0111-KDIB3-1.4012.614.2020.1.MKU - Moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu odpłatnej rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 sierpnia 2020 r. (data wpływu 7 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu czynności wykonywanych przez Gminę, polegających na odpłatnej rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim, na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy od towarów i usług w powiązaniu z art. 19a ust. 7 ustawy - jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2020 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT od zakupionych towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu czynności wykonywanych przez Gminę, polegających na odpłatnej rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim, na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy od towarów i usług w powiązaniu z art. 19a ust. 7 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina... jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Od 1 stycznia 2017 r. Gmina wraz ze swoimi jednostkami organizacyjnymi prowadzi scentralizowane rozliczenia z tytułu podatku VAT.

Gmina jest właścicielem placu targowego, na którym wydzielono stanowiska handlowe w celu umożliwienia osobom zainteresowanym prowadzenia handlu na terenie targowiska. Każde stanowisko zostało ponumerowane i może podlegać rezerwacji, która upoważnia do pierwszeństwa korzystania z konkretnego stanowiska handlowego w dni targowe. Sposób dokonywania opłat rezerwacyjnych za korzystanie ze stanowiska handlowego na targowisku miejskim oraz ich wysokość reguluje Zarządzenie nr....

W celu dokonania rezerwacji stanowiska handlowego, osoba zainteresowana zobowiązana jest złożyć pisemny wniosek nie później niż do 10-tego dnia miesiąca poprzedzającego okres wnioskowanej rezerwacji, który może wynosić: 1 miesiąc, 2 miesiące, 3 miesiące, 6 miesięcy, 9 miesięcy lub 12 miesięcy. Okres wnioskowanej rezerwacji wynoszący dłużej niż 1 miesiąc musi obejmować następujące po sobie miesiące kalendarzowe np. za 3 miesiące tj. od marca do maja danego roku. O rezerwacji decyduje kolejność zgłoszeń. Rezerwacji stanowiska handlowego dokonuje się na podstawie zawartej na piśmie umowy rezerwacji zawieranej na okres do 12 miesięcy, nie dłuższy jednak niż do 31 grudnia każdego roku kalendarzowego. Rezerwacja ma charakter imienny i niedopuszczalne jest odpłatne lub nieodpłatne przenoszenie uprawnień z rezerwacji na inne osoby. Rezerwacja obowiązuje w dni targowe tj. wtorki i piątki.

Przedłużenie okresu rezerwacji stanowiska handlowego może nastąpić po uprzednim złożeniu pisemnego wniosku przez osobę prowadzącą handel w tym miejscu, nie później niż do 10-ego dnia ostatniego miesiąca, na który została zawarta umowa.

Opłaty rezerwacyjne za korzystanie ze stanowiska handlowego na targowisku obejmują pełne miesiące i wnoszone są z góry za cały okres rezerwacji wskazany w umowie w terminie do 10-tego dnia miesiąca rozpoczynającego okres objęty rezerwacją.

W przypadku rezygnacji przez handlującego z zarezerwowanego i opłaconego miejsca handlowego bądź nierozpoczęcia handlu na opłaconym opłatą rezerwacyjną stanowisku do godz. 8.00, opłata rezerwacyjna nie podlega zwrotowi.

Natomiast, nieuiszczenie opłaty rezerwacyjnej w wyznaczonym w umowie terminie powoduje wygaśnięcie rezerwacji oraz umowy o rezerwację bez konieczności składania jakichkolwiek oświadczeń w tym zakresie.

Poza, generalnie stosowaną wyżej zasadą rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim i uiszczania opłat rezerwacyjnych, w niewielkim stopniu przyjęła się praktyka, która polega na pobieraniu przez Gminę, na podstawie ustnych ustaleń, miesięcznej opłaty za rezerwację miejsca handlowego od osób zainteresowanych prowadzeniem handlu w danym miesiącu. Osoby te, wnoszą opłatę z góry za dany miesiąc, w terminie do ostatniego dnia tego miesiąca. Od osób, z którymi Gmina nie zawarła pisemnej umowy nie przyjmuje w danym miesiącu opłat na poczet przyszłych miesięcy.

Opłaty rezerwacyjne pobierane od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych Gmina ewidencjonuje przy zastosowaniu kasy rejestrującej, natomiast na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą Gmina wystawia faktury VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy czynności wykonywane przez Gminę, polegające na rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim na podstawie zawartych umów pisemnych jak i ustaleń ustnych, stanowią usługi dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy o podatku od towarów i usług w powiązaniu z art. 19a ust. 7 ustawy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W myśl art. 659 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. 2019.1145 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Treść art. 669 Kodeksu cywilnego stanowi, iż najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym. Jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nieoznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca.

Natomiast z treści art. 693 Kodeksu cywilnego wynika, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Według art. 694 Kodeksu cywilnego do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie.

