0111-KDIB3-1.4012.345.2017.2.AB - Opodatkowanie podatkiem VAT zbycia nieruchomości stanowiącej stację paliw.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 lipca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 30 sierpnia 2017 r. (data wpływu 1 września 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości stanowiącej stację paliw - jest prawidłowe.

W dniu 10 lipca 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości stanowiącej stację paliw. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 sierpnia 2017 r. (data wpływu 1 września 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 21 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.345.2017.1.AB.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

C. Spółka Jawna (dalej "spółka") zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości, na której znajdują się budynki i urządzenia tworzące stację paliw. Przedmiotem sprzedaży będzie również wyposażenie stacji oraz magazyn towarów handlowych. Transakcja nie obejmie sprzedaży koncesji, która nie podlega zbyciu w obrocie cywilnoprawnym. W ramach sprzedaży nie nastąpi również przejście na nabywcę zakładu pracy w rozumieniu art. 23 (1) Kodeksu pracy.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1)

W aspekcie organizacyjnym - stacja paliw nie stanowi w schemacie organizacyjnym przedsiębiorstwa oddziału, nie jest też wpisana do KRS jako oddział. Spółka nie sporządza dla danej stacji odrębnego sprawozdania finansowego.

Istnieje możliwość przypisania dla danej stacji aktywów w postaci środków trwałych, jak i wartości niematerialnych i prawnych. Możliwe jest również przyporządkowanie zespołu pracowników obsługujących stację. Stroną umów z podmiotami zewnętrznymi pozostaje Wnioskodawca, nie konkretna stacja paliw.

Ad. 2)

W aspekcie finansowym - w Spółce, poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest precyzyjne przyporządkowanie do danej stacji paliw przychodów oraz należności.

Nie ma natomiast możliwości pełnego przypisania kosztów i zobowiązań, możliwość taka istnieje w ograniczonym zakresie. Nie ma możliwości bilansowego wyodrębnienia aktywów i pasywów. Stacja nie posiada odrębnego budżetu, planu finansowego, ani rachunku bakowego, nie prowadzi również rozliczeń wewnętrznych z pozostałą częścią przedsiębiorstwa.

Ad. 3)

W aspekcie funkcjonalnym - z punktu widzenia wyłącznia "technicznego" stacja paliw ma możliwość niezależnego działania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Z uwagi jednak na brak spełnienia warunku formalnoprawnego, jakim jest uzyskanie koncesji na sprzedaż paliw, samodzielne funkcjonowanie stacji jest niemożliwe. Koncesja nie jest przypisana do stacji, ale do podmiotu prowadzącego - Wnioskodawcy; nie może również stanowić przedmiotu obrotu gospodarczego. Brak przeniesienia na nabywcę uprawnień z tytułu koncesji na obrót paliwem przesądza, zdaniem Wnioskodawcy o braku spełnienia tego kryterium. Brak uprawnień wynikających z koncesji wyklucza możliwość funkcjonowania stacji jako przedsiębiorcy, nawet w przypadku posiadania kompletnej i zdatnej do użytku infrastruktury. W przypadku sprzedaży stacji paliw nie dojdzie do przejścia na nabywcę zakładu pracy obejmującego dotychczasowych pracowników Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym należy zakwalifikować sprzedaż majątku jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa, czy też należy potraktować sprzedaż jako sprzedaż poszczególnych składników majątkowych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia ze sprzedażą składników majątkowych, których nie można zakwalifikować jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. W konsekwencji czynność prawna obejmująca sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej "ZCP") nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Warunkiem wyłączenia z opodatkowania będzie jednak rozstrzygnięcie, czy konkretny zespół składników majątkowych może być uznany za ZCP.

Pojęcie przedsiębiorstwa definiuje art. 55 (1) Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

Z kolei, zgodnie z definicją ustawową, zawartą w przepisie art. 2 pkt 27e u vat, przez ZCP należy rozumieć: organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Z przytoczonej definicji wynika, ze ZCP musi przede wszystkim spełniać warunki wyodrębnienia:

* organizacyjnego,

* finansowego,

* funkcjonalnego.

Są to elementy, które przesądzają o wydzieleniu zespołu składników majątkowych w istniejącym przedsiębiorstwie. Ostatnia część zacytowanej definicji kładzie nacisk na wymóg, by zespół wyodrębnionych składników majątkowych mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo. Jest to warunek zasadniczy, który odgrywa decydującą rolę, co do tego, czy dany zespół składników tworzy, czy też nie tworzy zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Warunkiem koniecznym, który powinien być zachowany aby transakcja zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa pozostawała poza opodatkowaniem VAT, jest to by składniki materialne i niematerialne stanowiące część przedsiębiorstwa pozostawały ze sobą we wzajemnych, ścisłych relacjach, tak aby nie można było zarzucić, że przedmiotem zbycia nie jest funkcjonalny zespół składników a tylko zbiór pewnych elementów.

Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 23 lutego 1999 r. SA/Rz 1266/97, w którym sąd stwierdził, że zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa nie będzie zbiór przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

O zorganizowanej części przedsiębiorstwa można mówić tylko wtedy, gdy przekazana masa majątkowa będzie mogła, bez wznoszenia żadnych dodatkowych wkładów czy zawierania umów, służyć nabywcy do kontynuowania określonej działalności gospodarczej. Przepisy ustawy o VAT nie wskazują, co należy rozumieć poprzez wyodrębnienie organizacyjne i finansowe. Jednakże w orzecznictwie istnieje jednolita linia interpretacyjna w tym względzie. Organy podatkowe wskazują, że organizacyjnie wyodrębnioną częścią przedsiębiorstwa jest taka część, która ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika i funkcjonuje np. jako dział, oddział, wydział, sektor działalności itp. Niemniej, należy zauważyć, że wyodrębnienie organizacyjne nie jest tożsame z wyodrębnieniem formalnoprawnym. Oznacza to, że nie jest bezwzględnie konieczne, aby określona część przedsiębiorstwa musiała stanowić samodzielny podmiot prawny, jednostkę organizacyjną lub oddział.

Wyodrębnienie finansowe występuje wtedy, gdy za pomocą odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Warunkiem koniecznym do zidentyfikowania wyodrębnienia finansowego nie jest samodzielność finansowa zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Dla spełnienia warunku wyodrębnienia finansowego nie jest też konieczne prowadzenie odrębnych ksiąg rachunkowych czy sporządzanie bilansów np. dla oddziału czy wydziału funkcjonującego w strukturach przedsiębiorstwa. Ponadto, z orzecznictwa wynika, że nie jest konieczne posiadanie oraz regulowanie wszelkich zobowiązań i przyjmowanie należności przez wydział czy oddział za pośrednictwem indywidualnego konta prowadzonego wyłącznie do potrzeb finansowych wyodrębnionej części firmy.

O wyodrębnieniu finansowym można mówić, gdy ewidencja kosztów i przychodów prowadzona w obrębie danego przedsiębiorstwa pozwala na ustalenie wyniku finansowego części przedsiębiorstwa, która ma być przedmiotem zbycia. Ważne, zatem jest aby należności i zobowiązania dały się przyporządkować organizacyjnie i finansowo do wyodrębnionego majątku. W orzecznictwie wskazuje się także na wymóg wydzielenia w istniejącym przedsiębiorstwami zorganizowanej jego części na płaszczyźnie funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębniona część przedsiębiorstwa powinna stanowić niezależną strukturę w ramach danego podmiotu. Istotnym jest, by po zbyciu części firmy nabywca bez żadnych dodatkowych nakładów finansowych, bez żadnego przeprowadzenia restrukturyzacji, reorganizacji, bez zawierania umów, uzyskiwania pozwoleń itd. mógł kontynuować działalność.

Kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego sprowadza się do ustalenia czy wyodrębniona organizacyjnie całość jest w stanie przejąć zadania oraz samodzielnie funkcjonować na rynku. (por. interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 stycznia 2010 r., IPPB1/415-833/09-4/MT, z dnia 19 stycznia 2010 r. IPPP1-443-262/10-2/MP. Reasumując, aby określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, musi odznaczać się pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy uznać, że przedmiot sprzedaży nie będzie mógł uznany za ZPC z uwag na brak spełnienia kryterium funkcjonalnego. O braku spełnienia tego kryterium decyduje przede wszystkim brak przeniesienia na nabywcę uprawnień z tytułu koncesji na obrót paliwem. Posiadanie koncesji jako uprawnienia nadawanego w formie decyzji administracyjnej jest warunkiem koniecznym prowadzenia przedsiębiorstwa zajmującego się sprzedażą paliw. Brak tego uprawnienia wyklucza możliwość funkcjonowania przedsiębiorcy, nawet w przypadku posiadania kompletnej i zdatnej do użytku infrastruktury (tu: stacja benzynowa). Zwrócić należy uwagę, że koncesja (także i zezwolenie) stanowi jeden z elementów determinujących identyfikację danego zespołu składników majątkowych jako przedsiębiorstwo (ZCP) - art. 55 (1) k.c. Na brak spełnienia kryterium funkcjonalnego jako przesłanki identyfikującej ZCP, wskazuje również okoliczność braku przejścia zakładu pracy obejmującego dotychczasowych pracowników stacji na nabywcę. Reasumując, w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, transakcja sprzedaży składników majątkowych tworzących obiekt stacji benzynowej nie będzie podlegać wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, w oparciu o przepis art. 6 pkt 1u vat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - według art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te - chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług - nie podlegają opodatkowaniu.

I tak na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ustawodawca w ww. przepisie nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem "transakcji zbycia". Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawa towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy. Zgodnie z art. 2 pkt 27e ww. ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa trwałe, obrotowe, a także czynnik ludzki, czyli kadra pracownicza.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona - obiektywnie oceniając - posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Podsumowując, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

* istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,

* zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,

* składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,

* zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa. O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości, na której znajdują się budynki i urządzenia tworzące stację paliw. Przedmiotem sprzedaży będzie również wyposażenie stacji oraz magazyn towarów handlowych. Transakcja nie obejmie sprzedaży koncesji, która nie podlega zbyciu w obrocie cywilnoprawnym. W ramach sprzedaży nie nastąpi również przejście na nabywcę zakładu pracy w rozumieniu art. 23 (1) Kodeksu pracy.

W aspekcie organizacyjnym - stacja paliw nie stanowi w schemacie organizacyjnym przedsiębiorstwa oddziału, nie jest też wpisana do KRS jako oddział. Spółka nie sporządza dla danej stacji odrębnego sprawozdania finansowego. Istnieje możliwość przypisania dla danej stacji aktywów w postaci środków trwałych, jak i wartości niematerialnych i prawnych. Możliwe jest również przyporządkowanie zespołu pracowników obsługujących stację. Stroną umów z podmiotami zewnętrznymi pozostaje Wnioskodawca, nie konkretna stacja paliw.

W aspekcie finansowym - w Spółce, poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest precyzyjne przyporządkowanie do danej stacji paliw przychodów oraz należności. Nie ma natomiast możliwości pełnego przypisania kosztów i zobowiązań, możliwość taka istnieje w ograniczonym zakresie. Nie ma możliwości bilansowego wyodrębnieni aktywów i pasywów. Stacja nie posiada odrębnego budżetu, planu finansowego, ani rachunku bakowego, nie prowadzi również rozliczeń wewnętrznych z pozostałą częścią przedsiębiorstwa. W aspekcie funkcjonalnym - z punktu widzenia wyłącznie "technicznego" stacja paliw ma możliwość niezależnego działania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Z uwagi jednak na brak spełnienia warunku formalnoprawnego, jakim jest uzyskanie koncesji na sprzedaż paliw, samodzielne funkcjonowanie stacji jest niemożliwe. Koncesja nie jest przypisana do stacji, ale do podmiotu prowadzącego - Wnioskodawcy; nie może również stanowić przedmiotu obrotu gospodarczego. Brak przeniesienia na nabywcę uprawnień z tytułu koncesji na obrót paliwem przesądza, zdaniem Wnioskodawcy o braku spełnienia tego kryterium. Brak uprawnień wynikających z koncesji wyklucza możliwość funkcjonowania stacji jako przedsiębiorcy, nawet w przypadku posiadania kompletnej i zdatnej do użytku infrastruktury. W przypadku sprzedaży stacji paliw nie dojdzie do przejścia na nabywcę zakładu pracy obejmującego dotychczasowych pracowników Wnioskodawcy.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że do sprzedaży opisanej Nieruchomości tworzące stację paliw nie będzie mieć zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy. Przedmiot planowanej transakcji nie będzie stanowić zorganizowanej części przedsiębiorstwa, ze względu na niespełnienie przesłanek zawartych w art. 2 pkt 27e ustawy. Nieruchomość stanowiąca stacje paliw nie stanowi w schemacie organizacyjnym przedsiębiorstwa oddziału, nie jest też wpisana do KRS jako oddział. Wnioskodawca nie sporządza dla danej stacji odrębnego sprawozdania finansowego. Nie ma również możliwości pełnego przypisania kosztów i zobowiązań, możliwość taka istnieje w ograniczonym zakresie. Nie ma możliwości bilansowego wyodrębnienia aktywów i pasywów. Stacja nie posiada odrębnego budżetu, planu finansowego, ani rachunku bakowego, nie prowadzi również rozliczeń wewnętrznych z pozostałą częścią przedsiębiorstwa. Brak spełnienia warunku formalnoprawnego, jakim jest uzyskanie koncesji na sprzedaż paliw, samodzielne funkcjonowanie stacji jest niemożliwe.

Zatem przedmiotem zbycia będą tylko niektóre składniki przedsiębiorstwa niezdolne do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej Wobec powyższego, przedmiotem planowanej dostawy będą składniki majątkowe niestanowiące zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy, o których mowa w art. 6 pkt 1 ustawy. W konsekwencji do planowanej dostawy nie znajdzie zastosowania dyspozycja z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym planowana transakcja sprzedaży Nieruchomości w postaci stacji paliw stanowić będzie przeniesienie własności konkretnych składników majątkowych, a więc dostawę towarów opodatkowaną podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.