0111-KDIB3-1.4012.777.2018.1.WN - Czynności wykonywane przez komornika sądowego - zwolnienie limitowe z VAT.

Na podstawie art. 13 § 2a, 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2018 r. (data wpływu 10 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z 5 listopada 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywanych przez komornika sądowego - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2018 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z 5 listopada 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywanych przez komornika sądowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny (doprecyzowany w piśmie z 5 listopada 2018 r.):

Zgodnie z decyzją Ministra Sprawiedliwości Wnioskodawca powołany został na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym. W dniu 30 września Wnioskodawca złożył stosowne ślubowanie przed Prezesem Sądu Apelacyjnego, które umożliwiło mu faktyczne wykonywanie obowiązków Komornika Sądowego. Stanowisko Komornika Sądowego Wnioskodawca zajmuje do dnia dzisiejszego. W tym miesiącu Wnioskodawca wspomniał, iż zgodnie z ustawą o komornikach sądowych i egzekucji (z dnia 20 sierpnia 1997 r.) Komornikom sądowym powierza się w szczególności następujące zadania:

W dniu 9 czerwca 2015 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną sygn. PT1.50 1.2015 LJU.19 w sprawie opodatkowania podatkiem ot towarów i usług czynności wykonywanych przez komorników sądowych (Dz. Urz. Min. Fin. z dnia 15 czerwca 2015 r. poz. 41). Interpretacją tą zmieniono dotychczasowe stanowisko wyrażone w interpretacji ogólnej z 30 lipca 2014 r. sygn. PP10-812-802/04/MR/1556PP (Dz. Urz. Min. Fin. z 10 sierpnia 2004 r. Nr 10, poz. 93) zgodnie z którym komornicy sądowi nie byli uznawani za podatników VAT, nie płacili zatem podatku VAT od wykonywanych prze siebie czynności egzekucyjnych. Brak posiadania przez komorników sądowych statusu podatnika oznaczał, w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach zawodu komornika, iż nie musieli oni na potrzeby tego podatku dokonywać zgłoszenia rejestracyjnego, prowadzić ewidencji, wystawiać faktur i składać stosownych deklaracji. Natomiast w przypadku wykonywania przez komorników sądowych innych czynności, w odniesieniu do których nie występowali oni w charakterze komornika sądowego podlegali oni w tym zakresie ogólnym zasadom wynikającym z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - dalej ustawa o VAT. W interpretacji z 9 czerwca 2015 r. stwierdzono, że wykonywane przez komorników czynności, w szczególności egzekucyjne, należy uznać za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług świadczenie usług za wynagrodzeniem - nie ma do nich zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Oznacza to, że w odniesieniu do całej wykonywanej przez komorników sądowych działalności spoczywają na nich obowiązki właściwe dla podatników tego podatku. Jednocześnie w interpretacji tej wskazano, że w związku ze stanowiskiem wynikającym z ww. interpretacji z 30 lipca 2004 r. komornicy są zwolnieni z obowiązku zapłaty podatku z tytułu wykonywanych przez nich czynności do końca września 2015 r.

Z uwagi na wydanie wyżej wymienionej interpretacji ogólnej Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz zadeklarował opłacanie podatku od towarów usług począwszy od miesiąca października 2015 r.

W tym miejscu Wnioskodawca zaznaczył, iż łączna wartość sprzedaży netto za 2017 r. nie przekroczyła u niego kwoty 200.000 zł. Podobnie sytuacja miała miejsce zarówno w 2016 jak i 2015 r. Jako komornik sądowy Wnioskodawca chciałby powrócić do zwolnienia podmiotowego z VAT jeszcze w 2018 r. Wnioskodawca informuje, że nie wykonuje czynności z art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, zadano następujące pytania:

1. Czy czynności wykonywane za wynagrodzeniem przez komornika sądowego, mając na względzie treść art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, mogą korzystać ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

2. Czy Wnioskodawca jako komornik sądowy może w opisanym stanie faktycznym ponownie skorzystać ze zwolnienia w grudniu 2018 r. (w kontekście przepisów ustawy o podatku od towarów i usług art. 113 ust. 11)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD 69 10. Z), czynności wykonywane przez komorników sądowych, mocą ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, stanowią działalność prawniczą jednakże czynności te nie wpisują się w zakres usług prawniczych, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazuje iż usługi prawnicze definiują prze wszystkim przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615) oraz ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507). W rozumieniu wskazanych aktów prawnych usługi prawne obejmują w szczególności udzielenie porad prawnych, sporządzanie opinii prawnych opracowanie projektów aktów prawnych oraz występowanie przed sądami i urzędami. Takich czynności niewątpliwe nie wykonują jednak komornicy sądowi.

Działalność komorników sądowych reguluje bowiem m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1277 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 1 ww. ustawy Komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Na mocy art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów. Komornik pełni czynności osobiście z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa. Stosownie do treści art. 2 ust. 3 tej ustawy komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczone roszczeń w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowym, wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzule wykonalności, sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

W konsekwencji należy stwierdzić że Wnioskodawca wykonując za wynagrodzeniem czynność komornika sadowego może korzystać że zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

W niniejszej sprawie nie znajduje bowiem zastosowanie art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że wartość sprzedaży nie przekroczyła w 2017 r. kwoty 200.000 zł a do końca 2015 r. (czyli roku w którym ostatnio korzystano ze zwolnienia z VAT na mocy poprzednio obowiązującej interpretacji ogólnej) upłynął ponad rok.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, spełnia on warunki umożliwiające powrót do zwolnienia tj.