Z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. 2020.106 z późn. zm.) wynika, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze. W przypadku, gdy podatnik nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy - zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy - powstanie z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

W związku z powyższym, czynności wykonywane przez Gminę, polegające na rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim na podstawie zawartych umów pisemnych jak i ustaleń ustnych, stanowią usługi, dla których obowiązek podatkowy powstaje na zasadach szczególnych.

Moment jego powstania uzależniony jest od daty wystawienia faktury i zasada ta obowiązuje wówczas, gdy faktura wystawiona jest nie później niż z upływem terminu płatności. Jeżeli w tym czasie Gmina nie wystawi faktury, obowiązek podatkowy powstaje z upływem terminu płatności.

W przypadku niewystawienia faktury dla osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej, obowiązek podatkowy powstanie z upływem terminu płatności. Jeżeli jednak Gmina, pomimo braku takiego obowiązku, wystawi fakturę i sporządzi ją przed upływem terminu płatności, data jej wystawienia wyznaczy termin powstania obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 powołanej ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy.

W świetle art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

W myśl art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Według art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze.

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Z treści art. 19a ust. 8 ustawy wynika, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Przepis art. 2 pkt 31 ustawy wprowadza definicję faktury, przez którą rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106a ustawy - przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności - w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

Treść art. 106i ust. 8 ustawy wskazuje, że przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.

W myśl art. 659 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym - jak wynika z § 2 tego samego artykułu - czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Stosownie do art. 669 § 1 Kodeksu cywilnego, najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

W świetle art. 669 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nieoznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca.

Z treści art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Według art. 693 § 2 Kodeksu cywilnego czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Do dzierżawy - stosownie do brzmienia art. 694 Kodeksu cywilnego - stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (...).

Tak więc najem/dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Gmina jest właścicielem placu targowego, na którym wydzielono stanowiska handlowe w celu umożliwienia osobom zainteresowanym prowadzenia handlu na terenie targowiska. Każde stanowisko zostało ponumerowane i może podlegać rezerwacji, która upoważnia do pierwszeństwa korzystania z konkretnego stanowiska handlowego w dni targowe. Sposób dokonywania opłat rezerwacyjnych za korzystanie ze stanowiska handlowego na targowisku miejskim oraz ich wysokość reguluje Zarządzenie nr... z dnia 16 marca 2020 r. Opłaty rezerwacyjne za korzystanie ze stanowiska handlowego na targowisku obejmują pełne miesiące i wnoszone są z góry za cały okres rezerwacji wskazany w umowie w terminie do 10-tego dnia miesiąca rozpoczynającego okres objęty rezerwacją. Poza, generalnie stosowaną wyżej zasadą rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim i uiszczania opłat rezerwacyjnych, w niewielkim stopniu przyjęła się praktyka, która polega na pobieraniu przez Gminę, na podstawie ustnych ustaleń, miesięcznej opłaty za rezerwację miejsca handlowego od osób zainteresowanych prowadzeniem handlu w danym miesiącu. Osoby te, wnoszą opłatę z góry za dany miesiąc, w terminie do ostatniego dnia tego miesiąca. Od osób, z którymi Gmina nie zawarła pisemnej umowy nie przyjmuje w danym miesiącu opłat na poczet przyszłych miesięcy.

W odniesieniu do przedstawionego opisu wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą powstania obowiązku podatkowego z tytułu czynności wykonywanych przez Gminę, polegających na odpłatnej rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy od towarów i usług w powiązaniu z art. 19a ust. 7 ustawy.

Biorąc pod uwagę odpłatny charakter przedmiotowych usług polegających na rezerwacji miejsc targowych oraz niemożność zakwalifikowania ich jako dostawy towarów - nie dojdzie bowiem do przeniesienia prawa do rozporządzania przedmiotowymi miejscami targowymi jak właściciel, a jedynie na podstawie ustaleń umożliwione będzie korzystanie z nich - wówczas będziemy mieć do czynienia ze świadczeniem usług o charakterze podobnym do usług najmu, dzierżawy.

Z uwagi na fakt, że odpłatna rezerwacja przez Gminę miejsc targowych ma charakter czynności cywilnoprawnych podobnych do umów najmu/dzierżawy - czynności te należy zaliczyć do usług, dla których obowiązek podatkowy będzie powstawał na zasadach szczególnych, określonych w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w stosunku do czynności wykonywanych przez Gminę, polegających na odpłatnej rezerwacji stanowisk handlowych na targowisku miejskim obowiązek podatkowy powstanie na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury na rzecz podmiotów prowadzących działalność handlową. Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy - zgodnie z art. 19a ust. 7 ustawy - powstanie z chwilą upływu terminu wystawienia faktury, czyli nie później niż z upływem terminu płatności.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.