też fakt, iż gmina oprócz zadań własnych realizuje wiele zadań zleconych - co wynika z art. 166 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, iż jeżeli wynika to z uzasadnionych potrzeb państwa, ustawa może zlecić jednostkom samorządu terytorialnego wykonywanie innych zadań publicznych. Ustawa określa tryb przekazywania i sposób wykonywania zadań zleconych. "Zgodnie z art. 11a ust. 1 u.s.g. organami gminy są:

W myśl art. 26 ust. 1 u.s.g. organem wykonawczym gminy jest wójt, zaś zgodnie z ust. 4 w miastach powyżej 100.000 mieszkańców organem wykonawczym jest prezydent miasta. Wójt wykonuje swoje zadania za pośrednictwem urzędu, którego jest kierownikiem (art. 33 ust. 1 u.s.g.). Zgodnie z art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 511 z późn. zm.), zwanej dalej u.s.p. prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100.000 mieszkańców (...) Miastem takim jest więc Gmina.

Zadania powiatu określone są w art. 4 u.s.p. Tak więc do zadań gminy będącej miastem na prawach powiatu oprócz zadań nałożonych przez u.s.g. dochodzą także zadania nałożone przez u.s.p. Zgodnie z art. 9 pkt 2, 3 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869 z późn. zm.) zwaną dalej u.f.p. sektor finansów publicznych tworzą m.in. jednostki samorządu terytorialnego, jednostki budżetowe oraz samorządowe zakłady budżetowe.

Jednostkami budżetowymi, zgodnie z art. 11 u.f.p. są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego, działające na podstawie statutu określającego w szczególności ich nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków, zwany dalej "planem finansowym jednostki budżetowej".

Na skutek wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 stwierdzone zostało, iż gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi. W konsekwencji tego należy uznać, że samorządowe jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów o VAT, zatem wszelkie czynności przez nie dokonywane powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięcie TSUE za obowiązkowe uznano "scentralizowanie" w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT.

Termin obowiązkowej centralizacji podatkowej dotyczącej podatku VAT w samorządach został określony komunikatem Ministerstwa Finansów opublikowanym dnia 15 stycznia 2016 r. na dzień 1 stycznia 2017 r., zatem Gmina od tego właśnie terminu rozpoczęła scentralizowane rozliczanie podatku od towarów i usług, tj. procesem tym objęte zostały wraz z Urzędem Miasta wszystkie gminne jednostki budżetowe oraz samorządowy zakład budżetowy. Formalną podstawę ww. działania stanowi art. 3 ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizacje projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 280).

Gmina jest właścicielem zespołu sąsiadujących ze sobą nieruchomości stanowiących działki:

* nr 1 o pow. 0,1319 ha położonej w (...) objętej księgą wieczystą nr KW (...),

* nr 2 o pow. 0,1312 ha przy (...), objętej księgą wieczystą nr KW (...),

* nr 3 o pow. 0,3500 ha przy (...), objętej księgą wieczystą nr KW (...).

Ww. działki zostały nabyte przez Gminę na podstawie decyzji administracyjnych Wojewody: z dnia 4 kwietnia 1992 r., z dnia 21 sierpnia 1996 r. i z dnia 30 czerwca 1995 r.

Przez lata nieruchomości te były przedmiotem dzierżawy na podstawie umów dzierżawy:

* z dnia 31 sierpnia 1999 r.,

* z dnia 12 maja 2010 r.,

* z dnia 9 września 2013 r.

Dzierżawca prowadził na ww. nieruchomościach działalność gospodarczą (lokal gastronomiczny). Począwszy od 30 kwietnia 2014 r. nieruchomości nie były dzierżawione ani użytkowane. W dniu tym zostało zawarte porozumienie z dzierżawcą o rozwiązaniu umowy dzierżawy. Uchwałą Nr.. Rady Miasta z dnia 17 października 2013 r. wyrażono zgodę na sprzedaż ww. nieruchomości. Zbycie miało nastąpić w drodze przetargu nieograniczonego. W celu sprzedaży nieruchomości od dnia 27 lutego 2015 r. do dnia 11 maja 2018 r.r. ogłaszane były przetargi nieograniczone. Nieruchomość nie znalazła potencjalnego nabywcy. Próby sprzedaży nieruchomości w trybie przetargowym nie powiodły się. W dniu 30 września 2019 r. Zarządzeniem nr 79/9/2019 Prezydent Miasta na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 2204 z późn. zm.) w związku z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzenia przetargów oraz rokowań na zbycie nieruchomości (Dz. U. z 2014 r. poz. 1490) oraz § 22 ust. 1 Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miasta stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 32/12/2018 Prezydenta Miasta z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie nadania Regulaminu Organizacyjnego Urzędu Miasta z późn. zm. zarządził, co następuje: "Wybieram bezprzetargową formę sprzedaży nieruchomości stanowiących własność Gminy, oznaczonych jako działki nr 1, 2 i 3 (obr. 37, ark. 7), położonych w (...), dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgi wieczyste nr (...), (...), (...), na sprzedaż których Rada Miasta wyraziła zgodę w Uchwale nr 878 z dnia 17 października 2013 r. Nabywcą nieruchomości będzie inna jednostka samorządu terytorialnego, tj. Powiat (...). Ww. organ w piśmie z dnia 5 września 2019 r. wyraził zainteresowanie zakupem nieruchomości z przeznaczeniem na pomieszczenia biurowe Starostwa Powiatowego.

