0111-KDIB3-1.4012.343.2020.2.KO - Opodatkowanie podatkiem VAT czynności obciążenia gminy opłatą za media.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 kwietnia 2020 r. (data wpływu 5 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* prawidłowe - w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz podmiotów trzech,

* prawidłowe - w zakresie opodatkowania podatkiem VAT, na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, Gminy opłatą za media według kryterium powierzchni.

W dniu 5 maja 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz podmiotów trzech oraz opodatkowania podatkiem VAT, na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, Gminy opłatą za media według kryterium powierzchni.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej: "Wnioskodawca", "Spółka" lub "Zarządca") jest spółką kapitałową, której jedynym udziałowcem jest Gmina (dalej: "Gmina"). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy na terenie Polski.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). W ramach tego przedmiotu działalności Spółka zarządza nieruchomościami stanowiącym własność Gminy na podstawie umów o zarząd nieruchomością zawartych z Gminą.

Gmina jest właścicielem działki położonej w... przy ul...., na której usytuowany jest kompleks Zamkowo - parkowy, na który składa się budynek Zamku oraz oficyny zamkowe (dalej: "Nieruchomość").

W dniu 2 stycznia 2020 r. Spółka zawarła z Gminą umowę o zarząd Nieruchomością (dalej: "Umowa o zarząd").

Umowa przewiduje powierzenie Spółce obowiązków zarządcy polegających w szczególności na bieżącym zarządzaniu nieruchomością w postaci jej utrzymania i konserwacji oraz zawieraniu umów najmu (we własnym imieniu jako wynajmujący) powierzchni budynków zamku oraz oficyn zamkowych znajdujących się na Nieruchomości. Umowa przyznaje również Spółce uprawnienie do czerpania korzyści (pobierania pożytków) w postaci czynszu najmu z umów najmu, które zawarła jako zarządca Nieruchomości, niezależnie od przysługującego Spółce wynagrodzenia za zarząd Nieruchomością.

Umowa o zarząd została zawarta na czas określony i ma charakter odpłatny. Wnioskodawcy za świadczone usługi przysługuje wynagrodzenie za zarząd Nieruchomością (dalej: "Wynagrodzenie"). Z tytułu świadczenia usług zarządzania Nieruchomością na podstawie Umowy o zarząd Wnioskodawca wystawia faktury VAT ze stawką 23%.

Na mocy Umowy o zarząd do obowiązków Zarządcy należy w szczególności:

* utrzymanie należytego stanu technicznego Nieruchomości oraz urządzeń komunalnych, w tym wykonywanie na bieżąco drobnych remontów, tak aby zapewnić utrzymanie obiektu w sprawności użytkowej,

* pokrywanie drobnych zakupów wyposażenia w celu należytego utrzymania Nieruchomości,

* organizowanie i prowadzenie remontów kapitalnych w uzgodnieniu z właścicielem, na podstawie odrębnych zleceń przez Gminę,

* konserwacja i remonty instalacji CO, wodno-kanalizacyjnych, elektrycznej i gazowej, a także innego rodzaju, o ile taka jest zamontowana (o ile wystąpi awaria),

* zawieranie umów na dostawę energii elektrycznej, gazu, wody i inne niezbędne usługi,

* przygotowanie dokumentacji dotyczącej zasadności remontów kapitalnych zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego wraz z prowadzeniem ewidencji i dokumentacji budynków,

* ubezpieczenie obiektu, zapewnienie ochrony i monitoringu obiektu,

* utrzymanie we właściwym stanie terenu parku, w szczególności koszenie, podlewanie kwiatów, grabienie liści, usuwanie konarów, odśnieżanie ścieżek, opróżnianie koszy i usuwanie odpadów z terenu parku,

* utrzymanie we właściwym stanie placu zabaw i siłowni zewnętrznej na terenie parku (przeglądy techniczne).

