0111-KDIB3-1.4012.534.2019.2.ICz - Brak prawa do pełnego obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT z tytułu nabycia pojazdu Mercedes-Benz Sprinter oraz paliwa do tego pojazdu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2019 r. (data wpływu 20 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 28 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT z tytułu nabycia pojazdu Mercedes-Benz Sprinter oraz paliwa do tego pojazdu - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 sierpnia 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT z tytułu nabycia pojazdu Mercedes-Benz Sprinter oraz paliwa do tego pojazdu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 3 października 2019 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.534.2019.1.ICz.

We wniosku przedstawiono zaistniały stan faktyczny:

Podatnik jest spółką prawa handlowego, posiadającą siedzibę na terytorium RP. Jest także zarejestrowanym płatnikiem podatku VAT. Przedmiotem działalności podatnika jest wynajem pojazdów oraz transport pasażerski. Podatnik nabył pojazd Mercedes-Benz Sprinter. Pojazd został zarejestrowany jako samochód osobowy, na podstawie zaświadczenia potwierdzającego wcześniejsze (przed transakcją zakupu) zdemontowanie wyposażenia autobusu i zmianę na samochód osobowy 9-osobowy. Podatnik nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu.

Pismem z 28 października 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy w następujący sposób:

1. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu wynosi 3500 kg.

a. Aktualnie samochód umożliwia przewóz 9 osób z kierowcą Wcześniej umożliwiał przewóz większej ilości osób, jednak celem zwiększenia komfortu ilość foteli została zmniejszona.

b. Jest to pojazd, którego konstrukcja powoduje, że jego użycie do celów prywatnych byłoby nieistotne. Pojazd jest na tyle duży, że nieopłacalne i niewygodne byłoby wykorzystywanie go do celów innych niż transport osób. Wyjazd takim samochodem na przykład do galerii handlowej powodowałby tylko problemy z zaparkowaniem na parkingu galerii (zajęcie min. 4 miejsc parkingowych), a ponadto byłby nieopłacalny z powodu dużego zużycia paliwa. Jest więc spełnione kryterium określone w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT. Pojazd nie jest wyszczególniony na liście przykładowych pojazdów znajdujących się w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT.

c. Spełnienie kryterium określonego w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT nie jest potwierdzone, gdyż tego kryterium pojazd nie spełnia.

d. Pojazd jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, użycie do celów innych niż przewozu osób byłoby niezwykle niewygodne, tak samo jak wyjazd po bułki autobusem lub koparką.

e. Jedynym kierowcą pojazdu jest główny udziałowiec firmy, posiadający 80% udziałów w firmie. Użycie pojazdu do celów prywatnych typu wyjazd na grzyby, byłoby bezcelowe, nieopłacalne i niewygodne. Wygodniejsze i co najmniej 2 razy tańsze byłoby użycie samochodu prywatnego.

f. Tak, został stworzony taki regulamin. Klucze do pojazdu posiada wyłącznie główny udziałowiec, który jest jedynym kierowcą pojazdu. Użycie samochodu do celów prywatnych przez udziałowca byłoby działaniem nieracjonalnym i na jego niekorzyść. Samochód ten zużywa ponad 2 razy więcej paliwa niż samochód prywatny tego udziałowca. Słowny udziałowiec na pewno nie miałby interesu ekonomicznego, aby wykorzystać do celów prywatnych samochód firmowy, gdyż działałby na niekorzyść własnej firmy, czyli na swoją niekorzyść. Tym bardziej nie miałby interesu, aby męczyć się przy manewrowaniu, gdyż w rzeczywistości jest to autobus, tylko formalnie jest uważany za samochód osobowy ze względu na mniejszą ilość foteli.

g. Jedynym kierowcą jest główny udziałowiec, posiadający 80% udziałów w firmie.

h. Firma nie zatrudnia pracowników, a więc nie ma ryzyka nieuprawnionego użycia pojazdu przez pracownika.