Na działce nr 1 znajduje się zabytkowy budynek pochodzący z XIX wieku, tzw. (...). To właśnie w tym budynku funkcjonował prowadzony przez dzierżawcę ceniony i popularny lokal gastronomiczny. Dzierżawca dzierżawił cały teren.

Natomiast na działce 2 znajduje się ogród wraz z drewnianą altaną oraz betonową fontanną. Na działce nr 3 znajduje się utwardzony plac o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi. Dzierżawca dzierżawił cały teren na cele działalności gospodarczej - lokalu gastronomicznego.

(...) wraz z reliktami ogrodu jako dobro kultury objęte spisem ewidencyjnym objęte jest ochroną w ustaleniach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Uchwała nr. Rady Miasta z dnia 17 marca 2005 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta - część IV. Zgodnie z treścią § 72 ust. 1 pkt 1 Podstawowe działania dla tego obiektu obęjmują: ochronę, konserwację i rewaloryzację dawnego założenia dworskiego oraz pkt 2 zgodnie, z którym wszelkie prace i roboty naruszające gabaryt, kształt i detale architektoniczne obiektu, a także charakter i układ zespołu, oraz prace archeologiczne i wykopaliskowe w granicach geodezyjnych działki, na której znajduje się dawne założenie dworskie, wymagają uzyskania wytycznych, warunków i zezwolenia organu administracyjnego właściwego w zakresie ochrony dóbr kultury.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest kwestia kwalifikacji podatkowej planowanej sprzedaży ww. nieruchomości.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

I. Odnośnie działki nr 1 zabudowanej zabytkowym budynkiem:

1. Przy nabyciu zabytkowego budynku Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

2. Pierwsze zajęcie (używanie) zabytkowego budynku nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r. Wojewoda decyzją administracyjną (komunalizacyjną) z dnia 4 kwietnia 1992 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, stwierdził nieodpłatne nabycie z mocy prawa mienia znajdującego się na wskazanej działce przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca zaznacza, iż ww. pytanie traktuje jako pytanie o pierwsze zajęcie przez Wnioskodawcę, a nie w ogóle. W przeciwnym razie odpowiedź na ww. pytanie byłaby niemożliwa - musiałaby być poprzedzona długotrwałą kwerendą dokumentów o charakterze historyczno-archeologicznym, której efekt byłby nieznany - biorąc pod uwagę szczegółowość pytania.

Artykuł 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.) mówi, iż

1. Jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące do:

3. zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych organom określonym w pkt 1 - staje się w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy z mocy prawa mieniem właściwych gmin.

W art. 18 ust. 1 ww. ustawy stwierdzono, iż

1. Wojewoda wydaje decyzje w sprawie stwierdzenia nabycia mienia z mocy prawa, w sprawie jego przekazania - w zakresie unormowanym ustawą.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r., I OSK 1502/11 "komunalizacja mienia ogólnonarodowego (państwowego) na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, nastąpiła z mocy prawa, z dniem wejścia w życie ustawy, to jest 27 maja 1990 r., a decyzja komunalizacyjna, która potwierdza jedynie przejście prawa własności danego składnika mienia ze Skarbu Państwa na właściwą gminę, ma charakter deklaratoryjny".

3. Przedmiotowy zabytkowy budynek był przedmiotem umowy dzierżawy w okresie od dnia 1 września 1999 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r.

4. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym zabytkowego budynku w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

5. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie 5 z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie 4 nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym zabytkowego budynku w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

6. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie 6 z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie 4 nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

7. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie 7 z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie 4 nie ponosi ww. wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły one przekroczyć 30% jego wartości początkowej, a więc nie może też minąć okres dłuższy niż dwa lata od zdarzeń które nie miały miejsca, 8. zabytkowy budynek nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Tytułem uzupełnienia na tak postawione pytanie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w ogóle nie wykorzystywał budynku na cele działalności zwolnionej od podatku. Budynek był wydzierżawiony na cele opisane we wniosku. W myśl znanych Wnioskodawcy przepisów ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT korzysta jedynie najem na cele mieszkaniowe oraz dzierżawa gruntów na cele rolnicze - co nie miało w odniesieniu do tego obiektu miejsca.

II. Odnośnie działki 2 na której znajduje się ogród wraz z drewnianą altaną oraz betonową fontanną:

1)

Ogród nie jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.) trwale z gruntem związaną.

Betonowa fontanna nie jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.) trwale z gruntem związaną. Betonowa fontanna jest obiektem małej architektury w rozumieniu art. 3 pkt 4 tejże ustawy.

Drewniana altana jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186, z późn. zm.) trwale z gruntem związaną.

2. Analiza pytania nr 2 prowadzi do wniosku, iż z uwagi na fakt że z trzech ww. obiektów, tylko drewniana altana jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3Prawa budowlanego, to wymagana jest odpowiedź na pytania a-h jedynie w odniesieniu do budowli czyli ww. altany.

Niemniej Wnioskodawca z ostrożności odpowiada osobno na każde z pytań z podziałem na obiekty:

Tak więc:

Odnośnie ogrodu, który nie jest budowlą:

a. Przy jego nabyciu lub wytworzeniu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b. Pierwsze jego zajęcie (używanie) nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r.

Wojewoda decyzją administracyjną (komunalizacyjną) z dnia 21 sierpnia 1996 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, stwierdził nieodpłatne nabycie z mocy prawa omawianej nieruchomości gruntowej, na której znajduje się ogród.