W zakresie gospodarki pomieszczeniami znajdującymi się w budynku zamku i oficynach zamkowych Zarządca zobowiązał się do:

* prowadzenia spraw dotyczących partycypowania w kosztach i modernizacji wynajmowanych pomieszczeń w oparciu o stosowane uchwały Gminy,

* prowadzenia spraw związanych z czynszem za wynajem pomieszczeń znajdujących się w budynku zamku (nawiązywanie, rozwiązywanie, zmiany umów najmu pomieszczeń oraz wyrażenie zgody na podnajem) oraz windykacja tych należność, windykacja opłat za media,

* utrzymania w należytej czystości pomieszczeń, sanitariatów, kuchni oraz ciągów komunikacyjnych, wraz z myciem okien min. 2 razy w roku,

* stałego zaopatrywania sanitariatów i kuchni w środki czystości,

Zgodnie z Umową o zarząd opłaty czynszowe i wpływy z tytułu najmu pomieszczeń będącymi w zarządzie (dalej: "przychody z najmu") stanowią przychód Zarządcy i będą wykorzystywane na utrzymanie obiektów znajdujących się na Nieruchomości oraz ich bieżące remonty.

Umowa nie przewiduje możliwości przekazania lub zwrotu przychodów z najmu Gminie. Przychody z najmu stanowią definitywne, bezzwrotne przysporzenie Spółki. W związku z powyższym Spółka traktuje przychody z najmu pomieszczeń jako przychodu podatkowe Spółki i uwzględnia je w podstawie opodatkowania.

Zgodnie z Umową o zarząd przychody z najmu Spółka przeznacza na utrzymanie obiektów znajdujących się na Nieruchomości oraz ich bieżące remonty. Ponadto, Spółka może wykonywać inne prace remontowo-budowlane niż bieżące remonty, mające na celu poprawę walorów użytkowych obiektu, lecz których wartość w danym roku kalendarzowym (łącznie) nie przekroczy kwoty 30.000 zł brutto

Umowa o zarząd przewiduje, że Spółce za pełnienie powierzonych jej obowiązków Zarządcy, opisanych szczegółowo powyżej, przysługuje Wynagrodzenie. Wynagrodzenie zostało ustalone w łącznej wysokości dla całego okresu trwania umowy. Płatność wynagrodzenia następuje jednak w miesięcznych ratach płatnych na podstawie faktur wystawianych przez Zarządcę po upływie każdego miesiąca, w którym Zarządca realizował usługę, za wyjątkiem grudnia. Za miesiąc grudzień faktura jest wystawiana najpóźniej do 18 grudnia (...).

Ponadto, Spółka obciąża Gminę kosztami mediów - gaz, woda, ścieki, energia elektryczna, ogrzewanie (dalej: "opłaty za media") przypadających na powierzchnię budynków, która nie została wynajęta przez Spółkę osobom trzecim. Powierzchnia budynków, która nie została wynajęta osobom trzecim jest wykorzystywana przez Gminę. W związku z powyższym Gmina ponosi koszty opłat za media przypadających na tę powierzchnię. Wysokość opłat za media obciążających Gminę ustalana jest w następujący sposób:

1. Spółka dzieli opłatę za media (wynikającą z faktury dostarczonej przez ich dostawcę) związaną z utrzymaniem budynku Zamku oraz oficyn zamkowych przez łączną powierzchnię tych budynków ustalając w ten sposób stawkę za media za 1 metr kwadratowy powierzchni.

2. Spółka mnoży łączną powierzchnię ww. budynków wykorzystywaną przez Gminę (niewynajętą podmiotom trzecim) przez stawkę za media za 1 metr kwadratowy powierzchni ustaloną w sposób opisany w pkt 1 powyżej. Wynik mnożenia stanowi opłatę za media, którą Spółka obciąża Gminę.

Spółka do opłat za media ustalonych w sposób opisany w pkt 1 i 2) powyżej nie dolicza marży. Gmina nie ma możliwości wyboru dostawcy mediów oraz samodzielnego zawarcia umowy na dostawę mediów. W częściach budynków wykorzystywanych przez Gminę nie ma podliczników mediów. W budynku Zamku oraz oficynach zamkowych znajdują się wyłącznie liczniki poszczególnych mediów obejmujących zużycie mediów w całym budynku.