i. Aktualnie nie ma w planach wynajmu samochodu innym osobom, a jedynie świadczenie usług, gdzie kierowcą będzie główny udziałowiec.

j. Podsumowując, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności łącznie, w ocenie firmy pojazd spełnia kryterium, że użycie do celów prywatnych byłoby nieistotne. Obowiązek prowadzenia ewidencji jest tylko niepotrzebną niedogodnością biurokratyczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Podatnik, zgodnie z zaprezentowanym własnym stanowiskiem, chciałby uzyskać odpowiedź na pytanie: Czy w opisanej sytuacji miał zastosowanie art. 86 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług i podatnik miał możliwość pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu pojazdu oraz paliwa?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnikowi przysługuje prawo obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, która stanowi sumę kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych z tytułu nabycia towarów i usług.

Artykuł 86a ust. 1 ustawy stanowi natomiast, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku.

Jednakże z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy wynika, że przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku, gdy pojazdy podatnika wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Artykuł 86a ust. 4 ustawy dodaje, że pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Użyty spójnik "lub" oznacza, że spełnienie warunku w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy jest wystarczające do uznania, że pojazd samochodowy jest uznawany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, tzn. jeśli konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów prywatnych lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne, to wtedy można odliczyć 100% VAT-u bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zdaniem podatnika konstrukcja każdego pojazdu Mercedes Sprinter uniemożliwia wykorzystanie go do celów prywatnych lub też powoduje, że użycie byłoby nieistotne. Używanie do celów prywatnych pojazdu o długości 7 metrów, zużywającego podczas jazdy w mieście ponad 15 litrów paliwa na 100 kilometrów (czyli 2 razy więcej niż "zwykły" samochód osobowy), byłoby niezwykle niewygodne i nieefektywne.

Artykuł 86a ust. 9 ustawy wymienia pojazdy, które bez wątpienia należy uznawać jako pojazdy konstrukcyjnie przeznaczone do wykorzystania w działalności. Pojazd podatnika nie spełnia tych kryteriów, jednak z zasad logiki nie wynika, aby niespełnienie kryteriów w art. 86a ust. 9 ustawy było przeszkodą do podjęcia rozważań, czy konstrukcja danego pojazdu spełnia kryteria wymienione w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy. Nie ma bowiem żadnego przepisu, który wprowadzałby takie ograniczenia.

Gdyby celem ustawodawcy było stworzenie zamkniętego katalogu przypadków, w których możliwe jest odliczenie podatku vat, najprawdopodobniej tylko w art. 86a ust. 3 pkt 1 dopisałby lit. c, gdzie odwołałby się do listy w ust. 9 bez wskazywania, jaki w ogóle był powód stworzenia tej listy, a ust. 4 pkt 2 byłby zbędny.

Powyższa interpretacja wynika z faktu, że ustawodawca najpierw w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a wprowadził regułę, że prawo do pełnego odliczenia podatku przysługuje w przypadku pojazdu wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, a potem art. 86 ust. 4 pkt 2 wprowadził zasadę, że każdy pojazd, którego konstrukcja wyklucza użycie do celów prywatnych, należy traktować jako pojazd wykorzystywany wyłączenie do działalności. Zasady logiki każą uznać, że każdy pojazd, którego konstrukcja ogranicza wykorzystanie do celów prywatnych, daje podstawy do założenia, że będzie wykorzystywany tylko do działalności. Listę pojazdów wymienioną w ust. 9 należy więc traktować tylko jako listę przypadków, w których bezdyskusyjnie należy uznać, że spełniony jest ust. 4 pkt 2.

Analiza całości art. 86a ustawy pozwala zauważyć, że celem ustawodawcy było z jednej strony zabezpieczenie interesu państwa przed odliczeniami vatu od czynności, które nie były związane z działalnością, ale z drugiej strony ustawodawca nie chciał nakładać na przedsiębiorców nieuzasadnionych, czasochłonnych obowiązków biurokratycznych, gdy zdrowy rozsądek podpowiada, że pojazdy będą wykorzystywane tylko do działalności gospodarczej.