Wnioskodawca zaznacza, iż ww. pytanie traktuje jako pytanie o pierwsze zajęcie przez Wnioskodawcę, a nie w ogóle. W przeciwnym razie odpowiedź na ww. pytanie byłaby niemożliwa - musiałaby być poprzedzona długotrwałą kwerendą dokumentów o charakterze historyczno-archeologicznym. której efekt byłby nieznany i wątpliwy - biorąc pod uwagę szczegółowość pytania.

a. Przedmiotowy obiekt był przedmiotem umów dzierżawy w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r.

b. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

c. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie e z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

d. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie f z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej,

e. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie g z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej. a więc nie może też minąć okres dłuższy niż dwa lata od zdarzeń które nie miały miejsca.

f. Obiekt nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Tytułem uzupełnienia na tak postawione pytanie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w ogóle nie wykorzystywał obiektu na cele działalności zwolnionej od podatku. Obiekt był wydzierżawiony na cele opisane we wniosku. W myśl znanych Wnioskodawcy przepisów ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT korzysta jedynie najem na cele mieszkaniowe oraz dzierżawa gruntów na cele rolnicze - co nie miało miejsca w odniesieniu do tego obiektu.

Odnośnie betonowej fontanny, która nie jest budowlą

a. Przy jej nabyciu lub wytworzeniu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b. Pierwsze jej zajęcie (używanie) nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r.

Wojewoda decyzją administracyjną (komunalizacyjną) z dnia 21 sierpnia 1996 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, stwierdził nieodpłatne nabycie z mocy prawa omawianej nieruchomości gruntowej, na której znajduje się betonowa fontanna.

Wnioskodawca zaznacza, iż ww. pytanie traktuje jako pytanie o pierwsze zajęcie przez Wnioskodawcę, a nie w ogóle. W przeciwnym razie odpowiedź na ww. pytanie byłaby niemożliwa - musiałaby być poprzedzona długotrwałą kwerendą dokumentów o charakterze historyczno-archeologicznym, której efekt byłby nieznany i wątpliwy - biorąc pod uwagę szczegółowość pytania.

a. Przedmiotowy obiekt był przedmiotem umów dzierżawy w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r.

b. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

c. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie e z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

d. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie f z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej,

e. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie g z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej. a więc nie może też minąć okres dłuższy niż dwa lata od zdarzeń które nie miały miejsca.

f. Obiekt nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Tytułem uzupełnienia na tak postawione pytanie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w ogóle nie wykorzystywał obiektu na cele działalności zwolnionej od podatku Obiekt był wydzierżawiony na cele opisane we wniosku. W myśl znanych Wnioskodawcy przepisów ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT korzysta jedynie najem na cele mieszkaniowe oraz dzierżawa gruntów na cele rolnicze - co nie miało w odniesieniu do tego obiektu miejsca.

Odnośnie drewnianej altany, która jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego trwale z gruntem związaną.

a. Przy jej nabyciu lub wytworzeniu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

b. Pierwsze jej zajęcie (używanie) nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r.

Wojewoda decyzją administracyjną (komunalizacyjną) z dnia 21 08 1996 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, stwierdził nieodpłatne nabycie z mocy prawa omawianej nieruchomości gruntowej, na której znajduje się drewniana altana.

Wnioskodawca zaznacza, iż ww. pytanie traktuje jako pytanie o pierwsze zajęcie przez Wnioskodawcę, a nie w ogóle W przeciwnym razie odpowiedź na ww. pytanie byłaby niemożliwa - musiałaby być poprzedzona długotrwałą kwerendą dokumentów o charakterze historyczno-archeologicznym, której efekt byłby nieznany i wątpliwy - biorąc pod uwagę szczegółowość pytania.

Artykuł 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.) mówi, iż

1. Jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące do:

3. zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych organom określonym w pkt 1 - staje się w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy z mocy prawa mieniem właściwych gmin.

W art. 18 ust. 1 ww. ustawy stwierdzono, iż

1. Wojewoda wydaje decyzje w sprawie stwierdzenia nabycia mienia z mocy prawa, w sprawie jego przekazania - w zakresie unormowanym ustawą.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r. I OSK 1502/11 "komunalizacja mienia ogólnonarodowego (państwowego) na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, nastąpiła z mocy prawa, z dniem wejścia w życie ustawy, to jest 27 maja 1990 r. a decyzja komunalizacyjna, która potwierdza jedynie przejście prawa własności danego składnika mienia ze Skarbu Państwa na właściwą gminę, ma charakter deklaratoryjny".

a. Przedmiotowy obiekt był przedmiotem umów dzierżawy w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r.

b. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

c. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie e z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

d. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie f z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej,

e. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie g z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej. a więc nie może też minąć okres dłuższy niż dwa lata od zdarzeń które nie miały miejsca,

f. Obiekt nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Tytułem uzupełnienia na tak postawione pytanie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w ogóle nie wykorzystywał obiektu na cele działalności zwolnionej od podatku. Obiekt był wydzierżawiony na cele opisane we wniosku. W myśl znanych Wnioskodawcy przepisów ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT korzysta jedynie najem na cele mieszkaniowe oraz dzierżawa gruntów na cele rolnicze - co nie miało w odniesieniu do tego obiektu miejsca.

III. Odnośnie działki 3 na której znajduje się utwardzony plac o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi:

1. Utwardzony plac o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi znajdujący się na działce 3 stanowi budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm.) trwale z gruntem związaną.

a. Przy jego nabyciu lub wytworzeniu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

b. Pierwsze jego zajęcie (używanie) nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r

Wojewoda decyzją administracyjną (komunalizacyjną) z dnia 30 czerwca 1995 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, stwierdził nieodpłatne nabycie z mocy prawa omawianej nieruchomości gruntowej, na której znajduje się utwardzony plac o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi.