W przypadku umów najmu zawieranych z podmiotami trzecimi, których przedmiotem jest powierzchnia budynku zamku oraz oficyn zamkowych, Spółka stosuje odmienne zasady obciążania najemców kosztami mediów, niż ma to miejsce w przypadku obciążania Gminy. W umowach z najemcami Spółka ustala wysokość kosztów mediów w formie ryczałtu. Wysokość ryczałtu nie jest uzależniona od faktycznego zużycia mediów. Nie jest również ustalana jako wypadkowa faktycznego bieżącego zużycia mediów i powierzchni zajmowanej przez najemcę. Spółka ustalając ryczałt stara się, aby jego wysokość odpowiadała wartości zbliżonej do rzeczywistych kosztów mediów, opierając się na danych historycznych z poprzednich okresów.

W związku z powyższym opisem zadano w zakresie podatku od towarów i usług następujące pytania:

1. Czy Spółka jest podatnikiem podatku VAT z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz podmiotów trzecich, których przedmiotem jest powierzchnia budynków znajdujących się na Nieruchomości?

2. Czy obciążenie Gminy opłatą za media na zasadach opisanych w stanie faktycznym (t.j. według kryterium powierzchni) stanowi na gruncie podatku od towarów i usług samodzielne, odrębne od usług zarządzania Nieruchomością świadczenie usług, opodatkowane podatkiem VAT na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki jest ona podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz podmiotów trzech, których przedmiotem jest powierzchnia budynków znajdujących się na Nieruchomości.

Zgodnie z art. 5. ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowanie podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 8 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie ulega wątpliwości, że powyższe przesłanki zostały spełnione w stanie faktycznym opisanym we wniosku. Spółka zawiera bowiem z najemcami powierzchni budynków, którymi zarządza, umowy najmu w ramach których w zamian za udostępnienie najemcy części budynku otrzymuje wynagrodzenie w postaci czynszu najmu oraz zwrot kosztów zużytych mediów. Mamy zatem do czynienia ze świadczeniem o charakterze odpłatnym. Ponadto, pomiędzy świadczeniem Spółki, a zapłatą czynszu i kosztów mediów przez najemcę występuje bezpośredni związek.

Należy zauważyć jednak, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W ocenie Wnioskodawcy spełnia on definicję podatnika w zakresie usług najmu, których przedmiotem są powierzchnie budynków znajdujących się na Nieruchomości. Spółka prowadzi bowiem samodzielnie działalność gospodarczą polegająca na świadczeniu usług najmu. Nieruchomość będąca przedmiotem umów najmu jest co prawda własnością Gminy, jednak stroną umów najmu jest Spółka. Spółka zawiera zatem umowy najmu we własnym imieniu. Spółka zawiera również umowy na swoją rzecz. Przychody z najmu stanowią bowiem przychód Spółki. Spółka nie jest zobowiązana do przekazania przychodów z najmu Gminie, ani ich zwrotu w jakiejkolwiek postaci. Nie ulega zatem wątpliwości, ze świadczenie usług najmu przez Spółkę następuje w celach zarobkowych.

W konsekwencji nie ulega wątpliwości, że Spółka świadcząc odpłatnie usługi najmu działa w charakterze podatnika podatku VAT. Należy zatem przyjąć, że Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług najmu jako Zarządca Nieruchomości.

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawcy obciążenie Gminy opłatą za media na zasadach opisanych w stanie faktycznym (t.j. według kryterium powierzchni) stanowi na gruncie podatku od towarów i usług samodzielne, odrębne od usług zarządzania Nieruchomością świadczenie usług, opodatkowane podatkiem VAT na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

Dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być, co do zasady, uznawane za odrębne i niezależne, na co wskazuje art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika niemniej, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji.