Prawo do pełnego odliczenia podatku VAT w przypadku pojazdów, które mają minimum 10 foteli, najprawdopodobniej wynikało z przekonania, że pojazdy przeznaczone do transportu takiej ilości osób są na tyle duże, że nieopłacalne i niewygodne byłoby wykorzystywanie ich do celów innych niż transport osób. Wyjazd takim samochodem na przykład do galerii handlowej powodowałby tylko problemy z zaparkowaniem na parkingu galerii (zajęcie min. 4 miejsc parkingowych), a ponadto byłby nieopłacalny z powodu dużego zużycia paliwa. Słusznie więc uznano, że wymaganie prowadzenia ewidencji w takiej sytuacji byłoby bezcelowe. Samochód Mercedes Sprinter jest na tyle duży, że możliwe byłoby zamontowanie wewnątrz nawet 20 foteli. Technicznie jest więc możliwe spełnienie bezdyskusyjnego kryterium w ust. 3 pkt 1 lit.b. Fakt, że w tym konkretnym samochodzie zamontowano mniejszą ilość foteli dla komfortu pasażerów, nie spowodował, że nagle samochód stał się łatwiejszy do manewrowania, bardziej ekonomiczny i łatwiejszy do użytkowania prywatnego. Konstrukcja zewnętrzna jest bowiem taka sama jak w wersji z 20 fotelami. Konstrukcja zewnętrzna jest też identyczna jak takiego samego pojazdu z 3 fotelami w jednym rzędzie, który spełnia kryterium ust. 9 pkt 1 ustawy.

W związku z powyższym należało uznać, że pojazd podatnika jest pojazdem, którego konstrukcja uniemożliwia wykorzystanie go do celów prywatnych lub też powoduje, że użycie byłoby nieistotne. Podatnik uważa więc, że ma pełne prawo do odliczania 100% naliczonego podatku VAT i nie jest do tego potrzebne czasochłonne prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu.

Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do uznania, że prawo jest niesprawiedliwe i niekonsekwentne. Okazałoby się bowiem, że właściciel pojazdu, w środku którego jest zamontowanych 9 foteli, musiałby ponosić niewspółmiernie więcej obowiązków biurokratycznych niż właściciel identycznego pojazdu, w środku którego zamontowany byłby 1 fotel więcej, czy też właściciel identycznego pojazdu, w którym zamontowane byłyby tylko 3 fotele.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z cyt. wyżej art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Według art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Na podstawie art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

Stosownie do art. 2 pkt 34 cyt. ustawy, przez pojazdy samochodowe, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990, z późn. zm.), użyte w ustawie określenie pojazd samochodowy oznacza pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Zgodnie z art. 2 pkt 36 ww. ustawy, przez pojazd specjalny rozumiemy pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy, dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe.

Według art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Zgodnie z art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

a. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub b. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

W myśl art. 86a ust. 9 przywołanego artykułu, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

Zgodnie z art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

Zgodnie z art. 86a ust. 11 ustawy, w przypadku gdy w pojeździe samochodowym, dla którego wydano zaświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 1, zostały wprowadzone zmiany, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań, o których mowa w ust. 9 pkt 1 lub 2, uznaje się, że pojazd nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej:

b. od okresu rozliczeniowego następującego po okresie rozliczeniowym, dla którego podatnik wykaże, że pojazd samochodowy spełniał wymagania, o których mowa w ust. 9 pkt 1 lub 2 - chyba ze zachodzi przypadek, o którym mowa w ust. 4 pkt 1.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

W myśl art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Jak wynika z art. 86a ust. 17 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż wskazane w ust. 5 przypadki, w których nie stosuje się warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, uwzględniając specyfikę prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz konieczność przeciwdziałania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania pojazdów do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą.