Wnioskodawca zaznacza, iż ww. pytanie traktuje jako pytanie o pierwsze zajęcie przez Wnioskodawcę, a nie w ogóle. W przeciwnym razie odpowiedź na ww. pytanie byłaby niemożliwa - musiałaby być poprzedzona długotrwałą kwerendą dokumentów o charakterze historyczno-archeologicznym. której efekt byłby nieznany i wątpliwy - biorąc pod uwagę szczegółowość pytania.

Artykuł 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.) mówi, iż:

1. Jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące do:

3. zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych organom określonym w pkt 1 - staje się w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy z mocy prawa mieniem właściwych gmin.

W art. 18 ust. 1 ww. ustawy stwierdzono, iż

1. Wojewoda wydaje decyzje w sprawie stwierdzenia nabycia mienia z mocy prawa, w sprawie jego przekazania - w zakresie unormowanym ustawą.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013 r. I OSK 1502/11 "komunalizacja mienia ogólnonarodowego (państwowego) na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych, nastąpiła z mocy prawa, z dniem wejścia w życie ustawy, to jest 27 maja 1990 r., a decyzja komunalizacyjną, która potwierdza jedynie przejście prawa własności danego składnika mienia ze Skarbu Państwa na właściwą gminę, ma charakter deklaratoryjny".

a. Przedmiotowy obiekt był przedmiotem umów dzierżawy w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r.

b. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

c. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie e z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,

d. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie f z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc nie mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej,

e. Wnioskodawca nie odpowiada na pytanie g z uwagi na fakt, iż jak wynika z odpowiedzi na pytanie d nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym więc me mogły on przekroczyć 30% jego wartości początkowej, a więc nie może też minąć okres dłuższy niż dwa lata od zdarzeń które nie miały miejsca,

f. Obiekt nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Tytułem uzupełnienia na tak postawione pytanie Wnioskodawca wyjaśnia, iż w ogóle nie wykorzystywał obiektu na cele działalności zwolnionej od podatku. Obiekt był wydzierżawiony na cele opisane we wniosku. W myśl znanych Wnioskodawcy przepisów ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT korzysta jedynie najem na cele mieszkaniowe oraz dzierżawa gruntów na cele rolnicze - co nie miało w odniesieniu do tego obiektu miejsca.

2. Analiza pytania prowadzi do wniosku, iż w sytuacji gdy obiekt na działce nie stanowi budowli należy odpowiedzieć na pytania a-d. Z uwagi na odpowiedź udzieloną w pkt 1 z której wynika, iż obiekt ten jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego odpowiedź na pytania a-d nie jest wymagana, więc Wnioskodawca jej nie udziela.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy planowana sprzedaż działki nr 1 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.)?

2. Czy planowana sprzedaż działki nr 2 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.)?

3. Czy planowana sprzedaż działki nr 3 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Planowana sprzedaż działki nr 1 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.).

2. Planowana sprzedaż działki nr 2 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.).

3. Planowana sprzedaż działki nr 3 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.).

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Przepis ten jest implementacją do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy Rady. Na podstawie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej z 11 grudnia 2006 r. L 347/1) krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W przypadku obrotu nieruchomościami dokonywanymi przez jednostki samorządu terytorialnego mamy do czynienia z czynnościami dokonywanymi na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, w dodatku w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Z uwagi na rolę jaką w obrocie nieruchomościami zajmują jednostki samorządu terytorialnego, w szczególności gminy będące miastami na prawach powiatu nie można ich wykluczyć z grona podatników, także z tego powodu iż prowadziłoby to do znaczących zakłóceń konkurencji, o czym mówi cytowany przepis Dyrektywy. Potwierdzeniem tego stanowiska jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2019 r. sygn. akt I FSK 1588/16. Teza wyroku "ze względu na pozycję gminy jako podmiotu wpływającego znacznie na rynek nieruchomości i spełniającego w tym zakresie warunki postrzegania jako podatnika, dokonywanie przez gminę obrotu nieruchomościami nabytymi w drodze tzw. komunalizacji mienia państwowego, należy kwalifikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.) nawet jeżeli gmina w zakresie obrotu tymi nieruchomościami nie podejmuje aktywności podobnej do podmiotu handlującego nieruchomościami".

Tak więc gminę dokonującą zbycia nieruchomości należy co do zasady traktować w kategorii podatnika o którym mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u, nie zaś jako organu o którym mowa w art. 15 ust. 6 w związku z art. 13 Dyrektywy.

Oznacza to także, iż kwalifikacja takiego zbycia winna być postrzegana nie w kategorii czynności nieopodatkowanej wykonywanej poza sferą działalności gospodarczej ("np."), lecz w kategorii czynności opodatkowanej wg stawek ("op") lub korzystającej ze zwolnień przedmiotowych ("zw"), o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9, 10 lub 10a i art. 29a ust. 8 u.p.t.u. w związku z art. 12 i art. 135 Dyrektywy.

Rozdział 3

Zwolnienia dotyczące innych czynności

Artykuł 135

Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

Artykuł 12

1. Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

2. Do celów ust. 1 lit. a "budynek" oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem".

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

1. Do celów ust. 1 lit. b "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Implementacją do prawa krajowego ww. przepisów Dyrektywy stanowią przepisy art. 2 pkt 33, art. 43 ust. 1 pkt 9 10 i 10a w związku z art. 29a ust. 8 u.p.t.u.