* nie wykonuje czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT,

* wartość jego sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł i mieści się w limicie określonym w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT,

* od końca roku, w którym nastąpiła utrata zwolnienia lub rezygnacja z niego (październik 2015 r.) minął co najmniej rok.

Biorąc pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, będzie on mógł ponownie skorzystać ze zwolnienia już od grudnia 2018 r. na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy o VAT. Należy nadmienić iż prezentowane w niniejszym wniosku stanowisko znajduje potwierdzenie w wydanych przez Ministra Finansów interpretacjach indywidualnych (vide m.in. interpretacja DIS w Łodzi z dnia 8 grudnia 2015 r. IPTPP2/4512-552/15-2/SM, interpretacja indywidualna DIS w Warszawie z dnia 13 listopada 2015 r. sygn. IPPP1/4512-1073/15-2/AW) oraz Broszurze Informacyjnej Ministerstwa Finansów z dnia 21 września 2015 r. W zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności wykonywanych przez komorników. Wnioskodawca wskazuje również interpretację o sygn. 0113-KDIPT1-1.4012.532. 2017.1.JD Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie podmiotowe od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

d. jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych; * odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy - podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może na podstawie powołanego przepisu, ponownie skorzystać z tego zwolnienia, jeżeli upłynął rok, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, przy czym podatnik ma prawo do powrotu do zwolnienia od początku dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego, o ile zostaną spełnione pozostałe - wynikające z treści przepisu art. 113 ustawy - przesłanki uprawniające do korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ustawy).

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca powołany został na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym.

Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz zadeklarował opłacanie podatku od towarów usług począwszy od miesiąca października 2015 r.

Łączna wartość sprzedaży netto za 2017 r. nie przekroczyła u niego kwoty 200.000 zł. Podobnie sytuacja miała miejsce zarówno w 2016 jak i 2015 r.

Jako komornik sądowy Wnioskodawca chciałby powrócić do zwolnienia podmiotowego z VAT jeszcze w 2018 r.

Wnioskodawca nie wykonuje czynności z art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności ustalenia, czy czynności wykonywane za wynagrodzeniem przez komornika sądowego, mając na względzie treść art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, mogą korzystać ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak wskazano powyżej, zwolnieniem od podatku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, mogą być objęci podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, u których wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła kwoty 200.000 zł bez kwoty podatku oraz podatnicy rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie działalności gospodarczej, jeżeli przewidywana przez nich wartość sprzedaży nie przekroczy - w proporcji do okresu prowadzonej działalności w roku podatkowym - kwoty 200.000 zł, bez kwoty podatku. Jednocześnie, powyższe zwolnienie nie obejmuje podatników świadczących usługi prawnicze.

W tym miejscu należy wskazać, że świadczone przez komorników usługi nie są usługami prawniczymi, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy. Działalność polegającą na świadczeniu pomocy prawnej określają m.in. przepisy ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2018 r. poz. 1184, z późn. zm.) oraz ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2115 z późn. zm.). W rozumieniu wskazanych ustaw, pomoc (usługi) prawna polega w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast działalność komorników sądowych reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1309, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 1 ww. ustawy, komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Na mocy art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów. Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa.

Stosownie do treści art. 2 ust. 3 tej ustawy, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca wykonując za wynagrodzeniem czynności komornika sądowego może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy. W niniejszej sprawie nie znajduje bowiem zastosowanie art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1 jest prawidłowe.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi również kwestia czy jako komornik sądowy może w opisanym stanie faktycznym ponownie skorzystać ze zwolnienia w grudniu 2018 r.

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów, podatnik ma prawo powrócić do zwolnienia z art. 113 ustawy w trakcie roku podatkowego, pod warunkiem, że:

* minął rok od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub z niego zrezygnował,

* w poprzednim roku podatkowym wartość sprzedaży nie przekroczyła u niego kwoty 200.000 zł,

* powrót do zwolnienia może nastąpić od początku danego miesiąca,

* nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca spełnia wskazane wyżej warunki, bowiem minął rok od końca roku w którym Zainteresowany utracił prawo do zwolnienia podmiotowego (Zainteresowany był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od października 2015 r., a zamierza ponownie skorzystać ze zwolnienia jeszcze w 2018 r.). Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, w poprzednim roku podatkowym obrót ze sprzedaży nie przekroczył u niego kwoty 200.000 zł oraz nie wykonuje on czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Zatem zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy, Wnioskodawca ma prawo do ponownego skorzystania ze zwolnienia określonego w ust. 1 tego przepisu, począwszy od grudnia 2018 r., o ile wartość sprzedaży nie przekroczyła, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w danym roku podatkowym, kwoty 200.000 zł.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.