Z opisu sprawy wynika, ze przedmiotem działalności podatnika jest wynajem pojazdów oraz transport pasażerski. Podatnik nabył pojazd Mercedes-Benz Sprinter. Pojazd został zarejestrowany jako samochód osobowy, na podstawie zaświadczenia potwierdzającego wcześniejsze (przed transakcją zakupu) zdemontowanie wyposażenia autobusu i zmianę na samochód osobowy 9-osobowy. Podatnik nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu wynosi 3500 kg. Aktualnie samochód umożliwia przewóz 9 osób z kierowcą. Jest to pojazd, którego konstrukcja powoduje, że jego użycie do celów prywatnych byłoby nieistotne, gdyż pojazd jest na tyle duży, że nieopłacalne i niewygodne byłoby wykorzystywanie go do celów innych niż transport osób. Wyjazd takim samochodem na przykład do galerii handlowej powodowałby tylko problemy z zaparkowaniem na parkingu galerii (zajęcie min. 4 miejsc parkingowych), a ponadto byłby nieopłacalny z powodu dużego zużycia paliwa. Pojazd nie jest wyszczególniony na liście przykładowych pojazdów znajdujących się w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT. Spełnienie kryterium określonego w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT nie jest potwierdzone, gdyż tego kryterium pojazd nie spełnia. Został stworzony taki regulamin. Klucze do pojazdu posiada wyłącznie główny udziałowiec, który jest jedynym kierowcą pojazdu. Użycie samochodu do celów prywatnych przez udziałowca byłoby działaniem nieracjonalnym i na jego niekorzyść. Samochód ten zużywa ponad 2 razy więcej paliwa niż samochód prywatny tego udziałowca. Firma nie zatrudnia pracowników, a więc nie ma ryzyka nieuprawnionego użycia pojazdu przez pracownika. Aktualnie nie ma w planach wynajmu samochodu innym osobom, a jedynie świadczenie usług, gdzie kierowcą będzie główny udziałowiec. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu. Obowiązek prowadzenia ewidencji jest tylko niepotrzebną niedogodnością biurokratyczną.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania czy w opisanej sytuacji ma zastosowanie art. 86 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług i podatnik ma możliwość pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu pojazdu oraz paliwa.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 4 pkt 2 w związku z art. 86a ust. 9 ustawy o VAT. Z treści ww. przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z eksploatacją pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą klasyfikowanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van oraz z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków i pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.

W tej grupie pojazdów, uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika mieszczą się pojazdy ustawowo uznane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, przy wykorzystywaniu których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Są to pojazdy o konstrukcji wskazującej na ich podstawowe przeznaczenie do celów gospodarczych, wykluczającej ich użycie do celów prywatnych lub powodującej, że ewentualny użytek do celów prywatnych będzie nieistotny.

W świetle powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że aby dokonać odliczenia pełnej kwoty podatku VAT z tytułu wydatków związanych z samochodami wymienionymi w art. 86a ust. 9 pkt 1-2 ustawy o VAT, warunkiem koniecznym jest, aby pojazdy te posiadały zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów, po przeprowadzeniu dodatkowego badania technicznego, przy czym powyższe winno wynikać również z dowodu rejestracyjnego zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Wykonanie dodatkowego badania technicznego potwierdzonego zaświadczeniem okręgowej stacji kontroli pojazdów oraz posiadanie stosownej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym pojazdu staje się obowiązkiem podatnika, w sytuacji, gdy podatnik chce dokonać obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego od nabywanych przez podatnika wydatków związanych z samochodami wymienionymi w art. 86a ust. 9 pkt 1-2 ustawy. Dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z tytułu poniesienia takich wydatków jest prawem podatnika, z którego to prawa podatnik może lecz nie musi skorzystać. Zatem jeżeli Wnioskodawca chce z powyższego prawa skorzystać powinien być w posiadaniu stosownych dokumentów (zaświadczenia i adnotacji w dowodzie rejestracyjnym), które by to prawo do odliczenia potwierdzały.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny należy stwierdzić, że pojazd, o którym mowa we wniosku, nie będzie samochodem specjalnym, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1-3 ustawy, bowiem - jak wyjaśnił Wnioskodawca - spełnienie kryterium określonego w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT nie jest potwierdzone, gdyż tego kryterium pojazd nie spełnia.