W myśl art. 43 ust. 1 zwalnia się od podatku:

10a. dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem że:

Z kolei w myśl art. 2 pkt 14 ilekroć jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części po ich:

Odnośnie obiektów znajdujących się na działkach nr 2 i 3 Wnioskodawca jest w posiadaniu opinii właściwego organu, tj. Wydziału Architektury i Budownictwa Urzędu, w której czytamy:

"Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową - art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Obiektami małej architektury są natomiast niewielkie obiekty, a w szczególności

Zawarta w przepisie art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego definicja legalna budowli skonstruowana została jako połączenie definicji negatywnej i wyliczenia przykładowego. Zgodnie z powołanym przepisem, budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z ww. przepisów Prawa budowlanego wynika, że utwardzony plac o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami postojowymi służący do obsługi parkingowej budynku usługowego usytuowanego na terenie nieruchomości należy uznać za urządzenie budowlane, zaś rozpatrywany oddzielnie bez powiązania funkcjonalnego z budynkiem - jest budowlą, drewnianą altanę należy zaliczyć do budowli, zaś betonową fontannę do obiektów małej architektury."

Kwalifikacja obiektów dokonana przez Wydział Architektury i Budownictwa zgodna jest z wykładnią dokonywaną w przeszłości przez Ministra Finansów w interpretacjach indywidualnych rozpoznających skutki podatkowe w zakresie zwolnienia z podatku VAT, w tym tych wydawanych dla Gminy.

I tak np. w interpretacji indywidualnej z dnia 3 grudnia 2010 r. znak: IPPP1/443-973/10-2/ISz dla Gminy czytamy:

"Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt, czy w sytuacji dostawy nieruchomości na których jest posadowiona budowla zastosowanie znajdzie art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w sytuacji gdy oszacowana przez rzeczoznawcę w operatach szacunkowych wartość posadowionych na gruncie i trwale z nim związanych budowli w wartości nieruchomości ogółem jest znikoma lub wręcz całkowicie rynkowej wartości pozbawiona.

W świetle powyższych przepisów przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony jako jeden element transakcji. Dla potrzeb podatku VAT, tj. dla kwestii ustalenia stawki podatku VAT czy też zwolnienia od tego podatku dla budynków lub budowli oraz gruntu na którym są posadowione, bez znaczenia pozostaje jaką wartość rynkową przedstawiają budynki czy budowle, a jaką grunt.

Jak stwierdzono powyżej ze zwolnienia od podatku od towarów i usług może korzystać dostawa budynków i budowli łącznie z gruntami na których są one posadowione.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "budowli". W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.), które zawierają legalną definicję tego pojęcia.

Stosownie do art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Wnioskodawca wskazuje na zbieżność definicji "budowli" zawartej w przepisach ustawy - Prawo budowlane oraz w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. PKOB dzieli obiekty budowlane na:

Należy zwrócić uwagę, iż w myśl postanowień przepisów ustawy - Prawo budowlane nie każdy obiekt budowlany będzie budowlą, gdyż stosownie do art. 3 ust. 1 przez obiekt budowlany należy rozumieć:

PKOB nie klasyfikuje obiektów małej architektury (uznając je za obiekty inżynierii wodnej i lądowej), które to w myśl ustawy - Prawo budowlane nie są budowlami, lecz obiektami budowlanymi.

W tym miejscu należy wskazać, iż Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) służy potrzebom statystyki działalności budowlanej, sporządzania sprawozdań budowlanych, spisów budowli i mieszkań, statystyki cen obiektów budowlanych oraz rachunków narodowych. Ponadto klasyfikacja służy do klasyfikowania obiektów budowlanych Może być ona stosowana w trakcie zmiany zastosowania, renowacji, wyburzania, modernizacji obiektu budowlanego.

Zatem z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia "budowla" oraz z uwagi na fakt, iż PKOB podaje definicję obiektu inżynierii wodnej i lądowej, czyli wszystkich obiektów budowlanych nie klasyfikowanych jako budynki, natomiast pojęcie to definiuje wprost przepis art. 3 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane, stosując definicję "budowli" należy posługiwać się definicją zawartą w art. 3 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane.

Odnosząc powyższe przepisy do okoliczności przedstawionych we wniosku stwierdzić należy, iż dostawa przedmiotowych nieruchomości w określonych okolicznościach - w tym przypadku, jak wskazał Wnioskodawca po spełnieniu warunków zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub pkt 10a ustawy o VAT - może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Bez znaczenia pozostaje tu fakt, iż oszacowana wartość posadowionych na gruncie i trwale z gruntem związanych budowli w wartości nieruchomości ogółem jest znikoma lub wręcz całkowicie rynkowej wartości pozbawiona. Obrotem będzie kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli łączna wartość budowli i gruntu, z którym budowla ta jest trwale związana. (...)"

Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 maja 2010 r. znak: IPPP2/443-164/10-4/RR dla Gminy czytamy: "Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości zabudowanej wiatą magazynową, budynkiem portierni, pozostałościami torów kolejowych - przeznaczonymi do rozbiórki. Nieruchomość jest ogrodzona, utwardzona płytami betonowymi, nieruchomość ma bezsporne granice i ma bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Właścicielem sprzedanej w dniu 2 marca 2010 r. nieruchomości Gmina L... nie stała się na podstawie faktury VAT zakupu, lecz na podstawie decyzji administracyjnej Wojewody, z dnia 24 marca 1997 r., nie korzystała więc z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jej nabyciu. Na przedmiotową nieruchomość zawarta była umowa dzierżawy, która obejmowała część nieruchomości, na której był usytuowany przeznaczony do rozbiórki budynek portierni, natomiast wiata magazynowa nie była objęta dzierżawą. Ogrodzenie oraz utwardzony płytami betonowymi teren nie są trwale z gruntem związane. Na obiekty usytuowane na nieruchomości nie były ponoszone wydatki związane z ich ulepszeniem.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż dopóki na danym gruncie posadowione są budynki spełniające definicję zawartą w PKOB, mimo że są one przeznaczone do rozbiórki i nie przedstawiają żadnej wartości, to przedmiotową sprzedaż należy traktować jako dostawę budynków wraz z przeniesieniem prawa własności gruntu.

Analizując treść powołanych przepisów oraz opis zaistniałego stanu faktycznego uznać należy, że dostawa części zabudowanej nieruchomości, która była oddana w dzierżawę - stanowiącą czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT - korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Wynika to z faktu, iż w przedmiotowej sprawie dostawa nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia (zasiedlenie to nastąpiło najpóźniej z chwilą oddania w odpłatną dzierżawę budynku portierni użytkownikowi), a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą minęły co najmniej 2 lata. Natomiast sprzedaż pozostałej części nieruchomości, nie objętej umową dzierżawy (wiata magazynowa) będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Powyższe wynika z tego, iż ta część sprzedawanej nieruchomości będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, zaś spełnione są przesłanki wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, tj., w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz nie były ponoszone wydatki na ich ulepszenie. Reasumując, sprzedaż w drodze ustnego przetargu nieograniczonego nieruchomości zabudowanej wiatą magazynową, budynkiem portierni, pozostałościami torów kolejowych - przeznaczonymi do rozbiórki będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Tą sama stawką podatku od towarów i usług będzie objęta dostawa gruntu, na którym posadowione są przedmiotowe budynki - zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

Niniejsza interpretacja dotyczy stawki podatku VAT dla sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca sprecyzował pytanie.

Z uwagi na to, że przedmiotowa sprzedaż w całym zakresie będzie korzystała ze zwolnienia, to stanowisko Podatnika należy uznać za prawidłowe. Jednak należy podkreślić, iż stosowną podstawą prawną dla zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie jest tylko art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ale również art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. (...)".

Warto podkreślić, iż zgodnie z linią orzeczniczą organów podatkowych dla potrzeb stosowania zwolnienia od podatku przez sprzedawcę nie ma znaczenia co po nabyciu z zabudowaniami zrobi czy planuje zrobić nabywca. Potwierdził to także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku TSUE z 4 września 2019 r. sygn. akt C-71/18. Tym niemniej podkreślić należy, iż jeżeli chodzi o działkę zasadniczą, tj. 1 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), nabywca tj. Starostwo Powiatowe nie planuje żadnej rozbiórki gdyż zamierza przeznaczyć Dworek na cele biurowe, zaś obiekt jest pod ochroną konserwatorską.

Co do dwóch pozostałych działek (objętych pytaniami 2 i 3) plany nabywcy w stosunku do placu parkingowego i altany są planującemu sprzedaż Wnioskodawcy nieznane, przypuszczać jedynie można iż altana nadal będzie funkcjonować (jako część składowa reliktu ogrodu), zaś plac parkingowy przypuszczalnie będzie zmodernizowany, choć zapewne także po uzyskaniu zezwolenia właściwego organu administracyjnego właściwego w zakresie ochrony dóbr kultury, gdyż dawny dwór z otoczeniem należy traktować integralnie, jako relikt dawnego założenia dworskiego.

W świetle jednak linii interpretacyjnej MF, jak i przywołanego wyroku TSUE plany nabywcy - nawet gdyby miały charakter rozbiórkowy i które co do zasady mają charakter przyszły i niepewny i nie muszą być sprzedającemu znane - nie powinny wpływać na kwalifikację podatkową dokonywaną przez zbywającego.

W świetle linii interpretacyjnej i orzeczniczej dla określenia sposobu opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych nie będzie zatem miał znaczenia ani moment wydania decyzji o rozbiórce istniejącej zabudowy, ani jej zły stan techniczny czy też wartość takiego budynku. I to nawet wówczas, gdy wartość budowli jest zerowa. Jedyna ważna w tej sprawie kwestia to moment rozpoczęcia prac rozbiórkowych, tj. czy ma on miejsce jeszcze przed sprzedażą nieruchomości, po, czy nie ma miejsca wcale

W sprawie znaczenia momentu rozbiórki budynków dla celów stosowania zwolnienia od VAT, wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT, najbardziej szczegółowo wypowiedział się w imieniu Ministra Finansów w dwóch poniżej cytowanych interpretacjach indywidualnych Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 lutego 2009 r., znak: IPPP3/443-225/08-2/RK:

W sytuacji, gdy przed zawarciem umowy sprzedaży wydane zostanie pozwolenie na rozbiórkę budynków, jednakże w momencie zawarcia umowy sprzedaży gruntu wraz z budynkami prace rozbiórkowe nie zostaną jeszcze rozpoczęte, sprzedaż gruntu oraz budynków podlega zwolnieniu od VAT. Wynika to stąd, iż transakcja dotyczyć będzie budynków, spełniających kryteria określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT. Dla objęcia sprzedaży budynku oraz gruntu zwolnieniem z podatku od towarów i usług nie ma znaczenia fakt, że przed transakcją zostało wydane pozwolenie na rozbiórkę budynków. Wydanie takiego pozwolenia nie oznacza bowiem nakazu rozpoczęcia rozbiórki.