W analizowanym stanie faktycznym dochodzi o obciążenia Gminy wynagrodzeniem za świadczenie usług związanych z zarządzaniem Nieruchomością oraz opłatami za media. Nie jest to zatem typowa sytuacja obciążenia najemcy opłatami za media obok czynszu najmu, jednak wydaje się, że dorobek orzeczniczy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), jak również polskich sądów i organów podatkowych, może stanowić podstawę do rozstrzygnięcia zasad opodatkowania świadczenia związanego z obciążeniem Gminy opłatami za media na gruncie podatku VAT.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tek ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie według liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być przykładowo liczba osób korzystających z nieruchomości czy też powierzchnia nieruchomości. Ponadto, jeżeli przesłanki ekonomiczne zawarcia umowy będą wskazywały, że faktyczne wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów obiektywnie odzwierciedla zużycie mediów, to świadczenia te powinny być traktowane odrębnie (przykładowo rozdzielenie kosztów mediów na poszczególnych najemców na podstawie wskazań jednego licznika według przyjętych w umowie obiektywnych kryteriów podziału). Natomiast w przypadku gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zaznacza się, że okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wyroku TSUE w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wskazane powyżej dostawy towarów i świadczenie usług były refakturowane, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał i wskazane powyżej zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy refakturowania (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Odnosząc zaprezentowane powyżej rozważania do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy dojść do wniosku, że świadczenie usług zarządzania Nieruchomością oraz usługi związane z obciążaniem Gminy opłatą za media, stanowią na gruncie podatku od towarów i usług odrębne i niezależne od siebie świadczenia, opodatkowane podatkiem VAT na zasadach ustalonych odrębnie dla każdego z nich.

Pomiędzy wskazanymi wyżej świadczeniami brak jest ścisłego związku, na który wskazuje TSUE, który skutkowałoby przyjęciem, że świadczenia te stanowią jedno niepodzielne ekonomicznie świadczenie, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Brak jest również możliwości wydzielenia świadczenia głównego oraz świadczenia pomocniczego. Nie sposób bowiem przyjmować, że dostawa mediów na rzecz Gminy służy lepszemu skorzystaniu z usługi zarządzania Nieruchomością.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy sposób kalkulacji opłat za media w oparciu o kryterium powierzchni budynków wykorzystywanych przez Gminę, daje w świetle orzecznictwa TSUE oraz polskich organów podatkowych i sądów podstawę, aby przyjmować, że mamy w tym zakresie do czynienia z odrębnym samodzielnym świadczeniem na gruncie podatku VAT. Takie stanowisko zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2016 r., nr IBPP3/4512-386/16-2/SR.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

W świetle wyroku WSA w Gliwicach z dnia 11 lutego 2014 r. o sygn. akt III SA/Gl 1765/13, "refakturujący kupuje usługę na własny rachunek i we własnym imieniu, a następnie odsprzedaje konsumentowi. Rola podmiotu nabywającego i odsprzedającego usługę nie sprowadza się w refakturowaniu do zwykłej czynności pośrednictwa. Ustawodawca w treści ww. cyt. art. 8 ust. 2a ustawy VAT przyjął bowiem fikcję prawną, że tenże "pośrednik" sam otrzymał i wyświadczył usługę będącą przedmiotem refakturowania. W przypadku refakturowania mamy więc do czynienia z sytuacją, gdy podmiot, który fizycznie nie świadczy usługi, występuję w roli usługodawcy i dokonuje odsprzedaży tej usługi. Konsekwencją zatem uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Celem odsprzedaży jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot sprzedający na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że sam danej usługi nie wykonał. W takim przypadku jest wystawiana zwykła faktura VAT przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi".

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć za zasadne stanowisko, że obciążenie Gminy opłatą za media na zasadach opisanych w stanie faktycznym (t.j. według kryterium powierzchni) stanowi na gruncie podatku od towarów i usług samodzielne, odrębne od usług zarządzania Nieruchomością świadczenie usług, opodatkowane podatkiem VAT na zasadach określonych w art. 8 ust. 2a ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienia się, że tekst jednolity ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług został opublikowany w Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.