Wobec tego ww. pojazd nie jest pojazdem, o których mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1-2 ustawy. Również w art. 86a ust. 9 pkt 3 ustawy, nie wymieniono pojazdu, o którym mowa we wniosku. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedmiotowy pojazd nie będzie pojazdem, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1-3 ustawy.

Zatem w odniesieniu do tego pojazdu nie można stwierdzić, że wypełnia warunki o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT.

Ponadto mając na uwadze treść cytowanych przepisów należy stwierdzić, że z regulacji art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Do celów pełnego odliczenia podatku, fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. Co do zasady w celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Trzeba jednak tu zauważyć, że użycie wyrazu "wyłącznie" w wyżej cytowanych przepisach wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane - choćby przejściowo - do innych celów.

Wnioskodawca przedstawiając opis sprawy wyjaśnił, że jedynym kierowcą pojazdu jest główny udziałowiec firmy, posiadający 80% udziałów w firmie. Użycie pojazdu do celów prywatnych typu wyjazd na grzyby, byłoby bezcelowe, nieopłacalne i niewygodne. Wygodniejsze i co najmniej 2 razy tańsze byłoby użycie samochodu prywatnego. Został stworzony regulamin korzystania z pojazdu. Klucze do pojazdu posiada wyłącznie główny udziałowiec, który jest jedynym kierowcą pojazdu. Użycie samochodu do celów prywatnych przez udziałowca byłoby działaniem nieracjonalnym i na jego niekorzyść.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy nie można obiektywnie stwierdzić, że pojazd, o którym mowa we wniosku, jest wykorzystywany przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej. Należy w tym miejscu wskazać, że ustawodawca określił dodatkowe wymogi, których spełnienie umożliwi podatnikowi udowodnienie, że pojazd nie jest wykorzystywany na cele prywatne. Takim wymogiem jest przede wszystkim wprowadzenie zasad oraz regulaminów użytkowania pojazdów wykluczających ich użycie do celów prywatnych.

Zatem stwierdzenie, że użycie przez Udziałowca pojazdu do celów prywatnych typu wyjazd na grzyby, byłoby bezcelowe, nieopłacalne i niewygodne - nie stanowi dostatecznej przesłanki do uznania, że przedmiotowy pojazd jest wykorzystywany "wyłącznie" do wykonywania działalności gospodarczej. Wnioskodawca wskazuje tylko na przesłanki ekonomiczne, które powstrzymują go przed użyciem pojazdu w celach prywatnych, co faktycznie wykorzystania do celów prywatnych nie wyklucza.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki do uznania, że pojazd samochodowy, o którym mowa we wniosku, jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej tzn. przeznaczony wyłącznie do transportu pasażerskiego, bowiem brak odpowiednich regulaminów określających sposób użytkowania pojazdu samochodowego, wykluczających użycie tego pojazdu w celach innych niż działalność gospodarcza. Powyższe powoduje, że Wnioskodawca nie ma uprawniona do pełnego odliczenia podatku naliczonego tj. nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT z tytułu nabycia pojazdu Mercedes-Benz Sprinter oraz paliwa do tego pojazdu na podstawie art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT oraz obowiązku zgłoszenia tego pojazdów do urzędu skarbowego na formularzu VAT-26.

W konsekwencji, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdu samochodowego oraz z tytułu nabycia paliwa do tego pojazdu, o którym mowa we wniosku, na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 w związku z art. 86a ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.