Tak więc według Ministra Finansów, w przypadku braku rozpoczęcia prac rozbiórkowych (mimo wydania pozwolenia na rozbiórkę budynków), transakcja sprzedaży gruntu wraz z takim budynkiem powinna zostać objęta zwolnieniem od VAT. Dopóki bowiem rozbiórka nie zostanie rozpoczęta, budynki spełniają definicję obiektu budowlanego zawartą w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 lutego 2009 r. znak: IPPP3/443-225/08-3/RK:

Jeśli przed sprzedażą gruntu oraz budynków rozpoczęta zostanie przez którąkolwiek ze stron umowy rozbiórka budynków, w ten sposób, że zostanie założony dziennik rozbiórki oraz teren rozbiórki zostanie zabezpieczony poprzez ograniczenie wstępu na grunt oraz do budynków jedynie do osób uprawnionych do udziału w pracach rozbiórkowych oraz do kontroli tych prac, sprzedaż takiego gruntu wraz z rozpoczętą rozbiórką budynków podlegać będzie opodatkowaniu VAT według stawki 22 proc.

Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, kierownik rozbiórki jest zobowiązany prowadzić dziennik rozbiórki, umieścić na rozbiórce, w widocznym miejscu, tablicę informacyjną oraz ogłoszenie zawierające dane dotyczące bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia; odpowiednio zabezpieczyć teren rozbiórki.

Zabezpieczenie terenu rozbiórki ma na celu zamknięcie terenu, na którym prowadzona jest rozbiórka, przed wstępem osób nieupoważnionych. Po zabezpieczeniu terenu na terenie prowadzenia rozbiórki powinny przebywać wyłącznie osoby upoważnione do uczestniczenia w pracach rozbiórkowych lub osoby uprawnione do kontrolowania tych prac. Po założeniu dziennika rozbiórki oraz po zabezpieczeniu terenu rozbiórki nie będzie możliwe wykorzystanie budynków dla potrzeb stałych. Zakaz wstępu na teren prowadzonej rozbiórki wykluczy możliwość przebywania w budynkach ludzi lub zwierząt. Nie będzie też możliwe przechowywanie przedmiotów w celu ich ochrony.

Po rozpoczęciu procesu rozbiórki nie będą zatem spełnione kluczowe elementy definicji budynku zawartej w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

W świetle powyższego, w przypadku rozpoczęcia prac rozbiórkowych, poprzez założenie dziennika rozbiórki oraz poprzez zabezpieczenie terenu rozbiórki, transakcja sprzedaży dotyczyć będzie wyłącznie gruntu. Z uwagi na fakt, iż grunt jest przeznaczony pod zabudowę, sprzedaż gruntu podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 22 proc.

Sam zamiar nabywcy dokonania rozbiórki budynków stojących na nabytej przez niego działce - nawet wyrażony przez złożenie oświadczenia w akcie notarialnym - to za mało aby uznać, iż ekonomicznym sensem transakcji był zakup jedynie gruntu. Wskazał na to m.in. MF w interpretacji indywidualnej z 25 kwietnia 2014 r., sygn. ILPP1/443-32/14-8/NS.

Ten sam organ w interpretacji indywidualnej z 13 listopada 2009 r., sygn. ILPP2/443-1085/09-2/AD, uznał, że o ile rozbiórka budynku już się rozpoczęła w sensie prawnym tj. założony został dziennik rozbiórki i zabezpieczono jej teren zgodnie z wymaganiami prawa budowlanego transakcja sprzedaży gruntu z takim budynkiem może być kwalifikowana jako dostawa terenu niezbudowanego.

O tym jak istotne znaczenie dla opodatkowania VAT dostawy działki zabudowanej budynkiem do rozbiórki ma moment rozpoczęcia prac świadczy wyrok NSA z 7 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1436/13. W analizowanym stanie faktycznym podatnik VAT nabył działki zabudowane budynkami i budowlami nie wskazanymi w umowie przedwstępnej jako przedmiot sprzedaży. Nie zostały też one ujęte w akcie notarialnym. Ze względu na podlegające zwolnieniu z VAT budynki, nabywca otrzymał fakturę VAT zw. Uznane to zostało za prawidłowe przez dyrektora izby skarbowej. Jednak warszawski WSA stanął na stanowisku, że skoro przedmiotem transakcji była działka a budynki i budowle nie przedstawiały dla nabywcy żadnej wartości, przedmiot transakcji stanowi grunt pod zabudowę.

NSA nie podzielił jednak tego stanowiska. Wskazał, że obiektywnie rzecz biorąc przedmiotem zakupu był grunt wraz z budynkami i budowlami nie zaś sam teren przeznaczony pod zabudowę.

Dla wskazania konsekwencji w VAT subiektywny cel ekonomiczny transakcji nie może jednak zaburzać obrazu stanu faktycznego. Takie stanowisko NSA jest - biorąc pod uwagę zaprezentowany wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-461/08 - w pełni uzasadnione. Strony nie umówiły się bowiem, iż prace rozbiórkowe zakończą się przed zawarciem aktu notarialnego.

Reasumując, dla opodatkowania VAT dostawy gruntu zabudowanego budynkiem do rozbiórki decydujące będzie czy nastąpi ona przed czy po do dokonaniu dostawy. Jeżeli będzie ona ukończona przed dostawą gruntu, transakcja podlegać będzie opodatkowaniu VAT. Gdy czynności rozbiórkowe zakończą się po dostawie działki zabudowanej budynkiem do rozbiórki zastosowanie z reguły znajdzie zwolnienie z VAT.

Podkreślić jednak należy, iż w przypadku objętym wnioskiem o planach takich nie może być mowy z uwagi na ochronę konserwatorską i deklarowany przez nabywcę cel przeznaczenia Dworku na cele biurowe Starostwa.

Warto także podkreślić, iż w świetle innego wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r. C-308/16, po którym krajowy ustawodawca zmienił przepis art. 2 pkt 14 ustawy o VAT pierwsze zasiedlenie nie musi następować w drodze czynności opodatkowanej VAT.

Jednak w przypadku objętym wnioskiem wszystkie trzy nieruchomości były ze strony Gminy przedmiotem wieloletniej dzierżawy, a więc czynności cywilnoprawnej, odpłatnej i opodatkowanej podatkiem VAT. Tak więc z tzw. pierwszym zasiedleniem mieliśmy do czynienia zarówno w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy w brzmieniu węższym obowiązującym przed 1 września 2019 r., tj. w brzmieniu zakwestionowanym przez Trybunał, jak i w brzmieniu szerszym i obecnym - jako zgodnym z Dyrektywą, co wynika z orzeczenia Trybunału.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy:

* Planowana sprzedaż działki nr 1 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.),

* Planowana sprzedaż działki nr 2 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.),

* Planowana sprzedaż działki nr 3 położonej w (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...), będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - według art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl natomiast przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jak wynika z art. 146aa ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%:

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie bowiem do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z obowiązującą od 1 września 2019 r. treścią art. 2 pkt 14 ustawy stosownie do art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520), rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. Pierwsze zasiedlenie budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika - bowiem w obydwu przypadku doszło do korzystania z budynku.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Odnosząc się do tj. do kwestii zwolnienia z podatku VAT sprzedaży działki nr 1 zabudowanej zabytkowym budynkiem (pytanie nr 1 Wnioskodawcy) należy zauważyć co następuje:

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę nr 1, która zabudowana jest zabytkowym budynkiem. Przy nabyciu zabytkowego budynku Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Pierwsze zajęcie (używanie) zabytkowego budynku nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r. Przedmiotowy zabytkowy budynek był przedmiotem umowy dzierżawy w okresie od dnia 1 września 1999 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym zabytkowego budynku w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa zabytkowego budynku nie będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż z opisu sprawy wynika, że doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowego budynku. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie przedmiotowego budynku.

Tym samym spełniony zostanie również drugi warunek umożliwiający zwolnienie ww. zabytkowego budynku znajdującego się na działce nr 1 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. budynku minął okres dłuższy niż 2 lata.

W związku z powyższym dostawa działki nr 1 zabudowanej zabytkowym budynkiem będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Odpowiednio zwolnieniem tym objęta będzie także dostawa gruntu na którym ww. budynek jest posadowiony (art. 29a ust. 8 ustawy).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie objętym pytaniem nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii zwolnienia z podatku VAT sprzedaży działki nr 2 zabudowanej drewnianą altaną (pytanie nr 2 Wnioskodawcy) należy zauważyć co następuje:

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę nr 2, która zabudowana jest drewnianą altaną, która jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, trwale z gruntem związaną. Przy jej nabyciu lub wytworzeniu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Pierwsze jej zajęcie (używanie) nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r. Przedmiotowy obiekt był przedmiotem umów dzierżawy w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa drewnianej altany nie będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż z opisu sprawy wynika, że doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowej drewnianej altany. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie drewnianej altany.

Tym samym spełniony zostanie również drugi warunek umożliwiający zwolnienie ww. drewnianej altany znajdującej się na działce nr 2 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. altany minął okres dłuższy niż 2 lata.

W związku z powyższym dostawa działki nr 2 zabudowanej drewnianą altaną będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Odpowiednio zwolnieniem tym objęta będzie także dostawa gruntu na którym ww. altana jest posadowiona (art. 29a ust. 8 ustawy).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii zwolnienia z podatku VAT sprzedaży działki nr 3 zabudowanej utwardzonym placem o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi (pytanie nr 3 Wnioskodawcy) należy zauważyć co następuje:

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza sprzedać działkę nr 3, która zabudowana jest utwardzonym placem o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi, który jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, trwale z gruntem związaną. Przy jego nabyciu lub wytworzeniu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Pierwsze jego zajęcie (używanie) nastąpiło w dniu 27 maja 1990 r. Przedmiotowy obiekt był przedmiotem umów dzierżawy w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym obiektu w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że dostawa utwardzonego placu o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi nie będzie następować w ramach pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, gdyż z opisu sprawy wynika, że doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowego placu. Ponadto Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie ww. placu.

Tym samym spełniony zostanie również drugi warunek umożliwiający zwolnienie ww. utwardzonego placu o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi znajdującego się na działce nr 3 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż między pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. placu minął okres dłuższy niż 2 lata.

W związku z powyższym dostawa działki nr 3 zabudowanej utwardzonym placem o nawierzchni z kostki betonowej z miejscami parkingowymi będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Odpowiednio zwolnieniem tym objęta będzie także dostawa gruntu na którym ww. plac jest posadowiony (art. 29a ust. 8 ustawy).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl